บทที่ 14 ความเสียใจของทุกคน

บทที่ 14 ความเสียใจของทุกคน

“นี่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!

คนแรกที่ตั้งสติคืนมาได้คือหลี่จนผู้จัดการฝ่ายธุรกิจ ยังไงซะเขา ก็ไม่คุ้นเคยกับหลินหยุน ดังนั้นผู้อยู่วงนอกเห็นชัดกว่า

โจวจิ้งมองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เขาถามขึ้น ด้วยเสียงสั่นเครือว่า “เลขาหยาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ครับ เขาจะเป็นคนที่ประธานจินเคารพได้ยังไงกัน?

เขามีคุณธรรมความสามารถอะไรกัน?

โจวจิ้งไม่เข้าใจจริงๆ หลินหยุนเขาก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เพราะอะไรเขาถึงกลายเป็นบุคคลที่จินซื่อทรงเคารพ!?

ทันใดนั้นเลขาหยางก็จ้องมองโจวจิ้งพร้อมพูดอย่างโมโหว่า “ผู้ จัดการโจว คุณสงสัยในสายตาของผม หรือสงสัยในสายตาของ ท่านประธานจินกัน?”

“แม้แต่สายตานี่ก็ยังใช้ไม่ได้ ผมมองว่าผู้จัดการฝ่ายบุคคล คุณ ก็ไม่ต้องทำแล้ว!”
ใบหน้าของโจวจิ้งราวกับคนกำลังจะตาย ในตอนนั้นเขาทรุดตัว ลงบนพื้น แม้แต่จะอ้อนวอนเขาก็ยอมแพ้

ถ้าหากหลินหยุนเป็นคนที่ท่านประธานจินเคารพนับถือที่สุด จริงๆล่ะก็ เมื่อกี้ที่เขาทำความอัปยศให้หลินหยุนขนาดนั้น เลขา หยางได้เห็นด้วยตาตัวเองทั้งหมด เพื่อที่จะเอาใจหลินหยุนแล้ว ต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่

“หมดกัน ที่พยายามมาตลอดสองปีจบหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะ ต้องมาพังพินาศลงในมือของไอ้เดียรัจฉานอย่างหลินหยุน!” โจว จิ้งมองหลินหยุนด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น

ดวงตาที่เฉื่อยชาของโจวเถียนเถียนค่อยๆสร่างขึ้น ทันใดนั้นใน ใจของเธอก็เอ่อล้นด้วยความเสียใจ

“มิน่าทำไมวันนี้เขาถึงกล้าไม่ให้เกียรติท่านรองจินที่สนามม้า นึกไม่ถึงว่าที่แท้เขาก็คือคนที่ประธานจินเคารพมากที่สุดนี่เอง!”

“ฉันยังพูดเรื่องไม่ดีของเขาต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องอยู่เลย แถมยัง ฟ้องเรื่องเขาให้คุณอากับอาหญิงฟังด้วย มาคิดดูตอนนี้ขายหน้า จะตายอยู่แล้ว!”

“ตอนนี้เขาคงหัวเราะเยาะฉันอยู่ในใจสินะ!”
โจวเถียนเถียนร้องไห้ไม่ออก เธอต้องการแสวงหาความ ก้าวหน้าจากตระกูลจิน แต่มาวันนี้ แม้แต่คนที่ตระกูลจินยังต้อง เคารพมากที่สุดยืนอยู่ตรงนั้น เธอกลับล่วงเกินเขาไป

สายตาของญาติคนอื่นๆที่ใช้มองหลินหยุนต่างก็ตกตะลึงเหมือน กันทั้งหมด

“ไม่แปลกใจเลยที่เขาบอกว่าต่อให้เป็นศัตรูกับบริษัท/รงกรุ๊ป แล้วมีอะไรต้องกลัว ในเมื่อเขาเป็นคนที่ประธานจินเคารพนับถือ ที่สุด แล้วจะไปกลัวบริษัทของประธานจินได้ยังไงกัน?”

