บทที่12 คุณหนูหลง

หลังจากได้ยินคําพูดนั้นของจ้าวเทียน หยางจงก็นิ่งเงียบไป เขานึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของพวกเขา ซึ่งพวกเขาเองก็ ไม่เคยคิดว่าจ้าวเทียนเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก ทั้งยังดูถูกเหยียด หยามอีกฝ่ายอยู่ตลอด

แล้วพอถึงเวลานี้ยังจะคิดให้จ้าวเทียนมาช่วยเหลืออีกเหรอ เขาก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ

จ้าวเทียน…ฉันขอโทษที่เคยพูดจาดูถูกนาย นายช่วยเหลือ พวกเขาหน่อยได้ไหม ” ซุยเหยาพูดขึ้นอย่างขอร้อง เรื่อง ทั้งหมดในวันนี้เธอเองก็มีส่วนผิด

เพราะเธอเป็นคนดึงเอาพวกนายน้อยหลี่ มาเพื่อใช้ข่มข้าว

เทียน หลังจากนี้หากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเธอคงรู้สึกผิดอย่างมาก

ฮา ฮา ฮา

ในจังหวะนั้นนายน้อยหลี่ก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง

“ เธอไม่จําเป็นต้องไปขอโทษมัน…พ่อของฉันพาคนมาช่วย แล้ว พวกแกทุกคนไม่รอดแน่! ” นายน้อยหลี่ตะโกนออกมาเสียง ง

เขาได้ฉวยจังหวะตอนที่ทุกคนไม่สนใจ แอบโทรศัพท์ไปหาพ่อเขานานแล้ว และตอนนี้พ่อเขาก็มาถึงแล้ว

ปัง!

เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างแรง

“ไหน… ใครหน้าไหน มันกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ” ชายวัย กลางคน เดินนำหน้าบอดี้การ์ดอีกสิบคนเข้ามา เขารีบเดินไป หาลูกชายทันที

แต่เมื่อเห็นสภาพของลูกชายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ อารมณ์ โกรธเกรี้ยวก็ระเบิดออกมา

“ พวกแกทุกคนตายแน่คืนนี้…อย่าหวังจะมีใครช่วยพวกแกได้ เขาพูดขึ้นด้วยเสียงดุดัน

พ่อต้องแก้แค้นให้ผมนะ…จัดการไอเด็กนั่นด้วย มันเป็นพวก เดียวกัน ” นายน้อยหลี่ พูดขึ้นอย่างอวดดี เขาชี้ไปที่จ้าวเทียน ด้วยความเกลียดชัง

“ ไม่ต้องกลัวลูกพ่อ…คืนนี้พวกมันต้องโดนกระทืบจนกว่าลูก จะพอใจ” พ่อของนายน้อยหลีพูดขึ้น

“ หลี่เฉียว…ไม่ได้เจอกัน 2 เดือน นายดูมีความกล้าขึ้นเยอะเลย นะ” เปาเจียงได้ก้าวเดินออกมา ตอนแรกเป็นเพราะเขายืนอยู่ ด้านหลัง เว่ย พ่อของนายน้อยหลี่จึงไม่ทันสังเกตเห็น
” พี่…พี่เปา ” เสียงของหลี่เฉียวอ่อนลงทันที ชายคนนี้มาอยู่ที่ นี้ได้อย่างไร

“นายจะกระทืบฉันไม่ใช่เหรอ” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง เย็นชา เจ้านายเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลกใต้ดิน ในเมืองนี้ ตัวเขา ที่เป็นมือขวาก็มีโอกาสเจอหน้าหลี่เฉียว อยู่สองสามครั้ง

เมื่อก่อนพออยู่ต่อหน้าเขา หลี่เฉียวจะหายใจเสียงดังยังไม่

กล้า แต่วันนี้มันกลับ…

“พี่เปา…นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ” เขารีบดึงลูกชายมาก้มหัว ขอโทษเปาเจียงทันที “ผมจะกล้าไปทำร้ายพี่เปาได้ยังอย่างไร ลูกชายผมคงทำผิดจริงๆ ได้พี่ช่วยสั่งสอนก็ดีแล้ว ”

“แก…รีบขอโทษพี่เปาเร็วๆเข้า ” เขาสั่งลูกชายด้วยเสียงดุดัน วันนี้ช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ ถ้าบุคคลตรงหน้าเกิดต้องการ หาเรื่องเขาขึ้นมา กิจการหลายอย่างของตระกูลหลี่ อาจโดน รังควานจนต้องปิดตัวไปเป็นแน่

เมื่อมองการแสดงตรงหน้าจ้าวเทียนก็ยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา เขา เดินไปหาเฉินจิ้งที่ยังแกล้งสลบอยู่

“นายต้องให้ฉันปลุกเองใช่ไหม ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงราบ เรียบ

พริบ!

