บทที่ 12 อดข้าวประชดผม

ตอนเช้า เธอตื่นมาเค้าก็ไม่อยู่แล้ว เธอไม่โง่เธอรู้ ว่าผู้ชายอย่างเค้าคงมีบ้านหลายหลังและซ้อน

ผู้หญิงไว้แต่ละที่ เธอก็แค่เป็นหนึ่งในนั้น

เธออารมณ์ไม่ดีเลยทำให้ไม่อยากกินข้าวไปด้วย แม่บ้านได้เตรียมอาหารเช้าหลายอย่างที่น่ากิน

เรียกเธอมาทาน เธอก็ไม่ทานกลางวันก็ไม่กิน พอถึงกลางคืนก็เช่นกัน เธอไม่ได้ตั้งใจอดอาหารก็

แค่กินไม่ลง แม่บ้านที่เห็นผู้หญิงผอมอ่อนแอตัว เล็กๆอย่างเธออดสงสารไม่ได้ นี่ถ้าไม่กินข้าวอีก

ลมพัดมาคงเปรียวไปเลย

เธอเลยตัดสินใจโทรบอกคุณเชษฐาบอกราย ละเอียดไป ในเมื่อเจ้านายฝากเธอดูแล ก็อยากทำ

หน้าที่ให้ดีที่สุด เห็นเธอผอมไม่กินข้าวแบบนี้ก็ไม่

สบายใจ

เวลานี้เค้ากำลังเลี้ยงสังสรรค์สุดสัปดาห์อยู่ที่บ้าน กับคนในครอบครัวที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่แล้ว

พอได้ยินเธอตั้งใจอดอาหารเพื่อประชดเค้า อารมณ์เค้าร้อนขึ้นมาทันที ขับรถตรงไปที่คฤหาสน์
เธอนอนอยู่บนเตียงไม่มีสีหน้ากังวลอะไรเลย ยื่น มือไปฉุดเธอลงจากเตียง เธอตัวเล็กและผอม

มาก เค้าหิ้วเธอเหมือนหิ้วกระต่ายน้อย

“ ทําไม อดอาหารประชดผมงั้นเหรอ ? “ ใบหน้า เต็มไปด้วยเส้นเลือดนี้เป็นอาการโกรธของ

เค้า ที่ผ่านมาเธอก็พอรู้ถึงนิสัยเค้า หิวมาทั้งวัน เธอกลัวจนไม่มีแรงขัดขืน เหม็นแล้วรู้สึกสงสาร

แต่ผู้ชายคนนี้ไม่รู้สึกอย่างนั้น

“ ฉันกำลังถามเธออยู่ อยากมาทำหน้าสงสาร อย่างนั้น เธอนึกว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ

อย่างงั้นเหรอ ? เธอได้แต่เงียบไม่พูด อารมณ์เค้า

ร้อนขึ้นอีกขั้น

เธอมองเค้าด้วยสายตากลัว : “ ฉันจะกล้าคิดว่า คุณไม่กล้าทำฉันได้ยังไง ฉันเป็นแบบนี้คุณยังจะ

บอกว่าไม่ได้ทำอะไรฉันเหรอ ? คุณเชษฐาฉันก็ แค่อยากจะไปเรียนก็แค่นั้น ใครว่าฉันไม่กลัวคุณ

ฉันกลัวคุณมากๆด้วย แต่ฉันก็อยากรวบรวมความ กล้าอยากให้คุณรับปากเรื่องเล็กๆข้อนี้ของฉัน
สําหรับเธอการเรียนสามารถทำให้เธอเห็นความ หวังอันน้อยนิดที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ ไม่

ว่าจะดีหรือร้าย เธอก็ต้องกล้าเก้าออกไป ไม่ว่า วันข้างหน้าจะต้องเผชิญกับมรสุมเธอก็ต้องรองดู

“ ก็แค่อยากเรียน ดี ! ผมจะให้คุณไปเรียน ผมก็ อยากรู้ว่าคุณจะทนคำวิภาวิจารณ์พวกนั้นได้

นานเท่าไหร่ ! “ เค้าจู่ๆก็อยากเห็นว่าเธอจะเก่ง แค่ไหน สายตาดูถูกกับคำเหยียบหยามบางครั้งก็

สามารถฆ่าคนได้ทั้งเป็น

ถ้าเกมส์ไม่เปลี่ยนเลยมันก็รู้สึกไม่ตื่นเต้น เค้ามอง สาวน้อยที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ ร่างกายตัวเล็กๆของ

เธอจะทนได้นานแค่ไหน ?

“ ฉันจะอดทน ทนไม่ไหวก็ต้องทน คนเราอยู่บน โลกนี้ก็ต้องสู้ สู้แล้วถึงจะมีความหวัง “ เธอไม่

รู้ว่าพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ไง เป็นความรู้สึกจริง หรือเพื่ออะไร พอหลายปีผ่านไปเธอเองก็คง

อธิบายไม่ถูก แต่ก็เพราะคำเหล่านี้ทำให้เค้ามอง เธอต่างไปนิดๆจากเดิม ที่เธอพูดมาเหมือนเค้า
มาก เค้าอยู่ที่ตระกูลจีรวัฒนเมธากุลก็ต้องอดทน ทนไม่ไหวก็ต้องทน เค้าบอกกับตัวเองว่าถ้ามี

ชีวิตอยู่ก็ต้องสู้ สู้แล้วถึงจะมีความหวัง เค้ามอง เธอเหมือนเห็นเงาตัวเอง เค้าก็เป็นอย่างที่เธอพูด

อยู่ตระกูลจีรวัฒนเมธากุลอย่างลำบาก เค้าก็ ต้องดิ้นรนสู้

คิดไว้สักวันนึงเค้าจะหลุดพ้นจากบ้านหลังนี้ไป

เธอเห็นเค้าจ้องดูเธอไว้ หัวใจเต้นแรงมาก เธอไม่รู้ ว่าเมื่อกี้ที่เค้าพูดเป็นเรื่องจริงหรือหลอก

เค้ายอมให้เธอไปเรียนจริงเหรอ ?

จับมือเธออยู่นานเค้าจึงยอมปล่อยมือจากเธอทิ้ง ไว้ให้เธอคำนึง : “ เธอทนไหวก็ทนไป ! “