บทที่ 6 กาลเวลาพิสูจน์คน

มีนาหันกลับไปและพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของ ภัทร เธอตะลึงงันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาได้เร็วขนาดนี้ แถมยังหาตัวเธอได้อย่างแม่นยำ

เธอคว้าหมับเข้าไปที่แขนของผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง แล้วกล่าวอ ย่างน่าสงสาร “ช่วยฉันด้วยค่ะ พวกเขาจะจับฉันไปเป็นโสเภณี”

ชายคนนั้นพลันรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของตัวเองสูงส่งขึ้นมาทันที ดึงเธอไปไว้ที่ด้านหลัง แล้วกล่าวผดุงคุณธรรม: “ตอนนี้เป็น สังคมที่อยู่ภายใต้กฎหมาย จะปล่อยให้หนูอย่างพวกแกมา อวดดีได้ยังไง?”

ณภัทรคร้านที่จะพูดมากกับเขา คว้าหมับเข้าที่ผมของเขาแล้ว โยนเขาลงไปบนพื้นอย่างแรง

มีนาหมุนตัวคิดจะหนีไป แต่ว่าตอนนี้เธอได้ถูกคนของณภัทร ล้อมเอาไว้แล้ว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถูกณภัทรพาขึ้น เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป

ณภัทรสองแขนกอดอก จ้องมองเธออย่างเย็นชา “ความ สนใจของคุณภรรยานพิเศษจังเลยนะ ชอบ ใส่เสื้อผ้าสไตล์นี้ด้วย เหรอเนี่ย?

เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห ดึงคอเสื้อขึ้นมาข้างบนเล็ก น้อย เสียงแควกดังนั้นมา กระโปรงราคาถูกตัวนั้นพลันขาดออก
เขา โน้มตัวลงไปจับคางของเธอเอาไว้ตาประสานกัน น้ำ เสียงแห้งแหบ: “เหมือนว่าคุณจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

เธอยกเท้าเตะเข้าไปตรงเป้าของเขา แต่กลับถูกเขาจับเท้าเอา

ไว้แน่น เธอดิ้นรนด้วยความโมโห “ปล่อยฉันนะ!” เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ทั้งอับอายทั้งโมโห “ณภัทร นอกจาก

รังแกผู้หญิงแล้วคุณยังมีความสามารถอะไรอีก?

“มีสิ ให้คุณยอมจำนนทั้งกายทั้งใจยังไงล่ะ

“ไปไกล ๆ เลย!”

ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจนน่ากลัว แม้แต่ฟันก็ยังสั่น

เขาพูดหยอกล้อ: “คุณคบกับไอ้การันต์ คงไม่ใช่ไม่เคยเลยสัก ครั้งหรอกนะ?”

ดูจากปฏิกิริยาของเธอก็รู้แล้วว่า เขาเดาไม่ผิด ทันใดนั้น ความดีอกดีใจที่ไม่รู้จบก็ได้ปรากฏขึ้นมาในใจของเขา ใน อนาคตผู้หญิงคนนี้จะเป็นของเขาเพียงคนเดียวอย่างสมบูรณ์ แบบ

เธอกำหมัดด้วยความอับอาย น้ำตาสองสายไหลออกมาอย่าง ไม่ได้เรื่อง

เขาหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองลง พลางขมวดคิ้ว: “ตอนที่ อยู่สนามบินคุณยังไปอ่อยผู้ชายอย่างซุกซนอยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอน นี้จะแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาทำไมล่ะ?
ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอจะร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลออกมาเยอะ ขึ้นเรื่อย ๆ

เขาทำอะไรไม่ถูก ใช้มือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอออก อย่างหยาบคาย: “หยุดร้องได้แล้ว มันทำให้ผมหมดอารมณ์

เธอสะอื้นกล่าว: “ฉันไปทำอะไรให้ใครกันแน่ ทำไมถึงได้ถูก พวกคุณรังแกแบบนี้ เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลพรหมพิริยะแท้ ๆ แต่กลับมีชีวิตที่สู้หมูสู้หมาไม่ได้ ถูกแม่เลี้ยงรังแก แล้วยังต้อง ดูแลของสาวสติไม่ดีอีก แม้แต่เงินที่ใช้เรียนมหาลัยยังเป็นเงินที่ ตัวเองทํางานเก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบาก ชีวิตที่ลำบาก แบบนี้ทนมาจนจะจบลงในไม่ช้า แต่กลับถูกคุณทำลายลง ฮือ ๆ

เธอไม่เก็บกดเอาไว้อีกต่อไป และร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่

เห็นเธอร้องไห้ หัวใจของเขารู้สึกติดขัดอย่างบอกไม่ถูก จาก นั้นเขาก็ถอดเสื้อนอกออกแล้วเอามาห่อตัวเธอไว้ “ถ้ายังไม่หยุด ผมจะจัดการคุณซะ”

