ตอนที่ 4

ตอนที่4

เธอรู้ว่าการพูดแบบนี้ไม่มีมารยาทแต่ตอนนี้เธอไม่มีทาง

เลือกอื่นคงต้องลองดูสักครั้ง

“หนู…….อีกหน่อยหนูจะใช้คืนคุณสองเท่าเลยค่ะปาก้ม หน้าอธิบายว่า “หนูกำลังจะเข้าเรียนมหาลัยแต่หนูไม่มีเงินไป

จ่ายค่าเทอม……

ธามนิธิหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ

หญิงสาวเหมือนจะตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นมือที่ชายเสื้อนั้น เริ่มแดด ใบหน้าก็เริ่มแดงระเรื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่ธามนิธิตั้งใจสังเกตหน้าตาของหญิงสาว

แม้ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่และเขาก็เคยเจอหลายครั้งแต่

เขาก็ไม่เคยใส่ใจเลย

ขนตาของหญิงสาวนั้นเรียวยาวมีความพลิ้วไหวดวงตาสี ดำสนิทของเธอประกายสวยคล้ายดวงตาของกวาง ใบหน้าที่ อ่อนโยนขาวผ่องนั้นเต็มไปด้วยคอลลาเจนดูแล้วรู้ได้เลยว่าเธอ อายุยังน้อย

แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ได้สวยเลิศเลอเพอร์เฟคแต่ก็ยังคง มีความน่ารักสดใส
ธามนิธิเม้มปากสําหรับคำขอของหญิงสาว

หากในเวลาปกติเขาต้องช่วยเหลือเธอแน่นๆ แต่ตอนนี้เขา อารมณ์ไม่ดีนักเลยอยากแกล้งเธอสักหน่อย

“เราไม่ใช่ญาติและไม่ใช่เพื่อนทำไมฉันต้องช่วยเธอ

ด้วย?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ปาณีถึงกับตัวแข็งเธอรู้ว่าตัวเองโดน ปฏิเสธอีกแล้ว

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และไม่ได้พูดอะไรกำลังจะหันหลัง เดินกลับไปถามนิธิก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันช่วยเธอก็ได้แต่มีข้อแม้ หนึ่งอย่าง

“ข้อแม้อะไรคะ?”

ปาณีนิ่งไป

“แต่งงานกับฉัน”

แต่งงานกับเขา?

ปาณีนึกว่าตัวเองหูฝาดไปเธอจึงถามอีกรอบว่า “อะไรนะ

คะคุณอา?”

“ฉันต้องการเจ้าสาวเพื่อที่จะแต่งงานกับฉัน ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ตอนเขาพูดประโยคนี้น้ำเสียงเหมือนคนที่กำลังพูดว่า สภาพอากาศวันนี้ก็ไม่เลวนะ
ที่ผ่านมาด้วยตำแหน่งหน้าที่ของเขาคนที่อยากแต่งงาน กับเขาต่อแถวยาวเป็นหางว่าวตำแหน่งคุณนายวิสิทธิ์เวชนี้ ดึงดูดคนยิ่งนัก

แม้ว่าตอนนี้เขาจะพิการหากเขาอยากหาภรรยาสักคนก็

ไม่ใช่เรื่องยาก

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาอยากแกล้งปาณีก็เท่านั้นเอง

ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ได้โปรดปีนี้เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะ !

แม้ว่าคุณอาคนนี้จะดูหน้าเด็กแต่เธอเคยได้ยินคนใช้คน

ก่อนพูดว่านายคนนี้อายุ28ปีแล้ว

ให้ตายอายุมากกว่าเธอ10ปีเชียวนะ !

ฉันจะแต่งงานกับคนที่อายุมากกว่าฉันเท่าตัวได้ยังไงกัน?

ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมทั้ง 2 คน

ปาณีไม่พูดสักคำยืนอยู่ที่เดิมอย่างทำตัวไม่ถูก สักพักธามนิธิที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หัวเราะออกมา

เขาคิดในใจคนที่ยังอยู่ในวัยที่น่ารักแข็งแรงแบบปาณีจะ มาชอบคนพิการอย่างฉันได้ยังไงกัน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเธอไปเถอะ

ต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก
มองไปนอกหน้าต่างไม่รู้ฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ปาณีไม่ได้ พกร่มติดตัวแม้ใจจริงอยากออกไปตั้งแต่ตอนนี้แต่กลับต้องนั่ง รออยู่ในบ้านเนื่องจากฝนตกหนักมาก

เธอนั่งอยู่บนโซฟามองไปทางยามนิธิอย่างห้ามตัวเองไม่

พูดจากใจจริงแม้ธามนิธิจะอายุมากไปหน่อยก็จริงแต่รูป ร่างหน้าตาหล่อเหลามากคิ้วที่คมได้รูปดวงตาที่เป็นประกาย ใบหน้าที่เหมือนรูปปั้นแกะสลักคางที่สวยได้รูปทำให้คนมอง

ไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

ปาณีนิ่งอยู่ตรงนั้น

เธอกําลังคิดว่าหากเธอยังไม่สามารถยืมเงินไปเรียนได้ สุดท้ายก็ต้องโดนแม่บังคับให้แต่งงานกับชายแก่อยู่ดี

ชายแก่คนนั้นไม่รู้จะขี้เหร่แค่ไหน

และเมื่อคิดถึงเรื่องที่แฟนหนุ่มเวสทิ้งเธอไปคบกับติรยา ปากก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น

คิดถึงอนาคตอันมืดมัวของตัวเองปาณีจึงคิดว่าถ้าอย่าง นั้นก็แต่งกับคุณอาคนนี้เลยซะดีกว่า

ปาณียืนขึ้นเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าถามนิธิพร้อมกับพูด ว่า “คุณยาถ้าหนูแต่งงานกับคุณอาหนูจะได้เรียนต่อใช่ไหม
ธามนิธิอึ้งกับคำพูดของหญิงสาว เธอ….ตกลงแล้ว?

“หนูยอมรับข้อตกลงค่ะหนูยินดีแต่งงานกับคุณ

ปาณีใช้พลังความกล้าที่ไม่เคยมีในทั้งชีวิตของเธอพูด มั่นสัญญานี้ออกไป

เมื่อไวยาตย์เอาสัญญาแต่งงานมาให้เธอเธอก็ยังคงไม่ อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เอกสารขาวดำมากมายรอเธอไปเป็นมือที่จับปากกานั้นมี ความสั่นเล็กน้อยแต่เธอก็ลงลายมือชื่อของตัวเองลงไปอย่าง

ไม่ลังเล

เก็บสัญญาฉบับนี้ไว้ไวยาตย์อธิบายต่อว่า “ตอนนี้คุณเพิ่ง จะอายุ18ปียังไม่สามารถจดทะเบียนสมรสได้ต้องรออีก2ปีถึง จะทําได้

หลังจากได้ยินประโยคนี้ปาณีก็พูดว่า “ในบัตรประชาชน ของฉันอายุ20ปีแล้วตอนนี้ฉันสามารถไปจดทะเบียนสมรสได้

ไวยาตย์ประหลาดใจเล็กน้อย ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยครับ

เหมือนกับว่าเธอคนนี้ถูกลิขิตมาเพื่อเป็นภรรยาของคุณธา

เธอโชคดีอย่างมากที่ได้แต่งงานกับคุณธามนิธิ

มนิธิ