บทที่ 19 ถ้วยดิน

เมื่อเดินไปรอบๆร้านขายของสะสมนี้ หลิน จนรู้สึกตกใจใน ราคาของเหล่านี้

ลู่เฉินเดินตามมาไม่พูดอะไร ของสะสมโบราณพวกนี้ราคา หลายหมื่น แต่เขาก็มีกำลังซื้อได้ แต่หลินจนไม่เชื่อเขาจึงไม่ อยากซื้อของที่มีราคาแพงนัก

และในขณะที่หลินจุนจะตัดสินใจเดินจากไป เฉินได้ถูกถ้วย สีเทาใบหนึ่งดึงดูดเขาไว้

เขาหยิบถ้วยนั้นขึ้นมาดูด้วยความสงสัย อันดับแรกสีเทาหม่น นี้มันช่างไม่น่าสะดุดตาเสียจริง อีกอย่างราคาเพียงสองพันนี้ก็ไม่ สามารถดึงดูดความสนใจของนักสะสมเช่นกัน

“พ่อหนุ่มมีแววตาแหลมคมเหลือเกินนะ นี่คือของที่ระลึกทาง วัฒนธรรมของสมัยราชวงศ์ซ่ง ว่ากันว่าเคยเป็นของผู้นำสมัยรา ชวงศ์ซ่งเคยใช้ดื่มเหล้า อย่ามองแต่ภายนอกว่าสีสันไม่สวยงาม แท้จริงแล้วมีค่าต่อการอนุรักษ์นะพ่อหนุ่ม” เถ้าแก่เห็นลู่เฉินมอง ดูถ้วยที่เขาซื้อมานานหลายปีก็ยังขายไม่ออกสักที จึงรีบเดินหน้า เข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อสามปีก่อนเขาได้ถ้วยนี้มา เขาเหมือนโดนหลอกซื้อมา ด้วยราคาถึงหนึ่งหมื่น แต่เมื่อนำกลับมาเขาขายในราคาห้าหมื่น จึงไม่มีใครสนใจ
ต่อมาเขาลดราคาลงเรื่องจนถึงสองพัน ก็ยังไม่เคยมีผู้ใด

สนใจ

แต่ในวันนี้ลู่เฉินกลับดูสนใจถ้วยใบนี้ เขาดีใจมาก

ได้ต้นทุนคืนมาสักสองพันก็ยังดี

“อ้อ อย่างนี้เอง” เฉินยิ้ม เขานำแก้วมาเคาะใกล้ๆหูแล้วฟังดู เสียงก้องกังวานนั้น สายตาเขามีซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้

“คุณไม่ได้จะซื้อถ้วยใบนี้ให้คุณพ่อใช่ไหมคะ? ” หลินจุนหัน มาถามเมื่อเห็นลู่เฉินพูดคุยกับเถ้าแก่ เธอค่อนข้างไร้อารมณ์

“ผมมีความคิดว่าอย่างนั้นนะ อีกอย่างราคาไม่แพงด้วย” ลู่ เฉินยิ้มตอบ

หลินจุนยิ่งเหนื่อยใจมากขึ้น ราคาไม่แพงก็จริงอยู่ แต่ก็น่าจะ

เลือกชิ้นที่สวยกว่านี้สักหน่อย

ของสะสมเชยๆชิ้นนี้ต่อให้เขามีกำลังซื้อ พ่อของเธอก็คงไม่รับ

มันไว้

“เถ้าแก่ครับลดหน่อยได้ไหม? “เฉินมองมาที่เถ้าแก่

เถ้าแก่ส่ายหน้าพูดว่า “พ่อหนุ่มเอ๋ย ราคาถูกมากแล้ว ตอนที่ ผมไปรับมาด้วยราคาหนึ่งพันแปดร้อย ผมได้กำไรเพียงสองร้อย เท่านั้นเอง เห็นใจกันหน่อยเถอะนะ สมัยนี้ค้าขายยากเหลือเกิน

ภายในใจของเถ้าแก่คล้ายเลือดกำลังหยด ของสุดธรรมดา ชิ้นนี้เขาซื้อมันมาด้วยราคาถึงหนึ่งหมื่น แต่เขาไม่กล้าพูดมันออกไป

