บทที่ 3 ทิวทัศน์งดงามเพียงใด ก็สู้นอนกับเธอไม่ได้

รักษาความสงบเอาไว้เมื่อเผชิญกับอันตรายคือคุณสมบัติพื้น ฐานของมีนา ถึงยังไงอาชีพของเธอก็ได้พบกับความเป็นตายมา มากมาย แต่ทว่าร่างกายของเธอในตอนนี้นั่นแข็งที่อจนน่ากลัว

คนเรามักจะรู้สึกกลัวในสิ่งที่ยังไม่รู้ ก็เหมือนกับเธอในตอนนี้ ที่ไม่รู้ว่าวินาทีต่อไปต้องเผชิญหน้ากับการทรมานที่ได้ มนุษยธรรมของปีศาจตนนี้แบบไหน

แต่เธอคือ นานะ เติบโตมาในครอบครัวที่ดูหรูหราแต่ความ จริงแล้วทั้งพิการทั้งน่าเกลียด แต่ดอกไม้งามมักเกิดในที่ที่ อันตราย

ใบหน้าหล่อเหลาที่เพ้นด้วยสีน้ำมันของชายหนุ่มขยายใหญ่ ขึ้นเรื่อย ๆ ในดวงตาของเธอ ลมหายใจร้อนระอุบนถูกพ่นออก มาบนใบหน้าของเธอ ลมหายใจเหมือนกับเจ้าของรุนแรง เร่งรัด!

เธอหายใจออกเบา ๆ : “ท่านนายพลณภัทร ฉันรู้ว่ามีที่หนึ่งที่ สามารถแก้ไขปัญหาทางสรีรวิทยาของคุณได้ ห่างออกไปทาง ด้านตะวันออกของป่าดงดิบประมาณสามสิบไมล์มีบาร์รื่นเริง อยู่”

ณภัทรควบคุมกองทัพอย่างเข้มงวด เขาห้ามไม่ให้ทหารเที่ยว โสเภณีในขณะปฏิบัติหน้าที่อย่างเด็ดขาด แต่ก็มีทหารบางคนที่ ทนไม่ไหวแอบไปปลดปล่อยที่นั่น มันกลายเป็นเรื่องที่เก็บไว้เป็นดวงตาของราวคืนเหน็บหนาว คิดไม่ว่าเธอเป็นสัตว์ร้ายกำลังระบายความต้องการ เขาออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วกัดติ่งหูของเธอเบา :

ทิวทัศน์งดงามเพียงใด สู้นอนกับเธอไม่ได้

คนคนนี้อ่อนไม่เขาไม้แข็งไม่ได้ เธอมองเขาไม่ออก

เข้าไปใหญ่

คนยางอาย!

เขายิ้มอ่อน แล้วใช้ปลายนิ้วริมฝีปากของเธอ ปลาย นิ้วเลื่อนผ่านคอละเอียดของแล้วบนเขา

ถึงแม้โมโหมาก แต่ยังคงสติอยู่ เธอสู้ผู้ชายคนไม่ ได้ และเธอก็อยากตาย

เธออย่างสงบ ฉันสนามบิน

นิ้วของค่อย ๆ งอเข้า ทิวาแล้ว เธอมีชีวิตต่อไป วันถือถูกหมาบ้ากัด แล้วกัน หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ณภัทรความต้องการแผดเผาเอาไว้ ความรู้สึกสงสารห่วงใยแวบ ในใจเขา
เขาใช้เข็มขัดมัดเธอเอาไว้ที่เบาะหลัง

เธอพลันลืมตาขึ้นมา แสร้งทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูดเชิงหยอกล้อ “คิดไม่ถึงว่าคนมีภูมิฐานอย่างท่านนายพลณภัทรจะชอบSM เขายื่นแขนยาว ๆ ออกมากอดรัดเธอเอาไว้ในอ้อมอก ลม

หายใจของทั้งสองประสานกัน: “SM? ผมชอบ……ชอบความ

ซาดิสม์ไปทั้งชาติเลยล่ะ”

เธอตะลึงงันไปสักพัก: ชาติหนึ่งมันยาวมากเลยนะ มัน เป็นการล้อเล่น คุณล้อเล่นไม่ได้”

จะให้คำสัญญาง่าย ๆ ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอกับผู้ชายคนนี้ เคยเจอกันแค่สองครั้งเอง ถ้าจะบอกว่าผู้ชายคนนี้รักเธอแทบ เป็นแทบตาย เธอไม่เชื่อหรอก ผู้ชายอย่างณภัทรเหมือนยืนอยู่ บนยอดเขาเอเวอเรสต์ เลือดเย็นอำมหิตมีสติสัมปชัญญะ คน อย่างเขาไร้ความรักความกังวล

เขาลุกขึ้น แล้วขับรถ

“คุณจะพาฉันไปไหน?”

