บทที่ 18 หมดหวัง

ในวันที่สอง

ณ สี่โมงเย็น

ท้องฟ้าข้างนอกอึมครึ้ม อากาศชื้น ทำให้คน รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว

“แอนจี้ โทรศัพท์เธอโทรติดแล้วหรอ เธออยู่ ที่ไหน?” น้ำเสียงของตะวันที่อยู่ในโทรศัพท์ดูเร่งรีบ มาก

“ฉันอยู่บนรถแท็กซี่ เมื่อคืนฉันถูกพาตัวไป หลังจากโทรหาเธอแล้วโทรศัพท์ก็ถูกเอาไปเลย ฉัน รีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย แม่ฉันเป็นไงบ้าง?

“คุณน้าหายตัวไป!”

“อะไรนะ?”

“เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับมา ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณ น้าทั้งคืน แต่พอตอนเช้าฉันออกไปซื้อข้าวต้ม คุณ น้าก็หายตัวไปแล้ว จี้ๆรีบกลับมา ฉันแจ้งตำรวจ แล้ว” ตะวันกระวนกระวายจนจะร้องไห้แล้ว

โทรศัพท์ที่จับอยู่ของแอนจี้ก็ตก
“ลุงคะ รบกวนขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ?” หลังจากแอนจี้ที่ดึงสติกลับมาได้ก็เร่งรีบมาก

“ได้ๆ”

ในไม่ช้า แอนจี้ก็มาถึงโรงพยาบาล ส่วนตะวันก็ กำลังร้องไห้อยู่

“ตะวัน”

“จี้ๆ” ตะวันรีบลุกขึ้นมา แล้วจับมือเธอไว้ จาก นั้นก็ร้องไห้ “ ทำไมเธอติดต่อไม่ได้ทั้งคืนเลย คุณ น้าหายตัวไป ฉันหาทั้งโรงพยาบาลแล้วก็หาไม่เจอ คุณน้าจะไปที่ไหนได้บ้าง?

แอนจี้กระวนกระวายมาก “สงบสติอารมณ์ หน่อย ฉันลองคิดดู.…………..

“แอนนาไม่ใช่ของดีเลย เธอดูข้อความบน โทรศัพท์คุณน้าสิ” มือของตะวันที่จับโทรศัพท์อยู่ สั่นอย่างรุนแรงมาก

แอนจี้รับโทรศัพท์มา แล้วเปิดดู

ข้อความ?
แอนนาส่งข้อความให้เธอตอนไหน?

ทำไมเธอไม่รู้?

[แกเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว จะรักษาอะไร อีก? กลัวตายมากจริงๆสินะ!]

[แกรู้ไหมค่ารักษาที่โรงพยาบาลของแกมาจาก ไหน เป็นเงินที่ลูกสาวแสนดีของแกขายตัวมา

(ฉันจะบอกให้นะ ทั้งชาตินี้ฉันก็จะไม่ยอมรับ แก ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้หรอกว่ามีแม่ที่ไร้ ประโยชน์อย่างแก

[แม่ของฉัน แอนนา มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือ พิมพ์ แกเข้าใจหรือยัง?

มือของแอนจี้สั่นรุนแรงมาก ข้อความพวกนี้ถูก ส่งมาเมื่อคืน

แอนนากลับใช้เวลาที่เธอไม่อยู่ ส่งข้อความพวกนี้

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดบัญชีกับแอนนาแต่ต้องรีบหาเบาะแสของบุษ

“จริงด้วย แถวโรงพยาบาลมีสวนๆหนึ่ง ปกติ แม่ฉันชอบไปเดินเล่นที่นั้น ไป!” หลังจากแอนจี้พูด จบ ก็รีบวิ่งออกไป

ตะวันวิ่งไปด้วยร้องไห้และพูดไปด้วยว่า “พ่อ เธอจับเธอไปทำอะไร? เธอรู้ไหม เมื่อวานที่คุณน้า เห็นข่าวเธอ เขาร้องไห้เลย………

แอนจี้ที่กำลังวิ่งอยู่ก็หยุดลง แล้วมองไปทาง ตะวัน อยากนั้นก็พูดว่า “เธอพูดว่าอะไรนะ? แม่ฉัน เห็นข่าวเมื่อวาน?”

