ตอนที่ 9 หึงหวงครอบครอง

นัชชาอยากจะปิดปากแต่เมื่อฟันแตะไปถึงนิ้วของเขา เธอก็ ตกใจและอ้าปากออกใหม่อีกครั้ง ดวงตากลมโตใสของเธอ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม สภาพที่เกือบจะร้องไห้ทำให้เตชิตยิ่ง หวั่นไหวมากกว่าเดิม

ในที่สุด เขาก็เล่นจนพอใจแล้วจึงถอนนิ้วออกจากปากของเธอ บนโต๊ะมีผ้าขนหนูที่เปียกวางอยู่ เตชิตหยิบมันมาเช็ดนิ้วตัว เองแต่กลับมองเห็นนัชชานั่งนิ่งอยู่นั่นแววตาเต็มไปด้วยความ งุนงง

เรื่องที่เขาทำในเมื่อเธอเหมือนยังไม่เข้าใจเลยว่าคืออะไร ความบริสุทธิ์อย่างนี้แทบจะทำให้เตชิตมีความรู้สึกขึ้นมา

แต่เมื่อกี้เพิ่งทำในห้องครัว ถ้าทำบ่อยเกินไปเธอคงรับไม่ไหว

“ดวิษไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับเธอ คงจะเป็นเพราะว่าเขา ไม่เคยได้เห็นเธอแบบในตอนนี้” เตชิตนึกถึงผู้หญิงที่นัชชาให้ เขาดูในวิดีโอและรู้สึกเยาะเย้ยดวิษอยู่ในใจ “มีอาหารที่ล้ำค่า อยู่ตรงหน้ากันไม่กิน ชอบกินอาหารที่เน่าไปแล้ว”

แม้ว่าคำพูดของเตชิตบางทีก็อาจจะไม่ได้หมายถึงความดูถูก แต่เมื่อนัชชาได้ยินกลับไม่คิดอย่างนั้น เธอรู้สึกละอายใจจน อยากจะมุดตัวกลับเข้าไปในรู เธอรีบเอาเสื้อผ้ามาห่อที่ตัวแล้ว วิ่งออกไปทันที
เตชิตมองดูเธอที่วิ่งออกประตูไป ดวงตาค่อยๆมีรอยยิ้มเล็กๆ ขึ้นมา ไม่ใช่แค่ดอกเดซี่ดอกเล็กๆ แต่ยังเป็นแม่หญิงหัวโบราณ เสียด้วย

นัชชาวิ่งมาถึงห้องที่เตชิตจัดเตรียมไว้ให้และล็อคประตูห้อง ทันที แล้วก็พุ่งตัวลงบนเตียงเอาผ้าห่มปิดหน้าไว้แล้วร้องไห้เสียง ดัง ฮือๆ ขึ้นมา

คิดถึงเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นัชชาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา เธอวิ่งไป ที่ห้องน้ำเปิดก๊อกน้ำล้างปาก น้ำเย็นกับน้ำตาผสมกันอยู่ในอ่าง เธอมองดูผู้หญิงที่ปากทั้งบวมทั้งแดงในกระจกก็รู้สึกรังเกียจจน ไม่อยากมอง

เธอในตอนนี้ จะมีอะไรแตกต่างกับดวิษอีก ?

ถึงแม้เธอต้องการหย่าร้างแต่ยังไงเธอก็ยังไม่ได้หย่า แล้วตอน นี้เธอก็เข้ามายุ่งกับเตชิตแล้ว นอกจากผู้ชายคนนั้นไม่ยอม ปล่อยเธอไปแล้วเธอยังมีความคิดที่ไม่อยากไปด้วยตัวเองอยู่ เปล่า

นัชชาถามตัวเอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าความจริงที่ โหดร้าย

เธออยากให้เตชิตช่วยยึดสิ่งที่เป็นเธอกลับมาอยากให้เตชิต ช่วยให้เธอชนะคดีนี้

และสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจากเธอก็คือร่างกายนี้

นัชชามองเห็นรอยสีแดงเข้มบนหน้าตัวเอง ตรงนั้นยังมีสีของยาติดอยู่ เธองงงันสักครู่แล้วนึกถึงตอนที่อยู่ในห้องสมุด ภาพที่ เขาก้มหน้าทําแผลให้เธอ…