เธอหยุดร้องไปจริง ๆ เบิกตาเปื้อนน้ำตาของเธออย่างน่า สงสาร

เขาปล่อยตัวเธอ และสวมเข็มขัดใส่เอว: “จำไว้ ตอนนี้คุณ เป็นผู้หญิงของผม อย่าไปถอดเข็มขัดให้ผู้ชายคนอื่นตามอำเภอ ใจ และยิ่งห้ามไปเข้าหาผู้ชายคนอื่น

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ติดกระดุมให้เรียบร้อย ลูบข้อมือที่ แดงเล็กน้อยเบา ๆ รอยยิ้มได้ใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเธอ
น้ำตาของผู้หญิงเป็นอาวุธที่ร้ายกาจที่สุด คำพูดนี้ไม่ผิดเลย จริง ๆ แม้แต่ยมราชหน้าตายก็ยังใจอ่อน

ตอนนี้เธอรู้สถานะของตัวเองดี ที่นี่เป็นอาณาเขตของณภัทร อาศัยแค่เธอไม่มีทางที่จะหนีออกไปจากที่นี่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุด ในตอนนี้ก็คือเอาใจเขาให้ดี แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่น

เขายื่นกระดาษทิชชูให้เธอ เธอเช็ดน้ำตาออก และพูดอยู่ใน ใจว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

“คุณณภัทร พวกเรามาคุยกันดี ๆ หน่อย

เขาเปลี่ยนไปใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ติดกระดุมอย่างไม่รีบร้อนและ ยิ้มอย่างมีเลศนัย: “ขอเพียงคุณยอมเป็นผู้หญิงของผมดี ๆ คุย อะไร เล่นยังไง ก็แล้วแต่คุณ

“นี่คุณ!!”

เขานั่งลงบนเบาะ และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน: ไหนลองพูด มาซิ ถ้าถูกใจผม ผมก็จะอนุญาตทันที”

เธอพยายามลุกออกมา เขาสูดลมหายใจอันเย็นยะเยือก เข้าไปเฮือกหนึ่ง: “อย่าขยับ เดี๋ยวผมจัดการคุณนะ!”

ตอนนี้เธอถึงสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่ส่วนล่างของร่างกาย ของเขา ในใจแอบด่าเขาไปแปดร้อยครั้ง บ้าเอ๊ย แล้วแบบนี้จะ ให้เธอคุยยังไง?

เธอค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกมา “ฉันรู้ว่าฉันรู้คุณไม่ได้ ฉัน ยอมรับมัน”
เขาปิดจมูกของเธออย่างเสน่ห์หา “ฉลาด

“แต่ฉันไม่มีการเตรียมใจใด ๆ เลยจริง ๆ คุณให้เวลาฉัน หน่อยได้ไหม?”

“นานแค่ไหน?”

“สามเดือน”

“หือ?”

“หนึ่งเดือน”

“MÐ?”

เธอกัดฟัน: “ครึ่งเดือน

เขาเป่าลมหายใจที่ข้างหูของเธออย่างเจ้าเล่ห์: “ได้ ผม รับปากคุณ ยังไงซะ……..กาลเวลาพิสูจน์คน

เฮลิคอปเตอร์ลงจอด เธอกำลังจะลงจากเฮลิคอปเตอร์ รู้สึก เพียงว่าบริเวณเอวถูกรัดแน่น ภาพตรงหน้าหมุนไป และถูกเขา

อุ้มเอาไว้

เขายื่นมือออกมากดหัวของเธอลงแนบหน้าอก: “แต่งตัวแบบ นี้จะพบผู้คนได้ยังไง?”

เสื้อเชิ้ตตัวนั้นของเขายาวมาก ยาวพอที่จะปิดก้นของเธอเอาไว้ได้
เขา……..น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

เธออาศัยความมืดพิจารณาดูเขาอย่างไร้ยางอาย คิ้วยาว เกือบถึงจอนผม ดวงตาเยือกเย็นราวกับดวงดาวที่เหน็บหนาว สันจมูกเรียวยาว ริมฝีปากบอบบาง……..อกจากนี้เขาอาศัยอยู่ที่ ค่ายทหารมาเป็นเวลานาน รูปร่างดีมาก ต่อให้มีเสื้อผ้าบังอยู่ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่แข็งแรงของเขา นี่คงจะเป็น รูปลักษณ์ของชายหนุ่มในนิยายที่หล่อเหลาจนท้องฟ้าแทบถล่ม สึนะ

แต่น่าเสียดาย เธอไม่เคยคิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายแบบนี้ เลย เธอแค่อยากจะพาทิวามีชีวิตต่อไปอย่างสงบ ถ้าหากเข้าไป ยุ่งกับผู้ชายแบบนี้ ชีวิตของเธอจะต้องถูกกำหนดให้ไม่สงบอย่าง แน่นอน

ทันใดนั้น เขาก็ได้อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ และวางเธอลงไป ในอ่างอาบน้ำทันที

เธอพลันรู้สึกตัวขึ้นมา และจ้องมองเขาด้วยความโมโห “คุณ ทําอะไร?”

เขายิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณจะอาบเองหรือให้ผมอาบ ให้?”