ตอนที่4 ฉันไม่ต้องการไป

นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว…

ซูหน่วนหน่วนฉีกยิ้มที่ริมฝีปาก เธอพูดเบาๆด้วย เสียงที่นุ่มนวลและบางเบา “ตกลงค่ะ”

ลู่จิ่นเฉินตกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะให้ ความร่วมมือ

ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดเลยว่า เธอขัดขืนมาตลอด หรือ ว่า….เพราะคืนนี้เขาให้เงินกับเธออย่างนั้นเหรอ?

เงินเงินเงิน ผู้ญิงคนนี้ในใจมีแต่เรื่องเงินอยู่ตลอด!

ซูหน่วนหน่วนใช้ประโยชน์ในช่วงเวลาที่เขานิ่งอึ้งอยู่ พลิกตัวกลับมา แล้วจูบอย่างน่าหลงใหลลงไปที่ด้าน หลังคอของลู่จิ่นเฉิน

เรือนร่างเพรียวบางและมีเสน่ห์

แต่ลู่จิ่นเฉินกลับรู้สึกขยะแขยงจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นธนบัตรสีแดง กระจัดกระจายอยู่ข้างผ้าห่ม ไฟโกรธในใจก็เดือด เหมือนกับจะปะทุออกมา

เขาผลักหญิงสาวที่อยู่บนตัวออกไปอย่างหยาบคาย
“ออกไป!” เขาดึงตัวออกและก้าวถอยหลัง บนหน้ามี ความรังเกียจและสะอิดสะเอียนอย่างสมบูรณ์ “ซูหน่วน หน่วน คุณไสหัวไปเลยนะ! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ซูหน่วนหน่วนมองเขาอย่างงงงัน ปฏิกิริยาตอบสนอง บางส่วนยังไม่กลับคืนมา : “จิ่นเฉิน หรือว่าคุณไม่ ต้องการฉัน…อีกต่อไปแล้วคะ?”

ดวงตาลู่จิ่นเฉินเต็มไปด้วยความรังเกียจ และท่าทาง ที่แสดงออกเพราะความโกรธจึงดูรุนแรงอย่างเห็นได้ ชัด

“แตะตัวคุณแล้ว ผมรู้สึกสกปรก! ซูหน่วนหน่วน คุณ รีบไสหัวออกไปเลย! ออกไปเดี๋ยวนี้!

เขาพูดพลางเตะโต๊ะข้างเตียงอย่างแรงจนกรอบรูป ที่อยู่บนชั้นวางด้านบนจึงหล่นลงมา ภาพถ่าย กระจัดกระจายออกมา

ภาพนั้นคือรูปของเธอกับลู่จิ่นเฉิน ในตอนที่ทั้งสอง ยังไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ความรักยังเพิ่มพูนขึ้น…

แต่ว่าตอนนี้ ทุกๆอย่างยังคงเดิมมีแต่คนที่เปลี่ยนไป

ดวงตากลมโตของเธอกระตุก เธอนอนขดตัวอยู่บน เตียง ไม่ขยับ

นี่คือคืนสุดท้ายของเธอกับเขา เธอไม่ต้องการให้มัน จบลงด้วยผลลัพธ์เช่นนี้ อย่างน้อย ก็อยากจะให้เธอได้ทิ้งความทรงจำเอาไว้สักเล็กน้อย เพื่อให้ชีวิตของเธอ ได้เก็บเป็นความทรงจำเอาไว้

“ฉันไม่ไปค่ะ…” ซูหน่วนหน่วนแนบตัวเข้าไปกอดเอว ของลู่จิ่นเฉินแน่นอย่างดื้อดึง น้ำตาเต็มแผงขนตาและ เปียกครึ่งแก้มของเธอ “อย่างน้อย ก็อย่าเพิ่งไล่ฉันไป คืนนี้เลยนะคะ…

ลู่จิ่นเฉินหรี่เปลือกตาลง จ้องมองสีแดงเจิดจ้าที่ทำให้ ขุ่นเคืองตาเหล่านั้น

เงินสกปรกพวกนั้น…

“ผมบอกให้คุณไสหัวไป!” เมื่อผลักซูหน่วนหน่วนออก แล้ว เขาก็คว้าข้อมือเรียวบางของเธอ แล้วลากออกไป “ออกไป!”