นัชชารีบส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ตนเองตกอยู่ในภวังค์

‘ปัง ปัง ปัง

เสียงเคาะประตูทำให้เธอหลุดพ้นจากความคิดนั้น ไม่ต้อง

บอกก็รู้ว่าเป็นใคร เธอเช็ดหน้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู สิ่งที่โผล่เข้าใน

สายตาคือ หน้าไม่พอใจของเตชิต “ล็อคประตู?”

นัชชาเม้มริมฝีปาก “ฉันจะนอนแล้ว ”

ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มนั้นแฝงด้วยความโกรธ “ใครบอกเธอว่าเราจะแยกเตียงนอนกัน ?”

นัชชาตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมานอนกับเธอ ?

เธอหันหลังกลับไปดู ก็พบว่าที่นี่เหมือนเป็นห้องนอนหลักที่ถูก ใช้งานในทุกวัน…

ในช่วงเวลาที่กำลังมึนงง เตชิตก็ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว และหันหลังกลับไปปิดประตูลง จากนั้นก็อุ้มเธอไปไว้ที่เตียงทันที “อย่าลองท้าทายความอดทนของฉัน มันไม่ดี

นัชชามองไปสบสายตากับเขา ความเยาะเย้ยในเมื่อกี้หายไป แล้ว ตอนนี้เหลือไว้เพียงความมืดมนที่เข้าใจได้ยาก เธอกลืน น้ำลายและอยากจะแก้ตัว โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนหัวเตียงก็ดังนอย่างกะทันหัน

นัชชารู้สึกโล่งใจขึ้นทันที “ฉัน ฉันขอไปรับโทรศัพท์ก่อน

เตชิตไม่ได้ห้ามเธอแต่ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป แขนยาวๆของเขา คว้าโทรศัพท์มา หลังจากได้เห็นสายเรียกเข้าบนหน้าจอ เขาก็ ขมวดคิ้วเล็กน้อย รับโทรศัพท์ไปแล้ววางข้างๆ เธอ

“นัชชา นี่เธอเก่งมากนะที่ไม่กลับบ้านสองสามวันแถมเอา หนังสือสํารองออกไปด้วย เธออยากทำให้ฉันบ้าใช่ไหม ?” เสียง ที่ระคายเคืองของดวิษระเบิดออกมาอย่างรุนแรง

ใบหน้าที่สีแดงอ่อนของนัชชากลายเป็นซีดขาว มีอะไรก็บอก มาเลย ฉันไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของคุณ

“เหอะ นัชชาฉันคิดว่าเธอคงลืมฐานะของตัวเองไปแล้ว ฉันจะ บอกเธอให้ หากยังไม่ได้หย่ากันเธอก็ยังเป็นภรรยาที่ถูกต้อง ตามกฎหมายของฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะสั่งให้เธอกลับบ้าน” พูดเสร็จ ดวิษก็พูดต่ออย่างเลวร้าย “ไม่ใช่แค่พูดว่ากลับบ้านเลย แต่ถ้า ฉันอยากทํากับเธอ เธอก็ต้องนอนลงไปดีๆ”

นัชชากลืนความขมขื่นลงท้องแล้วพูดอย่างสงบจิต “คุณดวิษ คะ ให้ฉันไปมีอะไรกับหมายังดีกว่าทำกับคุณอีก

หลังจากพูดประโยคนี้เสร็จดวิษไม่ทันด่าว่าเธอ แต่เตชิตที่ กอดเธออยู่ก็หยิกไปที่ร่างกายของเธอให้พอสะดุ้ง นัชชาไม่ทัน ตั้งตัวเลยส่งเสียงร้องออกมา เมื่อมองเห็นสายตาอันไม่พอใจ ของผู้ชายตรงหน้าก็ทำให้เธอเกิดรู้ตัวขึ้นมา
คําว่าทํากับหมาสินะ…

สาบานได้ว่าเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น มันเป็นแค่คำ เปรียบเปรยเท่านั้นเอง

นัชชายังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงตื่นเต้นของดวิษก็ดังขึ้น “นัช ชา อย่าให้กูรู้นะว่ามึงไปมั่วที่ไหน!

