บทที่ 7 สตูว์เนื้อวัวกับแส้เส้นนั้น

หญิงสาวถอดเสื้อผ้า หนวดปลอม กลายร่างมาเป็นพิมล ภัสว์คนเดิม เห็นหน้าตัวเองในกระจกแล้วอยากจะร้องไห้ ดีนะที่เจนนิเฟอร์บอกช่างให้ตัดผมทรงเดียวกับจัสติน บี เบอร์ หน้าก็เลยดูเด็กลงหน่อย ขืนตัดทรงสกินเฮดเหมือน คีอานู รีฟ ในยุคนั้นและเติมหนวดลงไปด้วย หล่อนยอมไป ผ่าตัดแปลงเพศเป็นผู้ชายจริง ๆ ซะเลยดีกว่า

หญิงสาวหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา หยิบภาพแต่งงานของ ชุลภัสว์ขึ้นมาดู บรรจงจูบเบาๆ ตรงที่ปาณวัตรยืนอยู่แล้ว ยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะจรดปากกาลงในสมุดบันทึก

21 พฤษภาคม 25…………….

วันที่สองแล้วสินะ ที่ได้คุยกัน เขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นกระ เทย อยากจะบอกความจริงจะแย่ ว่าฉันเป็นผู้หญิงจริง ๆ

ก๊อกๆๆ

พิมลภัสวปิดสมุดบันทึก ยัดไว้ในกระเป๋าสะพาย ตายแล้ว ๆ เขามาเคาะประตูทำไม โอย ไม่มีเวลาแปลงร่างแล้ว ทําไงดีนะ…

“คุณเจมสครับ…” ปาณวัตรส่งเสียงเรียก เขาทําสตูว์เนื้อ วัวเป็นอาหารเย็นเผื่อเจ้าของบ้านและแฟนสาวอีกสองที่ และตั้งใจจะบอกเรื่องที่ต้องไปอียิปต์หลายวัน พรุ่งนี้ต้อง ออกจากที่นี่ตั้งแต่เช้ามืด หวังว่าคงไม่เป็นการรบกวนเวลา ของเขากับแฟนหรอกนะ นี่มันเพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้น และ เจมส์ไม่ได้ล็อกกุญแจประตูทางขึ้นบันได

พิมลภัสว์วิ่งเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้อง เมื่อครู่นี้เธอวาง หนวดปลอมไว้ตรงไหนกันนะ รู้อย่างนี้น่าจะซื้อมาเพื่อ หลาย ๆ อันซะก็ดี

“คุณเจมส์ครับ!” เขาเรียกซ้ำเมื่อไม่มีเสียงตอบ เอาเถอะ เขาจะเขียนโน้ตทิ้งไว้ตรงกระดานไวท์บอร์ดหน้าห้องนี้ก็ แล้วกัน

ชายหนุ่มลงมือเขียนโน้ตสั้น ๆ หากแต่ยังเขียนไม่เสร็จ เสียงอะไรบางอย่างก็ดังออกมาจากในห้อง

อ๊า.. อ๊า..อ๊ะ….พลีส…พลีส…
เยส….อย่างนั้นที่รัก…ฟาดลงมาเลย…ดี…โอ๊ว…

ปาณวัตรหน้าแดง เมื่อได้ยินเสียงแห่งความหฤหรรษ์ของ หญิงชาย ตามด้วยเสียงฟาดแม้กระทบผิวเนื้อ นึกถึงภาพ คาวบอยกำลังใช้แส้หวดม้าขึ้นมาทันที

นี่เขามาขัดจังหวะของเจมส์ซะแล้ว….

แรง ๆ จ้ะที่รัก…โอ้ว…ซี๊ด…

ปาณวัตรเร่งมือที่กำลังเขียนโน้ตอยู่ ไม่ลืมเติมอีก ข้อความหนึ่งลงไปด้วย แล้วเผ่นลงไปที่ห้องรับแขก จัดการกินสตูว์ด้วยใจที่ไม่อยู่กับร่องกับรอยเพราะเสียง จากข้างบนนั้นยังดังลงมาถึงข้างล่าง หวังว่ามันคงจะไม่ ตามไปหลอนเขาถึงห้องนอนหรอกนะ

