ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

“อย่าใสใจคําพูดของไวยาตย์เลยนะ”

ปาณีไม่ได้พูดอะไรมือที่กำผ้าห่มนั้นแน่นยิ่งขึ้นตาเริ่มแดง

ธามนิธิเห็นดวงตาของปาเลยพูดว่า “อยากร้องไห้ก็ร้อง ออกมาเถอะอยู่ต่อหน้าฉันไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้

ยงเพราะประโยคนี้ประโยคเดียวก็ทำให้ปาณีที่กลั้น น้ำตาตั้งนานหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“คุณอา……เหอๆๆๆ”

ปาณีร้องไห้นานมากร้องไห้จนสะอึกแล้วยังร้องต่อไม่หยุด ธามนิธิเห็นเธอร้องไห้หนักมากฝ่ามือของเขาค่อยๆลูบหลังของ เธอแม้จะไม่มีคำพูดใดๆ แต่ปาณีก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มี ให้ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักเข้าไปอีก

ปาณีเป็นแค่เด็กอายุ18เป็นวัยที่สดใสไร้ความกังวลยังไม่ สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้

ไม่มีคนปลอบใจยังดีหน่อยยิ่งมีคนปลอบใจก็ยิ่งปล่อยโฮ

ออกมา

ยามนิธิเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็รู้สึกปวดใจ
ตอนแรกยังสงสัยว่าทำไมปาณีต้องมายืมเงินกับเขาแต่ หลังจากได้ยินไวยาตย์เล่าเรื่องครอบครัวของเธอแล้วเขาก็ เข้าใจแล้วว่าคนที่บ้านเธอปฏิบัติกับเธออย่างไร

ตอนนี้เธอได้แต่งงานกับเขาแล้วแน่นอนว่าธามนิธิจะไม่

ให้เธอต้องลำบากแบบนี้อีก

ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหนปาณีหยุดร้องจนได้และหยิบ

ทิชชูขึ้นมาซับน้ำตา

เธอหลบอยู่ในผ้าห่มรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตา

ของธามนิธิ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอย่างหนักแบบนี้

เธอแอบมองธามนิธิแวบหนึ่งเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอเธอจึง ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ

หลังจากนั้นเธอก็กินยาตามที่ธามนิธิสั่งนอนลงใต้ผ้าห่ม

อย่างสบายใจ

เธอหลับลึกมาก

ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเธอนึกขึ้นได้ว่ายังมีของบางอย่างที่ เธอลืมไว้ที่บ้านเช่นพวกโทรศัพท์มือถือที่ต้องไปเอามาเธอจึง ไปขอให้ไวยาตย์ส่งเธอกลับบ้าน

ทันทีที่เธอก้าวเข้าบ้านฝนสิริก็ตรงดิ่งมาหาเธอชี้หน้าด่า เธออย่างแรง นางลูกไม่รักดีบอกให้เธอแต่งงานก็ไม่ยอมแต่ง ยังจะหนีตามผู้ชายป่าเถื่อนไปอีกไม่กลับมาบ้านทั้งคืน เธอจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหนน่าขายหน้าจริงๆ!

นึกถือเมื่อวานไวยาตย์พาปา ออกไปโดยไม่สนห้าม ปรามของเธอก็ยิ่งทำให้เธอโมโห

อีกไม่กี่วันปาณีก็จะต้องแต่งงานแล้วเวลาคับขันแบบนี้มา เกิดเรื่องพวกนี้อีกฝนสิริจะไม่โกธรได้ยังไง?ถ้างานแต่งงานนี้ พังเธอต้องเสียบ้านไปทั้งสองหลังเชียวนะ!

ปาณีไม่สนใจคำดุด่าของแม่เธอเดินตรงเข้าไปในห้อง

ของตัวเอง

ฝนสิริเดินตามหลังเธอไปพร้อมกับพูดว่า ในเมื่อวันนี้เธอ กลับมาบ้านแล้วแม่ก็จะไม่โกธรเธออีกขอแค่เธออยู่ในห้องอีก ไม่กี่วันก็แต่งงานไปโดยดีแม่ก็จะถือว่าเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิด

ปาก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋าของตัวเองต่อไม่สนใจเลย ว่าแม่ของเธอจะพูดอะไร

พอเห็นปาณีกำลังเก็บของฝนสิริจึงรู้สึกกระวนกระวายใจ จึงเข้าไปเอาเสื้อผ้าของเธอโยนลงพื้น

“อะไรอยากหนีออกจากบ้านอีก ไง?”

“ใช่!”ปาณีพูดเสียงแข็งพูดด้วยใบหน้าที่แดงเพราะ ความโกธร”ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของหนูหนูจัดการเองไม่ต้องมายุ่ง!

“ไม่ให้ฉันยัง? ฉันเลี้ยงเธอโตมาอย่างยากลำบากคาดหวังว่าเธอจะทำให้ฉันภูมิใจสักบ้าง แต่ดูเธอไม่เคยทำให้ฉัน ภูมิใจแล้วตอนนี้ยังจะทิ้งพ่อแม่ไว้หนีไปอีกจะเป็นลูกอกตัญญู ใช่ไหม?เธอจะไปก็ได้ แต่เอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ฉันเลี้ยง เธอโตมาก่อนแล้วค่อยไป

ปาณีไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้

ใจเธอแตกสลายอีกครั้ง

เธอรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้

“เงิน……..ฉันคืนคุณแน่ๆ! “รอให้ฉันเข้ามหาลัยก่อนฉันจะ ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีปัญญาคืนเงิน ก้อนนี้ ส่วนเรื่องงานแต่งถ้าอยากแต่งมากคุณก็ไปแต่งเอง

เลย

หลังพูดจบเธอลากกระเป๋าเดินทางออกไปข้างนอก

“นี่แก!”ฝนสิริโมโหมากวิ่งไปอีกแขนปาณีตบหน้าเธอ

อย่างแรงเพียะ!

ปาณียืนอึ้งเมื่อโดนตบ

ฝนสิริมีแรงเยอะมากกำลังจะลากปากลับเข้าไป

นภันต์ที่หลบอยู่ก็วิ่งเข้ามาถึงแม่ไว้แล้วบอกกับปาณีว่า พี่ รีบไปที่นี่ผมจัดการเอง

ปาณีไม่ทันคิดอะไรลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้าน เมื่อถึงหน้าประตูก็เห็นรถของไวยาตย์จอดอยู่หน้าบ้านเธอเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งใจเธอยังเต้นไม่หยุด