ช่วยชีวิต ในแคว้นหนึ่ง

“มันได้ยินที่ข้าพูด ดังนั้นข้าจะไม่พูดนะ ทำตามข้าง ก็พอดู ที่มีอนะ เจ้าชื่อแซ่ว่าอะไร” ไม่ว่าเปล่านางทำมือให้เขานอนลง โดยนางเอาที่นอนออกมาจากกำไล ส่วนหลังนั้นนางให้เสียวเปีย ทำมันขึ้นมาเพื่อให้อาศัยได้ และยังให้เสียวเปียหาหุ่นฟางแล้ว ทำให้เป็นเหมือนคน นอนข้างๆกับชายหนุ่ม

“ขามีชื่อว่าจางเจียงเฉียง ท่านหมอ” “ไม่ต้องท่านหมอ เรียก ข้าว่าอิงอิง ก็ได้” “ไม่ได้ๆๆ งั้นให้ข้าเรียกคุณหนูอิงอิง ก็ได้ ขอรับ” นางไม่กล่าวอะไรแต่ทําการฝังเข็มทันที มันทำให้เสียง เฉียงตัวเย็นเฉียบเหมือนคนตาย และเริ่มหายใจรวยระรินลงทุก ขณะ นางใช้มีดกีตตรงต้นแขนของเจียงเฉียงใช้เลือดของเสียว เปียนิดหน่อย ใส่ลงตรงปากแผลหุ้นที่นอนข้างเจียงเฉียง

รอสักครู่ใหญ่ๆ ตัวกู่ที่ตัวอ้วนพี่ก็ได้ออกมาพอได้กลิ่นเลือด และเห็นว่าคนข้างๆดิ้นอยู่ก็กระโดดเข้าไป แต่ว่าข้างในไม่ใช่คน แต่เป็นขวดแก้วที่นางเตรียมไว้กว้างพอประมาณ แต่มีเลือดเสียว เปี่ยมันจึงทําการวางไข่

เมื่อตรวจซ้ำอีกครั้งว่าเจียงเฉียงไม่เป็นอะไรแล้วเวลาก็ผ่านไป 3 วันพอดี จึงทำการปลุกเจียงเฉียง

“ข้าดูแล้วนางก็บอกให้ขาดูแล้วมันชอบร่างกายที่มีชีวิตและ เจ้าเป็นตัวหลัก ในการแพร่พันธุ์ของมันถ้าเจ้าตายมันก็ตาย แต่ ถ้ามันกําลังจะวางไข่มันจะไม่ยอมตาย ข้าจึงฝั่งเข็มตายให้เจ้า 3วัน ในเมื่อมันจะวางไข่ดังนั้นมันจะหาคนใหม่อาศัย ปกติมันจะ กินเจ้าก่อนค่อยย้ายร่าง แต่มันกำลังจะวางไข่มันไม่มีเวลาคิดมัน จะต้องย้ายทันทีโดยคิดว่าเจ้าตายแล้ว เจ้าจึงรอด ว่าแล้วนางก็ ยกตัวกู่ ให้เจียงเฉียง

เมื่อเจียงเฉียงเห็นตัวก็ขยะแขยง ทั้งโกรธแค้น “ท่านจะเก็บ

ไว้ทําไมขออรับ”

“ข้าไม่ได้จะเก็บแต่ข้าจะเอาไปตรวจสอบดูต้นกำเนิดของมัน เจ้าไม่อยากรู้? งั้นข้าจะทำลายมันล่ะ”

“ช้าก่อนขอรับ ข้าใจร้อนไป ข้าขออภัยด้วยขอรับ”

“เพราะเจ้าใจร้อนไงจึงทำให้ชีวิตเจ้าเป็นเช่นนี้ ตั้งสติสักนิด เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น ฉะนั้นเจ้าต้องฝึกกับข้าอีกหน่อย เอ้า!” เจียง เฉียงไม่ลังเล เมเห็นเหม่ยอิงเอายาให้ก็รับไปกินทันที

