ล้างมลทิน ตระกูลจาง

เช้าวันต่อมา เหม่ยอิงออกกำลังกายแต่เช้า โดยมีอาเฉียงมา ด้วย เมื่อคืนนางแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนครบแล้วแต่ห้ามออกนอก จวน ส่วนอาเฉียงก็ให้คำตอบนางเรียบร้อย

“อาเจียงยาที่ให้กินจะออกอาการคืนนี้ ดังนั้นให้เจ้าไปที่ที่ เคยคุยกับท่านแม่ทัพของเจ้าในคืนนี้ ข้าจะไปกับด้วย เจ้าไม่พูด อะไรแค่ฟัง” นางอีกที “พอไปถึงข้าจะให้ยาแก้กับเจ้า กว่าเจ้า จะดีขึ้นก็ประมาณ 2 ชั่วยาม

“ขอรับ” “แล้ว…..” “เจ้าไม่ต้องห่วงข้าไม่ทําอะไรเค้าหรอก ข้าคิดว่าเขาก็คงโดนเหมือนเจ้า แต่คนละแบบ”

เมื่อก่อนท่านแม่ทัพกับเขาเป็นสหายกันตั้งแต่เด็กๆ จึงตกลง กันว่าเวลาที่ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้ไปที่ท้ายจวนตระกูลจาง ที่นั้นจะมีบ้านร้างอยู่หลังหนึ่งพวกเขาใช้ที่นั้นมาโดยตลอด จึง สร้างหลังใหม่ในที่สุดแต่ก็ยังเป็นความลับอยู่

เมื่อเดินทางมาถึง เหม่ยอิงให้อาเฉียงนั่งพักที่ต้นไม้ข้างหน้า บ้าน แล้วนางเดินเข้าไปแทน

“ข้ามารอเจ้าที่นี่ทุกวัน หลังจากเกิดเรื่อง” ท่านแม่ทัพเอ่ยทั้งที่ ยังไม่หันหน้ามา

“ข้าไม่ใช่เขา” เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เจียงเฉียง แม่ทัพจงเส วีย ก็หันหน้ากลับมา “เจ้าเป็นใคร ทำไมมาที่นี่ได้
ว่าพร้อมตั้งท่ารับมือ “ท่านไม่ต้องกังวลหรอก ข้าไม่ทำอันได ท่าน ข้าแต่มาดูว่าท่านยังสบายดีหรือไม่ ขณะที่สหายของท่าน เป็นตายเท่ากัน” นางมองดูเขาเห็นความเสียใจในแววตา

“เขาอยู่ที่ใด เขาให้เจ้ามาที่นี่” แม่ทัพถามแบบงงและเสียใจ “ไม่ใช่ แต่เขามาไม่ไหว เขาให้ข้ามาดูท่าน ข้าแต่ไม่เข้าใจ

ท่านอยู่อย่าง”

” ทำไมรี” แม่ทัพเอ่ยขึ้น เขาก็ไม่เข้าใจ

“ทั้งที่เขาและท่านเป็นสหายแต่วัยเยาว์กัน ทําไมท่านไม่เชื่อ ใจเขา แต่ท่านเชื่อใจคนที่พึ่งพบหน้าแค่วันเดียว แล้วตัดสินเขา ไปแบบนั้น ทิ้งเขาไว้ไม่มาที่นี่ ทั้งที่เขามาทุกวันจนครอบครัวเขา ไม่มีก็ยังมา แต่ท่านพึ่งจะมาเอาปานนี้เนี่ยนะ มาทำไม อ้อ! เพราะท่าน โดนแบบเขาแล้วสินะ” เหม่ยอิงยิ้มแบบเย้ยหยัน

จีเสวี่ยตกใจ ไม่นึกว่าจะมีคนแค่มองด้วยตาก็รู้ได้ “เจ้ารู้ได้ อย่างไร? ส่วนเจียงเฉียงนางบอกว่าเขาจะไม่ตายถ้าข้าไม่เปิด โปงนาง”

“เจ้าเชื่อคนแบบนั้นรี ” เหมยอิงมองแบบเย้ยหยัน

“ข้าเชื่อแล้วไง ไม่เชื่อแล้วไง ไม่มีคนรักษาพวกเราได้

“งั้น” แม่ทัพเสงี่ยมองนางอย่างแคลงใจ นางส่งจดหมาย ฉับบหนึ่งให้ เมื่อเขาเปิดอ่านแล้วก็ต้องตกใจ แล้วทำลายทิ้ง

“เดี๋ยวนางจะมา เขาก็จะเข้ามาเหมือนกัน ทำว่าข้าไม่เคยเข้ามา” เหม่ยอิงบอกออกไป เสงี่ยก็พยักหน้าทันที เขาไม่แคลงใจ ถ้าสหายของเขาไว้ใจนาง เขาก็จะไว้ใจนาง

ไม่นานเจียงเฉียงก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาในสภาพเหมือน ไม่ใช่คน เมื่อเสงี่ยเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปประคองสหายตนทันที ทั้งคู่นั่งเล่าเรื่องราววัยเยาว์และตอนออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน เป็นเวลานานหลายปี

จนมาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น “ข้าน่าจะเชื่อเจ้า ไม่เช่นนั้น ครอบครัวเจ้าก็คง….” เสงี่ยเอ่ยพร้อมน้ำตาคลอ สำนึกผิด ที่ ไม่เชื่อสหายรักตน แต่ไปเชื่อผู้หญิงคนนั้น

“สุดท้ายท่าน 2 คนก็ได้เจอกันมิใช่รี” เสียงหญิงสาวนางหนึ่ง เอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านที่ทั้ง 2 คนนั่งคุยกันอยู่

