ตอนที่ 1

ตอนที่1

ฤดูร้อนของเมืองชลธีทั้งร้อนอบอ้าวและยาวนานในห้องที่

ไม่มีแอร์อุดอูเหมือนอยู่ในหม้อนึ่งอันใหญ่

ปาณีใช้พัดในมือพัดไปมาอากาศในห้องร้อนจนทนไม่

ไหวเธอจึงเปิดประตูแล้วเดินออกไป

เมื่อเดินไปถึงมุมหนึ่งของห้องรับแขกเธอได้ยินเสียง

ทะเลาะกัน

แม่ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากไปเรียนแม่จะบังคับฉัน

ทําไม!”

“เพิ่งจะอายุ16เธอก็ไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม? กินเกมส์ที่ เล่นอยู่แทนข้าวได้ไง?

ผมไม่ได้เล่นเกมเฉยๆ สักหน่อยความฝันของผมคือเป็น ” นักเล่นเกมมืออาชีพการเรียนไม่เหมาะกับผม!

ปาณีรู้เลยว่าน้องชายกำลังทะเลาะกับแม่เพราะว่าไม่

อยากไปเรียน

เธอกำลังจะเดินหันหลังกลับแต่ได้ยินน้องชายพูดขึ้น ว่า “บ้านเราจนขนาดนี้อีกเดี๋ยวพี่สาวก็จะเข้ามหาลัยแล้วบ้าน เราไม่มีเงินมากพอที่จะส่งเราเรียนทั้งสองคนหรอก”
“เรียนมหาลัยอะไรกัน? เดี๋ยวพี่สาวเธอก็ต้องแต่งงานพ่อ เธอได้หาคู่ครองที่ดีไว้ให้แล้วขอแค่พี่สาวเธอแต่งงานไปบ้าน เราก็จะสุขสบายแล้ว”

“อะไรนะ? พี่สาวจะแต่งงาน ? พี่สาวรู้เรื่องรึยัง?

ปาณีหยุดนิ่ง

เธอคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไป

เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะแม้ในบัตรประจำตัวประชาชนของ เธอจะเป็นอายุ20ปีก็ตามนั่นเป็นเพราะการวางแผนมีลูกคนที่ สองกฎหมายกำหนดหากลูกคนแรกเป็นผู้หญิงสามารถมีลูกคน ที่สองได้แต่อายุต้องห่างกัน ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการโดน ปรับพ่อแม่ของเธอจึงแจ้งเกิดอายุมากกว่าความเป็นจริงสองปี

และพ่อแม่ของเธอตอนนี้กลับอยากให้เธอรีบแต่งงาน

“พี่สาวเธอเป็นลูกผู้หญิงจะช้าหรือเร็วก็ต้องแต่งงานอยู่ที่ จะเรียนไปทำไมเยอะแยะอีกอย่างฝ่ายชายยินดีให้บ้านทั้งสอง หลังเป็นค่าสินสอดทองหมั้นเชียวนะ”

บ้านสองหลัง?

ปาณีกําหมัดไว้แน่น

ในสายตาของแม่เธอมีค่าเทียบเท่าบ้านแค่สองหลังเอง

หรอ?

ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่รักน้องชายมากกว่าเสมอเมื่อก่อน เธอไม่เคยคิดน้อยใจเลยเพราะคิดว่าน้องชายอายุยังน้อยเธอจึงรักและยอมน้องมาโดยตลอดแต่หลังจากได้ยินที่แม่พูดเช่น นั้นแล้วจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความโกธรเมือง

เพราะอะไรเพียงเพราะว่าฉันเกิดเป็นลูกผู้หญิงหรือฉันถึง

ไม่มีสิทธิ์ได้เรียนต่อ?

การเรียนของฉันดีกว่าน้องชายแท้ๆ

แม่ลําเอียงมาก!

ปาณีรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนรออีกต่อไปได้แม่ต้องไม่ส่ง ฉันเรียนแน่ๆถ้าอย่างนั้นฉันก็จะกู้เงินไปเรียน

ปาณียืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนสนิทของเธอติรยานึกถึงบท สนทนาเมื่อครู่แล้วน้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของปาณีไม่

ขาดสาย

ตรยาเปิดประตูออกมาเห็นเพื่อนสาวยืนร้องไห้จึงรีบถาม

ว่า “ปาณีเป็นอะไร?ร้องไห้ทำไม?”

ปาณีเช็ดน้ำตาเดินตามเพื่อนสนิทเข้าไปในบ้าน

คุณทัตตา (แม่ของตรยา) เห็นปาณีเข้ามาในบ้านจึงกวักมือ เรียกเธอ ปามานั่งนี่สิลูก

ปาณีมีความเกรงใจเล็กน้อยแม้ว่าทุกครั้งที่มาบ้านเพื่อน คุณทัตตาก็ดีกับเธอมาตลอดแต่ครั้งนี้เธอมาเพื่อขอยืมเงิน

นั่งลงได้ไม่นานปากพูดว่า “คุณน้าคะ……….อยืมเงินกับคุณน้าได้ไหมคะ?

คุณทัตตาตกใจเล็กน้อย ปาณีมีอะไรหรือเปล่าลูกมีปัญหา

อะไรหรอจ๊ะ?”

ปากชายเนื้อตัวเองไว้แน่นมีความลำบากใจที่ต้องพูด เช่นนี้ แม่ของหนู……..ไม่ให้หนูเรียนมหาลัยหนู……..หนูอยาก ขอยืมเงินกับคุณน้าอีกหน่อยหนูจะคืนคุณน้าแน่นอนค่ะคุณน้า จะคิดดอกเบี้ยก็ได้นะคะ…….

เมื่อพูดจบประโยคความเงียบก็เข้าปกคลุมเป็นเวลานาน ในขณะที่ทุกคนเงียบนั้นปาณีรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเธอก้ม

หน้าลงไม่กล้ามองดูสีหน้าของคุณทัตตา

คุณทัตตเถอนหายใจแล้วพูดว่า “ปาณีจะไม่ใช่ว่าถ้าไม่ อยากช่วยหนูนะแต่ช่วงนี้การเงินของบ้านน้าก็ไม่ค่อยดีนักเลย ไม่สามารถเอาเงินก้อนนี้ออกมาได้….

ใครๆก็รู้ว่าฐานะทางบ้านของปาณีไม่ดีถ้าให้ยืมเงินแล้ว คงไม่ได้คืนแน่ๆ

แม้ว่าครอบครัวของคุณทัตดามีกำลังพอที่จะช่วยแต่กลับ ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลือปาณีใดๆ