บทที่ 1 ไม่เจอกันนาน

เสียงปืนใหญ่ดังกระหน่ำอยู่ด้านนอก แม้แต่ห้องพยาบาลยัง สั่นสะท้านไปตามแรงเสียง มีนาก้มหน้าเย็บแผลให้กับผู้ได้รับ บาดเจ็บ หยาดเหงื่อในเลือดทำให้เส้นผมของเธอเปียกปอน ใบหน้างดงามดูสกปรกเหนื่อยล้า มองไม่ออกถึงรูปลักษณ์เดิม ของเธอ เป็นใครก็มองไม่ออกว่าเธอจะเป็นลูกสาวของนายก มนตรีไกรเลิศ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลพรหมพิริยะ

สภาพแวดล้อมที่อบอ้าวและยุ่งเหยิงไม่ได้รบกวนเธอแต่อย่าง ใด ในฐานะแพทย์คนหนึ่ง การช่วยผู้คนนั้นคือหน้าที่ ยิ่งไปกว่า นั้นในครั้งนี้เธอยังเป็นหัวหน้าทีมแพทย์กู้ภัยของประเทศซีดาน จึงควรที่จะยืนออกมาเป็นคนแรก

ปัง! ประตูที่ไม่แข็งแรงถูกถีบลอยเปิดออก เห็นเพียงนายทหาร เลือดเปื้อนเต็มตัวสี่ห้าคนหามเปลบุกเข้ามา ทหารที่นอนอยู่บน เปลมีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด จนเปื้อนเป็นทาง ทหารที่นำ หน้ารูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายหล่อเหลา รัศมีอันเย็นยะ เยือกแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา: “ใครเป็นหัวหน้า?”

มีนาเอ่ยขึ้นอย่างเรียบ ๆ : “ฉันเอง”

เข้าเดินก้าวใหญ่ ๆ เข้าไป แล้วใช้ปืนจ่อที่หัวของเธอ “รีบ

ช่วยเขา ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกเธอทันที!! มีนาไม่ได้หวาดกลัวเลยสักนิด เธอมองเขาอย่างเฉยเมย

“คุณจะให้ฉันทำการผ่าตัดให้เขาแบบนี้เหรอ?”
เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น ณภัทรก็ชะงักไปเล็กน้อย และ เก็บปืนพกลงทันที

มีนาตวาดอย่างเย็นชา: “หลบไป!”

ทหารที่อยู่ตรงนั้นมีท่าทางตกตะลึง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมี ใครกล้าพูดกับท่านผู้บัญชาการของพวกเขาแบบนี้มาก่อนเลย ผู้ หญิงคนนี้จบเห่แน่!

เขาเก็บเอารัศมีอันเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ของเขาลง แล้วยิ้มออกมา “โอเค”

จากนั้นเขาก็พาคนของเขาออกไป

มีนารีบสั่งให้ผู้ช่วยนำคนเจ็บไปนอนที่เตียงผ่า: “เร็ว! คีมห้าม เลือด! ถุงให้เลือด!”

“หัวหน้าคะ ชีพจรคนไข้อ่อนแอเกินไป! เหมือนหัวใจจะหยุด

เต้นไปแล้วค่ะ!”

มีนารีบทําการปั๊มหัวใจทันที

ห่างออกไป ณภัทรหรี่ตามองดูผู้หญิงที่ตวาดใส่เขา เธอกำลัง ทําการปั๊มหัวใจให้กับคนไข้อย่างสุดความสามารถ เลือดสด ๆ พุ่งออกมาโดนนิ้วมือ และใบหน้า ย้อมเสื้อสีขาวของเธอจนกลาย เป็นสีแดง สําหรับเรื่องพวกนี้ เธอไม่ใส่ใจเลยสักนิด ราวกับว่า เธอเป็นราชาแห่งห้องผ่าตัด กระทำการอย่างเด็ดขาด ท่าทางน่า เกรงขาม!

ผ่านไปครึ่งค่อนวัน การผ่าตัดของนายทหารผ่านไปด้วยดีและถูกส่งตัวกลับประเทศ ถึงตอนนี้มีนาถึงได้วางใจลง เธอเดิน ออกจากห้องผ่าตัดไปด้วยความเหนื่อยล้า ก้มหน้าล้างมือที่เปื้อน เลือดอยู่ตรงก๊อกน้ำ

ทันนั้นผ้าขนหนูผืนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ทันทีที่เธอเงยหน้า ขึ้น ก็ได้พบกับ ใบหน้าเคร่งขรึม ทำให้คำว่า “ขอบคุณ” ติดอยู่ที่ คอทันที พูดตามตรงเธอไม่ค่อยประทับใจผู้ชายคนนี้สักเท่าไหร่ นัก: หยาบคาย ป่าเถื่อน ชอบให้อำนาจ…….