คราวที่แล้วเสียงผัวเมียทะเลาะกัน เขาก็ภาวนาให้ทั้งคู่ กับมารักกันเร็ว ๆ

ยังตามมาเจอคู่รักสุดซาดิสม์ที่นี่อีก…กรรมของคนไร้คู่ จริง ๆ

พิมลภัสว์เงี่ยหูฟังแนบประตูห้อง เมื่อไม่ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว เธอก็รีบวิ่งไปปิดเครื่องเล่น ดีวีดี ซึ่งตอนนี้กำลังฉายหนังรักดุเดือดของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ที่เจนนิเฟอร์เอามาทิ้งไว้ รอดตัวไปอีกเปลาะหนึ่งแล้ว มัว แต่ลนลานก็เลยลืมล็อกประตูตรงทางขึ้นบันได

หญิงสาวแง้มประตูออก เพื่อดูให้แน่ใจว่าเขากลับเข้า ห้องไปแล้วจริง ๆ แล้วก็ยืนอ่านข้อความที่เขาเขียนไว้ตรง กระดานไวท์บอร์ดด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จะทำหรือสมเพชตัว เองดี

เจมส์…ผมทำสตูว์เนื้อเผื่อคุณกับแฟน พรุ่งนี้ผมขึ้นเครื่อง ไปอียิปต์แต่เช้า ไปหลายวัน

ปล. คุณคงเหนื่อย ผมทำไข่ลวกไว้ 4 ฟอง และวาง อุปกรณ์ทำแผลไว้ที่โต๊ะอาหาร

ขอบคุณ ปาณวัตร

22 พฤษภาคม 25.. .เวลา 03.00 น.

ปาณวัตรลากกระเป๋าเดินไปตามถนน เขากดล็อคประตู บ้านไว้ ไม่ได้คล้องกุญแจ ไม่อยากไปปลุกเจมส์แต่เช้ามืด เพื่อให้มาปิดประตู และกลัวว่าจะได้ยินเสียงไม่พึงประสงค์นั้นอีก เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยก็พบว่า นักศึกษาหลายคนรออยู่ก่อนแล้ว รวมทั้งแมทธิวด้วย

“อรุณสวัสดิ์มอร์ฟีน ทําไมไม่โทรบอก จะได้เอารถไปรับ แมทธิวหันมาเรียกปาณวัตรด้วยชื่อเดิมที่เคยเรียกสมัยที่ คุณหมอหนุ่มมาเรียนแพทย์เฉพาะทางที่นี่ และมาเป็นรู มเมทกับเขา แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาเพียงแค่ปีเดียว แต่ ก็สนิทกันมาก ส่วนชื่อมอร์ฟีนที่เขาเรียกนั้น มาจากคำว่า หมอ ซึ่งเป็นชื่อเล่นของชายหนุ่ม หากแต่ออกเสียงยาก เขาก็เลยเรียกว่ามอร์ฟีนเสียเลย

“ขอบใจแมท…แค่สองกิโล เดินมาเองก็ได้ไม่อยาก รบกวน” ปาณวัตรยิ้ม และหันไปมองสาวสวยที่ยืนอยู่ข้าง กายเพื่อนหนุ่ม

“เจนนิเฟอร์ค่า…เป็นเพื่อนแมท” เจนนิเฟอร์รีบตอบ พร้อม กับยื่นมือส่งให้ชายหนุ่มสัมผัส

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชายหนุ่มยื่นมือไปสัมผัส แล้วหันไป หาแมทธิว “ตกลงนายไม่ไปอียิปต์ แต่จะไปตุรกีแทน?”

“ใช่…แต่ไม่ต้องห่วง ถึงไม่มีฉัน แต่ลิซ่าจะไปแทน เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านโบราณคดี เอ่อ..พูดถึงก็มา พอดี…ลิซ่า..ทางนี้

แมทธิวกวักมือเรียกหญิงสาวอีกคนที่ถือกระเป๋าเดินเข้า มา

ปาณวัตรหันขวับ มองตามมือเพื่อนหนุ่ม แล้วก็เห็นคนที่ เพื่อนบอกว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านโบราณคดีเดินก้ม หน้างด ๆ เข้ามา

“สวัสดีแมท…เจน…” พิมลภัสว์ทักทายเพื่อนทั้งสอง แล้ว หันไปมองปาณวัตร รอดูปฏิกิริยาของเขา

“สวัสดีครับ!” คุณหมอหนุ่มก้มศีรษะลง สุภาพสตรีท่านนี้ หรือคือผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณคดีที่เขาจะต้องเข้าคลาส เรียนในเทอมต่อไป พูดง่ายๆ คือหล่อนมีศักดิ์เป็นอาจารย์ ของเขานั่นเอง

