ตอนที่ 8 ความอ่อนโยนที่ต่างกัน

นัชชาตื่นตระหนก เธออยากหุ้นตัวกลับไปแต่ไม่ทันแล้ว คนนั้น เอื้อมมือจากข้างหลังไปจับหน้าอกที่นุ่มนวลของเธอ “อ๊ะ! คุณ … คุณไม่กินข้าวหรอ ? ”

“กินของหวานก่อน ”

พูดเสร็จเตชิตก็จูบไปที่ต้นคอของเธออย่างระวัง ริมฝีปากบาง เฉียบเย็นๆลงไปเรื่อยๆ มือใหญ่ของเขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนแล้วแต่ไฟที่ เปิดอยู่บนหัวยังคงให้ความสว่างแก่สายตาจนนัชชาไม่กล้า สบตาเขา

ก่อนหน้านี้นัชชาไม่เคยผ่านเรื่องอย่างนี้มาก่อน มีเพียงสอง ครั้งที่เขาทํากับเธอแต่ก็เป็นแบบเร่งรีบ ตอนนี้มีเวลามากพอแล้ว เตชิตทำการเล้าโลมอย่างสมบูรณ์แบบ เขาดูเป็นมืออาชีพมาก ในเรื่องนี้ ไม่นานผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ความสุขค่อยๆ เพิ่มขึ้นภายในร่างกายทำให้นัชชารับมือไม่ ไหว เธอรู้สึกละอายใจมากจนไม่ทันระวังเธอก็ส่งเสียงร้องออด อ้อนออกมา ทันทีที่เธอรู้ตัวเธอก็ปิดปากป้องกันไม่ให้ตัวเองร้อง อีกครั้ง

แต่เตชิตไม่อนุญาต “ร้องออกมาสิ ” ความรู้สึกทั้งหมดของเธอล้วนถูกผลักออกมา เธอก็เหมือนเรือสําเล็กๆที่ถูกลมพายุพัด ให้ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางทะเล ช่วย เหลือตัวเองไม่ได้

เตชิตเห็นเธอปฏิเสธที่จะส่งเสียงออกมา เขายิ่งทรมานเธอ มากขึ้นอีก

ในที่สุดนัชชาก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียง ร่างกายเธออ่อน

ปวกเปียกเหมือนกับน้ำที่โดนลมพัดพา

“เสียงของเธอน่าฟังจริงๆ ” เตชิตค่อยๆเดินนำเธอไป จับมือที่ ปิดปากของเธอออกกดไว้อีกข้างหนึ่ง

นัชชาค่อยๆ ปล่อยความรู้สึกให้ไปตามความต้องการ ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมดาษถึงได้ชอบเรื่องแบบนี้ นักหนา

เมื่อเสร็จแล้ว กับข้าวบนโต๊ะอาหารส่วนใหญ่ก็เย็นหมดแล้ว ความหิวที่เพียงเหลือเล็กน้อยของนัชชาก็กลายเป็นความเหนื่อย เพราะใช้พลังงานไปมาก

พวกเขายืนทำกิจกรรมนั้นกันอย่างหนักหน่วง จนมือกับขาทั้ง สองข้างของเธอล้วนเมื่อยไปหมด อย่าพูดถึงเรื่องกินข้าว แค่ เคลื่อนไหวยังรู้สึกลำบาก

แต่เตชิตกลับดูผ่อนคลายอย่างมาก เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะไปล้างมือด้วย หลังจากนั้นก็นั่งบนโต๊ะกินข้าวทาน อาหารด้วยท่าทางสง่างามพร้อมกับแสดงความคิดเห็นด้วย
“ทีหลังอย่าใส่พริกไทยดำ ฉันไม่ชอบ”

นัชชาที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้เธอ หมดความอดทน “ถ้าคุณไม่ชอบ ก็อย่ากิน

มือของเตชิตถือซ้อนส้อมอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอ จะกล้าโต้แย้งออกมา เขาเลยเงยหน้าขึ้นมามองเธอ นัชชารู้สึก หวาดผวาทันทีรีบหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง “ฉันหมายความว่า คุณ ไม่กิน … ฉันจะกินเอง”

เตชิตตบเก้าอี้ข้างๆเขา “มานั่ง”

เดิมนัชชาอยากจะขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเต็มที่แต่ว่าครั้งนี้ที่ เขาเรียกแล้วจะไม่ไปคงไม่ไม่ได้แล้ว เธอทนกับความรู้สึกที่ปวด แสบปวดร้อบตรงกลางระหว่างขาและนั่งลงไปด้วยท่าทีที่ปุ่มง่าม

มองไปทางอาหารที่อยู่ข้างหน้าเธอไม่ค่อยมีความอยาก อาหารเลย เธอกินไปไม่กี่คำก็วางซ้อนลง ทันใดนั้นก็คิดอะไรสัก อย่างขึ้นมาได้ เลยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า “ฉันมีอะไร ให้คุณดู วันนี้…

“กินข้าวก่อน ” เตชิตไม่ได้มองมาที่เขา “ผมไม่ชอบพูดคุย เรื่องงานระหว่างมื้ออาหาร

สิ่งที่คุณไม่ชอบมีเยอะจริงๆ

นัชชาแอบด่าในใจ แต่เธอก็เก็บโทรศัพท์ไปอย่างเชื่อฟัง ถึง แม้เธอจะไม่ได้กินอะไรอีกแต่ยังคงถูกเตชิตบังคับให้กินข้าวเป็นเพื่อนเขาจนเสร็จ

หลังจากเก็บโต๊ะอาหารเสร็จ นัชชาขึ้นหาเขาห้องสมุด ชั้นสาม จากได้รับอนุญาตแล้วเธอผลักประตูเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนซาตินน้ำเงินเปิดคอเล็กน้อย เผยให้ เห็นกระดูกไหปลาร้าและผิวข้าวสาลีที่ดูเอามากถ้าก็ คงคิดเขากําลังยั่วยวนอยู่

นัชชารู้สึกอึดอัดใจเธออันนี้สิ่งฉันถ่ายในวันนี้

เตชิตรับแล้วเปิดดูวิดีโอ เขาดูด้วยใบหน้าที่ไม่แสดง อารมณ์อะไรออกมา ส่งคลิปนี้เข้าที่อีเมล์ของฉันนัชชารับโทรศัพท์กลับมาแปลกใจกับความนิ่งสงบของ

แค่เหรอ ?”