เฉินจิ้งดีดตัวขึ้นมาทันที เขายืนก้มหน้ายิ้มอย่างอายๆ ให้ซุย เหยา ซึ่งอีกฝ่ายก็มองกลับมาด้วยความสับสน
“เดี๋ยวฉันมีเรื่องต้องทำ…นายช่วยจัดการเรื่องทางนี้ต่อด้วย ละกัน ” จ้าวเทียนพูดเสร็จ เขาก็หันไปพยักหน้าให้คงเสียวเหมย เล็กน้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็กล่าวคำอำลาออกมา

จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากประตูทันที

“น้องชาย…รอก่อน ” เปาเจียงรีบร้องเรียกไว้

“หม…คุณต้องการกักตัวผมอยู่ที่นี่เหรอ ” จ้าวเทียนพูดขึ้น อย่างเย็นชา

เปรียะ! แกรก!

พื้นกระเบื้องใต้เท้าเขาแตกเป็นชิ้นๆทันที

“เข้าใจผิดแล้ว…ฉันแค่อยากเชิญน้องชายไปพบเจ้านายของ ฉัน ” เขาโค้งตัวให้เล็กน้อย แล้วยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้ไป

” ถ้าวันไหนน้องชายสะดวก ติดต่อมาที่เบอร์นี้ ฉันจะรีบส่งคน ไปรับ ” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยความเคารพ ชายหนุ่มคนนี้แม้แต่ผู้ เฒ่าหวังยังสนใจ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

เขามองออกเช่นกันว่า บัตรทองที่ผู้เฒ่าหวังปาออกมานั้นแฝง ลมปราณไว้ นั่นหมายความว่าจ้าวเทียนที่ใช้นิ้วคืบบัตรใบนั้นได้ แบบสบายอ ก็ต้องอยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญแน่นอน

ในเมืองแห่งนี้ ผู้ที่อยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญทุกคนสมควรได้รับการ เคารพ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุ สิ่งที่ใช้วัดค่าคนแบบพวกเขาคือ ความแข็งแกร่งเท่านั้น
พ่อลูกตระกูลหลีและคนอื่นๆ มองจ้าวเทียนที่เดินออกไปด้วย ความคิดที่แตกต่างกัน ทำไมคนระดับเปาเจียง ต้องแสดงความ อ่อนน้อมขนาดนี้ จริงๆแล้วเขาเป็นใครกันแน่

“ไปท่าเรือตงหมิน ” จ้าวเทียนขึ้นรถ แล้วหันไปบอกกับคนขับ แท็กซี่

ตอนนี้พึ่งจะสี่ทุ่ม ฉันน่าจะไปทัน ” เขาพูดออกมาเบาๆ

เรื่องที่เขาได้ยินมาจากห้อง VIP บนชั้น 3 นั้นเกี่ยวข้องกับคน ที่เขาตามหาอยู่

อีกทั้งยังอาจจะเกี่ยวพันไปถึงตัวการที่แท้จริง ที่เป็นคนจัดการ กับครอบครัวเขาอีกด้วย

เวลาเที่ยงคืน หน้าโกดังร้างท่าเรือองหมิ่น

รถตู้กันกระสุนได้ขับเข้ามาจอดด้านข้างโกดังอย่างเงียบๆ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดต่อสู้รัดรูปสีดำสวมทับไว้ด้วยเสื้อเกราะ กันกระสุน เธอมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงาม รูปร่างสูงเพรียว เสียเพียง อย่างเดียว หน้าอกเธอแบนราบไปซักหน่อย

อาจเป็นเพราะว่า เธอทุ่มเทให้กับการฝึกฝนมาก โดยใช้ผ้ารัด หน้าอกเอาไว้ตั้งแต่เด็ก จึงทำให้พื้นที่ตรงส่วนนั้นของเธอ ไม่ เติบโตขึ้นตามวัย

