ตอนที่ 3 มาเฟียร้าย

ณ ลาสเวกัส รัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา

คฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปบนพื้นที่หลายสิบไร่ตั้งอยู่ชานเมือง ลาสเวกัส รายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดหลายสิบนายยืนเฝ้ายาม ตามจุดต่างๆ ตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลใน เมืองแห่งแสงสีนี้ เขาคือ ‘บาสเตียน ฮาร์ริสสัน’ หนุ่มหล่อวัย สามสิบห้ากะรัต ลูกครึ่งไทยอเมริกัน ผู้ซึ่งสามารถพูดได้สอง ภาษานั่นคือไทยและอังกฤษ

ด้วยความเป็นคนมีชื่อเสียงของเมืองลาสเวกัส บวกกับ

ความหล่อคมเข้มตามฉบับหนุ่มลูกครึ่ง ทำให้บรรดาสาวน้อย

สาวใหญ่ต่างก็หมายปองอยากจะเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ทว่าบา

สเตียนกลับเห็นพวกเธอเป็นแค่เพียงที่ระบายความใคร่ชั่วครั้ง

ชั่วคราวเท่านั้น

บาสเตียนมองผู้หญิงเป็นเพียงแค่ตุ๊กตายางระบายความใคร่ มาตั้งแต่เมื่อครั้งที่โดนแฟนสาวชาวไทยทิ้งไปแต่งงานกับเศรษฐี ชาวอังกฤษอย่างไม่ไยดี ทำเอาชายหนุ่มผู้เคยมองโลกในแง่ดีต้องกลายเป็นคนเย็นชาเรื่องความรักนับตั้งแต่นั้นมา

การจ้างแม่อุ้มบุญมันเป็นเพียงแค่แผน เขาต้องการผู้หญิง ไทยสักคนมาเป็นตัวแทนของอดีตแฟนสาว ทําให้เธอคนนั้นต้อง เจ็บปวดเหมือนที่แฟนสาวเคยทำกับเขา เพราะเชื่อว่าจะช่วย คลายปมในใจที่มีมานานตลอดหลายปีได้

“คุณบาสเตียนเรียกป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ

ป้าสมัย แม่บ้านสัญชาติวัยหกสิบปี ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ เมื่อครั้งที่มารดาของบาสเตียนยังมีชีวิตอยู่ จนมาถึงบัดนี้ก็ยังคง ดูแลเขาจนเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่เพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ ในตอนนี้

ชายหนุ่มที่ยืนเอามือขัดหลังจ้องมองไปยังนอกหน้าต่าง ชม ความงดงามในยามค่ำคืนของเมืองลาสเวกัส หมุนตัวกลับมายิ้ม น้อยๆ ให้แม่บ้านคนโปรด

“ผมอยากให้ป้าช่วยทำความสะอาดห้องนอนที่อยู่ข้างห้อง ผมให้หน่อยครับ”

“อ้าว! จะมีแขกมาค้างคืนเหรอคะ”

“ใช่ครับ อีกไม่นานจะมีแขกมาอยู่ที่นี่กับเรานานหลายเดือน

เลยล่ะ”

“ใครกันคะ? ปกติคุณบาสเตียนไม่เคยให้ใครมาค้างแม้ กระทั่งเพื่อนเลยนี่นา สงสัยจะเป็นคนสำคัญแน่ๆ อย่าบอกนะว่า เป็นว่าที่นายหญิงของบ้าน” ป้าสมัยยิ้มอย่างมีความหวัง เพราะเธออยากให้บาสเตียนมีครอบครัวเสียที เพราะก่อนที่มารดาขอ งบาสเตียนจะเสียไป ได้สั่งเสียให้เธอช่วยดูแลลูกชายแทนทุก เรื่อง

“เดี๋ยวป้าก็รู้เองล่ะครับว่าเป็นใคร อีกไม่นานหรอก” ว่า แล้วบาสเตียนก็ยิ้มมุมปากราวกับมัจจุราชร้ายซะอย่างนั้น ทำเอาป้าสมัยถึงกับกลืนน้ำลายลงด้วยความกลัว เธออยู่ดูแลรับ ใช้บาสเตียนมาตั้งแต่ยังเด็กๆ จึงรู้นิสัยอีกฝ่ายดี ใจจริงเธอ อยากให้บาสเตียนกลับมาเป็นคนเดิม คนที่เคยน่ารัก ขี้เล่นเป็น กันเอง บาสเตียนคนนั้นได้หายไปหลังจากโดนผู้หญิงที่ชื่อ ‘พลอยดาว’ ทิ้งอย่างไม่ไยดี

“คุณบาสเตียนคิดจะทำอะไรงั้นเหรอคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับป้า รีบไปจัดการตามที่สั่งเถอะ ผมขอ คุยธุระกับปราลีก่อน

“ฝากบอกคุณปราลีด้วยนะคะว่าป้าคิดถึง” ป้าสมัยรู้จักมัก คุ้นกับปราลีเป็นอย่างดี นั่นเพราะช่วงที่ปราลีทำงานเป็นเลขา ส่วนตัวของบาสเตียน ได้แวะเวียนมาปาร์ตี้ส้มตำกันที่นี่อยู่บ่อย ครั้ง

“เดี๋ยวผมบอกให้ครับ” บาสเตียนยิ้มน้อยๆ ให้ “ถ้างั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ”

ป้าสมัยยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เพื่อจัดการตามสิ่ง ที่ผู้เป็นเจ้านายต้องการ
เมื่ออยู่เพียงลำพังแล้วบาสเตียนก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน หย่อนก้นลงบนเก้าอี้นั่งไขว้ขาเอนหลังอย่างสบายใจ หยิบมือถือ ขึ้นมาโทรหาอดีตเลขาสาว

“ฮัลโหล จัดการไปถึงไหนแล้วปราลี” เสียงเข้มเอ่ยกับปลาย สายอย่างใจเย็น

(เพิ่งเซ็นสัญญาไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ ส่วนเรื่องเงินก็ดิฉันจัดการ โอนให้คุณอินเรียบร้อยแล้วค่ะ)

“แล้วผู้หญิงคนนั้นจะมาได้ตอนไหนล่ะ ถ้าเป็นไปได้ให้รีบมา พรุ่งนี้จะดีมาก” เขาสั่งเสียงเข้ม อยากให้เจ้าหล่อนมาที่นี่โดยเร็ว มันคงจะเป็นอะไรที่สะใจน่าดูเมื่อเห็นเธอคนนั้นเสียใจเพราะเขา เจียนจะเป็นบ้า มันอาจจะดูโหดร้ายเกินไป แต่นี่มันไม่ได้ครึ่งที่ พลอยดาวเคยทํากับเขาไว้เลยสักนิด