บทที่ 2 ปีศาจที่สร้างความหวั่นใจให้กับมนุษย์

ณภัทรไม่รอให้เขาได้กล่าวอะไรก็วางสายไปแล้ว

วายุงุนงง ผู้บัญชาการยังไม่เคยคบผู้หญิงด้วยซ้ำ แล้วจะขอ แต่งงานยังไงกับใครกัน?

แต่ว่านะคำสั่งนี้ยังต้องปฏิบัติตาม เพราะยังไงฉายายมราช หน้าตายของเขาก็ไม่ได้ได้มาฟรี ๆ ถ้าใครขัดคำสั่งของเขา ก็ เท่ากับเอาตัววิ่งเข้าใส่ลูกกระสุน

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เสียงถอนหายใจยาว ๆ ติดต่อ กันดังออกมาจากห้องหอพักแพทย์ทหาร แต่มีนากลับนอนพลิก ตัวกลับไปกลับมา

ทันใดนั้นโทรของเธอก็สั่นขึ้น เธอโค้งตัวลงเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ ย่องไปที่ห้องน้ำ เพราะยังไงที่นี่นอกจากทหารแล้วห้ามใช้ โทรศัพท์

เธอเปิดดูโทรศัพท์ เป็นข้อความจากไอรินเพื่อนสนิทของเธอ คุณการันต์ได้กลับประเทศอย่างปลอดภัยแล้ว กลับมาด่วน

เธอกุมหน้าอกที่เต้นตุบตับของตัวเองเอาไว้ รอยยิ้มโล่งใจ ปรากฏขึ้นที่มุมของเธอ เขากลับถึงประเทศอย่างปลอดภัย งั้น งานแต่งงานของพวกเขาก็จะต้องจัดขึ้นตามกำหนด เพียงแค่เธอ เป็นภรรยาของการันต์ได้อย่างราบรื่น ก็จะมีเหตุผลพาทิวาจากไปได้

นึกถึงอาการป่วยของหวาน้องสาวของเธอ เธอก็อดที่จะเศร้า ใจไม่ได้

ในปีนั้นทิวาพึ่งจะมีอายุเพียงห้าขวบได้เห็นสภาพของคุณแม่ที่ ตกลงมาจากตึกสูงอย่างอนาถกับตา ทำให้ได้รับผลกระทบทาง จิตใจ ตอนนี้ถึงจะอายุสิบหกปีแล้ว แต่ก็เป็นเหมือนกับคน

ปัญญาอ่อน มักจะสติเลอะเลือน

เธอหวังเพียงว่า ในตอนที่มีชีวิตอยู่จะสามารถให้ชีวิตที่สงบสุข กับทิวาได้ ให้เธอไม่ต้องถูกรังแกอีก

เช้าตรู่วันถัดมามีนาเก็บของของใช้ส่วนตัวของเธอ และทิ้ง โน้ตเอาไว้ แล้วออกไปจากห้องพักอย่างเงียบ ๆ เธอจะต้องกลับ ไปที่เมืองรามก่อนที่งานแต่งจะจัดขึ้น จะชักช้าไม่ได้แม้แต่วินาที เดียว

เมื่อหัวหน้ากิจผู้ดูแลรับผิดชอบทีมแพทย์ได้ฟังสถานการณ์ ของเธอ ก็ได้รีบจัดเตรียมรถทหารให้เธอหนึ่งคันทันที อีก ประมาณสามสิบนาทีก็จะมาถึง

เธอยืนถือกระเป๋าเดินทางรออยู่ที่สี่แยกอย่างใจจดใจจ่อ เอียด! เสียงเบรกรถดังขึ้น นายทหารสวมชุดลายพรางทหาร เพ้นหน้านายหนึ่งเดินลงมาจากรถ

แผ่นหลังของเขาเหยียดตรง นัยน์ตาราวกับคืนที่เหน็บหนาว เขาทำความเคารพแบบทหารอย่างงดงามกับเธอ แล้วรับเอากระเป๋าเปิดประตูให้เธอ

“ขอบคุณ

เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย โดยไม่กล่าวอะไร

เธอขึ้นรถทหารหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเงียบ แล้ว ส่งข้อความให้กับการันต์ รบกวนคุณช่วยกลับไป

เพียงแต่ว่าข้อความนี้ไม่สามารถส่งออกเธอตรวจดู สัญญาณโทรศัพท์ ถึงได้พบว่าโทรศัพท์เป็นเพราะอยู่ในป่าดงดิบสัญญาณไม่ค่อยจะเธอ เองไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แล้วเก็บโทรศัพท์ลง