“คุณหนู…ที่นี่แหละ” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ พูดขึ้น เขามีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
” ไม่ต้องกังวลนะคะ คุณฟาน…ถ้าคืนนี้พวกเราจับหม่าจึงได้ คุณจะได้รับการคุ้มครองจากกองกำลังตำรวจทันที พวกเราจะ คุ้มครองครอบครัวของคุณ จนกว่าจะจัดการเครือข่ายพวกมันได้ ทั้งหมด” หลงซูฉีพูดขึ้นอย่างจริงใจ

ตัวเธอเองตามสืบคดีนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เป็นเพียงคดีคนหาย ธรรมดา จนตอนนี้ได้กลายเป็นการค้ามนุษย์ และยาเสพติดราย ใหญ่ มันเกี่ยวพันไปถึงนักการเมืองและผู้มีอำนาจมากมายใน เมืองนี้

และเรื่องราวทั้งหมดก็เชื่อมโยงไปหาบุคคลเพียงคนเดียว นั่น

คือ หม่าจิ้ง

“ทุกคนพร้อมแล้วครับ ” หัวหน้ากองกำลังพิเศษพาลูกน้อง ทั้ง10คน เดินลงมาจากรถตู้กันกระสุน ทุกคนใส่เสื้อเกราะกัน กระสุนพร้อมอาวุธครบมือ

เมื่อมองดูคนในทีมของเธอ หลงซูฉีก็รู้สึกได้ถึงความเชื่อมั่น ทุกคนล้วนเป็นหัวกระทู้ที่ผ่านการฝึกมาอย่างเข้มงวด วันนี้เธอ ต้องจับหมาจิ้งพร้อมพรรคพวกได้แน่นอน

ซึ่งภารกิจวันนี้เป็นปฏิบัติการลับ ไม่ได้มีการรายงานให้ทราบ ล่วงหน้า เนื่องจากคดีนี้เกี่ยวพันถึงผู้มีอำนาจมากเกินไป แม้แต่ พ่อของเธอเองซึ่งเป็นถึงผู้บังคับบัญชาการตำรวจก็ยังไม่ทราบ เรื่อง

หลังจากที่รอให้มือสไนเปอร์เข้าประจำตำแหน่งเรียบร้อย เธอ ก็สั่งการทันที
บุก!

หลงซูฉี นำกองกำลังทั้งหมดบุกเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ปืน ทุกกระบอก ตรงไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านในอย่างพร้อมเพรียง

ในโกดังตอนนี้มีคนยืนอยู่5คน โดยมีสี่คนทำหน้าที่เหมือน เป็นผู้คุ้มกันให้กับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลาง

“ทิ้งอาวุธลงกับพื้น แล้วยกมือขึ้นอย่าขยับ พวกแกทั้งหมด ถูกจับแล้ว ” หลงซูฉีตะโกนออกมาเสียงดัง

คนที่ยืนอยู่ด้านในทั้ง5คนแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นมีตำรวจ บุกเข้ามา แต่พวกเขายังยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้มีความหวาดกลัวปืนที่ จ่อเข้ามาแม้แต่น้อย

* ยินดีตอนรับคุณหนูหลงซูฉี…ผมรอคุณอยู่พอดี ” หม่าจิ้งพูด ขึ้นด้วยรอยยิ้ม

* หมาจิ้ง…ยอมมอบตัวซะ ขอแค่แกยอมเป็นพยานฉันจะให้ พ่อลดโทษแกให้ ” หลงซูฉีพูดขึ้นอย่างเย็นชา ปืนในมือเธอเล็ง ตรงไปที่หัวของหมาจิ้งพร้อมจะเหนี่ยวไกทุกเมื่อ

” ผมนับถือคุณหนูหลงจริงๆนะ….เพราะคุณคนเดียว เงินผม สูญหายไปเกือบร้อยล้านแหนะ” หมาจิ้งพูดขึ้นช้าๆ เขามองเห็น จุดสีแดง2จุด ที่อยู่ตรงตำแหน่งหัวใจตัวเองอย่างหงุดหงิด

“เวลาฉันพูด…ฉันไม่ชอบให้มีคนเล็งปืนมาที่ฉัน ” เขาพูดขึ้น มาเสียงดัง

อ้าก ! ลั่ก!
นอกโกดังมีเสียงร้องเกิดขึ้นสองเสียง จุดสีแดงที่อยู่ตรง ตำแหน่งหัวใจของหมาจิ้งหายไปทันที

