บทที่ 5 รอแป๊บ

หลังจากที่แอนนาไปอาชว์ก็รู้สึกหงุดหงิดก็เลย แกะกระดุมคอเสื้อตัวเองออก

ต่อด้วยก็จุดบุหรี่

หิมะด้านนอกได้หยุดลงอีกครั้ง

เขาหรี่ตาลงช้าๆแล้วดูดแรงๆจากนั้นก็เป่าออ อกมาเบาๆเขาหรี่ตาลงช้าๆแล้วดูดแรงๆจากนั้นก็ เป่าอออกมาเบาๆ

เกิดอะไรขึ้น?เกิดอะไรนขึ้น?

ทั้งๆที่เมื่อวานเขาเอายังไงก็ไม่พอก็รู้สึกไม่ พอใจสักทีทั้งๆที่เมื่อวันเขาเอายังไงก็ไม่พอ

แต่เมื่อกี้กลิ่นน้ำหอมนั้นทำให้อารมณ์ของเขา หายไปหมดเลย……แต่เมื่อกี้กลิ้นน้ำหอมนั้นทำให้ อารมณ์ของเขาหายไปหมดเลย……

กลิ่นน้ำหอม……

ในสมองเขามีภาพของเมื่อคืนอีกครั้งในสมอง เขามีมีภาพของเมื่อคืนอีกครั้ง
“นาๆตัวเธอหอมมากเลย……

“หอม?”

“ทำไมเธอไม่ได้กลิ่นเหรอ?”“ทำไมเธอไม่ได้ กลิ่นหรอ?”

เธอส่ายหัวเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“กลิ่นหอมเหมือนน้ำนมหอมมาก……”“กลิ่น หอมเหมือนน้ำนมโดมมาก.…….”

ผู้ชายหงุดหงิดแล้วขมวดคิ้วอาจจะเป็นเพราะ วันนี้เหนื่อยเกินไปมั้ง!

พอเอาบุหรี่ทิ้งเขาไม่ไปคิดต่อแล้วกดโทรศัพท์สั่งว่า

“เตรียมตัวแป๊บนึงไปที่โรงพยาบาล”

“ได้ครับท่านประธาน

แอนจี้ล้างจานเสร็จบุษย์ก็กินยานอนหลับแล้ว
“แอนจี้ทำไมเธอใส่ผ้าปิดปากตลอด? อยู่ดีๆ น้าที่อยู่ข้างๆก็ถามอย่างสงสัย

พวกเธอมาอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ใส่ผ้าปิดปากตลอด?

สายตาของแอนจี้มองไปทั่วแล้วมองไปทางน้า “น้าคะสุขภาพของหนูไม่ดีตั้งแต่เด็กที่โรงพยาบาล มีเชื้อโรคฉันก็จะไม่สบายเป็นโรคหอบหมอก็เลย แนะนำว่าถ้ามาที่แบบนี้ให้ใส่ผ้าปิดปาก

น้าพยักหน้า “อ๋อแบบนี้นี่เอง”น้าพยักหน้า “อ้อแบบนี้นี่เอง”

แอนจี้ยิ้มแล้วหันหลังไปพับผ้า

คนในกระกูลมอเลก้าไม่อยากให้เธออยู่ที่เมือง วอสก้า

แต่เธอมาที่นี่หนึ่งสัปดาห์แล้วแต่เธอมาที่นี่หนึ่ง สัปดาห์แล้ว

อาการของบุษย์แย่ลงวอสก้าคือที่พึ่งสุดท้ายของพวกเธอ
ดังนั้นเธอก็ปกปิดตัวเองไว้ดีๆนอกจากเวลากิน

ข้าวเวลาอื่นต้องใส่ผ้าปิดปากตลอด

“เออ……กระดาษเช็ดชู้ไม่มีแล้วเหรอ? ยาสีฟันก็ไม่มีแล้ว……แชมพูใช้หมดตอนไหน?”

พึ่งพับผ้าเสร็จเธอถึงจะรู้ว่าของใช้ประจำหมด

ไปแล้ว

แอนจี้ขมวดคิ้วหายใจเข้าลึกเธอตัดสินใจจะไป ซื้อของใช้ก่อน

“น้า ฉันไปซื้อของแป๊บเดี่ยวก็กลับ”น้าที่อยู่ ข้างๆยังไม่หลับกำลังดูทีวีอยู่

“โอเค”น้าพยักหน้าแล้วยิ้มจากนั้นก็ดูทีวี ต่อ“โอเค”

แอนจี้พูดขอบคุณเสร็จก็ไปห่มผ้าห่มให้บุษย์ ดีๆถึงจะออกไป

มีรถหรู นําขับเข้าไปในโรงพยาบาลเงียบๆ
และมีผู้ชายหัวล้านวิ่งไปทางรถคันนั้น

รอรถจอดนิ่ง

ผู้ช่วยบอยลงมาจากรถและไปเปิดประตูข้าง

หลัง

“ท่านประธานอาชว์ไม่ต้องมาเองก็ได้ครับ คุณ วางใจได้พวกเราหาหมอที่ดีที่สุดรักษาแล้วไม่มีเรื่อง อะไรแน่นอน”ผู้ชายวิ่งไปหัวเราะแล้วพูด

และคนที่ทำให้เขาเคารพขนาดนี้ก็คือ อาชว์

ผู้ชายลงมาจากรถและใส่ผ้าปิดปากไว้

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ก็ปกปิดความกดดันที่เขา มอบให้คนอื่นไม่ได้

“ท่าน……ท่านประธาน………”วินาทีนั้นผู้ จัดการหวังเริ่มติดอ่าง “คือ คือ……ผม ผมเตรียม เสร็จแล้วครับ……..

พอได้ยินแบบนี้ผู้จัดการหวังก็เงียบๆไป

“นําทาง บนใบหน้าผู้ชายไม่มีความรู้สึกใดๆตั้งแต่แรกจนจบไม่มองไปที่ผู้จัดการหวังเลยสักครั้ง

“ครับ ครับ! ‘ผู้จัดการหวังพูดแล้วรีบนำทางไป

และในตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งที่ทุกคนเริ่ม กลับบ้านกัน

คนส่วนใหญ่เลิกงานมาเยี่ยมญาติมาดูเด็กมี

เยอะแยะมากมาย

อาชว์ไม่ได้ให้บอยโทรหาหมอใหญ่เพราะไม่ อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่

เขาสูง190เซ็นยืนอยู่ที่นี่ดูเด่นมากกว่าคนอื่น

และยิ่งตัวเขานิ่งๆทําให้คนที่อยู่รอบๆออกห่าง จากเขาไปไม่น้อย

แป๊บเดียวลิฟต์ก็มาแล้วทุกคนรู้สึกกลัวเขาแปลกๆ

แต่ก็รู้สึกว่าเหนื่อยก็เลยก้มหัวแล้วรีบเดินเข้าไปบอยมองไปข้างๆ ผู้จัดการหวังรีบเดินเข้าไปต่อด้วยบอยเดินเข้าไป

ทั้งสองคนเป็นกำแพงกันไม่ให้คนอื่นมาใกล้เขา

“รอ รอแบ……”แอนจี้ที่ใส่ผ้าปิดปากไว้มือ ทั้งสองข้างเต็มไปด้วยของที่ซื้อมาและเธอก็รีบวิ่ง

“หลีกให้หน่อยค่ะ”“หลีกให้หน่อยค่า

ในวินาทีที่ลิฟต์กำลังจะปิดแอนจี้รีบวิ่งเข้ามา

ติดกันแล้ว!