บทที่ 7 ทำตัวเองอัปยศ
ตึกสงัด
เจียงชื่อเดินเข้าห้องนอนกับตึงเมิ่งเหียน
พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ว่าตามหลักแล้วจะต้องนอนห้อง เดียวกัน เตียงเดียวกัน
เพียงแต่พวกเขาสองคนไม่ต่างอะไรจากคนที่เพิ่งรู้จักกัน อยู่ๆ ต้องนอนเตียงเดียวกัน เป็นใครก็ต้องรู้สึกแปลก
โดยเฉพาะตึงเมิ่งเหยน แม้แต่กับผู้หญิงเธอก็ไม่เคยนอนด้วย ยิ่งผู้ชายที่เพิ่งรู้จักยิ่งไม่ต้องพูดถึง
แม้ว่าชายผู้นี้จะเป็นสามีของเธอ
เจียงชื่อไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ หอบผ้าห่มบนเตียงลงมาปูที่
พื้น
“คุณจะทําอะไร?” ติงเมิ่งเรียนถาม
“คุณนอนบนเตียง ผมนอนบนพื้น
“ไม่ต้องรู้สึกแย่ หลายปีที่เป็นทหาร ผมนอนกับพื้นจนชิน แล้ว”
ติงเมิ่งเหียนไม่ได้พูดอะไรมาก ปิดไฟ มุดเข้าไปในผ้าห่ม
ความมืดในกลางคืน เจียงชื่ออยู่ๆ ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ผมขอโทษ”
ติงเมิ่งเหยนสะดุ้งขึ้น นึกไม่ถึงว่าเจียงชื่อจะพูดขึ้นมาเช่นนี้กับ เธอ
เจียงชื่อพูดต่อ: “หลายปีนี้ที่ผมไปเป็นทหาร รู้สึกผิดกับคน สองคนที่สุด คนหนึ่งคือน้องชายของผม ส่วนอีกคนก็คือคุณ ถ้า ผมกลับมาเร็วกว่านี้ โม่เขาก็คงไม่ตาย ถ้าผมกลับมาเร็วกว่านี้ คุณก็ไม่ต้องทนกล้ำกลืนเช่นนี้
พริบตาเดียว น้ำตาที่เก็บกดอยู่นานหลายปี ก็ไหลออกมาจาก เบ้าตาของตึงเพิ่งเรียน
ใน5ปีนี้ เธอต้องทนเสียงซุบซิบต่างๆ นานา ในทุกวัน มีหลาย
ครั้งที่ต้องกล้ำกลืน ไม่มีแม้แต่คนที่จะระบายความในใจได้ ได้
แต่หาที่ที่ไม่มีใครแอบร้องไห้
เธอ อยู่อย่างเหน็ดเหนื่อย
เจียงชื่อพูดว่า: “แต่คุณวางใจได้ ผมกลับมาแล้ว จะไม่ให้คุณ ต้องเจอกับความกล้ำกลืนอีก นี่เป็นคำมั่นที่ผู้ชายคนหนึ่งให้ไว้ กับคุณ”
ไม่สามารถเติมเต็มหนี้ค้างของน้องชาย อย่างน้อยก็พยายาม เติมเต็มสิ่งที่ภรรยาขาดให้ถึงที่สุด
เช้าวันถัดมา
เจียงชื่อตื่นแต่เช้าแต่งตัวเสร็จ ก็เรียกให้ตึงเมิ่งเหียนรีบตื่นขึ้น
มาด้วย
“ตื่นเช้าขนาดนี้ทำไมกัน?”
“ไปร่วมงานพิธี”
ติงเมิ่งเหยนชะงักไปชั่วครู่ “งานพิธีอะไร?”