เพราะถ้าเขาพูดมันออกไปก็เท่ากับบอกเฉินว่าถ้วยนี้ไม่ใช่ ของจริง

“ก็จริงอยู่ ของสะสมที่ดูไม่มีอะไรนี่คุณน่าจะไม่ได้กำไรนัก สอง พันก็สองพัน ช่วยห่อให้ผมหน่อยนะครับ” ลู่เฉินพูดด้วยท่าทาง เข้าอกเข้าใจเถ้าแก่

“คุณบ้าไปแล้วหรือไง? เงินทั้งสองพันซื้อของเก่าๆนี้ เงินคุณ เยอะมากหรือไง? อีกอย่างต่อให้คุณเอาไปให้คุณพ่อ ท่านก็คง ไม่เอาแน่ๆ” หลินจุนเบิกตามองเขา

“วางใจได้นะ พ่อคุณต้องชอบแน่ๆ” เฉินพูดอย่างมั่นใจแล้ว จ่ายเงินไป หลินจุนยืนอยู่ข้างๆแทบกระอักเลือด

เถ้าแก่รับเงินไปและกำลังจะนำมาบรรจุถ้วยที่เขาวางขายมา

นานแสนนาน แม้ว่าจะขาดทุนไปถึงแปดพันแต่ก็ยังดีกว่าวางไว้

ในร้านโดยเปล่าประโยชน์

“พ่อหนุ่ม ขอดูถ้วย ในมือนั่นหน่อยได้ไหม?

ในขณะนั้นมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน สายตา เขาจับจ้องไปที่ถ้วย ในมือเฉิน

“อ้าว ท่านศาสตราจารย์หยู” เถ้าแก่พูดขึ้นเมื่อเห็นคนที่เดิน เข้ามา เขาวางถุงบรรจุลงแล้วรีบไปต้อนรับ

“ศาสตราจารย์หยู”
“ศาสตราจารย์หยู”

ผู้คนที่กำลังดูของอยู่ในร้านเข้ามารุมทักทายชายวัยกลางคน

แต่ในสายตาเขาไม่ได้ให้ความใส่ใจพวกเขาเลย กลับจับจ้อง มาที่ลู่เฉิน

ชายคนนี้ชื่อว่าหยูเจิ้งเทา เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงด้านของ โบราณ ในเมืองยูโจวนี้ อาชีพของเขาคือศาสตราจารย์ในภาค วิชาโบราณคดีของมหาวิทยาลัยยวโจว งานอดิเรกคือการสะสม ของโบราณที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ สถานีโทรทัศน์ยโจว ได้เชิญเขาไปออกรายการในฐานะแขกผู้มีเกียรติหลายครั้ง อีก ทั้งยังเป็นผู้ประเมินและรับประกันคุณภาพในการประมูลของสะ สมในย โจวด้วย

ในวงการของสะสมโบราณนี้ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา ทุกคนล้วน ให้ความเคารพนับถือ

หยูเจิ้งเทาพยักหน้าตอบรับคำทักทายของทุกคน แล้วมอง กลับมาที่ถ้วยในมือลู่เฉินอีกครั้ง

“พ่อหนุ่ม ขอดูถ้วย ในมือนั้นหน่อยได้ไหม? “หยูเจิ้งเทาพูดขึ้น อีกครั้ง

ลู่เฉินพยักหน้าและส่งถ้วยนั้นให้หยูเจิ้งเทา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใกล้ชิดวงการนี้แต่พอได้ยินมาบ้างว่าหนูเจิ้ง เทาเป็นผู้มีความสามารถในแวดวงของโบราณ
“พ่อหนุ่มซื้อถ้วยนี้มาราคาไหร่กัน? ” หนูเจิ้งเทาพูดขึ้นด้วย แววตาตื่นเต้นหลังจากพิจารณาถ้วยนั้นครู่หนึ่ง แต่เขาก็เก็บซ่อน อารมณ์นั้นไว้ แทบไม่มีใครทันเห็นแววตาเป็นประกายของเขา

“สองพัน” ลู่เฉินตอบ

“ถ้วยนี้มองไปแล้วดูเหมือนของในสมัยโบราณชิ้นหนึ่ง แต่ ภายนอกคล้ายกับถูกแต่งเติมในภายหลัง ไม่แน่ใจนักว่าจะเป็น ของแท้หรือไม่ แต่ตัวผมชอบการเดิมพัน ไม่แน่ว่าวันนี้อาจโชค ดี” หยูเจิ้งเทาวิจารณ์ถ้วยนั้น

