ปัญหาไร้สาระในแคว้นฉัน

เมื่อพักผ่อนเต็มที่แล้วนางก็เรียกแมลงตัวน้อยมารับรางวัล “ข้าเหลียน่ะ แต่ช้าไม่ลืมเจ้าหรอก” คือยาทิพย์ นางโยนให้หมอ เทวดาเชี่ยวนั้นเอง ถ้าหมอเทวดาเซียวได้มาเห็นคงตกใจตาย แน่ๆ ยาหายาก แต่นางเอามาให้แมลงกินเสียของจริงๆ

เหมยอิงได้ยินเสียงคนเดินมา จึงเอ่ยปากถามไปว่า “ข้างนอก มีอะไร” อาเจียงตอบกลับมาว่า “ท่านหมอเทวดามาขอรับคุณหนู จะให้พบหรือไม่”

“ให้เข้ามาเถอะ ” เหม่ยอิงกล่าวแบบเรียบๆ เมื่อประตูเปิดออก ก็มีคนเข้ามา 3 คนหนึ่งในนั้นคือ อาฉียง

“ท่านอาจารย์ คือ คนที่ข้าไประกษามา …..ยังพูดไม่จบ ก็ หันไปเห็นแมลงตัวนึงนั่งกินยาทิพย์ ที่แสนหายกอยู่อย่าง สบายใจ มือก็ชออกไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ปากอ้าค้างไว้เอ่ยไม่ออก

“อ้อ รางวัลที่ช่วยงานข้านะ ทำไม” ทั้งๆที่รู้อยู่แต่ก็ถามไป

งั้นๆ

“นั้นๆๆ…” เขาได้แต่ถอนใจ “ท่านอาจารย์ใจกว้างเกินไป

ไม่”

“ข้าบอกแล้วไม่รับท่าน ถ้ายังเรียกแบบนี้ ข้าจะไม่ช่วยท่าน

an”

“งั้นขาเรียกท่านหมอปีศาจ แต่ท่านคืออาจารย์ช้า”
“มาหาข้า มีเรื่องอันใด” มองดูก็รู้ว่าไม่ใช้คนธรรมดา

“เขาอยากมาพบท่าน” หมอเทวดาเซียว ไม่ได้บอกว่าใคร แต่ คิดว่านางน่าจะรู้

“ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องบรรดาคนชั้นสูง และเขารักษาไม่ได้แล้ว แต่ถ้ายินดีต่อชีวิตอีกสัก 3 เดือนพอได้ เขาจะมีอาการปกติและ จากไปแบบสงบ”

“ท่านรู้ว่าข้าคือใคร และจะมาเชิญท่านไปไหนหาใคร ”

“ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร คนที่สามารถเรียกหมอเทวดามาหาได้ คงมีไม่มาก ก็แค่นั้น” เหม่ยอิงกล่าว และก็ถอดหน้ากากออก

“ข้าก็ไม่มีอะไรปิดบัง เพียงแต่รำคาญความวุ่นวาย ถ้าท่าน รับปากข้าว่าข้าไป จะไม่เกิด 3 ข้อ”

“ข้อแรก ไม่มีคนมาหาเรื่องข้า พวกนั้นแหละคนของท่าน ข้อ 2 หึงหวงตำแหน่ง ลาบยศ และเหยียดหยาม ดูถูก

ข้อ 3 ช้ายังคิดไม่ออก

ท่านไปถามเขาเรื่อง 3 ข้อนี้ถ้ารับรองว่าไม่เกิดข้าจะไป

แต่ ถ้าเกิดข้าจะจัดการเองห้ามขัดขวาง ไม่ว่ากรณีใดๆ ไม่งั้น พวกท่านจะได้รู้ว่า ปีศาจ ไม่ใช่ตั้งมาเล่นๆ

“แค่นี้แหละข้าจะพักผ่อน ส่วนท่านเลิกเสียดาย รู้จักข้ายังจะ เสียดายของร้ประโยชน์เล่านั้นอีก เฮ้อ! ตาเฒ่าเอ้ยยยย” พูดจบ ก็หันหลังเดินขึ้นเตียงล้มตัวลงนอน อาเจียงจึงเชิญทั้งสองคนออกไป