ชายคนนั้นถามกลับ “แล้วให้ทำอะไร?

เห็นเธอไม่พูดไปตรวจสอบบันทึกเปิดห้องของดวิษ ก่อนที่เขาไปซ่อน ข้อมูลเอาไว้

นัชชา

“ฉันจะไปตรวจสอบวันพรุ่ง

พูดเสร็จนัชชาก็รีบออกจากห้องแต่กลับเตชิตเรียกไว้ เธอนึกอีกฝ่ายยังจบแบบกะทันหัน

นัชชาหัวใจเต้นแรงทันที ก้มหน้าลงเปลือกตาปกปิด ความหวาดผวาตาของเธอ ฝนสงบนิ่งและพูดไม่อะไร มือถือตกลงพื้นเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเตชิตได้เชื่อว่าเกิดเรื่องขึ้น เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอ ปรากฏมีรอยแดงอยู่มุมปากของเธอ แต่พัฟแล้ว

หน้าเขามืดมนทันที พวกนั้นทำร้ายเหรอ ?”

นัชชาไม่อยากใครมาเห็นเลยหน้าลงเอาผมปกปิดไว้ ไม่ใคร

นัชชา ผมไม่ชอบคนโกหก” สีหน้าของเตชิตอีกหนึ่งครั้ง พูดความจริงกับผม เข้าใจไหม

ดวงชายนั้นความเดือดดาลเมื่อนัชชาเห็นเข้าก็ รู้สึกตกใจ เธอก้มหน้าลงด้วยความอับอาย “ปณิตา เมียน้อยฉัน

.” เตชิตครุ่นกี่นาที หลังด้วยความผิดหวัง เมื่อก่อนฉันก็เคยคดีฟ้องหย่ามาบ้างครั้งแรกเลยฉันเห็นคนที่เต็มใจโดนเมียน้อยทุบตีอย่างเธอ

นัชชารู้สึกอายกล้าก็ตบดวิษไป”

เตชิตหัวเราะเยาะ จะผมบอกว่าคุณเก่งอย่างนี้เหรอ ?

…ไม่ใช่

เขามองไปยังผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กลัวอยู่ข้างหน้า เตชิตรู้สึก หงุดหงิดใจเป็นครั้งแรก แต่ไม่พูดอะไร หันตัวออกจากห้อง สมุดทันที ก็กลับอีก ในมือของกล่องหนึ่งกล่อง

เขานั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบขวดไอโอดีนออกมา “มานี่”

ด้วยไอโอดีนหลังจากนั้นทายาซ้ำลงสัมผัสนุ่มนวลกับ อุณหภูมิปลายนิ้วของชายคนนั้นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างผิด ปกติ

นัชชาอดแอบมองเขาไม่ชายคนนั้นแต่ก้มเช็คดู บาดแผลตรงปากเธออย่างตั้งใจสนไม่ได้สนใจว่าเธอกำลัง แอบมองดูเขาอยู่ ในสภาพที่และจริงจังของเทียบสภาพตั้งเยอะ

เขาช่วยเธอทายาอย่างจริงจัง เรื่องแบบแม้แต่ดวิษก็ยังไม่เคยทําแบบนี้ให้เธอเลย

นัชชา ใจเต้นเร็วอย่างไม่มีสาเหตุ ทันทีที่จะเปลี่ยนไปมองทาง อื่นก็โดนเตชิตจับได้เสียก่อน

“มองพอริยัง ?”

เดิมนัชชาก็เป็นคนขี้อาย พอโดนเขาเยาะเย้ยแก้มก็กลายเป็น สีแดงเข้มขึ้นมาทันที ทำให้เตชิตไม่สามารถสงบนิ่งได้อีกต่อไป

“ขอบคุณ… ” หญิงสาวตัวน้อยพูดอย่างนุ่มง่าม

เตชิตเลิกคิ้วขึ้นแล้วทิ้งยาที่อยู่ในมือไป “ผมอยากให้คุณ ขอบคุณด้วยการกระทำที่แท้จริงซะมากกว่า ”

“แท้จริงอะไร… จุ๊บ!”

ยังไม่ทันจะพูดเสร็จ ทันใดนั้นนิ้วมือเรียวยาวของเขาก็ลูบไปที่ ปากของเธอ นิ้วชี้และนิ้วนางจับไปที่ลิ้นของเธอ พลางเสียดไป บนเพดานปากของเธอ ความรู้สึกนั้น… นัชชาพูดอะไรไม่ออกแค่ รู้สึกแปลกๆ อยู่ภายในใจ

เธอจับไปที่ข้อมือของเขาพยายามดึงนิ้วมือของเขาออกมา แต่ ก็ถูกเขาจับมือวางไว้ที่ขา ด้วยพละกำลังที่ต่างกันมากทำให้เธอ ไม่สามารถดิ้นรนได้