บทที่ 15 รับมือกับคนขี้หึง

มิจิเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน หล่อนเห็นเจมส์เมื่อเช้า ยัง นึกชมในใจว่าหน้าตาดีไม่เบา นี่เขาโกนหนวดบ้า ๆ นั่นออก แล้วดูหล่อน่ารักขึ้นเป็นกอง ถึงแม้ว่าจะไม่มีกล้ามเป็นมัด ๆ แต่หุ่นเขาก็สูงชะลูด ขายาว เหมือนพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น บ้านเกิดเมืองนอนของหล่อนเปี๊ยบ

“นี่ฉันจะเลือกใครเป็นคู่เต้นรำคืนนี้ดี คนหนึ่งก็เกาหลี อีก คนก็เหมือนเจบี หวังว่าพวกเขาคงไม่ต่อยกันเพื่อแย่งฉัน หรอกนะ”

หล่อนคิดในใจ แล้วหัวเราะคิก ก่อนจะสะดุดกึก เมื่อไล่ ตามสายตาของเจมส์และปาณวัตรที่ต่างก็มองภาพใน โน้ตบุ๊คซะจนลืมว่ายังมีหล่อนอยู่ทั้งคน และพูดภาษาอะไร ที่ฟังไม่ออก

“คุณชลไม่อยู่หรือจ๊ะ…ถึงได้นั่งเหงาคนเดียว” ปาณวัตร กระเช้า พอเห็นสายตาหงอย ๆ ของภาวนาแล้วก็คิดว่าไม่ น่าถามเลย

“รายนั้นคงจะไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มีไปแล้วมั้ง คะ…ไม่เอาดีกว่า อย่าพูดถึงเขา เราไม่ได้เจอหน้ากันนาน นาอยากคุยกับพี่หมอ คนอื่นไม่เกี่ยว” ภาวนาพูดอย่างมีอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจที่ถูกสามีทอดทิ้ง แต่ไม่ อยากให้ปาณวัตรเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะบินกลับมาอีก

พิมลภัส ได้ยินเต็มสองหู นึกโกรธพี่ชายตัวเองเหมือนกัน ที่ทําอะไรไม่บอกไม่กล่าว ทั้งแม่และเมียถึงได้เป็นห่วงกัน ไปหมดอย่างนี้ หล่อนเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อมองหน้าพี่ สะใภ้ แล้วก็เห็นร่องรอยทุกข์โศกในดวงตาสวยคู่นั้น

ภาวนาเห็นหน้าคนแวบ ๆ ด้านหลังปาณวัตร ดูคุ้นตาเป็น อย่างมาก แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ดัง งปังจนบ้านแทบแตก

“แป๊บนะคะพี่หมอ สงสัยไอ้เปรมมันดื้อจะพานาไปเที่ยว ให้ได้ ภาวนาพับหน้าจอลงครึ่งหนึ่งแล้วเดินไปเปิดประตู พร้อมกับด่าเพื่อนไปด้วย

“ไอ้เพื่อนบ้า…ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป ๆ กำลังคุยกับพี่หมอ อยู่…ไม่เห็น.. ไง!”

เสียงของหล่อนขาดเป็นห้วง ๆ เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางใบ ใหญ่ขวางอยู่เต็มประตู พร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่หน้าตาขมึงทึงของชลภัสว์!

“คุณชลภัสว!” หล่อนอุทานอย่างตกใจ คิดว่าตัวเองฝันไป ที่เขามาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้หลังจากหายไปหนึ่งเดือนเต็ม ความโกรธ ความน้อยใจที่สั่งสมมาจวนเจียนจะระเบิดหาย เป็นปลิดทิ้ง

“ใช่! ผมเอง…ตกใจหรือไงที่ผมไม่ไปแล้วไปลับตามคำ แข่งของคุณ!” ชุลภัสว์พูดรอดไรฟัน ก่อนจะตั้งรับแทบ ไม่ทันเมื่อจู่ ๆ ภาวนาก็ผวาเข้ามากอดแล้วร้องไห้ฮือ ๆ เหมือนเด็ก ๆ

เท่านั้นเองใจเขาก็อ่อนยวบ แม้จะรู้ว่าผิดที่ไม่ได้ส่งข่าว มาเลย แต่เขาก็พกความโกรธมาเต็มกระบุง เมื่อเดินทาง มาถึงเมืองไทย กะจะเซอร์ไพรส์เมียด้วยช่อดอกไม้และ อาหารค่ำมื้อพิเศษ แต่เธอกลับปฏิเสธแถมนัดพบกับคนรัก เก่าลับหลังเขาเสียอีก

