บทที่ 4 พบกับคําขู่

ช่วงฟ้ามืดตอนตีสาม หลินหยู่เยียนใช้กุญแจเปิดประตูแล้วเดิน เข้ามาในห้องรับแขก

เห็นรองเท้าส้นสูงลายหนังงูที่ไม่ใช่ของเธออยู่คู่หนึ่ง

มาแล้วจริงๆ

เธอถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเอง แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าไปใน ครัวอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นห้านาที เธอก็บิดลูกบิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ

เธอถือกะละมังแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน

หญิงชายที่กำลังนอนกอดกันอยู่นั้นเธอเห็นกับตาตัวเอง หัวใจ ทั้งดวงของเธอนั้นราวกับถูกน้ำเดือดสาดใส่เจ็บปวดเสียจนชา ไปหมด……

ดวงตานั้นปรากฏความเกลียดชังออกมา แล้วสาดน้ำสีดำใน กะละมังใส่ชายและหญิงสองคนนี้

เซียวยี่หรานและลู่เสี่ยวเถาตกใจตื่นขึ้นมาในทันใด

เขียวหวานเห็นมีคนยืนอยู่ตรงหน้าก็รู้สึกตกใจมาก เขาลูบ คราบสกปรกบนใบหน้าออก หลังจากที่เห็นชัดแล้วนั้นจึงค่าออก มาอย่างหยาบคาย : “หลินหยู่เยียน! นี่คุณบ้าไปแล้วรึไง! คุณ สาดน้ำบ้าอะไรมาเนี่ย?”
หลังจากที่ลู่เสียวเถาที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าเป็นหลินหยู่เขียนแล้ว นั้น จึงรีบแสร้งแสดงอาการหวาดกลัวออกมา “ยี่หราน ฉันกลัว ฉันกลัวเธอจะตบฉัน………

เซียวยี่หรานรีบดึงกระดาษทิชชูออกมาช่วยเช็ดหน้าให้กับลู เสี่ยวเถา พลางพูดปลอบ : “ไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่ด้วย เธอไม่ กล้า คุณหรอก!”

เห็นลู่เสี่ยวเถาที่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากแล้วยังไม่ลืมที่จะยั่วเย้า เช่นนั้น หลินหยู่เยียนส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา “ฉันไม่ตบเธอ หรอก ฉันกลัวมือฉันจะสกปรก!”

เซียวหวานมองเธอด้วยความรังเกียจ : “ในเมื่อคุณรู้แล้ว ผม เองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน เราหย่ากันเถอะ”

“เซียวยี่หราน คนเนรคุณ! คำพูดนี้ฉันกำลังจะพูดอยู่พอดี เหมือนกัน! ทรัพย์สินเราแบ่งครึ่ง!

ว่าแล้ว หลินหยู่เยียนก็หันหลังจะเดินไป จะให้มองชายหนุ่ม

กับหญิงชู้นี้อีกก็รู้สึกรังเกียจเสียจนไม่อาจทนมองดูต่อไปได้

เซียวยี่หรานรีบเดินตามออกมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีสิ่งใด อยู่บนร่างกาย เขาดึงมือของเธอเอาไว้ พลางเยาะเย้ยขึ้น : “หลิน หยเยียน! คุณอยากได้เงินจนบ้าไปแล้วใช่ไหม? บ้าน รถใครเป็น คนซื้อ? เงินผมทั้งนั้น! จะหย่าคุณยังคิดที่จะแบ่งทรัพย์สินให้เท่า กันอีก? คุณฝันไปเถอะ! นอกจากว่าคุณจะยอมไปตัวเปล่า แล้ว ผมก็จะยอมเซ็นหย่าให้คุณ!

หลินหยู่เยียนรู้สึกว่าในใจนั้นเจ็บปวดเสียจนหายใจไม่ออกเธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ได้ ฉันจะไปตัวเปล่า

ความเด็ดขาดและความนิ่งของเธอนั้น ทำให้เชียวหวานรู้สึก ประหลาดใจ

เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบรับอย่างรวดเร็วขนาดนี้……..

เขาคิดว่า เธอจะร้องไห้ตีโพยตีพายเสียอีก แต่เธอได้มาเห็นเขานอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นกับตาตัวเอง ไม่

คิดว่าจะไม่มีแม้แต่น้ำตาแห่งความเสียใจเลยแบบนี้?

ความจริงนี้ทำให้ในใจของเซียวหรานไม่สบอารมณ์เป็น อย่างมาก

อาศัยช่วงที่เขาตกตะลึงอยู่นั้น หลินหยู่เยียนใช้แรงผลักเขา ออกแล้วออกจากประตูไป

ลู่เสี่ยวเถาที่ยืนแอบฟังอยู่ตลอดนั้น ดวงตาปรากฏความดีใจ

ออกมา มุมปากมีรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ในที่สุดพวกเขาก็จะหย่ากัน

แล้ว!