” เจ้า…..มาได้อย่างไร” จีเสวี่ยเอ่ยแบบน้ำเสียงไม่พอใจ

ทำไมล่ะ ข้ามาดูลูกๆของข้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง ฮ่าๆๆๆ” นาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม จังหวะที่นางอ้าปากหัวเราะ ก็มีอะไรบางอย่าง พุ่งเข้าปากนางทันที

นางมองไปที่เจียงเฉียง “เจ้าท่าอะไรข้า อยากตายนักใช่ไหม ข้าจะทรมานเจ้า ไม่ให้ตายหรอก” ว่าแล้วนาง ก็ล่วงเอาตัวผู้ ออกมา ใส่น้ำอะไรบางอย่างทำให้ดิ้นแบบทรมาน ทุรนทุราย

แต่ไม่ตาย

“อ๊ะ! โอ้ยยยยยย”เสียงร้องโหยหวนของนางก็ดังขึ้น พร้อม กับการปรากฏตัวของเหมยอิง
ส่วนเจียงเฉียงสีหน้าก็ดีขึ้นมาก จนแทบเป็นคนละคนกับเมื่อ

“อืม เป็นไงบ้างล่ะ ดาบนั้นคืนสนอง” นางรับเอาตัวผู้มาส่ง ให้เสียวเปียที่อยู่ในร่างกำไล “ตกใจ อย่าเลย หึๆ

“เจ้า! เป็นใคร” เมื่อหายจากการเจ็บปวดก็มองหน้าเหมยอิง แต่ก็เห็นเพียงหน้ากากปิดทั้งใบหน้าเอาไว้

“ไม่จําเป็นต้องบอกเจ้า ไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง

“ฮ่าาาาา เจ้าคิดว่าแค่เอาใส่ข้าแล้วข้าจะกลัวเจ้า แค่เจ้า เอาออกจากตัวเขาได้กว่าตัวเองเก่งกาจแล้ว ข้าจะบอกเจ้าให้ มีคนที่เก่งเรื่องพิษมาก เจ้าเพียบไม่ติดหรอก ข้ากลับไปก็ สามารถแก้พิษกู่ได้แล้ว” ว่าแล้วนางก็เตรียมตัวออกไป

“ฝากบอกท่านอ๋องสามด้วยว่า ขอให้โชคดีในทุกอย่างที่ ตั้งใจทำมา หึๆ”

“คุณหนู จะปล่อยนางไปหรือขอรับ” อาเจียงเอ่ยปากถามเมื่อ เตรียมตัวจะตามไป

“ไม่ต้องตามนางจะกลับมาที่นี่ในไม่ช้า…..รวมทั้งท่านอ๋อง สาม ด้วยอีกคน” ทั้ง 2 คนมองหน้าเหมยอิง อยากเห็นหน้าตอน นี้ของนางนักว่าจะเป็นเช่นไร

เซียวซีซี เดินคลทางมาจนถึงจวนท่านอ๋องสาม ลืมเรื่องที่ว่า เหม่ยอิง รู้ว่านางเป็นคนของท่านอ๋องสามได้อย่างไรเสียสนิท ด้วยนางเข้าออกจวน บ่อยทางคนเฝ้าประตูจึงจำได้ และปล่อย ให้นางเข้าไป
“เรียนท่านอ๋อง แม่นาง มาขอพบท่านพะยะค่ะ นางว่ามี เรื่องด่วน” ขันทีเอ่ยบอก เสงี่ยเยี่ยจิ้งหรือท่านอ๋องสามอย่าง นอบน้อม

“อืม ข้ารู้แล้ว… ให้นางรอก่อน” เมี่กล่าวจบก็ก้มหน้าอ่านฎีกา

ต่อ แต่ในใจร้อนรน เขาสั่งนางไว้แล้วว่าถ้ายังไม่ถึงกำหนด อย่า พึ่งมาพบเขา เพราะเดี๋ยวจะผิดแผนที่วางไว้ นางจะทำให้เสีย เรื่องเสียได้ เมื่อรถแล้วท่านอ๋องไม่มาหาตนสักที จึงอาละวาดจะไปพบท่าน

อ๋องให้ได้ ในขณะกําลังก่อเรื่อง ท่านอ๋องก็เดินเข้ามาพอดี “เจ้ามีเรื่องอะไร” ท่านอ๋องกล่าวด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ

“ท่านอ๋อง ช่วยข้าด้วยๆๆ ท่านต้องช่วยข้านะ เพคะ”

จังหวะที่นางเดินไปใกล้ท่านอ๋อง เอื้อมมือไปจับชายเสื้อแล้ว ท่านอ๋องประคองนางขึ้นนั่งนั้น ในตอนนั้น

“อ่ะ!” ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนโดนแมลงกัดแต่จังหวะนั้น เซียวซี ใช้แรงดึงจึงเหมือนว่าโดนเล็บนางเป็นลอยแดงๆ

“เล่ามาก่อน ข้าจะได้ช่วยเจ้าได้ เลิกโวยวายก่อน” เสงี่ยเยี่ย จึงพยายามระงับความขุ่นมัวและโมโห ถามแบบใจเย็น

เมื่อตั้งสติได้แล้วเซียวซีซี ก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ท่านอ๋อง สามฟัง ตั้งแต่พบเจียงเฉียง และหญิงประหลาดที่ใส่หน้ากาก ปีศาจ รวมทั้งเรื่องที่ตน โดนวางพิษของตัวที่ท่านอ๋องใส่ในตัว เพียงเฉียง
“เจ้ากำลังบอกข้าว่า แม่นางคนนั้นถอนพิษของข้าได้ เป็น ไปได้อย่างไร ตัวนั้นถ้าคนที่โดนพิษไม่ตายก็จะไม่ย้ายร่าง