เสียงร้องอุทานของเธอเมื่อดวิษคุ้นหูมากที่สุด แต่ตอนนี้มัน เวลาค่ำคืนเมื่อได้ยินนัชชาส่งเสียงคลุมเครือแบบนั้นออกมา ไม่ ว่าผู้ชายหน้าไหนก็ต้องทนไม่ไหว ยิ่งผู้ชายคนนั้นยังเป็นดาษด้วย

“ฉันจะอยู่ที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณอะ? ดาษคุณอย่ามาทำ เป็นถือตัวเลยหน่อยเลย วันที่ฉันจะกลับไปหาคุณก็เป็นวันที่ฉันจะ ไปเซ็นสัญญาใบหย่ากับคุณแค่นั่นแหละ”

ในสายโทรศัพท์ของอีกฝ่ายนั้นดวิษยังคงตะโกนอยู่ แต่นัชชา ไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว เธอรู้ดูว่าดวิษจะยอมแพ้ง่ายเธอเลยปิด โทรศัพท์ไป

แม้ว่าจะทําตัวเข้มแข็งไม่แยแสสักแค่ไหน แต่หลังจากวางสาย แล้วนัชชาก็ยังอดรู้สึกว่างเปล่าในใจไม่ได้ ยังไงเธอก็รักชายคน นั้นมานานหลายปี จะบอกให้ทำใจและปล่อยวางยังไงก็ตามเธอ ทําไม่ได้หรอก

เตชิตมองดูท่าทางหดหูของเธอ คิดถึงเรื่องโทรศัพท์ที่พึ่งคุย ไป เขาไม่ได้พูดอะไรใดๆ เขาถอดเสื้อโค้ทของนัชชาออก มือ ใหญ่ๆของเขาก็ยื่นเข้าไป
นัชชาอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เธอไม่อยากทำเลยแม้แต่น้อย เธอ ผลักเขาออกอย่างหงุดหงิดใจ “ฉันไม่อยากทํา…

ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของเตชิตก็มืดครึ้มมากกว่าเดิม ดึงสาย รัดชุดนอนออกแล้วผูกมือของเธอไว้กับเตียง เมื่อก้มหน้าลง มองเห็นสายตาอันหวาดผวาของผู้หญิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้ อารมณ์ “นัชชา เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ฉัน!”

พูดจบ เสื้อผ้าบนตัวเธอก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วย มือของชายคนนั้น

นัชชาตกใจอย่างมากเธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้เข้าออกไป “อย่าเตชิต ฉันไม่สบาย…

เรี่ยวแรงของเธอไม่สามารถทนต่อความต้องการที่มากมาย

ของเขาได้

แต่เตชิตคิดว่าที่เธอพูดไม่สบายคือเพราะโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ เขารู้สึกโมโหกว่าเดิม “งั้นเราเปลี่ยนใช้วิธีอื่นก็ได้

เขาปล่อยมือนัชชาจากที่มัดไว้บนหัวเตียงออกและเปลี่ยนเอา ไปผูกไว้ข้างหลังเธอแทน แรงจนทำให้ฝ่ามือของเธอมีเลือดออก เล็กน้อย

นัชชาถูกบังคับให้คุกเข่าบนเตียง น้ำตาแห่งความอายก็ไหล ออกมา เธอไม่ได้เต็มใจและส่ายหัวอย่างต่อเนื่อง “อย่าทำแบบนี้ ได้ไหม ขอร้อง… ”
เตชิตทำเป็นหูทวนลม นัยต์ตาที่มืดมนของเขาก็ยิ่งดูเข้มขึ้น นิ้วทั้งห้าสางผมที่ยุ่งของเธอเพื่อให้หัวของเธอนิ่งไว้

นัชชารู้สึกสับสนเหมือนกับว่าเธอไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วราว หุ่นเชิดตัวหนึ่งของเตชิต