“ท่านก็ไปคุยกับเขาดูตามที่ท่านอาจารย์บอกเถอะ เพราะถ้า รับปากแล้วเกิดเรื่องจะได้ไม่เกิดปัญหา ข้าคงช่วยท่านได้เท่านี้ หมอเทวดากล่าว

เมื่อกลับไปถึงท่านอ๋องแปด แคว้นฉันก็บอกเล่าตามที่ได้รับมา พี่ใหญ่ท่านจะว่าอย่างไร”

ฮ่องเต้อู่เฟยตี้หลง “มันก็ไม่น่าจะยาก เดี๋ยวเจ้าไปเรียกทุกคน มา ข้าจะคุยเอง” เมื่อได้รับคำสั่งจึงไปแจ้งให้ทันทีแต่ละตำหนัก ไปตามทุกคนมารวมตัวกัน จนครบ และฮ่องเต้กล่าวแบบเชิงสั่ง การเรียบร้อย ก็บอกให้ติดต่อท่านหมอปีศาจให้มาได้ในอีก 3 วันหลังจากนี้

เมื่อถึงเวลาเหม่ยอิงก็เดินทางมาถึง โดยท่านอ๋องแปดไปรับ ถึงหน้าวิ่ง เพราะกลัวจะมีปัญหา เมื่อมาถึงท้องพนะโรง เหม่ยอิ งก็เดินเข้ามา ฮ่องเฮาก็กล่าวว่า “เพื่อเป็นการให้เกียรติ วังหลวง ท่านจะไม่ถอดหน้ากากสักนิด” ฝ่ายท่าน องที่ทรงเห็นหน้าตาด หมยอิงที่เคยตกตะลึงมาแล้วก็หันไปมองฮ่องเต้ “มิเป็นไร เชิญ ท่านหมอ

“ได้อย่างไรกัน ถึงเป็นหมอแต่ก็เป็นสามัญชน จะเทีย….

“หุบปาก” ฮ่องเต้กล่าวตัดบุตรสาวคนโปรดอย่างไรปราณี

ให้ฮ่องเฮาไม่พอใจร่วมทั้งองค์หญิงสาม “คนที่ได้เห็นหน้าข้าคือคนที่ขาต้องการให้เห็นมิใช่บังคับ สิ่งที่ ช้าไม่ชอบที่สุดคือการบังคับ ข้าไม่ใช่คนที่อยากมา เป็นพวกเจ้าที่ไปเชิญข้ามามิใช่”

คำพูดนางทําเอาทุกคนในที่นี่อ้าปากค้าง เพราะนางไม่ได้ให้ เกียรติใครไม่พอยังพูดจาแทบจะไม่มีมารยาท

“บังอาจเจ้า อดียะ….”

“ข้อแรกที่ข้าฃอพวกเจ้าทําให้ข้าไม่ได้ขาไม่รักษา และ….ข้า เอาคนพวกเจ้ามาส่ง ไปล่ะ” ว่าจบก็เดินออกไป ทิ้งไว้คือศพ องครักษ์เงาของฮ่องเฮา 30 คนนอนตายโดยที่ไม่มีบาดแผล เะ ราะนางให้แมลงน้องของนางไปบ่อยพิษ ทำเอาทุกคน ตาค้าง อ้าปากค้าง สมแล้วกับคำว่า “ปีศาจ” ช่างโหดร้ายเหลือเกิน เอาแต่ใจเหลือเกิน เก่งกาจเหลือเกิน

ท่านอ๋องรีบวิ่งไปเชิญนางไปพักที่จวน และขออภัยโดยยอมยก ที่เหมาะแก่การค้าให้นาง จำนวนหนึ่ง นาวจึงยอมตามไป

วันต่อมาเป็นการเชิญนางแบบส่วนตัว แต่ก็มีผู้คนมากมาย เช่นเดิม นางไม่ให้อาเฉียงเข้ามา นางให้อาเฉียงเตรียมตัว เพื่อ ออกเดินทางทันที ถ้ามีปัญหาโดยนางจะส่งสัญญาณให้

