ตอนที่ 10 สัตว์เลี้ยงใหม่

เหมือนผ่านไปนานเป็นศตวรรษ

เตชิตจึงหยุดการ

ทรมานเธอ นัชชาอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา น้ำตาไหลลงบนใบหน้าซีด เซียวเล็กๆของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ร่างกายยังสั่น สะท้านอยู่เล็กน้อย

ปากของเธอชาจนเหมือนไม่มีความรู้สึกและแก้มทั้งสองของ เธอก็มีอาการเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สงสารเธอแม้แต่นิด เดียว

เตชิตมองผู้หญิงที่ล้มอยู่บนเตียง ริมฝีปากที่สีชมพูบวมอยู่ ทรงผมที่ยุ่งหญิง สีหน้าที่ไร้เดียงสาดเป็นสิ่งเซ็กซี่ที่หาจากผู้หญิง คนอื่นไม่ได้

เขาจับคางของเธอไว้ และดึงผมที่ติดอยู่บนหน้าเธอออกอย่าง เผด็จการ “นัชชา ในเมื่อเธออยู่กับฉันแล้วก็อย่าไปคิดเรื่อง ผู้ชายคนอื่นอีก ไม่ว่าจะสามีเก่าหรือว่าใครคนอื่นก็ตาม ฉันไม่ อนุญาต

สิ่งของของเขา มันเป็นเฉพาะของเขาเท่านั้น

นัชชาพูดไม่ออก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังทำให้เธอรู้สึกกลัว อยู่ ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาคือหวั่นเกรง งั้นความรู้สึกในตอนนี้ของเธอก็คือหวาดกลัว

นัชชาเหมือนเข้าใจแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าเตชิต เธอต้องห้ามพูดถึงหรือนึกถึงผู้ชายคนอื่นอย่างเด็ดขาด

เมื่อกี้นี้ก็คงเป็นการลงโทษที่เขาทำกับเธอให้ได้รู้ไว้ว่าถ้าเธอ เผลอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นๆ เธอจะต้องโดนแบบนี้ เขามองเธอ เหมือนเครื่องมือระบายอารมณ์โดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย แม้แต่น้อย

นัชชาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ฉาก ในวันนี้ก็แวบเข้าในสมอง ของเธอ มันช่างอัปยศจริงๆ

เตชิตมองเห็นเธอเหมือนจะสูญเสียความรู้สึกไป เลยขมวดคิ้ว ขึ้น ฝ่ามือใหญ่ๆบีบแก้มของเธอ “พูดสิ!”

นัชชาตอบด้วยเสียงแหบๆ “ฉันรู้แล้ว”

คืนนี้ นัชชานอนหันหลังให้กับชายคนนั้น ตอนแรกเธอไม่กล้า นอนกลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และพุ่งเข้ามาอีก หลังจากมีประสบการณ์ที่ไม่เต็มใจหลายครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกกลัว กับเรื่องนี้มาก

ผ่านไปได้ครึ่งคืน นัชชาก็คล้อยหลับไปเพราะรู้สึกปวดหัว

เช้าวันที่สอง เตชิตตื่นนอนเป็นปกติหกโมงครึ่งเขาจะตื่นนอน ตรงเวลาทุกวัน เมื่อลืมตาก็มองหันรูปร่างบอบบางของนัชชา ที่นอนห่มผ้าห่มอยู่

เขาแปลกใจเล็กน้อยราวกับว่ากำลังรื้อฟื้นความจำอยู่ว่า ทำไมถึงมีผู้หญิงนอนอยู่บนเตียงของเขา แต่ไม่นานเขาก็จำได้แล้ว

ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ?

เขามีนิสัยชอบออกกำลังกายตอนเช้าและเขาอยากให้นัชชา ออกกำลังกายตอนเช้าด้วยกัน เลยใช้มือผลักไปที่ร่างกายของผู้ หญิงตัวเล็กๆ ตื่นได้แล้ว”

เห็นเธอไม่มีการตอบสนอง เขาใช้แรงผลักเธออีกสองครั้ง “นัชชา ตื่นมาออกกำลังกายตอนเช้า

เธอยังคงหลับอยู่และลมหายใจหนักหนาขึ้นอย่างผิดปกติ

มือของเตชิตที่จะผลักไปอีกก็หยุดลงและเอื้อมไปแตะที่หน้า ผากของเธอ เพิ่งได้สัมผัสไปก็ได้รับความร้อนที่บนหน้าผากของ เธอทำให้เขารีบเอามือออกไปทันที

อุณหภูมินี้น่าจะไม่น้อยกว่า 39 องศาแล้ว

เตชิตขมวดคิ้ว ดึงร่างกายของเธอเข้ามาหาตัวของเขา เห็น หน้าของเธอแดงเหมือนโดนเผาไหม้

“แย่ละ!” เขาสบถออกมา รีบไปเอากล่องยาออกมา แล้วเอา แผ่นแปะลดไข้แปะไว้ที่หน้าผากของเธอ และหยิบยาลดไข้ออก มาชงให้เรียบร้อย เขาวางแก้วยาไว้บนโต๊ะข้างๆหัวเตียง แล้ว เรียกเธอ “ลูกมากินยา

นัชชาหลับเป็นตาย เธอไม่ชอบที่ถูกรบกวน จมูกก็รู้สึกหนักจน หายใจไม่ค่อยสะดวก “ออกไปนะ…”
“กินยาซะ เดี๋ยวฉันจะออกไป ” เตชิตพยายามเกลี้ยกล่อม อย่างอดทน

“ฉันไม่อยากกิน”

“ต้องกิน” เตชิตไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อน เขาเกาหัวอย่าง หงุดหงิด “นัชชา ความอดทนฉันมีขีดจำกัดนะ

ถ้าเป็นปกติแล้วนัชชาคงกินไปนานแล้ว แต่ตอนนี้เธอมีไข้สูง และเวียนหัวเลยไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น เธอใช้มือสะบัดไปที่เขา แรงๆ “ก็บอกว่าไม่กินไง!