“หาที่ที่สามารถเล่นSM ได้ไงล่ะ”

เธอกระวนกระวายมาตลอดทาง ลองพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล

เขาอารมณ์ดีมาก เงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลังอยู่บ่อยครั้งมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

รถแล่นผ่านป่ารกทึบไป แล้วจอดลงที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง ล้อม รอบไปด้วยเต็นท์เป็นแนวยาว ทหารที่เดินไปมา เคร่งขรึมและ เงียบสงบ

ที่นี่น่าจะเป็นฐานลับของพวกเขาสินะ เพียงแต่ว่าเขาพาเธอมา ที่นี่ทำไมกันแน่?

เขาก้มลงแล้วอุ้มเธอลงมาจากรถ แล้วเดินก้าวใหญ่ ๆ ไปที่ เต็นท์ที่ใหญ่ที่สุดที่อยู่ตรงกลาง เธอไม่โวยวายไม่ขัดขืน เพียง แค่พิจารณาดูบริเวณโดยรอบอย่างเงียบ ๆ

“เลิกมองได้แล้ว คุณหนีออกไปไม่ได้หรอก”

นี่เขาสามารถอ่านใจเธอได้ด้วยเหรอเนี่ย

หลังจากที่เข้าไปในเต็นท์เธอถึงรู้ว่าที่นี่เป็นห้องผ่าตัด ที่อยู่ ข้างในล้วนเป็นแพทย์ทหาร

หรือว่าเขาต้องการให้เธอเข้าทีมกับพวกเขา? เพียงแต่ว่าเธอ

คิดผิดไปแล้ว

เขาวงเธอลงบนเตียงผ่าตัด แล้วออกคำสั่ง “ไสหัวออกไปให้ หมด!”

ทุกคนหายตัวออกไปจากเต็นท์อย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ

เธอพยายามดิ้นรนจะลุกขึ้นนั่ง: “ณภัทร คุณคิดจะทำอะไรกัน แน่?”
เขาหยิบเอาเครื่องมือขึ้นมา มีมีดด้าม แต่ปลายมีดนั้นแหลม มาก ราวกับเครื่องมือที่ใช้สักลาย

“ผมเป็นคนที่มีแค้นจะต้องชำระ ในเมื่อคุณทำให้ผมเลือดออก ผมก็ควรที่จะทำให้คุณเลือดไหลบ้าง เธอกลืนน้ำลายด้วยความประหม่าเล็กน้อย และยังคงจ้องมอง

เขาอย่างโกรธเคือง

เข้ายิ้มพลางพลิกตัวเธอกลับไป รูดซิปที่ด้านหลังของเธอลง ด้วยมือข้างเดียว แล้วรูดเสื้อของเธอลงไปที่สะโพก

“ณภัทร คุณมันสารเลว!!

มองดูผิวที่ขาวอมชมพู และก้นเด้ง ๆ ของเธอ ร่างกายของเขา ก็เกร็งตึงขึ้นมาทันที เสียงแหบแห้งลงเล็กน้อย “ไม่ดื้อนะ อย่า ขยับ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว

ความเจ็บปวดเล็กน้อยแผ่ซ่านออกมาจากบริเวณเอวของเธอ

“เสร็จแล้ว”

เขาแก้เข็มขัดที่มัดมือเธอเอาไว้ออกแล้วสวมกลับไปที่เอว เธอหันกลับไปมองบริเวณเอวของเธอ เห็นเป็นรูปหมาป่าโท

เทม

น่ารังเกียจที่สุด! ทิ้งรอยสัญลักษณ์ประจำตัวของเขาเอาไว้ เห็นเธอเป็นของเล่นหรือยังไงกัน?

เธอยกมือขึ้นคิดจะตบเขา แต่แขนกลับถูกจับไว้แน่น ออกแรงดึง เธอพลันล้มลงไปในอ้อมกอดของเขา: “คนดี เลิกดื้อได้แล้ว รอเข้าห้องหอตอนเย็น คุณอยากจะตีตรงไหนก็ได้ ก้นผมก็ยอม ให้คุณ”

เธอโมโหจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันกรอด: “สารเลว!”

เขาหัวเราะ ๆ ขึ้นมา: “การอบรมสั่งสอนของตระกูลพรหม พิริยะไม่เลวเลยจริง ๆ เหมือนว่าคุณจะเป็นแค่สองคำนี้นะ

เธอถลึงตามองเขาด้วยความโมโห เธอค้นหาไปทั่วสมอง แต่ ก็ค่าออกมาได้เพียงแค่สองคำ: “สารเลว!”

