ตอนที่ 3 ข้อตกลงในการหย่า

หลังจากออกมาจากคลับเฮาส์แล้ว ในใจของนัชชาก็มีคำอยู่ 3 ค่าคือ “ผิดคน

เธอไม่ได้ใช้บริการกับเด็กของที่นี้ แต่คนที่เธอนอนด้วยเมื่อ คืนไม่ใช่ “โฮสต์” ในคลับเฮ้าส์แต่กลับเป็นลูกค้าของคลับเฮ้าส์ งั้นเหรอ แต่มันก็ไม่สำคัญแล้วละเพราะยังไงเธอก็นอนกับเขาไป แล้ว

แต่ทำไมในใจของเธอมันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ ว่าตอนที่ดวิษเพิ่งเริ่มนอกใจเธอ เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้ไหม

ขณะที่เธอกำลังคิดโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น พอพูด

ถึงปีศาจ ปีศาจก็มาในทันที ถ้าไม่ใช่ดวิษสามีจอมทรยศจะเป็น

ใครไปได้ละ

นัชชาค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “คุณยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกเหรอ ? ”

“นัชชาเธอเก่งมากนะ กล้าไปค้างข้างนอก เมื่อคืนเธอไปค้าง

ที่ไหนมา! ” เสียงของดวิษที่เต็มไปด้วยความดุดันและดาลเดือด ดังก้องอยู่ในหู

นัชชายิ้มแบบขมขื่น “ทำไมละคะ คุณเสพสุขกับปณิตาพอแล้ว เหรอไง ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมา”

“คุณอย่าพูดแบบนี้กับผมนะ คุณจะอยู่ไหนก็เรื่องของคุณผมไม่แคร่หรอก แต่ที่โทรมาเพราะจะบอกว่า วันนี้แม่มาจะมาที่บ้าน ให้คุณรีบกลับบ้านก่อนเที่ยงละกัน” ดษไม่มีความละอายใจ ใดๆ เลย ทำเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องมือเอาไว้เชิดหน้ากับสังคม และครอบครัวของเขาเท่านั้น น่าเสียดายที่นัชชาในตอนนี้จะไม่ ยอมอดทนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

เธอเกิดน่าเอาความโหดร้ายและเย็นชาที่มีในตัวเองตอนนี้ขึ้น มา “งั้นคุณควรไปหาปณิตา ไม่ใช่ฉันค่ะ”

“นี่เธอ….”

ไม่รอให้เขาพูดเสร็จนัชซากดวางสายไปเสียแล้ว เสียงของเขา มันเคยเป็นเสียงที่เธอน่าหลงใหลเมื่อได้ฟังเสียงเธอยอมนั่งดู โทรศัพท์ทั้งวันเพื่อรอเพียงเสียงของเขาที่จะโทรมาแต่ตอนนี้มัน ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงอย่างสุดหัวใจ

เธอเป็นคนที่ไม่สามารถทนความขุ่นข้องหมองใจได้ สำหรับ ตัวเองเธอรักษาตัวและศักดิ์ศรีอย่างดีสำหรับการแต่งงานกับเขา เธอต้องการเพียงความซื่อสัตย์จงรักภักดีจากสามีของเธอ อย่า พูดถึงคนที่นอกลู่นอกทางไปกับเพื่อนสนิทของเธอมันยิ่งทำให้ เธอรู้สึกคับแค้นในใจ

นัชชาไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมืองและซื้อ เสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่กำลังวางจำหน่ายในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมองดูหญิงสาวคนสวยในกระจก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่ สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้อีกต่อไป แต่ก็จะไม่ยอมให้คน อื่นมาหัวเราะเยาะเธอเหมือนกัน
หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้า นัชชายังคงเรียกรถกลับไป นิเวศน์วิลล่า แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะไปหาแม่สามี แต่กลับเป็นไปเก็บ ข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างของเธอออกมาให้หมด

เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จเธอเดินเข้าไปในวิลล่าด้วยความมาต มั่น ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในประตูบ้าน ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่ จะมีไอน้ำขึ้นมา ที่นี่มีความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา แต่ ตอนนี้มันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น

รองเท้าส้นสูงสีแดงนั้นไม่อยู่แล้ว ปณิตากลับไปแล้ว

ดวินมองนัชชาที่เดินเข้ามาข้างในห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขา ที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบลุกยืนขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วย ความโหดร้าย “เธอไปไหนมา

เธอหายไปทั้งคืนแต่กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ มันน่าแปลก มาก

นัชชาปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เธอตอบโต้กลับทันที “ดวิษ ที่ฉัน กลับมาไม่ได้หมายความว่าจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่ที่ฉัน มาเพื่อคุยให้มันจบๆไป ”

ในความจําของดวิษนัชชามักจะอ่อนแอต่อหน้าเขาเสมอ แต่ ตอนนี้เธอแข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เขาตกใจไปเล็กน้อย

* หมายความว่ายังไง

“ก็หมายความตรงตัวนี่แหละ ” นัซซานั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้าม กับเขา อดทนเก็บความขมขื่นในใจไว้ “เราหย่ากันเถอะ ในเมื่อคุณกับปณิตาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะให้เธอทั้งสองสมหวัง

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดคิด ผ่านไปหนึ่งคืนดา คิดว่า ตอนเธอกลับมาน่าจะเปลี่ยนใจ แถมยังทบทวนข้อที่ไม่ดีของ ตนเองด้วย คาดไม่ถึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบนี้

แต่ไม่นานนักเขาก็หัวเราะเยาะออกมา “หย่ากับผมไปแล้วเธอ จะไปอยู่ที่ไหนนัชชา นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว หย่าเหรอ งั้นเธอจะใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ก็ ใช้บัตรของผมจ่ายไม่ใช่เหรอ”

มือของนัชชาที่วางบนหน้าตักของตัวเองก็กำแน่น “ดาษ ใน ใจนายฉันเป็นอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันทิ้งความฝันและอนาคต ของตัวเองเพื่อคุณ อย่าพูดถึงเลยว่านั้นฉันจะเสียใจแค่ไหน นี่ คุณต้องหน้าด้านแค่ไหนถึงมีหน้าเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยฉัน

ดวิษพูดไม่ออกแล้ว นัชชาเย็นชามากๆ แบบที่ไม่เคยเห็นมา ก่อน “นี่ฉันยังไว้หน้าให้นายคุณนะ ถ้าคุณรับไว้ก็แล้วไป ถ้าให้ พูดดีๆคือฉันอยากให้พวกคุณทั้งสองคนสมหวัง พูดแบบแย่กว่า นั้นก็คือฉันไม่อยากแชร์ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่น ดังนั้นฉันเลยยก ให้นังนั่น พอใจรึยัง! ”

คำพูดของเธอเหมือนคำลงโทษ ดาษก้าวเท้าไปเพื่อที่จะจับ เธอ แต่ขณะนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดอีกครั้ง

ผู้หญิงที่เดินเข้ามาดูมีอายุแล้วเธอคนนั้นแต่งตัวด้วยชุดชาติน หรูหรา ตรงคอและข้อมือ ใส่เครื่องประดับที่ทำจากหยกแท้มัน วาวดูสวยงาม ถึงจะอายุ 50 ปี แล้วแต่ร่างกายยังได้รับการดูแลอย่างดี เขาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือแม่ของดาษ แม่สามีของนัชชา — จรรยา

ดวิษหยุดทุกการกระทำทุกอย่างแล้วปรับสีหน้าให้อ่อนลง “แม่ ทำไมถึงมาตอนนี้ ? ”

นัชชาลุกขึ้นยืนด้วยมารยาทที่ดี และส่งเสียงเรียก ” สวัสดีค่ะ

คุณแม่ ”

จรรยาทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าและวาง ถุงยาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ “ยาตัวใหม่ของหมอนิลยา ในวันนี้ ”

นัชชาหันไปมองของที่อยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากสีชมพูก็เปิดออก คุณแม่ ต่อไปไม่ต้องเอาให้มาแล้วนะคะ

เมื่อก่อนจรรยาอยากรีบอุ้มหลาน รีบจนเร่งรัดให้พวกเขาที่ เพิ่งจะแต่งงานกันไม่ถึงปีมีหลานให้ทันที ตอนนี้ผ่านมาเป็นปีแล้ว ยังไม่มีข่าวอะไรเลย เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็เกิดร้อนใจ นัชชา ที่ เธอพูดหมายความว่ายังไง ? ฉันมาตั้งไกลเพื่อจะเอายามาให้ เธอนะ เธอไม่ขอบคุณฉันสักคำ ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเธอ มันมีปัญหา ฉันจะต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ทำไม ความเมตตา ของผู้ใหญ่ เธอไม่เห็นใจเลยสักนิด ”

