บทที่ 16 ความอัปยศของตระกูล

เย่หยุนซูกลับถึงบ้าน ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว แต่ไฟยังคงสว่างจ้า เซียวหยางนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“กลับมาแล้ว”

ไร้คำพูดใดมากกว่านี้ ไร้ความหมายที่ซับซ้อน

เย่หยุนซูเปลี่ยนรองเท้า วางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนทิ้งตัวนั่ง ลงบนโซฟา

“ดื่มซุปไก่ก่อน” เซียวหยางลุกขึ้น ตักน้ำซุปร้อนๆออกมาจาก

ครัว

เย่หยุนซูไปที่ซุปไก่ด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนเอยอย่างไม่สบ

อารมณ์ “วางไว้ก่อน ฉันมีอะไรจะพูดกับนาย

เชียวหยางนิ่งไป ก่อนนั่งลงที่เดิม

“พรุ่งนี้เป็นวันรวมญาติ

ของตระกูลเย่ทุกคนจะกลับไปที่บ้าน

“อืม ผมรู้แล้ว”

เย่หยุนซูลังเลชั่วครู่ ก่อนเอ่ยประโยค

“วันรวมญาติปกติแล้วต้องทำการตัดสินใจเรื่องใดสักเรื่อง และครั้งนี้ ต้องเป็นการหย่าร้างของพวกเราแน่นอน”
คุณท่านตระกูลเย่นอนรักษาตัวอยู่สามปี และเธอต้องใช้ชีวิต ร่วมกับคนที่ไม่ได้รักอยู่สามปี

ภายใต้ความพยายามของเยี่หยุนซู ในที่สุดก็สามารถพิสูจน์ ให้เหล่าไก่จวินได้เห็นถึงความสามารถลูกหลานตระกูลเย่ ไม่ เพียงแค่เซ็นสัญญากับบริษัทเจี้ยนแถมยังได้รับความไว้ วางใจจากจ้าวฟางสง

ดังนั้น เพื่ออนาคตของตระกูลเย่ เหล่าไท่จวินตัดสินใจขับไล่ เซียวหยางออกจากตระกูล เพื่อค้นหาคู่ชีวิตที่เหมาะสมกับเย่หยุ

“แล้วคิดว่ายังไง?” เซียวหยางเอ่ยขึ้น

เย่หยุนซูเอ่ยขึ้นอย่างฝืนทน : “ฉันแค่ผู้หญิงคนนึง ที่เป็น เครื่องมือของตระกูล สามปีก่อนเป็นเช่นนั้น สามปีให้หลังยังมี อะไรเปลี่ยนแปลงงั้นหรือ?”

“ขอแค่เธอไม่ยอม จะไม่มีใครสามารถแยกเราออกจากกัน”

ได้ยินประโยคเย่หยุนซูอบอุ่นหัวใจขึ้นมา

หลังจากโดนดูถูก ในงานวันเกิดคุณย่าครั้งก่อน เขามีการ เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด มีความเป็นผู้นำมากขึ้น แถมยัง ยอมออกไปทํางานแล้วด้วย

อันที่จริง อยู่กับเซียวหยางไม่ได้เสียหายอะไร…..

เย่หยุนซูตกใจกับความรู้สึกตน เธอจะมีความคิดเช่นนี้ได้ อย่างไร สามปีมานี้เพราะเขาทำน้ำซุปให้ตนเลยซาบซึ้งใจได้อย่างไร

เธอไม่ชอบเขียวหยาง ทั้งคู่ไร้ความรู้สึกต่อกัน พวกเขาแค่ถูก บังคับ ไม่มีทางเกิดความรู้สึกขึ้นอย่างแน่นอน!

“นายยังจํากาน้ำทองแดงได้ใช่ไหม พรุ่งนี้คุณก็บอกว่า คุณได้ มาด้วยความสามารถตัวเอง แบบนี้ เหล่าไท่จวนจะมองคุณในอีก ด้าน

เขียวหยางหัวเราะออกมา “ก็แค่กาทองแดง ไม่ถึงกับต้อง ขนาดนั้นหลอกมั้ง”

“แต่ว่า กาทองแดงนั่น มูลค่าหลายร้อยล้าน!” เย่หยุนซูเอ่ยขึ้น

เสียงสูง

“หลายร้อยล้าน เยอะมากหรือ?” เซียวหยางเอ่ยอย่างขอไปที่

“นาย…..นายมันไร้สมอง ”

เชียวหยางตอบกลับเรียบเฉย ไม่ต้องกังวลไปหลอก พรุ่งนี้ ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเอง ผมไม่ใช่ไอ้กระจอกไร้ความ สามารถ”

“นายจะพิสูจน์ยังไง” เย่หยุนซูเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “เดี๋ยวเธอก็รู้เอง เชื่อฉัน ดื่มน้ำซุปนั่นซะ”

เย่หยุนซูส่ายหน้า เธอรู้สึกว่าเซียวหยางขี้โม้อีกเช่นเคย แต่ ช่วงหลังมานี้ เขาโม้ทีไรเห็นว่าจะเป็นจริงทุกครั้งไป
วันรวมญาติ

ตระกูลเย่ทุกคนรวมตัวกันเป็นที่เรียบร้อย

เมื่อเดินทางมาถึงคฤหัสถ์ตระกูลเย่ ทุกคนมากันครบหมดแล้ว หลังเย่กันหมิงสังเกตเห็นเซียวหยาง เขาเดินเข้าไปจับมือทักทาย เซียวหยาง การกระทำนี้ ต่างจากเมื่อหลายวันก่อนมากนัก

“น้องเขย มีอะไรบางอย่างที่ผมต้องบอกคุณสักหน่อย

เซียวหยางจับจ้องเขาอย่างพิจารณา ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขาบอกกับเย่หยุนซู ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปที่สวนหลังคฤหัสถ์

“เซียวหยาง ฉันนับถือนายจริงๆที่นายยังนิ่งอยู่ได้อีก ไม่รู้หรือ ไงว่าวันนี้ทุกคนจะทำอะไร?

