บทที่ 9 หลินหยุนหึงแล้ว

“อาศัยอะไรมาไม่นับ! ” อันซินถามกลับด้วยความโกรธ

“เพราะเขาโกง! ” จางจื่อเท้ามีสีหน้าเกรี้ยวกราด

“กล้าพนันต้องกล้าแพ้ จางจื่อเท้า นายแพ้ไม่เป็นหรือไง?” อัน ซินมีสีหน้าประชด

“ใครแพ้ไม่เป็น นั่นเพราะเขาโกงก่อนต่างหาก! ครั้งนี้ไม่นับ มาแข่งใหม่อีกครั้ง!! จางจื่อเท้ากัดประเด็นนี้แน่น

การแข่งขันของทั้งคู่ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมาย แม้กระทั่ง โจวเถียนเถียนเองก็ยังมาดูหลินหยุนอย่างเงียบ ๆ

เดิมเธอต้องการมาดูเรื่องตลกของหลินหยุน แต่กลับไม่

สมหวังเช่นกัน

สีหน้าของหลินหยุนเริ่มเยียบเย็นขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยาก สร้างปัญหา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลัวมีเรื่อง ถ้าหาก จางจื่อเค้ายังคงสร้างปัญหาให้เขาอย่างไร้เหตุผล ตนเองก็ไม่ ถือสาที่จะให้บทเรียนสักครั้ง

ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงอันอ่อนโยนก็ดังขึ้น

“ให้ฉันได้พูดขอความเป็นธรรมสักครั้งแล้วกันนะ!”

ชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกหูกระต่ายที่คอเสื้อ ใน หน้าอบอุ่นสง่างามกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับมีบอดี้การ์ดสองคน
“เป็นคุณ?”

หลินหยุนเคยเห็นชายคนนี้ เขาเป็นพ่อบ้านของจินซื่อทรง เขา ชื่อจินเฉียง

แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อบ้าน แต่อันที่จริงแล้วเขาดูแลอุตสาหกรรม ต่างๆ ของจินซื่อหรงมากมาย ผู้คนต่างเรียกเขาว่าท่านรองใน

จางจื่อเท้าที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นพ่อบ้านในออกหน้า เขาก็มี สีหน้าสะใจทันที

ปกติเขามักจะมาเที่ยวเล่นที่นี่เสมอ และเคยสนทนากับท่าน รองจีนมาก่อนนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าท่านรองจนถึงกับออกหน้า ด้วยตนเอง เขาก็รู้สึกว่าตนมีหน้ามีตาอย่างยิ่ง แม้กระทั่งท่าน รองจินยังออกหน้ามาช่วยเขา

“ท่านรองจิน เรื่องเล็กน้อย จะกล้ารบกวนให้คุณมาออกหน้า เองได้อย่างไร!” จางจื่อเค้าโค้งตัวอย่างภาคภูมิใจและเอ่ยด้วย สีหน้าประจบประแจง

พ่อบ้านจินเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เขาเชิดหน้าขึ้นอย่าง หยิ่งยโสและเอ่ย “นายเป็นใคร? คู่ควรที่ฉันจะพูดด้วยหรือไง?

การเคลื่อนไหวของจางจื่อเห้าแข็งกระด้างไปทันที ใบหน้าของ เขาห่อเลือด เดี๋ยวม่วงเตี๋ยวแดง

น่าขายหน้า!

หยางหัวและคนอื่นๆ ล้วนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดหน้า
“สวัสดีคุณหลิน! ” พ่อบ้านจนเดินไปหาหลินหยุน จางนั้นจึง โค้งตัว นับให้อย่างเป็นทางการ

เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของจางจื่อเท้าก็แทบจะตกลงไปที่พื้น “ทำไมท่านรองจีนจะต้องเคารพหลินหยุนมากขนาดนั้น? ”

ผู้คนโดยรอบเองก็สงสัยเช่นกัน “ท่านรองจีนคนนี้ปกติแล้ว มองใครก็แค่ใช้หางตาดูเท่านั้น วันนี้ทำไมถึงได้สุภาพกับเจ้า เด็กหน้าขนนั่นขนาดนี้?” เด็กผู้ชายคนนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรกัน แน่?”

“ไม่ต้องมากพิธี” หลินหยุนเอ่ยเสียงเรียบ

โจวเถียนเถียนที่อยู่ด้านหนึ่งตกตะลึง เธอคว้าแขนลุงคนหนึ่ง เอาไว้และถามอย่างตื่นเต้น “นั่นคือท่านรองจีน ที่เป็นพ่อบ้าน ของประธานจีนแห่งบริษัทชิรงกรุ๊ปใช่ไหม?”

ลุงคนนั้นที่จู่ๆ ก็โดนสาวสวยคว้าเอาไว้ ถึงกับคิดไปว่ามีขนม ตกมาจากบนฟ้า เขาพยักหน้าและกล่าว “ใช่ นอกจากพ่อบ้าน จินแล้ว ยังจะมีใครกล้าใช้ชื่อเรียกว่าท่านรองจินอีก!!