“มันไม่ใช่ปัญหาของฉันค่ะ” นัชชาทนฟังไม่ได้อีก เธอพูด แทรกขึ้น “ตั้งแต่แต่งงานกันมาดวิษไม่เคยแตะต้องฉันเลย” ตอนนี้เธอไม่อายที่จะพูดออกไปแล้ว เธอปกปิดมานานเกินพอ เพื่อคนอย่างเขานั่นหมายถึงเธอ โง่มามากพอแล้ว
“นี่… นี่มันหมายความว่ายังไง” จรรยาหันไปมองลูกชายตัว เอง “ดวิษ ที่เธอพูดนั่นจริงเหรอ ? ”

ดาษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดออกมา ยังไงเธอก็เป็นแม่ของ เขา เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “ครับ!”

“แก… ” จรรยาตกใจในคำตอบ

“ผมไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษหรือความสนใจในตัวเธอ แม่พูด มาว่าผมควรทำยังไง?” ควิษพูดด้วยท่าทีรังเกียจ “ถ้าเธอทำ หน้าที่ได้ดีทุกอย่าง ผมจะไม่รู้สึกพิศมัยเธอได้ยังไง

จรรยาเข้าข้างลูกชายของตนเอง โดยไม่ต้องการเหตุผลใดๆ เลย “ใช่ นัชชาเธอต้องย้อนมองดูตัวเองด้วยนะ ตบมือข้างเดียว มันไม่ดังหรอก ”

“เขาไม่ได้สนใจฉัน แต่ว่าเขาสนใจเพื่อนสนิทฉันนี่สินะ” นัช ชามองไปยังชั้นสอง “เมื่อคืนยังนอนกับคนอื่นบนเตียงของฉันอยู่ เลย ”

นัชชานึกว่าหลังจากที่เธอพูดจบ แม้ว่าจรรยาจะไม่รู้สึกผิด แต่ ก็จะไม่ได้ถือตัวต่อแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจรรยาจะไม่แสดง อาการตกใจใดๆ แต่เธอกลับหลบสายตา

หลบสายตา ?

นัชชามองเธอใกล้ๆ แล้วความคิดที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในหัว “คุณรู้อยู่แล้วใช้ไหม ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ?

เมื่อพูดจบ เกิดความเงียบในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คําตอบ แต่นัชชาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่น่าเชื่อ “พวกคุณ… ฉันคิดไม่ ถึงว่าพวกคุณ…

จรรยาพูดอย่างอึดอัดว่า ” นัชชา เธอสองคนเป็นสามีภรรยา กัน แต่เธอบอกว่าดวิษไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ผู้ชายส่วนใหญ่ มีความต้องการทั้งนั้นแหละ เพราะยิ่งนานไปสุขภาพก็จะไม่ดี พวกเราไม่มีทางเลือก…

“ห้ะ ? ” นัชชาหัวเราะ มีข้อแก้ตัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเห รอ ? น่าตลกสิ้นดี

ผ่านไปสักครึ่งนาทีเห็นจะได้ นัยตาของเธอพร่ามัวไปด้วย น้ำตา นาทีนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มันเศร้าเกินกว่าที่จะอยาก ตายด้วยซ้ำ เหมือนกับถูกทุกคนสวมเขาไม่มีผิด เธอพูดเสียง เบาๆ ว่า “หย่ากันเถอะ ฉันจะให้คุณร่างสัญญาการหย่าเอง ส่วน คุณมีหน้าที่แค่เซ็นตกลง ”

“ หย่า ? ” จรรยาขมวดคิ้ว “นัชชา เธออย่าพึ่งใจร้อน คำพูด เมื่อกี้เธอพูดออกมาได้ยังไง ? เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเกิด อะไรขึ้นหลังจากที่หย่า ฉันจะพูดอีกทีนะถ้าเธอคิดว่าจะหย่า สมบัติแม้แต่ชิ้นเดียวของตระกูลฤทธิเดชเธอก็อย่าคิดจะได้เลย ”

สุดท้ายทั้งหมด ก็มีแค่เรื่องเงินเท่านั้นสินะ

ที่จริงการแต่งงานครั้งนี้นัชชาไม่ได้ต้องการเงินตั้งแต่แรกอยู่ แล้ว แต่ท่าทางหยิ่งยโสของจรรยา ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ เธอ หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาและไปยืนที่ประตูมองมาที่คนสองคน”พวกคุณจะต้องเสียใจแน่ พวกคุณจะต้องชดใช้ให้กับการกระ ทำที่ไร้ยางอายและต่ำทราม ในวันนี้อย่างสาสม