* แก…ทุกคนยิงได้! ” หลงซูฉีสั่งการด้วยความโกรธ มือสใน เปอร์ของเธอคงโดนเก็บไปแล้ว หม่าจึงต้องวางกำลังไว้ด้านนอก แน่นอน แสดงว่าเธอตกหลุมพรางของฝ่ายตรงข้ามเข้าแล้ว

ต้องรีบจัดการพวกข้างในให้เร็วที่สุด ถึงจะมีโอกาสฝ่าวงล้อม

ออกไป

เสียงปืนหลายกระบอกดังลั่นขึ้นพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง

แต่มันก็ได้ถูกชายชราสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหมาจิ้ง ใช้มีด สั้นในมือป้องกันได้หมด

กิ้งๆๆๆ กระสุนปืนมากมายตกลงบนพื้นเสียงดัง ไม่มีนัดไหน

ฝ่าการป้องกันของชายชราทั้งสองไปได้

หลังจากที่พวกหลงซูฉียิงจนกระสุนหมด…

นิ้ว ๆๆๆ ฉีกๆๆๆ

ชายชราสองคนนั้นปามีดสั้นสี่เล่มออกมา มันปักไปตรงลำคอ ของนายตำรวจทั้งสี่คน พวกเขาเอามือกุมบาดแผลตรงคอตัวเอง ไว้ แล้วค่อยๆล้มลงไป

” หยุดทำสิ่งที่ไม่มีประโยชน์เถอะครับ…คุณหนูหลง ” หม่าจิ้ง พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
” แก…ต้องการอะไร ” หลงซูฉีกัดฟันถามขึ้น มองไปยังคนของ เธอที่ตายไปด้วยสายตาเจ็บปวด เธอเสียใจที่ครั้งนี้เธอประมาท เกินไป

เพราะความใจร้อนของเธอเอง ที่วางแผนเองด้วยตัวคนเดียว ไม่ได้ปรึกษาพ่อ ทำให้ไม่ได้พาผู้เชี่ยวชาญของตระกูลหลงมา ด้วย

อีกฝ่ายมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ด้วยถึงสองคน พวกเธอแทบไม่มี

โอกาสชนะเลย

คุณหนู…พวกผมจะถ่วงเวลาไว้ให้เอง คุณหนูรีบหนีไป ” เจียงซี หัวหน้าทีมรบพิเศษ เขากระซิบบอกหลงซูฉีเบาๆ

พวกคุณอย่าคิดทำอะไรโง่ๆดีกว่า….เมิงอ้าวกับสุขฉีพวก นายมาทางนี้เถอะ ” หมาจิ้งพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ทุกอย่างอยู่ใน การควบคุมของเขาตั้งแต่ต้น

ตำรวจสองนายที่อยู่ด้านหลังหลงซูฉี ก้าวออกไปยืนอยู่ข้างๆ หม่าจิ้งด้วยความเคารพ

“พวกนาย…ทําไม ” หลงซูฉีถามขึ้นอย่างโกรธแค้น ไม่คิด เลยว่าที่แท้ทีมของเธอก็มีคนทรยศ

คุณฟาน…คุณก็ออกมาเถอะ ” หม่าจิ้งร้องเรียกไปอีกทาง ด้านหนึ่ง อีกฝ่ายก็เดินออกมาจากเงามืดด้านข้างของโกดังทันที
หมาจิ้งมองไปที่ใบหน้าของหลงซูฉีด้วยความตื่นเต้น แววตา ของคนที่โดนทรยศ แววตาสิ้นหวังแบบนี้แหละ ที่เขาชื่นชอบมาก

” เอาล่ะถึงเวลาแล้ว…คุณหนูหลง ” หมาจิ้งหันมามองหลง ด้วยแววตาชั่วร้าย ” จะว่าไปคุณหนูหลงก็ดูดีเหมือนกันนะ ถึง หน้าอกจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ ”

“แก…พ่อฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถ้าฉันหายตัวไปยังไงเขาก็ต้อง จัดการแก” หลงซูฉีกัดฟันพูดขึ้น ถ้าถึงเวลาจริงๆเธอตั้งใจจะฆ่า ตัวตาย ดีกว่าต้องตกเป็นของเล่นมันจนตาย

ฮ่า ฮ่า ฮา

” ตาแก่นั่น…จะทำอะไรฉันได้ พรุ่งนี้ฉันก็จะออกไปจากเมืองนี้ แล้ว ” หม่าจิ้งหัวเราะเสียงดัง

“ไม่หรอก…แกได้ตายคืนนี้แน่นอน! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