ตอนที่ 3 ‘ลูกบอล’ ต่างดาว

นี่มันตัวพิลึกอะไรกันแน่

แค่กๆ ผมไม่ใช่ตัวประหลาดอะไร ผมเป็นเทคโนโลยีชั้น สูงจากต่างดาว ลูกทรงกลมโปร่งใสเบิกดวงตากลมโตสอง ข้าง พูดพลางกะพริบตาปริบๆ

มั่วเสี่ยวชิงเลิกคิ้ว “เทคโนโลยีชั้นสูงจากต่างดาวคือ อะไร” นี่มันเรื่องบ้าบออันใด ดูไม่เหมือนอาวุธจิตวิญญาณที่ เกิดจากอาวุธเหนือเทวะ หน้าตาอัปลักษณ์ยิ่งนัก

อัปลักษณ์? ผมอัปลักษณ์เหรอ ดูตัวเครื่องนี้สิ ถ้าเป็นที่นี่ อย่างน้อยต้องอีกพันปีขึ้นไปถึงจะสร้างออกมาได้ ส่วนสถานที่ ที่คุณจากมา ยิ่งต้องพัฒนาอีกหลายล้านปี อืม…ถึงตอนนั้น คาดว่าไอทิพย์ของพวกคุณคงสลายไปหมดแล้ว…

พอหันมาจึงพบว่ามั่วเสี่ยวชิงซึ่งเดิมลืมตาอยู่ เวลานี้ หลับตาแล้ว เหงื่อท่วมศีรษะ เหมือนเจ็บปวดทรมาน

“เฮ้อ…” ผ่านไปราวสิบนาที มั่วเสี่ยวชิงลืมตาขึ้น ดึง กระดาษทิชชูข้างๆ ออกมาซับเหงื่อบนใบหน้า เข้าใจทุกอย่าง ในตอนนี้แล้ว

นางจำได้ว่านางระเบิดตนเอง ยามนี้ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมา ยัง ไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ชัดเจนก็ได้รับความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนเอง นี่เท่ากับชิงร่างคนอื่นมาเกิดใหม่ หรือที่โลกนี้เรียกว่า สวมวิญญาณ

วิญญาณเพิ่งเข้าสู่ร่างใหม่ เป็นเรื่องปกติที่ต้องมีการต่อ ต้าน

มั่วเสี่ยวชิงเหลือบตาขึ้นมอง สายตาจับอยู่ที่ลูกทรงกลม โปร่งใส ไม่ต้องเอ่ยเรื่องมีหรือไม่มีกับข้า เจ้าตามข้าทำไม

ขอพูดจากใจจริง ผมไม่ได้ตามคุณมา ผมยังมีบุญคุณ ช่วยคุณไว้ด้วยซ้ำ คุณยังมาพูดจาไร้น้ำใจแบบนี้ กลายเป็นสีแดงทันที บ่งบอกว่าโกรธมาก ลูกทรงกลม

“ถ้าเช่นนั้น ที่ข้ารู้สึกถึงพลังดึงดูด ในตอนนั้นก็เป็นเพราะ ลูกทรงกลมนี้สร้างขึ้น รวมทั้งเรื่องที่มาเกิดใหม่ด้วย

ลูกทรงกลมยังไม่เปลี่ยนสี คุณเป็นคนยืนยันตัวผมเอง ผมจะทำอะไรได้ จะให้พาองค์พลังงานที่พร้อมสูญสลายได้ทุก เมื่อไปตลอดหรือไง ถ้าให้ใครรู้ว่าเจ้าของคนแรกของยาน พาณิชย์ระหว่างดวงดาวหมายเลขเจ็ดสี่แปดตายไปแล้ว ขึ้น พูดออกไป วันหน้าผมจะโลดโผนในอาณาจักรดวงดาวได้ยัง ไง

“ไม่ต้องนอกเรื่อง” มั่วเสี่ยวชิงกุมหน้าผาก

อ้อ นับว่าคุณโชคดีที่ผมยังใช้พลังงานไม่หมด ก็เลยช่วย พาคุณมายังร่างนี้ รู้สึกว่าดัชนีทุกด้านจะสอดคล้องกับคุณพอดี คุณก็เลยฟื้นคืนชีวิต’
มั่วเสี่ยวชิงเลิกคิ้ว “ง่ายดายเช่นนี้หรือ

นางไม่ทันได้สนใจว่าพยาบาลผมสั้นที่เพิ่งเข้ามาเห็นนาง โดนอาถรรพ์

กำลังคุยกับอากาศ ใบหน้าเธอขาวซีดทันที หรือว่าคนไข้จะ

“ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ” เสียงทุ้มดังมาจากหน้าประตู

พยาบาลสาวชะงัก ก้มหน้าลงน้อยๆ “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ แต่ใบหน้าเธอยังขาวซีด เข็นรถเข้ามาข้างตัวมั่วเสี่ยวชิง

“คุณลัวเสวย ฉันขอวัดอุณหภูมิ ความดัน และระดับ น้ำตาลในเลือดของคุณนะคะ ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็ออก จากโรงพยาบาลได้ ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนติดต่อเราได้ค่ะ เธอพูดเสียงสั่น จากนั้นก็หยิบปรอทวัดไข้สอดใต้รักแร้มั่วเสี่ยว

ลั่วเสงี่ยคือเจ้าของร่างปัจจุบัน และจะเป็นตัวตนของมั่ว เสี่ยวชิงในโลกนี้

ลั่วเสวี่ยกะพริบตา เห็นชายวัยกลางคนที่ผมเริ่มหงอกถือ เสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนเงินตามเข้ามา

เขาคือเหล่าเกา เป็นพ่อบ้านของเฉวียนหมิง เขาวางถุง เสื้อผ้าลง ยิ้มพลางมองลั่วเสวย “นายหญิงครับ นายน้อยติด ธุระ มาไม่ได้ ให้ผมมาดูว่านายหญิงตื่นหรือยัง ถ้าไม่มีปัญหา เราก็ออกจากโรงพยาบาล ส่วนทางมหาวิทยาลัย ขอลาพัก หนึ่งสัปดาห์ให้แล้วครับ
“อืม งั้นก็ออกจากโรงพยาบาลเถอะ

หญิงสาวลืมไปเสียได้ เจ้าของร่างเดิมเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยปีสอง เพราะเรื่องแต่งงานก็เลยลาพักการเรียน กับมหาวิทยาลัยครึ่งเดือน แล้วก็อยู่ที่บ้านสกุลเฉวียนมาตลอด จนกระทั่งเมื่อสามวันก่อน