บทที่ 19 พี่..…..

ณ กลางคืนเจ็ดโมง งานหมั้นกำลังจัดขึ้น

ฝนข้างนอกตกหนักมาก แอนจี้เดินเท้าเปล่า และเสื้อผ้าก็บางมาก ราวกับผีเลยก็ว่าได้ เธอค่อยๆ เดินมาทางงาน

(พรุ่งนี้เป็นงานหมั้นของพี่แก แกต้องไปร่วมงาน ใช้การปรากฏตัวแบบรู้สึกผิด พอหลังจากทุกคน ถ่ายรูปแล้ว เห็นท่าทีที่แกรู้สึกผิดแล้ว แกก็สามารถ ไปได้

[แกกล้าปฏิเสธหรอ? ฉันจะให้แกออกจากบ้าน มอเลก้าไม่ได้ตลอดชีวิต)

(พอหลังจากที่พี่สาวแกหมั้นแล้ว แกก็กลับมา เปลี่ยนแปลงตัวเองที่บ้านมอเลก้า เป็นบุญวาสนาทั้ง ชีวิตนี้ของแก

(ยังไม่ถึงพรุ่งนี้ ห้ามจากไปแม้แต่ก้าวเดียว

เพื่อบ้านมอเลก้า เพื่อแอนนา เธอถูกขังไว้หนึ่ง

ค่ำคืนนี้ เธอถูกย้อมผมเป็นสีดำ เพื่อที่จะให้นักข่าวเห็นภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงของเธอ

ตอนแรก เธอคิดว่าจะทนอีกหนึ่งวัน

ทนอีกหนึ่งวัน หลังจากที่แม่ผ่าตัดแล้ว พวกเขา ก็ออกจากวอสก้าไป

แต่ว่า…….

มือของเธอจับกระดาษใบหนึ่งไว้อย่างแน่น แน่

นมากๆ

ใจี้ๆ แม่ไม่รู้ว่าหนูลำบากเพื่อแม่มาขนาดนี้ แม่ รู้สึกผิดต่อนาๆตลอด เพราะไม่เคยให้ความรักของ แม่กับเธอเลย แต่ว่า ยิ่งไปกว่านั้นแม่ไม่อยากให้หนู ถูกทำร้ายแม้แต่น้อย หนูเป็นคนที่แม่เลี้ยงมาตั้งแต่ เด็กๆ แม่ไม่อยากเห็นหนูลำบาก แต่เพื่อแม่แล้ว หนู รับบาปแทนพี่หนู ทำไมรุจถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ ใช้ แม่มาขู่หนูครั้งแล้วครั้งเล่า จี้ๆ แม่ไม่รักษาแล้ว แม่ ไม่อยากให้หนูลำบากแล้ว แม่ไม่อยากให้ผู้คนด่าหนู แม่ไม่อยากให้หนูเหนื่อย แม่ไปก่อนนะ หนูมีชีวิตอู่ ดีๆ อย่าทำให้ตัวเองลำบาก อย่าให้พ่อต้องมาข่มขู่ หนูอีก……..

เธอกัดริมฝีปาก แล้วสีหน้าก็ซีดจางมาก
นี่เป็นจดหมายที่บุษเขียนไว้ใต้หมอน

จดหมายฉบับนี้ ทำให้หัวใจของแอนจี้แตก สลายไปหมด…….

เธอเกลียด เกลียดรุจมากๆ เกลียดแอนนา

มากๆ

ในเมื่อพวกเขาไม่ให้พวกเธอมีชีวิตอยู่ดีๆ งั้น ทุกๆคนก็อย่ามีชีวิตที่ดีเลย!

สายตาของเธอ มองไปทางแอนนาที่อยู่ในงาน จากนั้น เธอก็นำกระดาษยัดเข้าปาก

แล้วกลืนลงไปอย่าเจ็บปวด แต่ว่า จะเจ็บแค่

ไหนก็เจ็บไม่เท่าหัวใจเธอ

แล้วเธอก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินตรงไป……

สองสามวันนี้มีข่าวลือแพร่กระจายไปทั่ววอ สก้าและในอินเทอร์เน็ต

เพราะเหตุนี้ รปภ.พวกนี้ต่างก็รู้จักเธอ และอีกอย่าง ในตอนเช้าบ้านมอเลก้าก็พาเธอมา แล้วประกาศว่า จากนี้จะพาเธอกลับไป เปลี่ยนแปลงตัวเองที่บ้านมอเลก้า

และเธอก็มาคนเดียว และจากไปคนเดียว พวก เขาต่างก็มองเห็น

แต่ตอนนี้เธอมาอีกแล้ว รปภ.พวกนี้ต่างก็คิดว่า เธอมาร่วมงานหมั้นของพี่สาวเธอ

แต่ว่า ทำไมเธอถึงไม่ใส่รองเท้า เสื้อผ้าก็เปียก ไปหมดล่ะ?