“ตอนที่ซื้อมาผมก็คิดเหมือนท่าน แถมรับมาด้วยราคาทั้งหนึ่ง

หมื่น แต่น่าเสียดายที่ผมโชคไม่ดี” เถ้าแก่พูดด้วยความรู้สึก เสียดาย อย่างไรก็ตามเขารับเงินมาแล้ว ก็ไม่กลัวว่าเฉินจะหาว่าของ

นั้นปลอมอีกต่อไป จึงได้เอ่ยความจริงออกมา เพราะลู่เฉันคงไม่

กล้าขอคืนเงินแน่

“การเสี่ยงดวงมีได้มีเสีย โดยเฉพาะกับของโบราณเหล่านี้” ห ยูเจิ้งเทายิ้มมาทางลู่เฉิน “พ่อหนุ่มเอาอย่างนี้ไหม ผมให้ราคา คุณสองหมื่น คุณขายถ้วยนี้ให้ผมว่ายังไง? ผมอยากจะลองดู เหมือนกันว่าวันนี้โชคเข้าข้างผมไหม

ซื้อของราคาสองพันด้วยเงินสองหมื่น หรือว่าถ้วยนี้จะเป็นของ จริง?

ผู้คนในร้านได้ยินคำพูดของหยูเจิ้งเทาล้วนหันมามองถ้วยดิน ที่อยู่ในมือเขาด้วยความสนใจ
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร มันก็เป็นเพียงถ้วยธรรมดาๆ ใบหนึ่งไม่มีอะไรพิเศษแม้แต่น้อย ทำให้พวกเขาเกิดความสงสัย ส่วนเรื่องที่หยูเจิ้งเทาบอกว่าจะเสี่ยงโชคนั้นพวกเขาไม่มีใคร

เอ

เพราะหยูเจิ้งเทาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สุดในเมืองยโจวนี้ ผู้ที่รู้จัก เขาดีจะไม่เชื่อว่าเขาเสี่ยงโชคแน่นอน

หากว่าเขาไม่ได้มองเห็นคุณค่าของถ้วยใบนั้น คงไม่ยอมขอ ซื้อถ้วยดินที่มองยังไงก็แสนธรรมดานี้ด้วยเงินสองหมื่นแน่

“สองหมื่น? ” เถ้าแก่อุทานขึ้น เขาตกใจมากที่ได้ยิน ถ้าเป็น เช่นนี้เขาไม่ใช่ขาดทุนไปหนึ่งหมื่นแปดหรือ “ขอโทษครับ ถ้วยนี้ผมจะซื้อเป็นของขวัญวันเกิดพ่อตา ผมคง

ขายให้ไม่ได้” ลู่เฉินกะพริบตาตอบ

แม้ว่าหนูเจิ้งเทาจะเก็บอารมณ์ไว้ได้ดี แต่เฉินก็ดูออกถึงแวว ตาเป็นประกายของเขาเมื่อครู่

ลู่เฉินรู้ได้ทันทีว่าถ้วยนี้เป็นของมีค่าเพียงไร

“หนึ่งแสน” เมื่อเห็นลู่เฉินกำลังเดินจากไป หยูเจิ้งเทารีบเสนอราคาขึ้น

หนึ่งแสน?

ผู้คนต่างประหลาดใจ พวกเขาเริ่มแน่ใจในความคิดก่อนหน้า
ถ้วยธรรมดาๆ ใบนี้เป็นของจริง!

คราวนี้เถ้าแก่แทบกระอักเลือดจริงๆ

เขาก็รู้แล้วว่าถ้วยนั้นเป็นของโบราณของแท้แน่นอน

หลินจุนอ้าปากค้าง เธอแทบไม่เชื่อว่าถ้วยดินที่เฉินซื้อมา ด้วยราคาสองพันนั้นจะสามารถทำกำไรได้ถึงเก้าหมื่นหก เธอไม่ เข้าใจถึงแวดวงของโบราณนี้จริงๆ

ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยให้เฉินขายของชิ้นนั้นแก่หนูเจิ้งเทา เถ้าแก่ก็เดินเข้ามาขวางหน้าไว้

“พ่อหนุ่ม ขอโทษทีนะถ้วยใบนั้นไม่ขายให้แล้ว พูดจบก็ทำท่าจะแย่งถ้วยดินในมือเฉินไปจากเขา