บทที่ 11 ชวนหย่า

วันถัดไป เซียวหยางไปทำงานตามคำแนะนำของภรรยา

เย่หยุนซูสั่งให้เลขาจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เซียว หยางกรอกเอกสารสมัครงาน ก่อนเริ่มงานในทันที

ส่วนเงินเดือนของเซียวหยางนั้น อยู่ที่ 2000หยวน (ประ มัณ10000บาท) บวกค่าคอมมิชชั่น

ค่าตอบแทนเท่านี้ ในเมืองหยินโจวถือว่าเล็กน้อยมาก แต่ เชียวหยางไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย

หากไม่ใช่เพราะใส่ใจความรู้สึกของเยี่หยุนซู เขาไม่มีทาง ทำงานที่นี่แน่

เชียวหยางอยู่ในตำแหน่งฝ่ายขาย เขาใช้เวลาช่วงเช้าอยู่กับ เอกสารกองโต ไม่มีใครสนใจให้คำแนะนำใดๆ กระทั่งเวลาผ่าน ไป บริษัทดูแลเรื่องอาหารเที่ยง ทุกคนจึงทยอยรวมตัวกันที่โรง อาหาร

เชียวหยางสังเกตเห็นเย่หยุนซูที่โรงอาหาร แม้เย่หยุนซูเป็น ประธาน แต่เธอก็มักมารับประทานอาหารที่โรงอาหารเสมอ เพียงแต่เธอมีห้องอาหารสำหรับตำแหน่งโดยเฉพาะ

เขาคิดที่จะเข้าไปทักทาย แต่เสมือนเย่หยุนซูตั้งใจหลบหลีก เธอส่งสายตาเป็นการตักเตือน ก่อนหมุนตัวเข้าห้องอาหารส่วน ตัว
เสมือนว่าเธอกลัวว่าจะถูกคนอื่นเห็นเข้าเซียวหยางยักไหล่ ไม่ เอ่ยๆใดๆ

เขาตกอาหาร ก่อนนั่งลงกับโต๊ะตัวหนึ่ง ไม่ทันที่เขาได้ตัก อาหารเข้าปาก ในเวลานี้เอง ปรากฏเงาร่างหญิงสาวหุ่นดีหลาย นางนั่งลงที่โต๊ะตัวข้างๆเขา

“เฮ้อ พวกแกรู้หรือยัง สามีที่เป็นง่อยของประธานเย่เข้ามา

ทํางานที่บริษัทด้วยนะ!”

หญิงสาวร่างบางที่ประดับไปด้วยแบรนด์เนมทั้งตัวเอ่ยขึ้น รู้ได้ ทันทีว่าเธอค่อนข้างมีฐานะ เธอมีชื่อว่าหูเจียวเจียว ช่วงเช้าเซียว หยางเห็นเธอที่ฝ่ายขาย

“ได้ยินมาบ้าง เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านมาสามปี พึ่งประธานเ เลี้ยงปากท้อง ผู้ชายแบบนี้ ขายขี้หน้าสิ้นดี”

“ไม่เข้าใจเลย ประธานเย่ออกจะสวยขนาดนั้น แถมยังมีเงิน

ทำไมถึงได้ชอบผู้ชายที่ไม่เป็นอะไรสักอย่าง?”

“ใครจะไปรู้ ฉันได้ข่าวว่าเขาเป็นพวกกลัวเมีย ประธานเย่เย็น ชาออกขนาดนั้น ไม่แน่เธออาจชอบผู้ชายประเภทนี้ก็ได้

สาวๆต่างหัวเราะเฮฮา กับประโยคเหล่านั้น

เชียวหยางไร้คำพูดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดูท่าตนคงชื่อเสียงเหม็นหึง เสียแล้ว แม้พนักงานในบริษัทหยุนซูยังรู้ว่าเขาไม่เอาถ่าน

“เอ๋ ทำไมคนนี้คุ้นหน้าคุ้นตาขนาดนี้นะ?” หญิงสาวคนหนึ่ง

ไปทางเซียวหยาง
เหล่าสาวๆรู้สึกถึงการมีอยู่ของเซียวหยาง ทุกคนต่างก็นั่งทาน อาหารกับเพื่อนร่วมงาน มีเพียงเขาเท่านั้นที่นั่งอยู่คนเดียวอย่าง โดดเดี่ยว

“เขาเป็นพนักงานมาใหม่ ชื่อเชียวหยาง”

“อะไรนะ? เขานี่ไงสามีของประธานเย่ไม่ใช่หรือ?”