ดวงตาของโจวเถียนเขียนเป็นประกายราวกับดวงดาว

พ่อบ้านจินยืดตัวขึ้น เขามองจางจื่อเท้าอย่างเย็นชาและเอ่ย “เมื่อครู่ตอนที่นายกับคุณหลินแข่งม้าฉันได้สังเกตการณ์มา ตลอด ฉันบอกได้แค่เพียงคำเดียว กล้าพนันต้องกล้ายอมรับ ความพ่ายแพ้!”

“แม้ว่าคุณหลินจะรู้วิธีการควบคุมมา แต่นั่นถือเป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่ง ไม่อาจเรียกได้ว่าโกง!”

จางจื่อเท้าไหนเลยจะกล้าสอดปากกับท่านรองจีน? ต่อให้พ่อ ของเขามาเองก็ยังไม่กล้าที่จะพูดเสียงดังต่อหน้าท่านรองจินเช่น กัน

“ท่านรองจินพูดถูก เป็นผมที่เลอะเลือนไป” จางจื่อเช้ารีบก้ม หัวค่านับ ขออภัย

ในขณะที่พ่อบ้านจินเอ่ยกับจางจื่อเท้า หางตาของเขาก็เหลือบ มองดูหลินหยุนอยู่ตลอด และพบว่าสายตาของหลินหยุนกำลัง มองไปที่อื่น ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เขาจัดการอยู่แต่อย่าง ใด จนพ่อบ้านจนคิดไปว่าหลินหยุนไม่พอใจกับการจัดการของ เขา?

หลินหยุนเป็นคนที่จินซื่อทรงมอบบัตรทองม่วง ให้บัตรใบนั้น คนนอกไม่รู้ แต่พ่อบ้านจนรู้อย่างแจ่มแจ้ง นั่นคือบัตรทองม่วงสูง ศักดิ์ จินชื่อหรงเคยบอกไว้ว่าเขาจะมอบให้สามคนที่เขาเคารพ มากที่สุด

บุคคลที่จินซื่อตรงเคารพนับถือมากที่สุดของ พ่อบ้านจินย่อม ต้องเคารพนับถือยิ่งกว่าเป็นธรรมชาติ

“ตอนนี้นายรู้แล้วว่าผิด ยังไม่รีบขอโทษคุณหลินอีก! ” พ่อ

บ้านจนมองจางจื่อเช้าและกล่าวอย่างเย็นชา

“นี่ ..” จางจื่อเห้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย ให้เขาก้มหัวให้ท่า นรองจีนถือเป็นเรื่องง่าย ต่อให้ต้องคุกเข่าคำนับก็ยังทำได้
แต่ว่า ให้เขาไปขอโทษคนอย่างหลินหยุนที่ตนเองเคยรังแก มาตลอดช่วงมัธยมปลาย จางจื่อเท้าไม่สามารถดึงหน้าตาเขาลง มาได้

“นายไม่ยินยอม?”

ใบหน้าของพ่อบ้านจินเปลี่ยนเป็นเย็นชา บทบาทของจางจื่อ เท้าสำหรับเขาแล้ว ก็เป็นแค่มดตัวหนึ่งที่สามารถบดขยี้จนตาย ได้อย่างง่ายดาย

ขอแค่สามารถทำให้คุณหลินสบายใจ พ่อบ้านจนสามารถสั่ง ปิดซูเปอร์มาร์เก็ตของจางจื่อเค้าได้ทันที

“ยินยอม ยินยอม! ” ไหนเลยที่จางจื่อเค้าจะกล้าไม่ยอมรับ ให้ เสือกับพวกเขาอีกร้อยอันก็ยังไม่กล้าไปหาเรื่องบริษัทชิรงกรุ๊ป

“ฉันขอโทษ!” จางจื่อเห้ามองลงไปที่หลินหยุนและก้มหัว

ยอมรับผิด

แต่ ในใจของเขาตอนนี้กลับกำลังคำรามอย่างดุเดือด “วันนี้ ล้วนเป็นไอ้ขี้แพ้หลินหยุนนี่ก่อขึ้นทั้งหมด วันหน้าฉันจะให้แกต้อง ชดใช้กลับมาเป็นสองเท่า!”

พ่อบ้านจนมองไปที่หลินหยุนและพบว่าเขายังคงมองไปยังไกลๆ

หรือว่าคุณหลินจะยังไม่พอใจกับการจัดการของเขาอยู่อีก? แต่นี่ก็ถือว่าไม่น้อยแล้ว ยังไงเสียก็ยังไม่ควรจะล้มจางจื่อเท้า เสียขนาดนั้น? นี่มันโหดร้ายเกินไป
“คุณหลิน คุณพอใจกับการจัดการของผมหรือไม่?”