เตชิตหมดความอดทน เขาชั่วร้ายและพยักหน้า “งั้นก็ไม่ต้อง กิน!!”

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งยาแก้ววาที่ยังมีกลิ่น

ไอร้อนๆและผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นอนขดอยู่บนเตียงไว้ในห้อง

หลังจากนั้น 15 นาที ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอีกครั้ง เตชิต เข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนใส่เสื้อกาวน์สีขาวหนึ่งคน ผู้ชายคนนั้น หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวเนียนแต่ตัวเตี้ยกว่าเตชิตนิดหน่อย ดู แล้วทำให้นึกถึงคำว่ามองมุมไหนก็ดูดีไปหมด

เขาชื่อว่า ปรัณ เป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเตชิต ทำงานใน โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งและยังเป็นผู้พัฒนาสูตรยาใหม่ๆ และอุปกรณ์การแพทย์ใหม่ๆ อย่างลับๆ ด้วย เรียกได้ว่าเป็นคน มีฐานะคนหนึ่งเลย

“แค่มีไข้นิดหน่อยเอง แกถึงให้ฉันที่อยู่ไกลมานี้เลยเหรอ “ปรัณมองไปหญิงสาวนอนอยู่บนเขาอย่างหยอกเพื่อน

“หยุดไร้สาระเดินมาข้างเตียง

ปรัณวัดไข้ให้นัชชา 39.8 องศา ถือมียาและน้ำเกลือเธอทันที หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยเขา เหลือบไปขวดยาที่ใกล้หัวเตียง อดหัวเราะออกไม่ได้ ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้เห็น

เตชิตเขม็งไปเขา เรื่องแล้วแกไสไปเลย ไปๆ

“อย่าใช้ฉันเสร็จก็เตะออกไปง่ายแบบใช้ได้เหรอ มัน โหดร้ายเกินป่าวเพื่อนปรัณมองไปทางนัชชา แล้วสรุปคนคือใครถึงทำให้คนอย่างประธานเตชิตมาดูแลเธอ แบบนี้

เตชิตเห็นเขายังถามไม่หยุด ก็พูดขึ้น อยากมากเลยงั้นเหรอ

ใช่! อยากมาก”

“สัตว์ตัวของฉันเอง

“…ปรัณอึ้งเมื่อเขาเห็นสายตาที่มืดมนของเตชิต ราวกับเข้าใจอะไรของแกดูไม่เลวนะ แกเบื่อเมื่อไหร่ให้ฉันเอาไปเลี้ยงบ้านสักสองวัน โอเคไหม

อย่างเขาครีมลงทันที แม้บรรยากาศรอบๆจะลงราวกับลมหนาวพัด มาจากไซบีเรีย

ปรัณรีบอธิบาย แกเองเธอเป็นสัตว์เลี้ยง ในเป็น

สัตว์เลี้ยง แล้วทำไมเพื่อนอย่างฉันจะช่วยเลี้ยงไม่…

ปรัณตั้งใจจะแกล้งเตชิต เตชิตก็อยู่แล้ว แต่เมื่อคิดถึงจุดเขาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดขึ้นมา

จำได้โรงของยังไม่เสร็จคดีเมื่อเดือนที่แล้ว จะลองดี…

“ผิดไปแล้วเพื่อน!ปรัณรีบยอมแพ้ทันที คนเราก็พูดอยู่ ในสัตว์เลี้ยงมันมีแค่เจ้าของคนเดียว ฉันอยาก เลี้ยง แต่สัตว์เลี้ยงของคงไม่พอใจจะเอามาเลี้ยงหรือ กมั้ง

เตชิตส่งเสียงที่ออกมา มองไปที่ประตู “แกกลับไปได้แล้ว”

ปรัญเสียง ขอ

เมื่อจะกลับเตชิตก็ยังไปๆ “ยานั้นฉันให้ไปพัฒนาสูตรยามาใหม่เป็นส่วนมีประสิทธิภาพดีจากทดลองของทางคลินิก…

เตชิตจุดบุหรี่ไป “ฉันต้องมันแล้ว
ปรัณร้องด้วยความตกใจ “เฮ้ย แกฟังฉันพูดให้เสร็จก่อนสิ ยา ตัว ปลอดภัยแน่นอนไม่มีผลข้างเคียง ราคาทุนก็สูงมาก เลยไม่ ได้ผลิตออกมามาก หาซื้อตามตลาดไม่ได้นะโว้ย!”

เตชิตยิ้มพร้อมกับเขียก้นบุหรี่ “ปรัณ ฉันพึ่งรู้ว่าแกก็เป็นคน ค่อนข้างอันตรายคนหนึ่ง

“ที่ฉันทำก็เพื่อแกไง แกจึงอายุ 32 ปี แกอยากอยู่แบบนี้ไป ตลอดชีวิตเลยรึไง ถึงแกจะอยากอบสาวแค่ไหนแต่ร่างกายของ แกก็ไม่ไหวใช่ปะละ ”

“ปรัณ” เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปยังชั้นสอง นัยน์ตามีแสง เปล่งประกาย “เหมือนว่าฉันจะหายดีแล้ว”