เขาหัวเราะขึ้นมาหลักกว่าเดิม แล้วพ่นลมหายใจใส่หูของเธอ “อืม เดี๋ยวคืนนี้จะเลวให้คุณดู

เขาขยับหูฟังเล็กน้อย “บอกให้วายุพาคนเข้ามา

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งกรูกันเข้ามา ทุกคนต่างเป็นทหาร พวกเขา ทําความเคารพแบบทหารอย่างพร้อมเพรียง เสียงดังเหมือน ระฆัง: “ขอให้ท่านนายพลและคุณผู้หญิงมีความสุขในวัน แต่งงาน!!

ณภัทรทิ้งคราบโจรในเมื่อสักครู่ไป เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับ พื้น แล้วล้วงเอาแหวนออกมา

เธอมองดูเขาอย่างเย็นชา: “คุณทำอะไร?

“ขอแต่งงาน”

สมองของเธอแทบระเบิดออกมา นี่เป็นการขอแต่งงานงั้นเหรอ? โจรฉุดมาบังคับแต่งงานน่ะสิไม่ว่า “ณภัทร ล้อเล่นบ้าอะไรของคุณ?

ตัวเธอมาก่อน แล้วยังทําเครื่องหมายอัปยศไว้บนร่างกาย ของเธอ ตอนนี้ยังมาแกล้งทำเป็นขอแต่งงานอีกงั้นเหรอ?

เธอหันไปมองเตียงผ่าตัด สายตาจับจ้องไปที่มีดผ่าตัดเล่ม หนึ่ง คิดจะพุ่งเข้าไป แต่กลับชนข้ากับกำแพงเนื้อที่แข็งแรงเต็ม

เขากอดเอวของเธอเอาไว้แน่น “คนดี หยุดดื้อได้แล้ว ทุกคน กำลังมองอยู่นะ”

“ออกไปนะ! อีกสิบกว่าวันฉันก็ต้องแต่งงานกับคู่หมั้นของฉัน แล้ว”

จู่ ๆ เขาก็บีบเอวของเธอแน่น แล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ดู

เหมือนว่าผมจําเป็นจะต้องให้คุณเข้าใจความเป็นจริงบ้างแล้ว

วายุเอาเอกสารสำคัญนั่นมาให้คุณผู้หญิงดู

“AŠU!”

นายทหารผิวสีแทน หน้าตาหล่อเหลาคมคายหยิบอาเอกสาร สองแผ่นออกมาจากกระเป๋า เป็นทะเบียนสมรสนั่นเอง

มีนาตกตะลึง เธอหยิบเอาเอกสารสมรสมาดู ข้างบนเป็นชื่อ ของเธอและณภัทร แล้วยังเป็นของจริงอีกด้วย! เธอเข้าใจขึ้นมาทันที จะมีอะไรที่คนที่มีอิทธิพลอันยิ่งใหญ่อย่างณภัทรทำไม่อีก

เธอฉีกทะเบียนสมรสออกเป็นชิ้นณภัทรยิ้มและเอกสารแผ่น “ขอแค่คุณพอใจ ฉีกแผ่นได้”

เธอ โซเซข้างหลัง คุณมันเป็นปีศาจ“คุณผู้หญิงเหนื่อยแล้ว พาเธอกลับพักผ่อน

ทหารหญิงสองคนพยุงซ้ายขวาพามีนาออกไปทันที

ทหารหญิงสองได้พบ คฤหาสน์หลังมีตึก พืชพรรณนานาชนิด เพียงแต่ เธอมีอารมณ์จะมาชื่นชม

ไม่ตัวห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ก็ เต็มไปด้วยแดงที่บ่งบอกถึงความสุข

“คุณผู้หญิงดิฉันชื่อกอหญ้า ส่วนเธอคุณหญิงต้องการ

กล่าวอย่างเย็นชา เอามาให้กระบอกหนึ่ง

ได้ไหมล่ะ”

ความหน้าของเธอ คุณผู้หญิงคะ ความจริงแล้วท่านนายพล เป็นคนเลยคะ

ไสออกไป!
เธอรู้สึกเพียงว่าสีแดงที่อยู่ในห้องขัดตาเธอมาก จึงกระชาก เอาผ้าห่มและผ้าปูที่นอนสีแดงสดนั่นทิ้งลงไปบนพื้น สิ่งของที่อยู่ ในห้องอะไรก็ตามที่เป็นสีแดงล้วนถูกเธอขว้างทำลาย

พอระบายอารมณ์เสร็จ เธอก็สงบลง คืนนี้เธอจะต้องหนีไปให้

ได้!

ในเวลานี้เองเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ได้ดังลอยเข้ามา เธอจ้อง เขม็งไปที่ประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