เธอเงยหน้าขึ้นดูถึงว่านี่ไม่เส้นทางไปสนามบิน

ลายทหาร รองเท้าหนัง เอวปืนเหน็บอยู่ ถึงบนอินทรธนู แต่ก็ทิ้งร่องรอยเอาชัดเจนว่าชายคนเป็นและตำแหน่งที่สูงพอควร เท่านั้นเอง

เธอสงบลงอย่างรวดเร็ว และค่อย หยิบเอามีดผ่าตัดออกแล้วถือในมือ

ในขณะรถทหารเบรกอย่างกะทันหันเพื่อเลี้ยวนั่นเอง เธอ อาศัยแรงของร่างกาย เข้าอย่างรวดเร็ว แล้วใช้มีดผ่าตัด ไว้ที่คอหอยของเขา

“ฟังคำสั่งฉัน หันรถกลับซะ”

แววความตกตะลึงแวบผ่านขึ้นมาในดวงตาของเขา และหาย ไปในทันที เพียงแต่ว่าเขาได้ยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์

นำเสียงของมีนาเย็นยะเยือก “อย่ามองว่ามีดผ่าตัดที่มีขนาด เล็ก แต่มันคมมาก ฉันเคยใช้มันกรีดหัวใจ ตัดเส้นเลือด และผ่า กระดูก สามารถตัดเส้นเลือดใหญ่บนคอหอยของนายได้ง่าย ๆ ฉันเป็นหมอ จะช่วยคนหรือฆ่าคนก็อยู่ที่ฉันจะเลือกว่าจะทำแบบ ไหน”

มีดผ่าตัดเลื่อนผ่านลำคอของเขาอย่างเยือกเย็น และหยุดลงที่ เส้นเลือดใหญ่บนลำคอของเขา กรีดลงเบา ๆ เลือดสด ๆ ไหลซึม ออกมาบนผิวสีน้ำตาลเข้มของเขา

เหมือนกับว่าเขาไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลย เขาหัน

หน้ากลับมา แล้วยิ้มให้เธอเล็กน้อย มีเสน่ห์ไร้ที่สิ้นสุด สั่นคลอน

หัวใจมนุษย์

กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วรถที่ปิดอย่างมิดชิด มี นาขมวดคิ้วเล็กน้อย มีดในมือกรีดลึกลงไปอีกนิดหน่อย เลือด สด ๆ ไหลออกมา เขายังคงยิ้มอย่างมั่นคลอนหัวใจมนุษย์อยู่ เหมือนเดิม เหมือนกับว่าไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลย

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมา คนที่ไม่รับรู้ถึงความเจ็บ ปวดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้ป่วยสภาพผักถาวร ก็เป็นปีศาจที่ต้อง เผชิญหน้ากับความตายอยู่บ่อยครั้ง เห็นได้ชัดว่าวันนี้เธอโชคไม่ค่อยนัก ที่ได้พบปีศาจ

เพียงชั่ววินาที มีดผ่าตัดหล่นทับอยู่บน สองคู่ประสานกัน เขาอันตรายราวกับ เสือดาว ตอบรับอย่างดื้อรั้น

“ผู้หญิงฉันเลือกใจจริง ๆ”

เป็นณภัทรนั่นเอง เขาไปแล้วเหรอ

เธออย่างเย็นชา ท่านนายพลณภัทรตอบแทนที่ฉันช่วย ชีวิตลูกน้องของคุณแบบนี้เหรอ?”

กับถูกช็อต รู้สึกชาไปหมดทั้งตัว เกือบตกไปใน ดวงตาลึกซึ้งของเขา เพียงแต่ว่าทันใดนั้นคำพูด เวลาต่อมา ของกลับทำให้ไหม้

“ดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจพลีกายถวายชีวิต ให้คุณล่ะ” เขาจริงจังใบหน้าของเธอ ทำให้รู้สึกร้อนแผดเผา

ทันทีทันใด ความคิดของเธอพลิกแพลงไปณภัทรคน ฉลาด เพราะคนประเภทรู้จักการรอด ถึงเลื่อนชั้นมาอย่างราบรื่น พวกเขาจะพูดคุยสร้างความสัมพันธ์เฉพาะมีประโยชน์กับพวกเขาเท่านั้น