ทุกคนต่างจับจ้องที่เซียวหยางด้วยความตกตะลึง เสมือนเพิ่ง พินิจสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์

ในเวลานี้เอง หูเจียวเจียวเผยสายตาจอมโอ้อวดไปที่เซียว

หยาง “เอ่อ พนักงานใหม่ คุณเป็นสามีของประธานเย่หรือ?”

เชียวหยางไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับเหล่าหญิงสาว เขาเพียง เอ่ยตอบอย่างเรียบง่าย

“คุณคิดว่า คุณคู่ควรกับประธานเย่ของเราหรือไม่?”

“ยังไงซะประธานเย่ก็เป็นคุณหนูของตระกูลเย่ แล้วดูแกสิ ไม่มี อะไรเลย แกรู้ไหมว่าการมีอยู่ของแกสร้างปัญหาใหญ่หลวงแค่ ไหนให้กับประธานเยู่บ้าง

พนักงานสาวทั้งหลายต่างพยักหน้าเห็นด้วย เป็นเช่นนั้นจริงๆ นั่นแหละ พวกเธอต่างเห็นอยู่ในสายตา

ประธานเย่เองก็ต้องไม่ชอบสามีที่ไม่เอาถ่านอย่างเขาแน่ ไม่ เช่นนั้นเหตุใดถึงไม่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน แต่ตัวเธอกลับรับมื้อ เที่ยงที่ห้องอาหารส่วนตัว ทิ้งให้เชียวหยางอยู่ด้านนอกอย่าง โดดเดี่ยว
เชียวหยาง ส่งสายตาประหลาดใจ พร้อมหันไปด้วยที่ท่าแกม เหยียดหยาม “นี่เป็นเรื่องของครอบครัวผม เกี่ยวอะไรกับพวก เธอด้วย?”

“เหอะ แกกล้าดียังไงพูดแบบนี้กับพวกฉัน ฉันเป็นพนักงาน ของประธานเย ประธานเยดีกับเรามาก

“เอางี้แล้วกัน หากแกยังมีความรู้สึกดีๆต่อประธานเย่ ก็รีบ

หย่ากับเธอซะ อย่าเสียเวลาความสุขของประธานเย่อยู่เลย

สุภาษิตเค้าว่า เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร แกเป็น

ใครกัน

หลิวฉ่ายเสียเพียงคนนอก มีสิทธิ์อะไรมาพิพากษ์วิจารณ์

“เรื่องของผมกับหยุนซู ไม่เกี่ยวกับเธอ!”

“อ้าว โกรธหรอ? อยากไปฟ้องประธานเยู่ใช่ไหมล่ะ ผู้ชายที่ หลบอยู่หลังผู้หญิง ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

ขณะที่เซียวหยางคิด โต้เถียงกลับ ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของ ชายหนุ่มปริศนาดังขึ้น

“นี่เป็นโรงอาหาร หรือตลาดสด ทำไมถึงได้เอะอะเสียงดัง

ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทเรียบหรู ทรงผมแสกกลางเงางาม ดูก็รู้ ว่าเขาไม่ธรรมดา

เหล่าหญิงสาวเห็นเข้า พวกเธอต่างรีบเร่งลุกออกจากที่มุ่งไป ยังเขา ด้วยทีท่าออดอ้อน
เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายขายจางเจียง ส่วนพวกเธออยู่ฝ่ายขาย

ทั้งหมด

“ผู้จัดการ เรื่องมีอยู่ว่า” หูเจียวเจียวกระซิบข้างหูเขา ก่อนที่จางเฉียงจะเหลือบมองเซียวหยางด้วยสายตาเย้ยหยัน