เสียงทะเลาะวิวาทดังมาก จนทำให้คนรับใช้และแม่ บ้านตื่นตระหนก

“คุณผู้ชายคะ สงบอารมณ์หน่อยเถอะค่ะตอนนี้คุณซู ยังตั้งท้องอยู่นะคะ…ถ้าหากเธอตกเลือดขึ้นมา จะทำยัง ไงคะ?”

การเคลื่อนไหวของลู่จิ่นเฉินชะงักไปเล็กน้อย ท่าทาง หดหู่ “เด็ก…”

ซูหน่วนหน่วนรีบจับมือเขาอย่างรวดเร็ว “จิ่นเฉิน…”
“อย่าแตะต้องผม!” ลู่จิ่นเฉินสะบัดเธอออก และจ้อง เขม็งไปที่ซูหน่วนหน่วน อย่างรังเกียจ “มูลค่าของคุณที่ มีอยู่ตอนนี้ ก็คือเด็กที่อยู่ในท้อง!”

ลู่จิ่นเฉินถอยหลังออกไปสองสามก้าว บนหน้า นอกจากอารมณ์ที่เย็นชาแล้วก็ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย

“รอจนเธอคลอดเด็กออกมาแล้ว ค่อยไสหัวไป!”

พูดจบ เขาก็ไม่หันไปมองซูหน่วนหน่วนและจากไป เลย

ทิ้งไว้เพียงฉากหลังที่เย็นเยียบและว่างเปล่า

ในตอนนี้ซูหน่วนหน่วนไม่สามารถควบคุมน้ำตาไว้ได้ เธอร้องไห้จนตัวสั่น

“คุณซู คุณไม่เป็นไรนะคะ…”

แม่บ้านที่อยู่ข้างๆรีบพยุงเธอขึ้นและถามว่า: “เด็กใน ท้องของคุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? มีอะไรผิดปกติตรง ไหน ฉันจะได้พาคุณไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดู….

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ…” ซูหน่วนหน่วนปฏิเสธ และจน กระทั่งเงาของลู่จิ่นเฉินหายไปที่ปากประตูเธอถึงจะลุก ขึ้นยืนพิงกำแพง และเข้าไปในห้องนอน

หลังจากปิดประตูลงแล้ว ก็ทรุดตัวลงบนพื้นนั่งกอด เข่าแล้วร้องไห้คร่ำครวญ
ค่ำคืนนั้นยาวนาน ซูหน่วนหน่วนไม่รู้ว่าผ่านไปได้ อย่างไร

เพิ่งจะรุ่งสาง เธอก็จัดเก็บห้องนอนของเธอ

เงินที่ลู่จิ่นเฉินโยนใส่เธอ เธอหยิบขึ้นมาทีละใบ และวางลงในลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียงอย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อย

และยังมีกรอบรูปที่แตกกระจาย เธอหยิบภาพถ่าย ออกมา มองดูคนสองคนในภาพที่มีความใกล้ชิดสนิท สนม ในใจทั้งขมขื่นและหวานชื่น เมื่อพับเก็บภาพนั้น แล้ว ซูหน่วนหน่วนก็ไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ

หลังจากมองดูในกระจกแล้ว เธอก็ค้นพบว่า คอและ คางของตัวเองเป็นสีเขียวอย่างมาก ราวกับถูกคนตี อย่างแรง

เมื่อคืนนี้ถึงแม้ว่าลู่จิ่นเฉินจะดูหยาบคายก็ตาม แต่ก็ ไม่ได้ใช้กำลังรุนแรงกับเธอเลย…

ซูหน่วนหน่วนแตะรอยแผลเหล่านั้น รู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่…

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลู่จิ่นเฉินทิ้งรอยแผลเหล่านี้เอาไว้ และอาจเป็นพราะ…เธอโดนพิษที่ซ่อนอยู่ในร่างกาย โจมตีเข้าให้แล้ว