“วันนี้เป็นงานพิธีเข้ารับตำแหน่งของผู้รับผิดชอบสามเขต ผม ไหว้วานเพื่อนผู้มีสิทธิ์อีก2คน คุณไปงานกับผมนะ
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกเหนือความคาดหมาย เธอเคยถามถึงซาน ผู้มีสิทธิ์เข้าร่วมงานพิธีรับตำแหน่งนั้นเข้มงวดมาก ต่อให้เป็นเจ้า หน้าที่เก่าที่ทำงานในเมืองมา 20 กว่าปี ก็ต้องผ่านการคัดกรอง แต่ละขั้นถึงจะได้สิทธิ์
ดังนั้นคนทั่วไปอย่าได้คิดเป็นอันขาด
แค่สิทธิ์เดียวก็ลำบากจะแย่ ยิ่งถ้าสองสิทธิ์ในคราวเดียวก็ไม่ ต้องพูดถึง คาดว่าคงมีแต่คนระดับถังแหวน ไม่อย่างนั้นถึงจะ ทําได้ง่าย
แต่ดูท่าทางเจียงชื่อเหมือนไม่ได้พูดเล่น
เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง ติงเมิ่งเหยนแต่งตัวเสร็จ ก็รีบกินมื้อเช้า จากนั้นก็ขับรถส่งเจียงชื่อมายังหน้าอาคารงานพิธีรับตำแหน่ง
รถที่จอดอยู่ในเวลานี้ล้วนเป็นรถหรูราคาหลักล้านทั้งสิ้น แสดงถึงฐานะของผู้มาร่วมงานล้วนสูงส่ง
เจียงชื่อตื่นแต่เช้าแต่งตัวเสร็จ ก็เรียกให้ตึงเมิ่งเหียนรีบตื่นขึ้น
มาด้วย
“ตื่นเช้าขนาดนี้ทำไมกัน?”
“ไปร่วมงานพิธี”
ติงเมิ่งเหยนชะงักไปชั่วครู่ “งานพิธีอะไร?”
“วันนี้เป็นงานพิธีเข้ารับตำแหน่งของผู้รับผิดชอบสามเขต ผม ไหว้วานเพื่อนผู้มีสิทธิ์อีก2คน คุณไปงานกับผมนะ
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกเหนือความคาดหมาย เธอเคยถามถึงซาน ผู้มีสิทธิ์เข้าร่วมงานพิธีรับตำแหน่งนั้นเข้มงวดมาก ต่อให้เป็นเจ้า หน้าที่เก่าที่ทำงานในเมืองมา 20 กว่าปี ก็ต้องผ่านการคัดกรอง แต่ละขั้นถึงจะได้สิทธิ์
ดังนั้นคนทั่วไปอย่าได้คิดเป็นอันขาด
แค่สิทธิ์เดียวก็ลำบากจะแย่ ยิ่งถ้าสองสิทธิ์ในคราวเดียวก็ไม่ ต้องพูดถึง คาดว่าคงมีแต่คนระดับถังแหวน ไม่อย่างนั้นถึงจะ ทําได้ง่าย
แต่ดูท่าทางเจียงชื่อเหมือนไม่ได้พูดเล่น
เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง ติงเมิ่งเหยนแต่งตัวเสร็จ ก็รีบกินมื้อเช้า จากนั้นก็ขับรถส่งเจียงชื่อมายังหน้าอาคารงานพิธีรับตำแหน่ง
รถที่จอดอยู่ในเวลานี้ล้วนเป็นรถหรูราคาหลักล้านทั้งสิ้น แสดงถึงฐานะของผู้มาร่วมงานล้วนสูงส่ง
“อ้อ?” ติงเฝิงเฉิงถามต่อ: “หรืองซานเป็นคนทํา?”
ถึงแหวนไม่หัวเราะอย่างดูถูกขึ้นมา “คนกระจอกอย่างเขา สิทธิ์ของเขาเองยังต้องให้ท่านผู้นำหาของขวัญไปขอร้องคนอื่น เลย แล้วจะมีอำนาจอะไรไปทำสิทธิ์ให้คนอื่น?”
พอฟังถึงตรงนี้ ติงเฝิงเฉิงก็หัวเราะขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นหมายความว่า น้องเล็ก พวกเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามา ในนี้ล่ะสิ แล้วพวกเธอจะมาร่วมพิธีรับตำแหน่งอะไรกัน? พวกเธอ นึกว่าที่นี่เป็นตลาดสด อยากมาก็มาอย่างนั้นเหรอ?”