“อย่าร้องไห้เลยนะที่รัก….ผมกลับมาแล้วไง…และจะไม่ ไปไหนอีก เดี๋ยวผมจะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้คุณฟัง นะ” ชายหนุ่มกอดหล่อนด้วยความคิดถึงท่วมท้น ใจจริง อยากจะจูบรับขวัญแล้วพาขึ้นเตียงซะเดี๋ยวนี้ แต่เขามีเรื่อง อื่นที่สำคัญกว่าจะต้องสะสาง
“ก็บอกมาสิคะ…บอกตอนนี้เลย ภาวนาพูดเสียงอู้อี้ ก่อน จะถูกสามีจุ๊บเสียทีหนึ่ง แล้วเขาก็เบียดตัวเองเข้ามาในบ้าน

“เดี๋ยวเราได้คุยกันยาวแน่คืนนี้ แต่ก่อนอื่น ผมขอตั้นหน้า ไอ้คนที่มันบังอาจแอบมาหาเมียผมก่อน!”

ชุลภัสว์เดินอาดๆ คันทุกซอกทุกมุมเพื่อหาศัตรูเก่าคู่ อาฆาต ไม่เว้นแม่แต่ตู้กับข้าว โดยมีภาวนาวิ่งตามมาติด ๆ จนกระทั่งเห็นเน็ตบุ๊ควางอยู่ เขาจึงเปิดฝาพับขึ้นมา

“ว่าไงจ๊ะนา…ใครมาหรือ?” ปาณวัตรถามกลับมายิ้มๆ แต่ ใบหน้าที่เห็นกลับไม่ใช่น้องน้อยของเขา หากแต่เป็นคน หน้าดุเจ้าเก่าและนั่นทำให้เขาสะดุ้ง โชคดีที่ชุลภัสว์ไม่ ได้คุยผ่านไมค์ ปาณวัตรก็เลยได้เห็นแค่ปากของอีกฝ่าย ขมุบขมิบ ไม่งั้นแก้วหูเขาคงจะร้าวเพราะความขี้หึงของอีก ฝ่าย

“สวัสดีคุณหมอ! คุยอะไรกับเมียผมไม่ทราบ

พิมลภัสว์เห็นหน้าซีด ๆ ของหมอหนุ่ม เธอก้มหน้าลงมา แล้วก็ต้องสะดุ้งตามอีกคน เมื่อเห็นหน้าพี่ชายเจ้าปัญหา โดยไม่คาดคิด
ชุลภัสว์ผงะ…เมื่อเห็นหน้าคุ้น ๆ โผล่เข้ามาในจอ นี่น้อง สาวเขาไปทําอะไรที่นั่นกับไอ้คุณหมอ

มันทําอะไรกับพิมลภัสว์ เธอถึงได้เปลี่ยนจากนางฟ้า กลายเป็นทอมบอยอย่างนั้น!!

การยักย้ายส่ายระทําในเพลงอาหรับราตรีจบลงไปแล้ว โดยที่ปาณวัตรไม่ได้ถ่ายทอดสดผ่านเว็บแคมให้น้องสาว ของเขาชมเลยสักนิด เพราะพอชุลภัสว์โผล่มา ภาวนาก็ปิด เครื่องไปเลย เดาว่าทางนั้นคงจะมีการ “เคลียร์” กันยาวแน่

เขาเอี้ยวตัวไปข้างหลัง เห็นเจมส์และมิจิยืนกันคนละมุม แต่สายตาต่างก็จับจ้องมาที่เขาเป็นจุดเดียว ดูเหมือนฝ่าย แรกจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“เชิญนั่งครับเจมส์” เขาเก็บโน้ตบุ๊คเข้ากระเป๋า วางลงใต้ โต๊ะ พิมลภัสว์รีบกระวีกระวาดนั่งลงเพราะกลัวกันงอน ๆ ของมิจิจะแย่งเก้าอี้ไปเสียก่อน

“เอ่อ…เมื่อกี้นี้ที่คุณคุยด้วย….” เธอแสร้งถาม กลัวเขา จะเห็นว่าชลภัสว์จ้องมองมาที่หล่อน แม้จะโล่งใจที่พี่ชาย กลับบ้านไปหาเมีย แต่กลับต้องมากังวลเพราะเขาเห็นเธออยู่กับปาณวัตร ชายที่เขาเกลียดขี้หน้าหนักหนา เพราะเรื่องแต่หนหลัง เธอสังหรณ์ใจไม่ดีเลย พี่ชายจอม โหดจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ

“อ้อ…นั่นไงครับแฟนของผมที่อยู่เมืองไทย คนที่ทำกับ ข้าวอร่อยๆ น่ะครับ

“น่ารักนะครับ” พิมลภัสว์กล่าวชมจากใจจริง หากแต่ปาณ วัตรกลับมองเธอตาขุ่น จนเธอต้องรีบแก้ตัว “เอ้อ…คือ น่า รักเหมาะสมกับคุณน่ะครับ”

อะไรนี่! ป่านนี้แล้วยังหึงหวงภาวนาอยู่อีกหรือ เธอเป็น ของพี่ชายฉันไปแล้วนะ หญิงสาวค่อนขอดอยู่ในใจ

แต่ปาณวัตรกลับคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างเจมส์สนใจภาวนา ทั้ง ๆ ที่มี ดร.ลิซ่าอยู่แล้วทั้งคน ยังไม่นับรวมความสัมพันธ์ พิลึกกึกกือกับแมทธิวและเจนนิเฟอร์อีก เขามองว่ามันเป็น เรื่องธรรมดาของสังคมตะวันตก แต่ก็รับไม่ได้หากเจมส์จะ คิดอะไรแบบนั้นกับน้องสาวของเขา วันดีคืนดีภาวนาบินมา เยี่ยมเขาที่อังกฤษอาจจะตกหลุมพรางเจ้าหนุ่มหน้าหม้อ คนนี้ได้ เพราะรายนั้นเห็นคนหน้าตาดีถูกสเปกเป็นไม่ได้ เป็นต้องกรี๊ดกร๊าดตลอด
“ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นคุณพ่อของเขา ดุครับ หวงลูกสาว มาก ยิ่งเป็นฝรั่งด้วยนี่เข้าใกล้ลูกสาวเขาไม่ได้เลยครับ

คุณหมอหนุ่มกันทําไว้ทุกวิถีทาง แม้ชุลภัสว์จะไม่ได้แก่ ขนาดเป็นพ่อภาวนาได้ก็เถอะ แต่เขาต้องตัดไฟตั้งแต่ต้น ลม

“เหรอครับ” พิมลภัสว์เกือบหลุดหัวเราะ แม้จะเห็นด้วยว่า ชุลภัสว์นั้นหวงภาวนาจริง ๆ

“คุยอะไรกันคะ…ขอมิจินั่งด้วยคนนะคะ” มิจิทิ้งตัวลงนั่ง แทรกกลางหนุ่ม ๆ ทั้งสองโดยไม่ต้องให้ใครอนุญาต จน ปาณวัตรต้องขยับออกห่างและย้ายไปนั่งชิดกับเจมส์โดย อัตโนมัติ

เขาไม่ชอบผู้หญิงกำปั่น หากไม่นับรวมคนไข้ ผู้หญิงที่ เข้ามาในชีวิตของเขาก็มีแค่ภาวนาและผองเพื่อน ซึ่งต่างก็ เป็นคนต้อง ๆ ไม่มีพิษมีภัย เขาเองก็เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ที่ให้เกียรติสุภาพสตรี แต่นั่นก็มีข้อยกเว้นสำหรับบางคน หากเหลืออดขึ้นมาก็ต้องหักหน้ากันบ้าง

อาหารและเครื่องดื่มถูกยกเข้ามาเสิร์ฟ พร้อมกับดาดฟ้า แห่งนี้กลายเป็นดิสโก้เธคขนาดย่อม ๆ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับสังคมตะวันตก แม้ทริปนี้จะมีแต่คนเอเชีย เป็นส่วนมาก แต่พวกเขาไม่ก็ละอายที่จะกอดจูบลูบคลำ และยักย้ายส่ายสะโพกกันตามจังหวะเสียงเพลง

มิจิไม่ได้ออกไปเต้นบนฟลอร์กับเพื่อน ๆ หล่อนเลือกที่จะ นั่งเลื้อยอยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าจะเป็นจังหวะแร็พ ฮิพฮอพ ป๊อบ แดนซ์ หล่อนก็สามารถวาดลีลาบนเก้าอี้ได้อย่างชำนาญ

“อ๊ย มันสุด ๆ เลยค่ะ ทำไมเราไม่ออกไปเต้นกันหน่อยล่ะ คะคุณหมอ” หล่อนเอียงตัวมากระซิบปาณวัตร อาศัยว่า เสียงเพลงมันดังก็เลยฉวยโอกาสเบียดหน้าอกเข้าไปด้วย ซะเลย