กลางดึก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา กำลังนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ แล้วจู่ๆ หลินหยู่เยียนก็อยากจะเมาขึ้นมา

เธอสวมใส่เสื้อเปิดไหล่แขนสั้นกับกางเกงยีนของเล่อโยวโยว และรองเท้าส้นสูงก็วางอยู่ข้างๆ เท้าของเธอ

คนขับรถเอ่ยถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง : “คุณครับ คิดออกหรือยัง ครับว่าจะไปที่ไหน?”
หลินหยูเยียนตอบกลับ : “ไปถนนหมุนซึ่งเส้นที่มีแผงขาย

อาหาร”

หลังจากนั้นสี่สิบนาที เล่อโยวโยวที่รีบมานั้นก็หาตำแหน่งที่ หลินหยู่เยียนอยู่จนเจอ

ดึงมานั่งตัวหนึ่งมานั่ง แล้วตะโกนบอกกับเถ้าแก่เนี้ยเจ้าของ

ร้าน : “เถ้าแก่เนี้ย โต๊ะสิบขอเบียร์ชิงเต่าอีก4ขวด!”

“โยวโยว เธออยากจะมอมเหล้าฉันให้เมาจริงๆ ใช่ไหม? ไม่ เห็นรึไงว่าฉันดื่มไปสองขวดแล้วนะ…” หลินหยู่เยียนที่แก้มแดง ด้วยความเมาแล้วนั้นก้มศีรษะลง ในมือจับขวดเบียร์เอาไว้ น้อง มองไปที่ปากขวดแล้วกรอกเข้าปากอีกครั้ง

เล่อโยวโยวหยิบเอาเนื้อแกะขึ้นมาเข้าปากไป พลางเอ่ยขึ้น อย่างเลี่ยงไม่ได้ : “เห็นท่าทางที่อยากจะเมาของเธอแล้ว ฉันก็รู้ แล้วล่ะว่าคืนนี้เธอจะไม่เมาง่ายๆ หรอก…เธอไม่เคยได้ยิน หรอกหรือ? เบียร์บางชนิดยิ่งดื่มก็ยิ่งทำให้ตื่น ฉันเข้าใจความ รู้สึกของเธอตอนนี้ เธออยากจะดื่มก็ดื่ม อยากจะร้องไห้ก็ร้อง เพราะถึงอย่างไรฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนถึงที่สุดอยู่แล้ว!”

แววตาที่พร่ามัวนั้นราวกับล่องลอยออกไปไกล หลินหยู่เยียนที่ ร้องไห้จนตาบวมไปแล้วนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างเงียบๆ อีกครั้ง น้ำเสียงของเธอปนเสียงร้องไห้ : “โยวโยว เธอรู้ไหม? เซียว หรานตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่แบบนี้ ตอนนั้น เวลาที่เขา คุยกับฉันหน้าเขายังแดงเสียด้วยซ้ำ………..
“ตั้งแต่เด็กครอบครัวสอนฉันอย่างเข้มงวด แม่เน้นย้ำกับฉัน ตลอดว่าผู้ชายจะแคร์ความบริสุทธิ์ของผู้หญิง แม่บอกว่าตอนนั้น เป็นเพราะแม่ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์พ่อถึงได้ทิ้งแม่ไป ต่อมาพวกเขาก็ หย่ากัน…..เพราะฉะนั้น ช่วงเวลาที่อยู่มหาวิทยาลัย ฉันกับเซียว ทรานคบกัน ฉันก็คอยรักษาแนวป้องกันสุดท้ายนั้นเอาไว้โดย ตลอด อยากจะรอให้หลังจากแต่งงานกันแล้วค่อยใช้ชีวิตกัน อย่างสามีภรรยา………

เล่อโยวโยวรับฟังอย่างเงียบๆ แล้วเดี๋ยวเนื้อแกะอย่างเรื่อยๆ มองดูเพื่อนสนิทของตัวเองตกอยู่ในความทุกข์ แต่เธอกลับไม่มี ยาแก้ปวดเพื่อรักษาในเรื่องของความรักให้เธอได้เลย

หรือบางที มีเพียงแค่แอลกอฮอล์เท่านั้นที่จะสามารถคลาย ความเจ็บปวดนี้ได้บ้าง…….

เมาแล้วก็ดีเหมือนกัน

มุมปากของหลินหยู่เยียนปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา : “เหอะ คิดไม่ถึงเลยว่าพอพวกเราแต่งงานกันแล้ว เขากลับไม่ อยากจะแตะต้องฉันเลยด้วยซ้ำ ทุกวันออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า แล้วก็กลับมาดึก และต่อมาความรู้สึกของพวกเราก็ค่อยๆ จืดจางลง…..