นี่เดือนสิบสองนะ อากาศหนาวมากๆ

“คุณแอนจี้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” รปภ.คนหนึ่งกางร่มแล้วเดินมาถาม

แอนจี้ยิ้มอ่อน “ขอโทษนะ ตอนนี้เสื้อผ้าฉันอยู่ ที่พี่สาวฉัน เมื่อกี้ฉันก็ทำรองเท้าหาย ไม่พูดแล้ว ฉัน ต้องรับไป ไม่งั้นพ่อฉันต้องโมโหอีกแน่ๆ”

รปภ.อึ้งไปสักพัก แล้วรีบตอบ “ได้ครับ ต้องการร่มไหมครับ?”

แอนจี้ไม่ได้สนใจเขา แล้วเดินตรงไปเลย
คนที่มางานนี้ต่างก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาในเมือง

วอสก้า

ในงานนี้เหมือนจะเป็นงานหมั้น แต่จริงๆแล้ว เป็นงานเจรจาธุรกิจงานหนึ่ง

วันนี้แอนนาแต่งตัวได้สวยสง่าเป็นพิเศษ เธอ ยืนควงอาชีวอยู่ข้างๆ ราวกับนางฟ้าตนหนึ่ง

อาชีวเป็นที่ดึงดูดของผู้คนมากมาย แต่พอมอง เห็นแอนนา แววตาของคนเหล่านั้นก็ดูอึมครึ้มไปเลย

‘ปัง’เสียงดังขึ้น แอนจี้เปิดประตูออก

อากาศที่หนาวเย็นของข้างนอก ก็พัดผ่านเข้า มาข้างใน

คนในงานต่างก็หันไปดู

ข้างหน้าประตู เธอยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งตัวเปียกไป หมด และยืนเท้าเปล่า ทั้งตัวเธอดูทรุดโทรมมาก

หลังจากที่ทุกคนอึ้งไปสักพัก ก็ดึงสติกลับมาได้ แล้วเริ่มพูดคุยกัน
“เกิดอะไรขึ้น?” จู่ๆแววตาของหยงก็ดูแย่ขึ้น

นนท์ก็ส่ายหัว แล้วหันไปมองแขกในงาน

พิมพ์รีบสะกิดรุจที่อยู่ข้างๆ

พอรุจถูกเธอสะกิด ก็ดึงสติกลับมาได้

เขารีบเดินตรงไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ พอใจว่า “ใส่แบบนี้ทำไม?กลับไปซะ!”

เธอมองดูเขา ในแววตามีความอยากหัวเราะอยู่ แต่ก็เหมือนจะมีความเจ็บปวด

รุจไม่ชอบแววตานี้ของเธอที่สุดเลย เหมือน กำลังมองกับศัตรูอยู่ ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ว่า “ไม่ต้องมาทำขายหน้าที่นี่แล้ว กลับไปซะ!” พอ พูดจบ เขาก็จับไปที่ข้อมือเธอ กำลังจะลากออกไป ข้างนอก

ทันใดนั้น เธอก็สะบัดมือทิ้ง แล้วเดินไปทางที่มีผู้คน

แอนนาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เหมือนรู้สึกว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

และริมฝีปากของผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอก็ยิ้มขึ้น

เธอเดินไปข้างหน้าเขา แล้วเงยหน้าไปมองแอน นา ในแววตามีความเจ็บปวดที่นับไม่ถ้วนอยู่

“เธอ เธอใส่แบบนี้มา

“พี่…..” ปากของเธอกำลังสั่น และน้ำเสียงที่ แหบๆของเธอก็ไปตัดคำพูดของแอนนา

แอนนาเริ่มรู้สึกเครียด เธอเรียกแอนนาว่าพี่?

นี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอนิ

“แม่……เสียแล้ว….…..”