บทที่ 4 โชคและเคราะห์นั้นเป็นของคู่กัน

ตระกูล ไม่

ตอนที่เฉียว ออกลับไปถึงบ้านสามีฟ้าก็มืดแล้ว

พอเดินผ่านห้องรับแขกก็บังเอิญเห็นหวังซูหลั่นกับไม่หย่วน ฟานกำลังกินข้าวเย็นกันอยู่ เมื่อเห็นเฉียวซื้ออวี่ หวังซูหลันก็โยน ตะเกียบในมือทิ้งช่างทำลายอารมณ์กินข้าวจริงๆ ฉันไม่กิน แล้ว! ”

เฉียวซืออวี่เดินต่อไปอย่างไม่สนใจเธอ

“หยุดนะ! “โม่หย่วนฟานเอ่ยปากเรียกให้เลี้ยวซื้ออหยุด

กะทันหัน

เฉียวซีออเอียงหน้าไปมองก็เห็นโม่หย่วนฟานพูดด้วยเสียง

เย้ยหยัน พลางชี้ไปยังพื้นคล้ายกับกำลังเรียกสุนัขตัวหนึ่งอย่าง หยิ่งผยอง “คุกเข่าคลานมาหาผมตรงนี้

เฉียวออวี่เม้มปาก สายตามองไปยังพื้น ซึ่งดูไม่ออกว่าเธอ

กำลังรู้สึกอะไรอยู่

“ทำไม? ไม่เต็มใจเหรอ? ”

เฉียวออวี่ยังคงไม่ขยับเขยื้อนและไม่สนในเขาแม้แต่น้อย โดยเห็นเขาไม่ต่างไปจากอากาศธาตุเลย

ท่าทีของเธอยั่วโมโหโม่หย่วนฟาน โม่หย่วนฟานจากที่ควรจะเดินสามก้าวเดินก็เดินแค่สองก้าว พุ่งตรงดิ่งเข้ามาดึงคางของ เธอ พลางยกหน้าเธอขึ้นมาสบตาเขา

“เฉียวซืออวี่ ไอ้เซีย คุณยังทำตัวสูงศักดิ์อะไรอีก? ตอนนี้คุณก็ แค่เด็กตกอับ ที่ผมแต่งงานกับคุณก็นับว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวง แล้ว

และอีกอย่างผมไม่ดีกับคุณเหรอ? ให้เงินใช้เดือนละหนึ่งหมื่น หยวน โดยไม่ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน แค่ให้คุณหุงหาอาหาร ปรนนิบัติคุณแม่ของผม ไม่ดีกับคุณตรงไหน? คุณถึงกล้าแอบ มีชู้ได้? ”

คิกคิก !!

เฉียวออหัวเราะคิกคักอย่างเย้ยหยัน ถ้าอย่างนี้เรียกว่า ดี? ถ้าเช่นนั้นคุณก็หาคนใช้มาทำสิ อย่างน้อยคนใช้ยังมีสิทธิ มนุษยชนมีบ้าง แต่ฉันเทียบกับพวกเขาไม่ได้เลย? ฉันให้คุณ เดือนละหนึ่งหมื่น คุณมาปรนนิบัติฉันกับแม่ของคุณ ไม่ต้อง มากมายอะไร แค่ทำกับข้าววันละสามมื้อ ดูสิว่าคุณจะทำ อย่างไร? ”

เลี้ยง! โม่หย่วนฟานตบหน้าเฉียวซื้ออวี่แรงๆหนึ่งครั้ง เฉียวซืออวี่คิดจะโต้กลับด้วยจิตใต้สำนึก แต่ทว่ากลับถูกโม่ หย่วนฟานคว้าแขนเอาไว้

“คุณอยากตายใช่ไหม? คุณคงยังไม่รู้สินะว่าวันนี้พ่อสวะของ คุณมาขอร้องผมยังไง? เขาขอร้องไม่ให้ผมหย่ากับคุณ บอกให้ ผมยกโทษให้คุณหนึ่งครั้ง! อีกทั้งยังคุกเข่าให้ผมอีกนะ! แต่คุณคิดจะดีผม? คุณเลย เมื่อคุณตีผม ผมจะสั่งให้ลูกน้องไปถีบ เรื่องเลวร้ายของบ้านคุณทิ้ง ดูสิว่าพอถึงเวลานั้นคุณยังจะอวดดี ยังไงอีก! ”

เฉียวซืออวี่กัดฟัน สองมือได้กำหมัดไว้แน่น ในที่สุดวันนี้เธอก็ เข้าใจเสียที คนด้านข้างคนนี้เป็นสวะสังคมอย่างแท้จริง

เห็นเธอไม่ขยับ ไม่หย่วนฟานจึงปล่อยมือเธออย่างพอใจ พลางแตะเบาๆที่หน้าของเธอ ตอนนี้เชื่อฟังแล้วเหรอ ถ้าเป็น อย่างนี้แต่แรกก็ดีแล้ว? คุณยังโชคดีที่มีพ่อดี วันนี้เขาคุกเข่า ขอร้องผมเอาไว้ ไม่เช่นนั้นก็อย่าโทษผมเลยที่ไม่เห็นแก่ความ เป็นสามีภรรยากัน”

โม่หย่วนฟานพูดจบ ก่อนที่จะมองคนรับใช้แวบหนึ่ง ดู คุณนายให้ดี หากเธอเดินไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้าอีก ผมจะลงโทษคน เฝ้าอย่างแน่นอน! ”

“ครับ!”

เฉียวซื้ออวยืนอยู่ด้านในห้องรับแขก ใต้เท้าราวกับมีน้ำแข็ง ก้อนหนึ่งแผ่ซ่านขึ้นมาทั้งตัว

ด้านบนตึก มีเสียงโต้เถียงกันส่งมาเบาๆอย่างเลือนราง

“ของเสียอย่างนี้ ลูกยังเก็บไว้อยู่ที่บ้านเพื่อสร้างปัญหาอีก ทำไม? ทำไมไม่หย่ากับเธอ? ”

จากนั้นก็มีเสียงอันน่าเบื่อของโม่หย่วนฟานส่งผ่านมา ทำไม ผมต้องหย่ากับเขาด้วย? หรือแม่ไม่รู้ว่าเฉียวซื้ออวี่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองยัง? คนด้านนอกอิจฉาผมขนาดไหน แต่ง แจกันดอกไม้มาประดับไว้ที่บ้านก็ไม่ได้ขัดขวางผมไปเที่ยวเตร่ ข้างนอก

มันดีทั้งสองแง่อย่างนี้ ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆนะ ผมไม่หย่า หรอก……

เฉียวซื้ออยิ้มฝืดๆ สาวงามที่สุดในเมืองยัง? ก่อนหน้านี้เธอ

เคยคิดว่าหน้าตาที่สะสวยนั้นเป็นสิ่งที่ฟ้าประทานมาให้ แต่ตอนนี้ดูแล้วมันก็ยังมีเคราะห์ร้ายตามมาด้วยเช่นกัน