ตอนที่ 4 เขาเป็นคนขี้โรค

สามวันก่อน เพราะเหตุบางอย่างทำให้อลั่วเสวี่ยตกบันไดลงมา ศีรษะฟาดพื้น ไม่ได้สติไปสามวัน หมอบอกว่าสมองกระทบ กระเทือน ประกอบกับร่างกายอ่อนแอ พักผ่อนไม่เพียงพอ ทำให้หลับไปเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าวิญญาณเจ้าของร่างเดิมได้ สลายไปก่อนที่ตนจะมา

ว้าว คุณแต่งงานแล้ว ฮ่าๆๆ

ลั่วเสวี่ยทำตาเขียวใส่ทันทีที่ลูกบอลพูด

เหล่าเกามีสีหน้างุนงง เขามองตามสายตาเธอ เห็นแต่ ความว่างเปล่า

“ทุกอย่างปกติดีค่ะ ขอ…ขอให้ออกจากโรงพยาบาลอย่าง ราบรื่นนะคะ” ไม่ไหวแล้ว ฉันต้องไปแจ้งหัวหน้าพยาบาล ยืนยันว่าจะไม่มาที่ห้องผู้ป่วยห้องนี้อีก ฉันกลัวที่นี่!

ไม่ต้องมองแล้ว พวกนั้นไม่เห็นผมหรอก และไม่ได้ยินผม พูดด้วย เพราะผมสื่อสารผ่านคลื่นสมองของคุณ เป็นการ สื่อสารทางความคิด เข้าใจหรือเปล่า แต่จริง ต้องมาคอย อธิบายกับคนสมัยโบราณ

อีลั่วเสวี่ยดึงสายตากลับมา “ขอบคุณลุงเก่ามากค่ะ รบกวนลุงลงไปรอข้างล่าง ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะตามลงไป
“ครับ ผมจะลงไปเอารถออกมา นายหญิงรอผม โทร.มานะครับ จากนั้นเขาก็ออกจากห้อง ขั้นตอนที่เหลือใน การออกจากโรงพยาบาลก็แค่รอโทรศัพท์เท่านั้น

ห้องผู้ป่วยที่มีลัวเสวยพักอยู่เป็นห้องเดี่ยว มีห้องแต่งตัว หญิงสาวยืนอยู่หน้ากระจก มองใบหน้าเศร้าหมองที่ตนไม่คุ้น เคย แล้วบ่นว่า “อย่าบอกนะว่าฉันมาอยู่ในร่างหลินได้อ

ไม่เลวๆ เข้าใจเปรียบเทียบ คุณได้รับความทรงจำของ เจ้าของร่างเดิม ดูแล้วเป็นเรื่องดี ลูกบอลโปร่งใสยังพล่ามไม่ หยุด

“ต่อไปมั่วเสี่ยวชิงก็คือลั่วเสวย ขี้โรค อ่อนแอ ไม่ชอบ เลย” หญิงสาวรวบผมที่ท้ายทอยขึ้นมา ท่าทางเจ็บป่วยหายไป ทันที ดวงตาสดใสเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่น กลายเป็นคนละ คนในพริบตา

อลั่วเสวี่ยเลิกสนใจลูกบอล เธอหยิบโทรศัพท์มือถือที่เพิ่ง เปลี่ยนใหม่ มีสายเข้ามาพอดี เหล่าเกานั่นเอง พอรับโทรศัพท์ แล้วก็ออกจากโรงพยาบาลไป

“นายหญิง?” เหล่าเกากะพริบตาเมื่อเห็นเด็กสาวที่ดูร่าเริง สดใสตรงหน้า ไม่ใช่ภาพหลอน ดูเหมือนจะมีอะไรสักอย่าง แปลกไป

“มีอะไรเหรอ” อีมั่วเสงี่ยเหลือบตามอง ถามด้วยน้ำเสียง

ราบเรียบ
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ นายหญิงเชิญครับ” เหล่าเการีบเปิด ประตูรถ วางมือที่ขอบบนของประตูเพื่อป้องกันศีรษะให้ขณะที่ เธอเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นจึงนั่งที่ตำแหน่งคนขับ ขับรถออก จากโรงพยาบาล

ระหว่างทางไม่มีการพูดคุย กระทั่งรถมาถึงหน้าคฤหาสน์

หรู

ประตูรถเปิดออก ลั่วเสงี่ยมองทิวทัศน์เบื้องหน้า มุมปาก ยกขึ้นเล็กน้อย ต่อไปที่นี่จะเป็นที่ที่ฉันต้องใช้ชีวิต ไม่เลว เพียง แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมตาบอดหรืออะไรกันแน่

“นายหญิงเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา เข้าไปพักผ่อนที่ กว่าครับ ข้างนอกนี่ลมแรง นายน้อยเพิ่งสั่งงานมา ผมต้องไป ที่บริษัทก่อน” เหล่าเกาเก็บมือถือ พูดจบก็กลับรถแล้วขับออก ไป

อีลั่วเสวี่ยเปิดประตูด้วยความคุ้นเคย เดินเข้าไปใน คฤหาสน์ เครื่องเรือนใหม่หมด โอ่อ่าหรูหรา ทั้งยังเป็นแบบที่ เธอชอบ เพียงแต่บรรยากาศออกจะวังเวงไปหน่อย

ตึง! เสียงทึบหนักเหมือนของบางอย่างตกกระแทกพื้น ตามด้วยเสียงร้องคราง ดึงดูดความสนใจของเธอทันที

หญิงสาวมองไปที่ห้องหนึ่งบนชั้นสาม เป็นห้องของเฉวี

ยนหมิง สามีของร่างนี้

ไม่ไปดูหน่อยเหรอ ดูเหมือนหมอนั่นจะเป็นสามีคุณนะ
อลั่วเสวยเลิกคิ้ว ไม่ใช่ เขาเป็นของลั่วเสวย ไม่ใช่ฉัน ฉันคือมั่วเสี่ยวชิง แม้จะเหมือนกัน แต่ก็ไม่เหมือน

‘ก็จริง’

เมื่อเดินขึ้นมาที่ชั้นสอง กำลังจะไปยังห้องของตนเอง เธอ จึงนึกขึ้นได้

แย่จริง ลุงเกาไม่อยู่ คงไม่เกิดเรื่องอะไรกับเขานะ ลูกบอลไม่ใส่ใจ ผู้ชายตัวโต ไม่ใช่คนป่วย เขาจะเป็น อะไรไปได้

เขาไม่ใช่แค่คนป่วย ยังขี้โรคด้วย” ลั่วเสงี่ยมั่นคิ้ว ก หมัดแน่น เท้ายังคงก้าวไปข้างหน้าอยู่ดี

[1] หลินใต้อ ตัวละครหญิง ในเรื่องความฝันในหอแดง

(หงโหลวเมิ่ง) เป็นหญิงงามร่างกายอ่อนแอ