“ยาทีข้าให้เจ้าคือยารักษาภายใน เจ้ายังต้องกินอีก 2 วันเช้า เย็น ก็จะกลับมาเป็นปกติในร่างกายรวมทั้งวรยุทธ์เจ้าด้วย ส่วน เมื่อเจ้าดีขึ้นแล้วข้าจะฝึกร่างกายเจ้าใหม่ในแบบของข้า แล้วเจ้า ก็จะกลับไปใช้ชีวิตได้ดั่งเดิม

“ข้าขอติดตามท่านได้หรือไม่ขอรับ ท่านช่วยชีวิต าดังนั้น ชีวิตข้าเป็นของท่าน” ว่าแล้วเจียงเฉียงก็คุกเข่าลงคำนับนาง “ให้ข้าอยู่กับท่านเถอะนะขอรับ ข้าไม่มีครอบครัวแล้ว ข้าไม่มีที่ ให้กลับแล้ว”

“เฮ้อ!! อืม…ก็ได้..แต่ข้าไม่ใช้คนแคว้นหมิง ข้าก็ไม่แน่ใจว่า เป็นคนแคว้นใด แต่ข้าถูกคนแคว้นเหลียนช่วยไว้ ข้าจะต้องกลับแคว้นเหลียน เจ้าทำใจไม่ได้ ”

“ข้าเคยภักดีต่อแคว้นบ้านเกิด แต่บ้านเกิดไม่ให้ที่พักพิงแก่ ข้า ขอแค่มีท่าน ข้าไปที่ใดก็ได้ขอรับ

“อืม งั้นเจ้าไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดแต่งผมเผ้าให้ เรียบร้อย เราจะเดินทางกันเลย และเดินทางไปเรื่อยๆ

เจียงเฉียงรับค่าแล้วไปจัดแจงตามที่เหมยอิงสั่ง ส่วนเสื้อผ้า เหม่ยอิงให้เสียวเลยจัดหามาให้เพราะเดี๋ยวเปียแวบไปแวบมา ได้ ขณะที่กำลังจัดแจงของ เจียงเฉียงก็เดินกลับมา

“อืม ใช้ได้ๆ ที่จริงหน้าตาเจ้าไม่เลว เป็นเพราะทำให้เจ้า คล่า ร่างกายไม่น่าดู ตอนนี้หล่อเหลาเชียว”

เมื่อได้รับคําชมซึ่งๆหน้า พานทำให้เจียงเฉียงหน้าแดงไปถึง ใบหู

“ออ ข้าเรียกเจ้าว่าอาเฉียง ได้ไหม เรียกเจียงเฉียงมันดู ทางการเกินไป ตามนี้นะ ไปกันเถอะ” เจียงเฉียง คิดในใจ ถ้า ท่านจะตั้งใจจะเรียกอยู่แล้วจะถามทำไม เพราะสุดท้ายก็ขัดไม่ได้ ” แต่ก่อนจะไปข้าจะช่วยท่านล้างมลทินให้สามารถกลับมาที่นี่ได้ อย่างเปิดเผย” เมื่อเป็นแบบนี้คงต้องเดินทางล่าช้าอีกสินะ

จนเดินทางมาเรื่อยก็ได้แวะรักษาคนตามรายทาง จนมาถึง เมืองหลวงของแคว้น การเข้าเมืองไม่มีปัญหาเพราะนางให้อา เฉียง ใส่หมวกปิดหน้าไว้ จึงไม่มีเรื่องใดๆ เมื่อมาถึงนางก็ถาม ว่า “จวนของเจ้าอยู่ที่ใด
“คุณหนูอิงอิง ขอรับ ทาง ขอรับ”