“น่าตลกชะมัด เมื่อกี้พวกเรายังบอกว่าเขาเป็นบ้าอยู่เลย พวกเรา นี่มีตาหามีแววไม่จริงๆ!

เซี่ยเจี้ยนโก๋มองหลินหยุน สีหน้าของเขาสลับซับซ้อนมาก เมื่อ ตอนก่อนเขาดุด่าหลินหยุนเพราะหลินหยุนล่วงเกินท่านรองจิน มาคิดดูตอนนี้เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็อดรู้สึกอับอายขายขี้หน้าไม่ได้

แต่เซี่ยเจี้ยนโก๋มีความสงสัยมากกว่า หลินหยุนเป็นคนมี คุณธรรมความประพฤติแบบไหนเขารู้จักดีเป็นที่สุด ทำไมเขาถึง กลายเป็นคนที่จินชื่อหรงเคารพที่สุดได้?

โจวเฟินมองหลินหยุนแล้วถามอย่างเป็นกังวล “เสียวหยุนนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ?”

หลินหยุนยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนเช้าวันนี้ผมช่วยจีนซื่อหรงไปเรื่อง หนึ่ง เขาก็เลยให้บัตรใบนี้ผมมา คิดไม่ถึงว่าจะใช้ดีขนาดนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” โจวเฟินพยักหน้าไม่ได้ถามอะไรต่ออีก ขอแค่ หลินหยุนไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายก็พอแล้ว

ตอนแรกเซี่ยหยู่เวยมีสายตาตกตะลึง แต่หลังจากนั้นเธอก็เริ่ม สงสัย “หรือที่เขากลับบ้านกับประธานจิน เขาจะหาแหล่งกำเนิด ของ มหาโหดอะไรนั่นเจอจริงๆ?

“ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้!” เซี่ยหยู่เวยคัดค้านขึ้นทันที หลินหยุนมี ความสามารถแค่ตรงไหนเธอรู้ดี ต่อให้โชคดีที่เดาถูกสักครั้งสอง ครั้ง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเดาถูกทุกครั้ง!

“เขาทำอะไรกันแน่?” เซี่ยหยู่เวยเต็มไปด้วยความสงสัย

หลินหยุนมองเลขาหยางที่ยังโค้งคำนับแสดงความเคารพอยู่ อย่างนั้น ดูเหมือนว่าถ้าหลินหยุนไม่พูดอะไรเลยสักคำ เขาคงจะ อยู่ท่านี้ต่อไป

“ขึ้นมาเถอะ”
หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ถึงเลขาหยางจะวางอำนาจ ไปหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ทำผิดใหญ่หลวงอะไร

เลขาหยางโล่งใจขึ้น นี่ก็แสดงว่าหลินหยุนให้อภัยเขาแล้ว

“ในเมื่อคุณชายหลินทานอาหารอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นพวกผมก็ไม่ กล้ารบกวนครับ ผมจะออกไปหาห้องอื่นเดี๋ยวนี้ครับ” หยางรุ่ยพูด อย่างนอบน้อม

“รอเดี๋ยว”

จู่ๆหลินหยุนก็มองไปตรงตำแหน่งที่โจวฝูอยู่ แล้วพูดว่า “ญาติ ของผมคนนี้ต้องการเข้าทำงานที่บริษัทชิรงกรุ๊ปน่ะ”

เลขาหยางรีบพยักหน้าตอบรับทันที “คุณชายหลินวางใจ ผมจะ

จัดการให้เรียบร้อยครับ!”

“คุณไปได้แล้วล่ะ” หลินหยุนพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

….นี่ถือว่าเป็นการได้รับผลประโยชน์แล้วถีบหัวส่งไหมนะ?