“สวัสดีค่ะ ฉันลิซ่า” พิมลภัสว์ยิ้มทักทาย หารู้ไม่ว่าปาณ วัตรแอบสังเกตหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ดูสิ…ผมของหล่อนมวยขึ้นไว้เหมือนคุณครูไหวใจร้าย นางเอกหนังสมัยก่อนที่เขาเคยดูตอนเด็ก ๆ แม้รูปหน้าจะคมคาย แต่ไฝเม็ดเป้งที่ริมฝีปากก็บอกได้ว่าเธอค่อนข้าง จะเป็นคนเจ้าระเบียบและอาจจะพูดมากอยู่สักหน่อย ตั้งแต่ โตเป็นหนุ่มมาเขาไม่เคยเห็นใคร “เชย” และดู “เฉิ่ม” เท่านี้ มาก่อนเลย

หล่อนคงเป็นนักอนุรักษ์ของเก่าตามวิชาชีพ ชุดลายดอก ที่ไม่ค่อยจะมีใครกล้าใส่ ผู้หญิงที่ชื่อว่าลิซ่ากลับสวมมัน อย่างมั่นใจ โชคดีที่หล่อนมีเรียวขาที่สวย และ……

ชายหนุ่มตะลึง….เมื่อหล่อนกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป

“เดี๋ยวครับ! คุณลิซ่า!”

“อะไรคะ?” พิมลภัสว์ตกใจ จู่ ๆ เขาก็เรียกหล่อนเสียงดัง หรือว่า……….

ปาณวัตรมองหน้าหญิงสาวสลับกับรองเท้าไปมา เขาจำ ได้ดี รองเท้าคู่นั้น….เมื่อวานนี้มันถูกถอดทิ้งไว้หน้าบ้านเช่า ของเขา และเจมส์ เป็นคนถือเข้าไปเก็บไว้ในบ้าน ที่จำได้ เพราะยี่ห้อและราคาของมันยังติดอยู่ เขาไม่ได้ตาฝาดแน่
โอ…นี่หรือ…ผู้หญิงคนนั้น ไม่อยากจะเชื่อ! ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ มีไฝเม็ดโตฟันเหยินคนนี้น่ะหรือ? ที่ร้องโหยหวนอยู่บน เตียงกับเจมส์เมื่อคืนนี้

ช่า…กับเจมส…….

ให้ตายเถอะ…จอร์จ…คนเรานี่มันดูกันแค่ภายนอกไม่ได้ จริง ๆ

ทันทีที่เหยียบย่างมาถึงนครไคโร พิมภัสว์ก็สัมผัสได้ถึง กลิ่นอายของอารยธรรมโบราณที่เปี่ยมไปด้วยมนต์ขลัง มหานครแห่งนี้แตกต่างจากเมืองหลวงของประเทศอื่นๆ ก็ ตรงที่ผสมผสานเอาเทคโนโลยีสมัยใหม่เข้ากับวัฒนธรรม และวิถีชีวิตดั้งเดิมของชาวไอยคุปต์ไว้ได้อย่างลงตัว

ใช่ว่าหล่อนจะไม่เคยมาที่นี่ เพียงแต่หลายปีแล้วที่ไม่ได้ เหยียบย่างมายังแผ่นดินของฟาโรห์เลย เมื่อช่วงปีใหม่ก็ อยู่ในลิเบียตลอดทั้งเดือน

หล่อนพกธนบัตรย่อยติดตัวไว้มากพอสมควร เพราะที่นี่ แม้โรงแรมใหญ่ ๆ และร้านอาหารที่มีชื่อเสียงจะรับบัตร เครดิต แต่ก็จําเป็นต้องใช้เงินสดในการให้ทิปหรือจ่ายค่าแท็กซี่และชอปปิ้งซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้จะเป็น ประเทศที่มีความปลอดภัยสูง แต่ก็ต้องระวังการถูกหลอก ให้ซื้อของสิบปีที่แล้วที่มากับเจมส์ ในสมัยเป็นนักศึกษาชั้น ปีที่สาม หญิงสาวต้องเสียค่าโง่จ่ายค่าบริการให้กับแท็กซี่ ที่พาขับรถอ้อมเมือง ทั้ง ๆ ที่ถ้าขยันเดินก็ไม่ถึงห้าร้อย เมตรเลยด้วยซ้ำ