“เธอไม่ใช่ไม่รู้ว่าทวิตเตอร์เป็นยังไง การ ปรากฏตัวของเธอถูกพูดกันสนั่นในทวิตเตอร์ มีคน นับไม่ถ้วนมาค้นหาเธอ คุณน้าเองก็ถูเปิดเผยตัว แล้ว ยังมีคนบางคนที่มาโทษคุณน้าถึงโรงพยาบาล ด่าว่าไม่สั่งสอนเธอดี แต่ว่าถูกฉันไล่ไปแล้ว” ตะวัน เช็ดน้ำตาแล้วพูด

คำพูดในข่าว ทำให้แอนจี้รู้สึกว่าจะมีรางร้าย

เธอรีบพุ่งไปทางสวนๆนั้น
“แม่…..” แอนจี้เริ่มตะโกนในสวน

“คุณน้า..……………..

“จี้ๆ เธอดูทางนู้นสิ ทำไมคนเยอะขนาดนี้ เนี่ย?” ตะวันจับเธอไว้ แล้วชี้ไปทางที่ผู้คนล้อมรอบ อยู่

ทั้งสองจ้องตากัน แล้วรีบวิ่งไปทางนั้น

“ขอทางหน่อย หลีกหน่อย.………….”

ทั้งสองเบียดกันเข้าไป ขณะนั้นต่างก็อึ้งกันไป

หมด

“เฮ้อ ยังสาวยู่เลยก็จะโดดแม่น้ำฆ่าตัวตาย น่า เสียดายจริงๆ…….

“ใช่แล้ว ทางบ้านของเธอก็ติดต่อไม่ได้..…….……..

“แม่…” แอนจี้ค่อยๆตะโกนเรียก

ส่วนตะวันก็รีบปิดปากไว้ แล้วน้ำตาก็ไหลลงมา
คนที่นอนอยู่ที่พื้นไม่ใช่คนอื่น แต่คือบุษที่พวก เขาก้าลังตามหาอยู่…….

“แม่….” แอนจี้ค่อยๆนั่งลง

บุษที่นอนอยู่บนพื้น เปียกไปทั้งตัว สีหน้าซีด จาง ขยับก็ไม่ขยับ

“แม่ แม่เป็นอะไร?” แอนจี้รีบอุ้มเธอขึ้นมาบน ตัก แล้วเช็ดหน้าให้เธอ “แม่ แม่เป็นอะไร แม่พูด

“แม่ หนูกลับมาแล้ว…….

“แม่ แม่ตื่นสิ หนูกลับมาแล้ว ถ้าไม่ไม่อยาก ผ่าตัด งั้นเรากลับดาเฟวดีไหม?” ปากของเธอสั่น แรงมาก เสียงก็สั่นแรงมาเช่นกัน “แม่ พวกเรารีบ กลับไป กลับไปตอนนี้เลย ดีไหม..…..……..

“จี้ๆ.….….….. ตะวันนั่งลงมา แล้วยื่นมือไปจับบุษ

ร่างกายของเธอแข็งแล้ว

“แม่ หนูคือจี้ๆไง พวกเรากลับบ้านกัน แม่ตื่นสิ พวกเรากลับบ้านกัน พวกเราไม่อยู่ที่วอสก้าแล้ว ดี ไหม?” ทันใดนั้นน้ำตาของแอนจี้ก็ไหลลงมา
“จี้ๆ..….…….. ตะวันกัดริมฝีปาก แล้วร้องไห้ออกมา

“แม่ แม่พูดสิ แม่ลืมตามามองหนูสิ แม่.………. แอนจี้อุ้มเธอไว้แล้วร้องไห้หนักมาก

คนรอบๆข้าง ต่างก็พูดคุยกันไปหมด

สายฝนที่อึมครึ้มมาทั้งวัน ก็ตกลงมาเวลานี้ “ฝนตกแล้ว…….….…… คนรอบๆข้างต่างก็วุ่นวายไป

และในเวลานี้ รถของตำรวจก็มาแล้ว

“แม่….…….” แอนจี้จับหน้าของเธอไว้ แล้วตะโกน ดังขึ้น “แม่