เล่อโยวโยวฟังออกในความหมายของคำพูดนี้ จึงเอ่ยถามขึ้น ด้วยความแปลกใจ : “หญ่เยียน นี่เธออย่าบอกนะว่าเธอกับเซียว ยี่หรานไม่เคยมีอะไรกันเลย?”

“ไม่เลย” หลินหยู่เยียนยกเบียร์ที่เหลืออยู่ครึ่งขวดในมือดื่มจนหมด

เล่อโยวโยวตกใจเสียจนช็อคไป และเมื่อเธออยากจะเอ่ยถาม อีกนั้น เวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้นมา เป็นของหลิน หยู่เยียนนั่นเอง

เธอหยิบขึ้นมาแล้วเลื่อนหน้าจอ : “ใครนะ! รู้ไหมว่านี่มันกี่โมง แล้ว? บ้าหรือเปล่า”

หลังจากที่วางสายไปแล้วนั้น หลินหยู่เยียนก็หัวเราะขึ้นมา : “โยวโยวเราดื่มกันต่อเถอะ!

เห็นว่าเธอแทบจะนั่งทรงตัวไม่ได้แล้วนั้น เล่อโยวโยวก็รู้สึก สงสารขึ้นมาบ้างแล้ว : “ที่รัก อย่าดื่มอีกเลย เรากลับบ้านกัน เถอะนะ?”

ติ้ง เสียงข้อความดังขึ้น

หลังจากที่เธอออกมาจากบ้านนั้นก็เปิดโทรศัพท์มือถือเอาไว้ ตลอด ในใจหลินหยู่เขียนหวังว่าเชียวหรานจะขอโทษเธอ หรือ มาขอร้อง…..

เมื่อเธอหยิบมาดูนั้น เป็นเบอร์แปลก เนื้อหาข้อความ : ที่เดิม มาเร็วๆ นะ

“บ้าจริง ใครกัน…” หลินหยู่เยียนที่กำลังคิดจะปิดเครื่องนั้น จู่ๆ ทางฝ่ายนั้นก็ส่งรูปมาให้รูปหนึ่ง

ทันใดนั้นเองเธอนั่งตัวตรง ตื่นจากอาการมึนเมาขึ้นมาทันที
แล้วทางฝ่ายนั้นก็ยังส่งข้อความมาอีกหนึ่งฉบับมีเนื้อหาว่า : ถ้าไม่มา จะโพสรูปลงอินเตอร์เน็ต

“หญ่เยียน เป็นอะไรไปน่ะ? สีหน้าเธอดูแย่มากเลยนะ…… เล่อ โยวโยวมองไปยังโทรศัพท์มือถือในมือของเธอ หลินหยู่เยียนหยิบน้ำขวดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วรดลงบน

ศีรษะ

“พระเจ้า เธอได้รับแรงกระตุ้นอะไรกัน?

ตื่นขึ้นมายิ่งกว่าเดิมแล้ว

“โยวโยว ฉันนึกขึ้นมาได้ว่ามีเรื่องที่สำคัญ ฉันไปก่อนนะ!” ว่า แล้ว หลินหยู่เยียนก็ลุกขึ้นยืนอย่างสั้นๆ แล้วหยิบเอาเงินออก มาสองสามร้อยวางลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไป

เล่อโยวโยวดึงเธอเอาไว้ แววตาเต็มไปด้วยความกังวล : “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ใครหาเธอกัน? ใช่ผู้ชายสารเลวอย่างเดียว หรานหรือเปล่า? หยู่เยียน เธออย่าใจอ่อนนะ! ถ้าหากครั้งนี้เธอ ยกโทษให้เขาจริงๆ ล่ะก็ ต่อไปเขาก็จะทำยิ่งกว่าเดิม ไม่มีทางทำ ดีกับเธอแน่ๆ!”

“โยวโยว เธออย่าคิดมากนะ ไม่ใช่เขาหรอก……ฉันมีธุระจริงๆ เดี๋ยวเธอกลับไปก่อนนะ” น้ำเสียงของหลินหยู่เยียนเย็นชาอยู่ บ้าง สีหน้าตัดสลับแดงอมชมพู

ในที่สุดเล่อโยวโยวจึงปล่อยมือ : “เธอจะไปไหน? ให้ฉันไป เป็นเพื่อนนะ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไรจริงๆ

สุดท้ายแล้ว เล่อโยวโยวจึงได้แต่มองดูหลินหยู่เขียนนั่งรถ ออกไป

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลินหยู่เยียนที่มีอาการมึนเมาอยู่นั้น ก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงประตูหน้าห้องชุดในโรงแรม

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกดออดตรงประตู

ไม่นานประตูก็เปิดออก

ชายหนุ่มที่มีผ้าขนหนูห่อหุ้มอยู่ตรงเอว ผมเผ้ายังคงมีน้ำหยด ริมฝีปากบางยกขึ้นมาเล็กน้อย “มาเร็วเหมือนกันนี่