บทที่ 2 ผมเป็นผู้ชายของคุณ

คําถามของธนนท์ทำให้เธอได้สติกลับมา ทั้งตกใจ ทั้งกลัวชี้หน้าจอตะโกนใส่คนฉาย “ ปิดมันทิ้ง !

รีบปิดมันทิ้ง ! “

หันไปถึงแขนเค้าที่ชี้ไปทางจอ พูดด้วยน้ำเสียง ตกใจสั่นทำอะไรไม่ถูก “ ธนนท์, คุณฟังฉันพูดนะ

เพียะ ! มือได้ตบลงบนใบหน้าเล็กของเธออย่าง แรง ผิวนุ่มเนียนบนหน้าเห็นรอยตบอย่างชัดเจน

มือตบแรงมากทําเธอเกือบล้ม

ที่ผ่านมาเค้าไม่เคยแตะเธอแม้แต่ปลายผม ตอนนี้ ใช้มือหน้าเธอเข้าอย่างแรง !

“ อยากบอกกับผมว่านี้มันไม่ใช่ความจริงเหรอ ? ใบหน้าเค้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดโกรธจ้องเธอ

อยู่ เค้าทั้งโมโหทั้งเจ็บใจ นี้เป็นผู้หญิงดีพร้อมที่เค้า รัก ทำไมถึงทำเรื่องต่ำช้าแบบนี้ลงได้

“ นิสาผมไม่ได้ตาบอด คุณทำแบบนี้กับผมได้ยัง ไง เสียแรงที่ผมรักคุณมากมาย คุณกลับดี
สวมเขาชุดใหญ่ให้ผม ผมทำผิดต่อคุณอะไร คุณ ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ “

“ ไม่, มันไม่ใช่อย่างนั้น ……..ธนนท์ คุณฟังฉัน อธิบายก่อน ……..

ทันใดนั้นธนนท์ตึงเข็มกลัดดอกไม้บนหน้าอกโยน ลงพื้นเหยียบทิ้งอย่างแรง ยื่นมือไปตึงแขนเธอ

ลากลงเวทีไปตะคอกอย่างโมโห “ หย่ากัน ไปหย่า ตอนนี้เลย ! รีบไปที่สำนักกิจการพลเรือน “

อาการโกรธโมโหของเค้าแบบนี้เธอเพิ่งเคยเห็น

ครั้งแรก

ถูกเค้าข่มจนสั่นไปทั้งตัว

ครืนๆ—

เมืองAจากที่ฟ้าสว่างสดใสตอนนี้กลับมืดครึ้ม ฟ้าร้องฝนตก บนถนนนานๆมีรถที่เปิดไฟวิ่งผ่าน

นิสานั่งอยู่หน้าสำนักกิจการพลเรือนอยู่นาน ร่างกายเปียกฝนไปทั้งตัวดูเหนื่อยล้า ฝนสาดลงหน้า

ไม่หยุดแยกไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา ทั้งสอง ตาแดงบวม ตอนนี้ในใจเธอล่มสลายไม่รู้จะที่
ไหน เธอก็ไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ก่อน

แต่งงาน แต่เรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นได้กับคนหนึ่ง

ในหมื่นคนแค่นั้นกลับเกิดกับตัวเธอ เกิดเรื่องแบบนี้ ก็แล้วยังถูกคนร้ายอัพคลิปไว้ตั้งใจทำลายงาน

แต่งเธอ เธอไม่เคยกเหลวไหล ไม่ใช่ผู้หญิงเกเร เธอไปขัดใจใครเข้า ?

“ ธนนท์ .….…… “ เสียงฝนตกดังจนกลบเสียง

ร้องไห้ของเธอ

รถดำคันนึงจอดอยู่ คนขับกางร่มเดินลงมาหาเธอ ช่วยเธอกางฝน คุณนิสาเชิญขึ้นรถครับ “

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น เห็นรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่

ไม่ไกล

เป็นรถที่ธนนท์ขับแววตามีแสงสว่าง โง่หลงคิดว่า เค้ากลับมาหาเธอ ผลักคนขับออกรีบวิ่งไปที่รถ

“ ธนนท์ ! หลังขึ้นนั่งที่รถ เธอปิดประตูหันไปเห็น ชายที่อยู่ข้างใน รอยยิ้มก็ได้รีบจานหายไป

“ ธนนท์ …….? “ ไม่ใช่ธนนท์……….ชายที่นั่ง อยู่ในรถหน้าตาหล่อเหลามาก
แตดวงตาที่มีแววตาเย็นชา ให้ความรู้สึกที่ว่า

คนนอกห้ามเข้าใกล้ยังไงอย่างงั้น

ในเวลาเดียวกันมีความมั่งใจในการวางแผนและสั่ง การทุกอย่าง ทั้งตัวมีกลิ่นไอเย็นเฉียบของนัก

ล่ากระจายเต็ม ขาที่เรียงยาวนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่ง

เห็นหน้าที่ผิดหวังของเธอ แววตาเย็นชาของเค้า หันมองไปข้างหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ คุณนิสา

ผมเกลียดน้ำตาผู้หญิง ฉะนั้นคุณอย่ามาร้องไห้ ต่อหน้าผมจะดีที่สุด

คุณเป็นใคร ? “ ต่อหน้าชายที่เย็นชากดขี่เธอ รู้สึกกดดัน อยู่ๆแผ่นหลังเธอก็ค่อยๆเอนไป

ติดกับประตูรถ

เค้าเอนทับลงไปด้วย ใช้มือจับที่คางเธอ : “ผม เป็นผู้ชายของคุณ “ เชษฐาได้ยิ้มแบบร้ายๆขึ้น