“ข้าจะรักษาให้ไปจัดเทียบยาตามนี้มา และค่ารักษา หลังจาก ข้าช่วยเสร็จจะบอกอีกที” เหม่ยอิงรู้ว่าถ้ารักษาเสร็จจะเป็นเช่นไร แต่นางอยากเห็นลูกไฟเพลิงพลานโลก ของเสี่ยวเป่ย จึงต้องไป ตามน้ำ ๆ คิดว่าข้าง่ายนัก พวกหนูทั้งหลายเอ้ยยยยย

เมื่อจบการรักษาทางกลับไปพักที่จวนท่านอ๋อง 2 ชั่วยามก็ได้ เวลามาทวงของ “ข้าตองการค่ารักษา” เหม่ยอิงกล่าวแบบ ใจเย็น เสียงสงบเป็นอย่างมาก โดยมีท่านอ๋อง หมอเทวดา นอยู่ข้างๆ

“ไม่มีใครรับปากท่านเรื่องนี้” ฮ่องเฮาเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม หยัน รวมทั้งองค์หญิงสาม

“อืม ข้าจะให้พวกเจ้าเห็นหน้า จะได้รู้ว่าจะไปทวงแค้นกับ ใคร” ว่าแล้วนางก็ถอดหน้ากากออก เมื่อทุกคนได้เห็นก็ต่าง หยุดหายใจ อ้าปากค้าง งดงามมาก งดงามแบบหลมบ้านหม เมืองทีเดียว

“เมื่อได้ดูแล้ว พวกเจ้าต้องชดใช้สิ่งที่ทำ เสี่ยวเปียไปจัดการ ให้ข้า” กล่าวจบเสี่ยวเปีย ในรูปแบบกำไลก็ออกมาในร่างของ มังกร จนหลังคาห้องโถงกระจุยกระจาย

“ช้าก่อนท่านหมอ” ฮ่องเต้เอ่ยปากทัดทานแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อ ทุกคนเห็นมังกรเพลิงแต่ตัวเป็นหยก ต่างอุทานขึ้นว่า “มังกรเพลิง หยกในตำนาน นางมีมังกรเพลิงหยกในตำนาน” กว่าทุกคนจะ ได้สติวังหลวงก็กลายเป็นที่โล่งว่างเปลาที่มีเปลวเพลิงที่ไม่อา จดีบได้เต็มพอที่

“ข้าได้ค่ารักษาแล้วส่วนนางทั้งสองจะได้รับผลที่ไม่ทำตามคำ พูด เจ้าไม่ควรเป็นมารดาแผ่นดิน ส่วนเจ้ารักครอบครัวก็ดีอยู่แต่ ถ้าครอบครัวเลวๆเจ้าก็จะเลวตามเพราะรัก ดังนั้นเจ้ารอด แต่ สองคนนี้ข้าไม่มีฆ่า แต่จะอยู่ไม่สู้ตาย” นางกล่าวจบก็ซัดเข็มพิษ โดยใช้ลมใส่สองแม่ลูก

“เฮ้อ! เหนื่อยกับเรื่อวไร้สาระจริงๆ เจ้าอ๋องแปดครองราชชะ ก่อนที่ประชาชนจะอดตายมากไปกว่านี้” เพราะจากที่นางไปรักษาคนประชาชนอยู่อย่างยากจนเพราะฮ่องเต้ไม่สนใจ

ประชาชน

เมื่อเรื่องราวทุกอย่างจบลง นางบอกกับอาเฉียงว่า ให้เดิน ทางไปที่ชายแดนแคว้นเวยแล้วรอนางที่นั้น นางจะกลับหุบเขา เพราะไม่ได้กลับนาน และจะไปคุยเรื่องของเจ้าของร่างให้จบ เพราะภาระกิจที่ได้รับก็เดินทางมาเกินครึ่งทางแล้วจะได้ไม่เสีย

เที่ยว