พ่อบ้านจินตัดสินใจถามหลินหยุน ถ้าเขาตัดสินใจจัดการล้ม จางจื่อเช้าไปเอง แบบนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไป แม้ว่าเขาจะ ไม่กลัวมัน แต่เขาก็ส่งผลไม่ดีต่อบริษัท/รงกรุ๊ป

หลินหยุนพยักหน้าและเอ่ยอย่างใจร้อนอยู่บ้าง “ได้แล้ว คุณ ไปเถอะ!”

อันที่จริง เรื่องจางจื่อเห้า หลินหยุนไม่ได้สนใจเลยสักนิด ตอน นี้ที่หลินหยุนกำลังหงุดหงิดก็คือเรื่องเซี่ยหยูเวย

บนม้านั่งที่อยู่ไกลออกไป เซี่ยหยูเวยกำลังนั่งอยู่กับชายหนุ่ม เศรษฐีหน้าหยก พูดไปหัวเราะไป ท่าที่สนิทสนม

ชายหนุ่มนั่นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเว่ยเทียนหมิง ลูกชายคน เดียวของรองนายกเทศมนตรีเมืองหลินโจว

นอกจากนี้ยังเป็นสามีตัวจริงของเซี่ยหยูเวยในอนาคต

แม้ว่าเกิดใหม่อีกครั้ง หลินหยุนจะไม่มีความคิดใดๆ เกี่ยวกับ เซี่ยหยูเวยแล้ว แต่ต่อหน้าสามีในนามอย่างเขา เธอกลับกล้า เล่นหูเล่นตากับผู้ชายคนอื่น ต่อให้หลินหยุนจะไม่ได้สนใจเซี่ยห ยูเวย แต่ในใจของเขาก็ไม่สบอารมณ์อยู่ดี

เมื่อเห็นท่าที่เย็นชาของหลินหยุน พ่อบ้านจีนก็นึกไปว่าตนเอง ต้อนรับบกพร่องไปตรงไหนหรือไม่ เขารีบเอ่ยอย่างระมัดระวัง “คุณหลิน คุณต้องการคุยในห้องรับรองพิเศษหรือไม่?”

“ไม่จําเป็น” หลินหยุนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด น้ำเสียงของเขาติดร่าคาญ ราวกับกำลังจะระเบิดอารมณ์ในไม่ช้า

พ่อบ้านจนเป็นคนรู้จักสถานการณ์ เขารีบอำลาทันที อย่าง นั้นผมขอตัวก่อน หากคุณหลินมีเรื่องอะไร ก็เรียกผมได้เสมอ ผม ยินดีรับใช้คุณหลิน”

หลินหยุนมองไปที่เซี่ยหยูเวยที่กำลังยิ้มออดอ้อน ไม่ต้องเอ่ย พูด ก็มีประกายเยียบเย็นผ่านใบหน้าของเขาไป “เดี๋ยวก่อน!

เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านจีนกำลังจะจากไป โจวเถียนเรียนที่อยู่ด้าน หนึ่งและคิดจะเข้ามาทำความรู้จักแต่หาข้ออ้างไม่ได้จึงรีบร้อน เข้ามา “ทำไมถึงรีบจากไปล่ะคะ!” โจวเบียนเขียนกล่าวด้วยรอย ยิ้มที่ประจบ

“คุณคือ?” พ่อบ้านจีนมองไปที่โจวเถียนเทียนที่จู่ๆ ก็กระโดด ออกมาด้วยความประหลาดใจ

โจวเถียนเถียนรีบไปหาหลินหยุนและกล่าว “พี่เขย พ่อบ้าน นมีเจตนาดีเชิญคุณไปที่ห้องรับรองพิเศษ ทำไมคุณถึงได้ปฏิเสธ ล่ะ?”

ที่แท้เป็นน้องสาวของคุณหลิน

พ่อบ้านจนมีสีหน้าเผยรอยยิ้มทันที “คุณผู้หญิงคนสวยไม่ ทราบว่ามีชื่อเรียกว่าอะไร?”

“ฉันชื่อโจวเถียนเถียน ลุงสามของฉันชื่อโจวจิ้ง ทำงานใน แผนกบุคลากรของบริษัทชิรงกรุ๊ป! ” โจวเถียนเถียนยิ้มเหมือน สุนัขจิ้งจอกตัวน้อย
“ที่แท้คุณหนูโจวก็เป็นครอบครัวบริษัท/รงกรุ๊ป อย่างนี้พวก เราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน” พ่อบ้านจินเริ่มเปลี่ยนวิธีสร้าง ความสัมพันธ์กับหลินหยุน

หลินหยุนที่แต่เดิมหงุดหงิดอยู่แล้ว พอได้ยินทั้งสองคนซุบซิบ ไปมา ความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้น

เขาเหลือบมองพ่อบ้านจินและถาม “ทำไมคุณยังไม่ไปอีก

ในใจของพ่อบ้านในกระตุกทันที เขาเข้าใจในพริบตา ว่าตน เข้าใจอะไรผิดไป

“คุณหลินโปรด ใจเย็น ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านจิน เหลือบมองโจวเถียนเถียน แววตาแฝงความเย็นชา