หยางรุ่นได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นในใจ แต่ต่อให้เป็นการถีบหัวส่ง เขาก็ทำได้แค่ตอบรับอย่างระมัดระวัง
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนคุณชายหลินแล้วครับ” หยางรุ่นพูด ด้วยความนอบน้อม

หลังจากหยางรุ่ยออกไปแล้ว ห้องก็เงียบลงเป็นเวลานาน ไม่มี ใครกล้าออกเสียงอะไรเลย

หลินหยุนมองไปที่โจวเฟินพร้อมพูดว่า “น้าเฟินครับ ผมมีธุระนิด หน่อย พวกคุณทานต่อเถอะครับ”

จุดประสงค์ในการมาคราวนี้ของหลินหยุน ก็เพื่อไม่ให้โจวเฟิน ถลำเข้าไปในรอยเดิมเหมือนชาติที่แล้ว จนถูกทำให้โกรธเข้าโรง พยาบาล

ตอนนี้เป้าหมายนั้นก็บรรลุแล้ว ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ อีกต่อไป อีกอย่างเขาทนการคบค้าสมาคมจอมปลอมแบบนี้ไม่ได้ เป็นที่สุด

โจวเฟินเองก็เข้าใจ ว่าถ้าหากหลินหยุนอยู่ต่อล่ะก็ ทุกคนจะต้อง อึดอัดกันมากแน่ๆ เธอเลยไม่ได้ตั้งไว้ ทำแค่กำชับเขาว่า “ถ้างั้น อยู่คนเดียวก็ระวังตัวหน่อยนะ”

“น้าเฟินวางใจได้ ผมแค่ไปเดินเล่นน่ะ” หลินหยุนพูดจบก็หัน หลังเดินออกไป
ทุกคนมองดูหลินหยุนเดินออกไป ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกเหมือน ว่ามีโอกาสที่ยิ่งใหญ่หลุดลอยไปต่อหน้าต่อตาอย่างเงียบๆ

บรรยากาศภายในห้องแปลกมาก โจวจิ้งนั่งอยู่บนพื้นคนเดียวก็ ไม่มีคนสนใจเขาเลยสักนิด

ทุกคนมองจ้องโจวผู้ที่กำลังทำหน้าเหมือนคนสติหลุดด้วย สายตาที่เอ่อล้นไปด้วยความอิจฉา

เพียงเพราะโจว พูดสิ่งที่ยุติธรรมแทนหลินหยุนแค่ประโยค เดียว หลินหยุนก็ให้รางวัลใหญ่แก่เขาเป็นการตอบแทน

ในใจของทุกคนเสียดายจนลำไส้เขียวไปหมดแล้ว ถ้าหากเมื่อกี้ พูดแทนหลินหยุนสักหน่อยล่ะก็ ตอนนี้คนที่เข้าไปอยู่ในบริษัทชิ รงกรุ๊ปก็ต้องเป็นพวกเขาแน่!

โจวจึงคลานขึ้นมาจากพื้น พูดด้วยเสียงเย้ยหยันว่า “ไอ้เด็กนั่น ไม่รู้ว่ามันไปขโมยบัตรทองม่วงของท่านประธานจีนมาจากไหน กล้ามาแอบอ้างกันที่นี่ พรุ่งนี้ผมไปเปิดโปงมันที่บริษัท

ทุกคนมองโจวจิ้งเหมือนกับมองคนโง่ คิดขโมยบัตรทองม่วง ของจิน อหรง มันเป็นไปได้เหรอ?
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว โจวจิ้งก็เหลือเพียงความปากแข็งเท่านั้น

หลินหยุนออกมาจากโรงแรมบ้านไร่หลาน ใกล้จะเป็นเวลาค่ำ แล้ว เขาเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายคนเดียว

สภาพแวดล้อมของพวกชนชั้นสูงทุกวันนี้ช่างเลวร้ายนัก บน ท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้เป็นเรื่องยากมากที่จะได้เห็นดวงดาว

ถ้าเป็นไปตามความทรงจำจากชาติที่แล้ว อีกสามปีข้างหน้าพ่อ แม่แท้ๆของเขาก็จะเจอเขา แต่ว่า ในเมื่อมาเกิดใหม่แบบนี้ ควรจะ ไปเจอพวกเขาดูหน่อยไหม?

