บทที่ 8 เธอไม่เข้าใจ
“โอ๊ย เจ็บ! ”
ตะวันพูดมั่วแอนจี้ก็เลยไปเคาะที่หัวของเธอ
หนึ่งที
“รู้ว่าเจ็บก็อย่าพูดมั่ว! “แอนจี้จิกตาไปที่เธอถึง จะเปิดประตูเข้าไป
บุษย์กำลังนอนอยู่และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยผล
ไม้
“ทำไมเธอเอาผลไม้มาอีกแล้ว ครั้งที่แล้วที่เอา มายังกินไม่หมดเลย! “แอนจี้เก็บของที่ซื้อมาแล้วมา เก็บผลไม้ต่อ
ตะวันอาเก้าอี้นั่งแล้วพูดว่า “บ้านฉันเปิดร้าน ผลไม้ไม่เอาตังเธอจะกินมากแค่ไหนก็ได้”
“แต่นั่นก็คือเงินที่พ่อแม่เธอหามา อย่าสิ้น เปลืองเดี๋ยวฉันเอาตังให้”
ตะวันรีบลุกขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “แอนจี้เธอ หมายความว่าไง เธอดูถูกฉันเหรอ?”
แอนจี้รีบเข้าไปปิดปากของเธอ “พูดเบาๆหน่อยไม่เห็นเหรอว่าแม่ฉันนอนอยู่”
ตะวันเบะปาก ไม่พอใจ
แอนจี้รีบปลอบใจเธอ “เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้ หมายความว่าอย่างงั้น ฉันแค่รู้สึกว่าหาเงินไม่ได้ ง่ายและที่ยิ่งกว่านั้นคือตลอดทั้งปีนี้เธอช่วยฉัน ตลอดเลย……
“หยุด ดูตาฉันแล้วรับรู้เอง! “ตะวันเหลือก ตาขาวให้เธอ
แอนจี้ไม่รู้ทำไง ชั่งเฮอะรอผ่านไปสองวันเธอ ซื้อของไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอก็ได้
“เฮ้ย เธอออกมา ฉันมีอะไรจะพูดกับ เธอ “ตะวันเห็นในห้องมีคนไม่สะดวกที่จะพูด
แอนจี้มองไปทางเธออย่างน่าสงสัย
“ออกมาก็ได้แล้วไง
พูดจบเธอก็จูงมือของแอนจี้เปิดประตูแล้วเดินออกไป
“มีอะไร?”
ตะวันรีบจูงเธอมาข้างหน้าต่าง “เธอคนนั้น หมั้นแล้วเธอรู้ยัง?”
“อืม”
“เธอรู้?”
แอนจี้เห็นเธอทำหน้าตกใจก็เลยหัวเราะ “คนรวยแห่งเมืองวอสก้าแต่งงานไม่อยากรู้ก็คงไม่ ได้”
“มันก็ถูก……”ตะวันขมวดคิ้ว “พวกเขาจะ เชิญเธอไหม?”
แอนจี้ยักไหล่ “เธอว่าไงหละ?”
ตะวันเบะปาก “ทำไมพวกเขาต้องใช้ชีวิ ชชาวต อย่างมีความสุขแต่เธอ……
“ตะวัน! “แอนจี้รีบพูดแทรก “เธอไม่ต้อง เครียดแทนฉัน ฉันไม่คิดว่าตัวเองไม่ดีเลยสักนิด!
ตะวันกัดริมฝีปาก เธอรู้สำหรับแอนจี้แล้วแค่น้าบุษย์สบายดีเธอก็มีความสุขมากที่สุดแล้ว
“อ๋อใช่แล้ว เมื่อกี้ฉันไปจ่ายเงินทางนั้นบอกว่า เธอจ่ายครบแล้ว เธอไปเอาเงินมาจากไหน?”
แอนจี้ชะงักแล้วพูดมาว่า “ฉันไปยืมกับเขามา
“อ้า เธอบอกว่าเขาไม่ให้เธอไปหาไม่ใช่เห รอ?”ตะวันเป็นห่วงเธอทันที “เขาได้ทําอะไรเธอ ไหม?”
หัวใจของแอนจี้เหมือนจะหยุดเต้นไปเลย
“อย่ามาอีกแล้วฉันไม่อยากเจอเธอ”
“หย่ากันแล้วจะเป็นตายร้ายดียังไงแล้วมัน เกี่ยวอะไรกับฉัน?”
“ได้ข่าวว่าแม่เธอสุขภาพไม่ค่อยดี เงินก็จะใช้ หมดแล้ว?สองแสน ช่วยพี่เธอหน่อย!”
เอาเงินแล้วกลับไปบ้านนอกซะ
มือของแอนจี้เริ่มกำแน่น
เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อคนนี้ถึงแค้นเธอ มากขนาดนี้?
“จี้ๆ……ๆ……”ตะวันเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อย ดีก็เลยถาม
แอนจี้รีบมองไปทางตะวัน “มีอะไร?”
“เธอเป็นไรไหม?”ตะวันขมวดคิ้วแล้วถาม
“ไม่เป็นไร เธอยิ้มบานใส่ตะวันไม่อยากให้เธอ เป็นห่วง
“อืมเธอมีอะไรก็บอกฉันนะ สิ่งที่ช่วยได้ฉันจะ ช่วยแน่นอน อ๋อสัปดาห์หน้าน้าก็จะผ่าตัดแล้วใช่ ไหม?”
แอนจี้พยักหน้า “อืมฉันรอเวลานี้มานานมาก แล้ว!”
ตะวันไปจับที่มือของเธอแล้วปลอบใจเธอ “น้า จะไม่เป็นอะไรแน่นอน วันที่น้าผ่าตัดฉันมาอยู่เป็น เพื่อนเธอ!”
“โอเค! “แอนจี้ไปกอดเธอแล้วเอาหน้าของตัวเองไปวางไว้บนไหล่ของเธอ
เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