บทที่ 7 ยังมีเยื่อใย

เช้าของวันที่หกฉันตัดสินใจพยายามอีกครั้ง

ฉันคิดว่าฉันยังมีเยื่อใยต่อภาคินฉันไม่อยากสูญ เสียลูกในท้องไปอย่างไม่มีวันกลับไม่ว่ายังไงฉันต้องให้ ภาคินได้รับรู้เรื่องนี้

เช้าตรู่ของวันฉันก็ได้มาที่บริษัทของกันต์สำหรับ ภาคินคนนี้ฉันรู้จักเขาน้อยมากฉันรู้เพียงแต่ว่าภาคินได้ อยู่บริษัเดียวกับกันต์เพราะฉะนั้นถ้าฉันรออยู่ที่นี้ต้องได้ เจอเขาแน่

เวลานี้เป็นเวลาคนทำงานฉันยืนรอไฟสัญญาณ จราจรจากไฟแดงไปไฟเขียวอยู่ระหว่างฉันกำลังจะ ข้ามถนนม้าลายรถเก๋งคันสีดำที่คุ้นเคยก็ได้ขับผ่าน หน้าฉันไป

ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอซิ่นคินง่ายเช่นนี้ในใจฉัน สั่นไปหมดฉันกำลังจะเก้าเท้าพอดีแต่หางตาก็ได้ไปเห็น ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับผู้หญิงคนนั้นผิวพรรณ ขาวผ่องเขาได้ใส่กระโปรงสีทองตาเขาช่างโตและใส มากเขาช่างสวยง่าเหลือเกินไม่รู้เขาคุยอะไรกับภาคินอ ยู่ระหว่างสนทนาอยู่เขาสองคนก็ได้ยิ้มให้กันจากนั้นผู้ หญิงคนนั้นก็เป็นฝ่ายไปหอมแก้มของภาคิน

ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคนที่จะ แต่งงานกับเขาในไม่นานนี้
เท้าที่จะเก้าออกไปก็ต้องถอยออกมา….

หลังกลับไปกลางคืนฉันได้คิดทบทวนว่าจะไปไหน ดีหลายปีมานี้กันต์ไม่ให้ฉันทำงานเพราะฉะนั้นฉันแทบ ไม่มีเงินเก็บส่วนตัวเลย

ที่แย่ที่สุดคือฉันยังมาตั้งครรภ์อีกถ้าหากฉันตัวคน

เดียว

จะไปไหนก็ง่ายแต่ตอนนี้ในท้องมีเด็กเพิ่มมาอีกคน หลายวันมานี้มีเลือดไหลอยู่บ่อยๆทำให้ฉันกลุ้มใจยิ่ง นัก

จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ดีไหม?

ในค่ำคืนวันนี้ฉันได้นอนและพลิกตัวไปมาทันใด นั้นก็ได้มีเบอร์โทรที่ไม่ได้โทรมานานมากโทรเข้ามา

ที่แท้คือภาคิน

เขานั่นเองเขาได้ลบเบอร์ฉันทิ้งแล้วไม่ใช่หรอ?

ฉันได้รับโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นก็ได้มีเสียงผู้ชาย โทนต่ำตอบรับ
เธอยังไม่นอนอีกหรือ?

“อืม”

โทรศัพท์ฉันไม่รู้เป็นไรหาเบอร์เธอไม่เจออีกเลย เขาได้พูดและถอนหายใจฉันโทรมาโดยใช้ความจํ ของฉันนะหลายครั้งที่ฉันโทรผิดไปเมื่อครู่ก็โทรผิดไป หลายคนแล้ว

ฉันได้ตอบไป”อืม” คำเดียว

“ทําไมเธอไม่โทรหาฉันเลยภาคินถาม?”ช่วงนี้ฉัน งานยุ่งหน่อย

ฉันพูดไปว่า “ฉันโทรแล้วแต่ติดต่อเธอไม่ได้”

“งั้นเหรอ?”ภาคินได้แต่สงสัยเหมือนคิดอะไร ออกบางอย่างทันทีนั้นก็ได้ถามฉันว่า”เธออยู่คนเดียว หรือ?”

ฉันตอบไปว่า:”ใช่”

เสียงของภาคินที่แหบได้พูดว่า “ฉันอยากเจอเธอ”