เชียวหยางเอ่ยเสียงเรียบ “มีอะไรว่ามาเลย”

“เซียวหยางนายตื่นหรือยัง วันนี้ทุกคนจะบังคับให้นายหย่า หย่าร้างนายเข้าใจไหม? นายจะถูกขับไล่ออกจากตระกูล แล้ว นายจะกลายเป็นพวกขอทาน นายไม่ร้อนใจหรือยังไง?”

“เกี่ยวอะไรกับนาย?” เซียวหยางตอกกลับ

“นี่มัน….. เต้นหมิงโมโหอย่างหนัก เขาอยากตะโกนออกมา เกี่ยวสิวะ

หากไอ้กระจอกอย่างแกถูกขับไล่ออกไป เย่หยุนซูเชื่อมดอง กับจ้าวฟางสงแล้วล่ะก็ ตำแหน่งของตนก็จะสั่นคลอน แกว่ามันเกี่ยวกับฉันหรือยัง!
“เขียวหยาง แกหัดชะโงกดูเงาหัวตัวเองบ้าง ได้แต่งงานกับเ หยุนซู เป็นบุญของแกแล้ว ถ้าแกเป็นลูกผู้ชาย ห้ามหย่าเด็ดขาด ได้ยินไหม?” เยนหมิงตะคอก

เซียวหยางหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนเอ่ยขึ้น “เยกันหมิงอย่าคิด ว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดที่จะทำอะไร ผมจะบอกอะไรคุณให้คนที่ แข็งแกร่งพอ ไม่จําเป็นต้องแคร์คำพูดใคร ไม่จำเป็นต้องเรียก ร้องหาความยุติธรรม

จบประโยค เขาหมุนตัวจากไปทันที

เย่กันหมิงกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด “สวะ ไม่รู้จักเจียมตัว ที แรกคิดจะช่วยแกพูดสักหน่อย ถ้าอย่างนั้น แกเตรียมไสหัวออก ไปได้เลย”

ภายในห้องโถง เมื่อสมาชิกทุกคนมากันครบแล้ว เหล่าไม่จ วินถึงได้ปรากฏตัวขึ้น

ตระกูลไม่ใหญ่มากนัก หากแต่กฎระเบียบมาก เสียดายที่ เพียงแสร้งทำขึ้นเท่านั้น เทียบไม่ติดเลยกับตระกูลผู้ดีโดยต้น กําเนิด

“คุณย่า”

“คุณย่า

“คุณแม่”

“คุณแม่”
เมื่อทุกคนทักทายเธอเป็นที่เรียบร้อย คุณหญิงท่านถึงได้นั่งลง กับที่ สมาชิกคนอื่นๆถึงได้กล้านั่งลง

หลิวฉ่ายเสียเอ่ยขึ้น : “เหล่าไม่จวิน เราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ประเด็นที่เราจะคุยในวันนี้คือ เพื่อให้ทุกคนเป็นพยาน จากการ ตัดสินใจของพวกเราและเหล่าไท่จวิน เราจะให้หยุนซูและเซียว หยางหย่าร้างกัน จบสัมพันธ์สามีภรรยา

จบประโยค ทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นต่างๆนาๆ พร้อมพุ่ง สายตาไปที่เซียวหยาง ด้วยสายตาเย้ยหยัน บางคนเวทนาบ้าง พร้อมบางคนที่คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้

ไม่คาดคิด เซียวหยางกลับไม่กังวลแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับทําเหมือนไร้สิ่งใดเกิดขึ้น

หลิวฉ่ายเสียลุกขึ้นยืน พร้อมจับจ้องไปทางเซียวหยางด้วย

สายตาดุดัน ก่อนเริ่มสาธยาย

“ทุกคน การแต่งงาน เป็นความสุขทั้งชีวิตของลูกผู้หญิง หาก ไม่ใช่ท่าน ลูกสาวดิฉันยังไงก็ไม่มีทางตกลงแต่งงานกับไอ้ กระจอกนี้อย่างแน่นอน”

“คนๆนี้แต่งเข้าตระกูลมาสามปี กินตระกูลเย่ อยู่ตระกูลเย เที่ยวเล่นไปวันๆ ไม่ยอมทำการทำงาน

“เขาอยู่รอดได้เพราะลูกสาวฉัน บริษัทของลูกสาวฉันทำกำไร ได้เท่าไหร่ ดูลูกสาวฉันสิ หลายปีมานี้เธอพยายามอย่าง เหน็ดเหนื่อย เธอดูอ่อนล้าอย่างมาก!
ทุกคนต่างโจมตีไม่หยุด เสียงครหาไม่ขาดสาย ยังไงซะ ของเหล่าไปจนถือเป็นเด็ดขาด

ในเมื่อเธอตกลงเรื่องหย่าร้างของหยุนซู ถ้าอย่างนั้นเชียว หยางต้องถูกขับไล่ออกจากตระกูลอย่างแน่นอน