“มันจะมีคนมายึดไปไม่” ใบที่ดินจวนถูกเก็บไว้อย่าง ดี อีก อย่างคนตายในจวนมากขอรับ” เหม่ยงพยักหน้าเข้าใจ

“รอจะไปพักที่จวนท่าน รอดูว่าใครจะมาหาท่าน นี่คือยาเป็น ตาย กินเถอะแล้วท่านจะรู้เอง” เจียงเฉียงรับไปอย่างไม่อิดออด

เมื่อถึงหน้าจวนร้าง เหมยอิงชวนเจียงเฉียงเข้าประตูข้าง เพื่อ กันไม่ให้ผู้คนแตกตื่น เข้ามาถึงด้านในสภาพทุกอย่างอยู่ครบ ขาดแต่ผู้คนเท่านั้น “ข้าจะทำความสะอาดให้นะขอรับ” “ไม่ต้อง หรอก เจ้ารอข้าที่นี่ ครู่เดียวขา ก็มาแล้ว ไม่รอให้อาเฉียงตอบ กลับเหม่ยอิงก็หายออกไปแล้ว ระหว่างรอ เจียงเฉียงก็ทำความ สะอาดห้องนอนก่อนเพราะตนกับคุณหนูต้องนอนที่นี่

เหม่ยอิงเมื่อมาจากจวนก็เดินไปที่ท้ายเมือง พบคนเร่ร่อน คน เต็มมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ “เด็กน้อยเจ้าป่วย” เด็กน้อยมองหน้า แล้วตอบว่าคนที่นป่วยทุกคน

อืม “ข้าจะรักษาทุกคนที่นี่แลกกับที่พักอาหารและการทำงาน ใครจะรักษาบ้าง”

เมื่อทุกคนได้ยินก็ตอบกลับมาว่ารักษา นางจึงทำการรักษา ตอนที่ว่างนางได้นั่ง กลั่นยาที่ซื่อสัตย์กับนางเท่านั้น ถ้าคิดไม่ซื่อ ก็จะเจ็บปวดทุรนทุรายจนตาย นางบอกทุกคน บางคนก็จะเก็บไป คิดบางคนก็รับการรักษาและเดินทางมากับนางทั้งหมด 28 คน เข้ามายังจวนตระกูลจาง เมื่อทุกคนรู้ว่าเป็นจวนตระกูลจางก็ ชะงักเท้าไม่เห็นต่อ เหม่ยอิงจึงกล่าวว่า “กลัวอะไร มีข้าหมอปีศาจอยู่ ยังจะกลัวอะไร ข้าไม่ทิ้งคนของข้าหรอก” ทุกคนได้ยิน ประโยคสุดท้ายก็น้ำตาตื้นขึ้นมา ใช่ท่านหมดเอาพวกเขามาจาก ความตายได้ ยังจะกลัวอะไร เพื่อตอบแทนนางควรทำทุกอย่าง เพื่อช่วยนางสิ คิดได้ดังนั้นทุกคนก็ก้าวตามนางเข้ามาในจาน

อาเฉียงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนมากมายก็รีบวิ่งออกมา “คุณ หนู ไปไหนมาขอรับ ข้ารอท่านนานมาก ใจไม่ดีเลย

“ข้าไปหาคนมาช่วยเจ้าทําความสะอาดไง ข้าไม่ไว้ใจให้เจ้า ทำหรอก ฮ่าๆๆๆ” อาเฉียงยิ้มๆ รู้ว่านางแนบเรื่องที่พักตอนอยู่ที่ กลางป่า

“อ้อ ข้ามีวิธีที่จะช่วยเจ้าด้วย แต่ขึ้นอยู่ที่เจ้าว่าจะเอายังไง ใจ เจ้านะ ข้า ให้เวลาเจ้าคืนนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ต้องมีคำตอบ

“ท่านๆๆ…คือ…รองแม่ทัพ…” มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามามอง เจียงเฉียงแล้วกล่าวพลางชี้มือสั้นๆ