เขาจุดซิการ์ขึ้นหนึ่งมวน แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปาก บอบบางเซ็กซี่ใส่เธอ: “จำไว้นะผมชื่อณภัทร นายณภัทร รัตนชัย นันท์”

ที่แท้เขาก็คือณภัทรที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เป็นตำนานของวงการ ทหาร

ได้ยินมาว่าเขาเกิดในครอบครัวที่เป็นผลเรือน เข้ากรมทหาร ตั้งแต่อายุสิบสอง และได้เริ่มแสดงพรสวรรค์ออกมาตอนอายุสิบ หก พออายุยี่สิบก็ได้กลายเป็นเสืออันดับหนึ่งของกรม เลื่อน ตำแหน่งได้อย่างง่ายดายมาตลอดทาง ตอนนี้อายุเพียงแค่ยี่สิบ เจ็ดปี ก็มีตำแหน่งเป็นถึงพลเอกของประเทศซีดาน เขารบชนะทุก ครั้ง เป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต โดยเฉพาะกับตัวเอง แม้แต่คุณ พ่อคุณแม่ของเขาเองก็ยังหวาดกลัวเขา คนแบบนี้ อย่าไปมีเรื่อง ด้วยจะดีกว่า!

มีนา ลักจนไอขึ้นมา ใบหน้างามสะคราญแดงระเรื่อ ช่างน่า รักน่าหลงใหลเหลือเกิน เธอโยนผ้าขนหนูที่ใช้แล้วให้เขาอย่างแรง ในตอนทั้งสองเดินผ่านกันนั้นเอง จู่ เขาคว้าหมับ เข้าข้อมือเธอ สัญชาตญาณสั่งยื่นมือจับมีดผ่าตัด ในกระเป๋าเสื้อ หากแน่!

“ขอบคุณที่ช่วยทหารของ

เธอตอบเสียงราบเรียบ“เป็นหน้าที่ฉัน ท่านนาย พลณภัทรเก็บไปใส่ใจหรอกค่ะ

เขาใช้มือข้างหนึ่งจับมือทั้งสองข้างของไขว้หลังแล้วก ระซิบของเธอไม่เจอกันนานนะ

เธอมองเขาอย่างรู้สึกหน้าคมของเขา ไหนมานึก

ในเวลาคนของแพทย์เดินกันเข้าเป็นกลุ่ม ๆ

เขารีบปล่อยมือจากเธอ โซเซถอยเขายื่นแขนออกมา โอบเอวของเธอเอามองจากไกล ๆ ท่าทางของทั้งคนข้างคลุมเครือ ของเธอยื่นระหว่างขาของเขา กลับ ถูกขายาว ของเขาหนีบเอาไว้ เขามือลูบริมฝีปากของ เธอ สัมผัสที่นุ่มละมุนทำให้อยากจะจุมพิตแทบมาไหว

เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความรังเกียจ แต่เขากลับฉีกยิ้มออกมา แล้วปล่อยมือ“หนทางอีกยาวไกล

ตอนเขาไกลแล้ว
กินบุหรี่อ่อน ๆ ติดอยู่ที่ริมฝีปากของมีนา เธอกลับไปที่ อ่างล้างหน้าอีกครั้ง แล้วใช้มือวักน้ำขึ้นมาเช็ดล้างริมฝีปากออก อย่างแรง เช็ดจนหนังแทบลอกออกมา

เพื่อน ๆ ทีมแพทย์ต่างพากันมุงเข้ามา ทุกคนมาจากทั่วทุก สารทิศ ไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางของกันและกัน เพียงแค่คาดเดาไป ต่าง ๆ นานา

“มีนา หรือว่าผู้บัญชาการภัทรจะเป็นคนที่เธอตามหา

“จะเป็นไปได้ยังไง คนที่มีนาตามหาคือคู่หมั้นของเธอต่างหาก ล่ะ”

เอกล่าวด้วยท่าทางเพ้อฝัน “งั้นฉันก็สบายใจแล้ว ท่านนาย พลณภัทรทั้งรูปหล่อ ทั้งขยัน ได้ยินมาว่าเขาเริ่มจากพลทหารเล็ก ๆ ก้าวมาทีละขั้นกว่าจะมาถึงตำแหน่งนี้ได้

อดไม่ได้ที่จะราดน้ำเย็นใส่ “น้อย ๆ หน่อย ได้ยินมาว่าเขา

อาคนแบบนี้อยู่

ไม่สนใจผู้หญิง คนธรรมดา ๆ อย่างพวกเราจะเอาค

ได้ยังไง?”

มีนาฝืนยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป เธอนั่งพิงอยู่บน ม้านั่งยาวตรงทางเดินอย่างเหนื่อยล้า เปิดกระเป๋าเงินออกแล้ว เอามือลูบภาพถ่ายที่อยู่ข้างใน ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวย ยิ้มอย่าง สดใส

ผู้ชายคนนั้นก็คือการันต์คู่หมั้นของเธอ ที่เติบโตมาด้วยกันตั้ง เด็กนั่นเอง
นับตั้งแต่เธอจําความได้ เธอก็รู้ว่าเธอต้องเป็นภรรยาของเขา เพราะคนตระกูลพรหมพิริยะจะต้องแต่งเข้าตระกูลอัครโภคิน ยิ่ง ไปกว่านั้นเธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลพรหมพิริยะ

ถ้าถามว่าชอบไหม ก็มีบ้างแหละ หนึ่งคือรู้จักกันมานานทำให้ เกิดเป็นความรัก สองไม่จะยังไงเธอก็ต้องแต่งงาน ยิ่งไปกว่านั้น การันต์ก็ถือเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

เขาหน้าตาหล่อเหลา สง่างามและอ่อนโยน ไม่มีความยิ่งยโส ของลูกหลานข้าราชการระดับสูง และยังดีกับเธอมากอีกด้วย

งานแต่งงานของเธอกับเขายังถูกเขมิกาน้องคนละแม่ของเธอ

อิจฉาริษยามาโดยตลอด

ถ้าเธอไม่ยอมแต่งงานกับการันต์ ก็มักจะถูกคุณพ่อใช้น้องสาว มาข่มขู่ ให้แต่งกับคนอื่น……..หรือแม้แต่คนที่เธอไม่รู้จัก ในเมื่อ ต้องเป็นแบบนี้ สู้แต่งกับคนที่ตัวเองคุ้นเคยด้วยจะไม่ดีกว่าเห รอ?

อีกสองเดือน พวกเขาก็ต้องจัดงานแต่งงานกันแล้ว แต่ว่า การันต์ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?

เธอรู้เพียงว่าเขาได้เข้าร่วมกองทัพของประเทศซีดาน รบกับ ประเทศเดมอน ไม่มีข่าวคราวมากว่าครึ่งปีแล้ว แม้แต่ตระกูล อัครโภคินเองก็สืบหาข่าวคราวของเขาไม่เจอ

ตอนนี้ตระกูลอัครโภคินเป็นตัวเต็งของผู้สมัครประธานาธิบดี ของประเทศซีดาน จึงทำได้เพียงปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เมื่อเห็น งานแต่ง ใกล้จะมาถึงแล้ว เธอก็เลยสมัครเข้าทีมแพทย์ หวังว่าจะหาเขาเจอ

ห้องผู้บัญชาการค่อยทหาร

ข้างในตกแต่งอย่างเรียบง่าย ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก มีสี ดำสนิทไปทั่วทั้งห้อง แม้แต่ม่านหน้าต่างเองก็ยังเป็นสีดำมืด

บนโต๊ะของณภัทรมีรูปภาพวางอยู่เต็มไปหมด และเห็นได้ชัด ว่าผู้หญิงที่อยู่ในรูปพวกนั้นก็คือมีนานั่นเอง มีรูปในวัยเด็กที่สวย น่ารัก รูปในตอนวัยรุ่นที่สวยสะโอดสะอง และยังมีตอนนี้ที่สวยมี เสน่ห์

เขายื่นมือออกมาลูบไล้ใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวที่อยู่ใน รูป นัยน์ตาอันลึกซึ้งถูกย้อมด้วยรอยยิ้ม: “เธอเป็นคนเอาตัวเอง เข้ามาเองนะ จะโทษฉันไม่ได้”

เขายกมุมปากขึ้น จากนั้นก็ได้โทรไปที่คุกใต้ดินของเขตดาร์ ทันที ส่วนคนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ล้วนเป็นพวกชั่วช้าสามานย์ หรือพวก ที่บุคคลสำคัญต้องการกำจัด

“ปล่อยตัวไอ้การันต์ ส่งตัวมันกลับบ้านตระกูลอัครโภคิน ให้ เร็วที่สุด”

“แต่ว่านี่เป็นข้อตกลงผู้บัญชาการและตระกูลพงศ์โชติภูวดล ถ้าเกิดรองประธานาธิบดีทิวากรกล่าวโทษขึ้นมา จะไม่สร้าง ความลำบากใจให้พวกเราเหรอครับ?”

“หุบปาก! ทำตามที่ฉันบอก

ณภัทรหยุดไปครู่หนึ่ง: “อีกอย่าง พรุ่งนี้พาพี่น้องทุกคนมาด้วย”

วายุที่อยู่ปลายสายนั้นดูตื่นเต้นมาก ผู้บัญชาการครับ มี ภารกิจใหม่อีกแล้วใช่ไหมครับ? พอดีพวกผมยังออกแรงไม่เต็ม ที่กำลังหาที่ปลดปล่อยอยู่พอดีเลย

“ขอแต่งงาน!”

วายุสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “เอ่อ…….