ติงเมิ่งเหียนคิ้วขมวดเข้า ที่จริงเธอก็สงสัยว่า 2 สิทธิของเจียง ชื่อว่าเป็นของจริงหรือของปลอม
ตอนนี้พอได้ยินถังแหวนโม่บอกว่าการขอสิทธิ์ยากเช่นนี้ ก็ยิ่ง
สงสัยมากขึ้น
ในเวลานี้เอง เจียงชื่อเดินก้าวไปข้างหน้า พูดอย่างไม่สนว่า “พวกเรามีสิทธิหรือไม่พวกเรารู้ดีแก่ใจ ไม่เหมือนใครบางคน ไม่รู้แม้แต่ตัวเองว่ามีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์ ช่างน่าสงสารจริงๆ
คำพูดนี้ เห็นชัดๆ ว่ามุ่งมาที่พวกถังแหวนโม่ทั้ง3คน
ตึงเฝิงเฉิงชักไม่สนุกแล้ว “ให้ตายนายพูดอะไรของนาย? อย่า นึกว่าได้เข้าตระกูลติงของพวกเราแล้ว ก็จะเป็นคนตระกูลติงของ พวกเรา ถ้ายังกล้าทำเป็นเก่งกับฉัน ฉันจะต่อยปากนายให้”
ถังแหวนโม่ยื่นมือขวางยิ่งเฝิงเฉิงไว้
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะก่อเรื่อง มีอะไรกลับไปค่อยว่ากัน
“เข้าใจแล้ว พี่เขยใหญ่
ถังแหวนโม่มองเจียงชื่อด้วยความดูถูก “คนเรา สิ่งสำคัญ ที่สุดคือต้องรู้ตัวเอง เอาไข่ไปกระแทกหิน ดีแต่ทำให้ตัวเองต้อง อัปยศ”
พูดจบ เขาก็หันตัวเดินไปยังประตูทางเข้าอาคาร
ติงปื่อยวี่เดินมาเตือนถึงเพิ่งเรียนด้วยความหวังดีว่า: “น้อง เล็กจ๊ะ สามีของฉันเขาเป็นทหาร อารมณ์ร้ายนิดหน่อย พูดจาก ไม่น่าฟัง เธออย่าถือสานะ ว่าแต่เธอก็เหมือนกัน วันๆ อย่าเอา ของพรรค์นี้ออกมาขายหน้าคนอื่น ทำให้เธอต้องเจอโทษไปด้วย พี่จะเข้าไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่งแล้ว คงไม่พูดกับเธอมากแล้ว เธอก็กลับไปก่อนเถอะ นะ
ดูผิวเผินเหมือนพูดจากดี แต่ความจริงแต่ละประโยคที่ม
แทงใจ
ตอนติงปื่อยหันตัวเดินจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ ได้ใจ
ตั้งแต่เล็กจนโตเธอโดนติงเมิ่งเหียนข่มมาตลอด ไม่เคยตำหนิ ใส่หน้าตึงเพิ่งเหยนได้สะใจอย่างนี้มาก่อน นี่เพราะดีที่เธอได้แต่ง กับชายในฝัน
สีหน้าของติงเมิ่งเหียนหมองคล้ำ พื้นที่ออยู่กับที่ไม่ขยับ เดิมที่อยู่บ้านเฉยๆ ก็ดีแล้ว ทำไมต้องมาที่อย่างนี้ทำตัวเองให้อัปยศด้วย?
“ไปเถอะ” เจียงชื่อพูดอย่างเรียบๆ
“ไป? ไปไหน?” น้ำเสียงติงเมิ่งเหยนไม่เป็นมิตร
“ก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่ง
“คุณก่อเรื่องพอแล้วยัง?!” ในที่สุดตั้งเพิ่งเรียนก็กลั้นไว้ไม่อยู่ “คุณไม่มีความสามารถฉันก็ไม่โทษคุณ แต่คุณฮึดสู้บ้างได้ไหม อย่าเอาแต่มักใหญ่ใฝ่สูง ทำตัวดัดจริต แบบนี้ไม่เพียงทำให้ฉัน ไม่มีความสุข กลับกันจะทำให้ฉันยิ่งเกลียดคุณมากขึ้น!
พบๆๆ สายตารอบทิศมองมาในเวลาเดียวกัน
เจียงชื่อยืนอยู่ที่เดิม
3วินาทีผ่านไป เขาก็ยิ้มน้อยๆ พูดขึ้นมาช้าๆ : “เพิ่งเรียน โปรดเชื่อผมสักครั้ง ถ้าผมพาคุณเข้าไปไม่ได้ ผมยินดีกลับไป หย่ากับคุณทันที”
ติงเมิ่งเหยนชะงักขึ้นมา พูดอย่างนี้ก็ดูรุนแรงไป ท่าทางของ เจียงชื่อก็ไม่เหมือนล้อเล่นสักนิด
เขา เอาจริง
หลังจากลังเลไปมา ติงเมิ่งเหียนกัดริมฝีปาก “ได้ ฉันจะให้ โอกาสคุณอีกครั้ง!”
เธอก้าวเดินไปที่ประตูทางเข้าอาคาร
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