หลินหยุนอยากไปมาก แต่ก็กลัวว่าการเจอกันเร็วเกินไปจะ เปลี่ยนวิถีแห่งโชคชะตา จนไปเปลี่ยนวงโคจรชีวิตทำให้อนาคต เกิดการเปลี่ยนแปลงจนอาจอยู่เหนือการควบคุมของเขา

หลังเก็บความคิดที่อยากจะไปเจอพ่อกับแม่เอาไว้ ความคิดของ หลินหยุนก็ลอยไปถึงนางฟ้าเย่เยว่คนรักของเขาอีกครั้ง

“ในเมื่อผมมาเกิดใหม่ใต้ฟ้าได้ ถ้าอย่างนั้นเย่เยว่เองก็ควรจะเกิด ใหม่ได้เหมือนกัน”
แต่ว่า ค่าการบำเพ็ญของเย่เยว่เป็นแค่เซียนแท้แดนสู่ธรรมะ ห่างไกลจากกษัตริย์เซียนที่กำลังโดนลงทัณฑ์จากสวรรค์อย่าง เขามาก ดังนั้นเย่เยวได้มาเกิดใหม่หรือไม่ หลินหยุนเองก็ไม่ แน่ใจ

โดยไม่ทันได้รู้ตัว หลินหยุนก็เดินมาถึงหน้าร้านขายของโบราณ

ทันใดนั้นหลินหยุนก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

เขาหยุดก้าวต่อ แล้วเดินเข้าไปในร้านขายของโบราณ

เจ้าของร้านร้านขายของโบราณเป็นคนรูปร่างอ้วนท่วมใส่ แว่นตา เขาหรี่ตาเล็กๆมองประเมินหลินหยุน แล้วก็ไม่ได้สนใจ อะไรอีก

ในสายตาของเขา การแต่งตัวแบบนี้ของหลินหยุนนี่ แต่ไหนแต่ ไรก็จ่ายเงินซื้อของมีค่าไม่ไหวอยู่แล้ว

หลินหยุนหยุดยืนอยู่ที่หน้าพระพุทธรูปองค์หนึ่ง เขารู้สึกได้ ถึงคลื่นพลังวิญญาณที่เป็นเอกลักษณ์แผ่กระจายออกมาจาก พระพุทธรูปองค์นี้

“เถ้าแก่ พระพุทธรูปองค์นี้ปล่อยเช่ายังไงครับ?” หลินหยุนตามวัน

เก่าแก่ของพระพุทธรูปไปนวนหนึ่ง เขาได้รับมันมาจากชาวนา ชราคนหนึ่งในราคาห้าร้อยหยวน

ในเวลานั้นเขาเพียงรู้สึกว่าพระองค์นี้มีบางอย่างที่ต่างออก ไป ก็เลยจะซื้อกลับไปศึกษาดูสักหน่อย แต่ไม่ว่าเขาจะหาคนมา ประเมินสักกี่คน นี่ก็ยังเป็นพระพุทธรูปปลอม ไม่คุ้มราคาอยู่ดี

ในเมื่อไอ้เด็กหนุ่มนี่สนใจพระพุทธรูปองค์นี้ ก็ถือโอกาสปล่อย เช่าให้ไปเลยสิ ยังไงซะก็ไม่มีคนเอาอยู่แล้ว

“ห้าพัน เจ้าซื้อไหวเหรอ?” เถ้าแก่มีทฤษฎีขายของของตัวเอง

อยู่

ถ้าหากเป็นคนมีอายุและเข้าใจด้านนี้ล่ะก็ เขาก็จะบอกราคาที่ สมจริงกว่านี้ ให้ผู้ซื้อรู้สึกว่าเขาทำธุรกิจได้ซื่อสัตย์จริงใจ

ถ้าหากเป็นวัยรุ่น เขาก็จะแอบอ้างราคาอย่างถึงที่สุด และแสดง ท่าที่ดูถูกเหยียดหยามด้วย

วัยรุ่นมักจะทนไม่ได้กับทัศนคติแบบนี้ เพราะงั้นส่วนใหญ่จะ หลงกลแล้วซื้อกลับไปตอนกำลังโมโห เคล็ดลับนี้ลองแล้วลองอีกไม่เคยพลาด!