ถึงแม้เธอจะมีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลพรหมพิริยะ กลับได้เป็นรัก ว่าจะเป็นด้านอิทธิพลหรือด้านความสามารถก็ไม่อาจช่วยเขาได้ทั้งนั้น หรือจะบอกว่าสำหรับเขาแล้ว ตัวเองเป็นตัวภาระ ถ้าพูดถึงบุญคุณที่ช่วยชีวิต ก็ไม่จำเป็นให้เขา เป็นคนมาตอบแทน

คิดอยู่สักพัก เธอก็ได้บทสรุปออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาบ้าไป แล้ว ก็เป็นเพราะเขาต้องการใช้สถานะว่าที่สะใภ้ตระกูลอัคร โภคินของเธอบีบบังคับเอาผลประโยชน์จากตระกูลอัครโภคิน

ตรงหน้านี้เป็นสงครามจิตวิทยา เธอลองเอาใจปีศาจนั่น พยายามที่จะดึงสติของเขากลับคืนมา

เธอฉีกเสื้อของตัวเองออกแล้วนำไปปิดแผลที่คอให้เขา พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด “ท่านนายพลณภัทร คุณ ฟังฉันพูดนะ ฉันเป็นเพียงหมากที่ตระกูลพรหมพิริยะใช้เพื่อสร้าง ไมตรีกับตระกูลอัครโภคินเท่านั้นเอง และหมากของตระกูล พรหมพิริยะไม่ได้มีแค่ฉันเพียงคนเดียว ดังนั้นคุณคิดจะใช้จาก ฉัน บีบบังคับเอาผลประโยชน์อะไรกับตระกูลอัครโภคินไม่ได้ หรอก”

“แต่มีนา พรหมพิริยะมีเพียงคนเดียว”

เธอตะลึงงัน: “อะไรนะ?”

เขาใช้ปลายนิ้วมือเช็ดหหยดเลือดบนใบหน้าของเธออย่าง อ่อนโยน: “มีนา ที่ผมต้องการคือคุณคนนี้”

“ท่านนายพลณภัทรคะ คุณน่าจะเข้าใจผิดแล้ว ต่อให้คุณ การันต์ขอบคุณ แต่เพื่อผลประโยชน์ของครอบครัวแล้วเขาก็จะ ยอมทำตามที่ครอบครัวต้องการ ดังนั้นสำหรับคุณฉันก็เป็นเพียงหมากที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น

“เหอะ! ผมเคยเห็นตระกูลอัครโภคินอยู่ในสายตาตั้งแต่เมื่อ ไหร่กัน?”

เมื่อก่อนไม่เคย ตอนนี้ยิ่งแล้วไปใหญ่

มีนาไม่เข้าใจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณต้องการอะไรกันแน่?

เขาแตะที่หน้าอกอันอ่อนนุ่มของเธออย่างมีเลศนัย: “ร่างกาย ของคุณ หัวใจของคุณ

เธอมองดูเขาอย่างตะลึงงัน ตอนนี้สามารถมั่นใจได้แล้วว่า ถ้า ไม่ใช่เธอฟังผิด ก็เป็นณภัทรที่บ้าไปแล้ว ไม่อย่างนั้นละก็เธอต้อง บ้าแน่ ๆ

ระหว่างเธอกับณภัทรนั้นไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กันมา ก่อน ถ้าบอกว่าเขามีใจให้เธอตั้งแต่แรกเห็น เช่นนั้นคงบ้าไป แล้วแน่ คนประเภทนี้วางสติสัมปชัญญะไว้อันดับแรกเสมอมา

เขายิ้มออกมา ลุกขึ้นแล้วใช้มือข้างหนึ่งดึงเข็มขัดออก

ปีศาจบ้านที่ต้องการทำอะไรกันแน่? นอกจากนี้แล้วที่นี่เป็น เขตป่าดงดิบ ถ้าหากข่มขืนแล้วฆ่า และทิ้งศพเอาไว้ในป่า ก็ไม่ สามารถสืบหาใด ๆ ได้ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ยังเป็นอาณาเขตของเขา อีก

เธอจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นละก็ทิวาจะมีชีวิตต่อไปยังไง?
เธอร้องเตือนอย่างเด็ดขาด ณภัทร ถึงแม้ตระกูลพรหมพิริยะ ของเราจะสู้อำนาจของคุณไม่ได้ แต่อยู่ที่เมืองรามก็นับว่าพอจะ มีหน้ามีตาอยู่บ้าง!”

เขายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย ดึงเข็มขัดออก แล้วยิ้มอย่างเข้ายาน