บทที่ 16 ขอบคุณนะ พี่เขย

สองชั่วโมงผ่านไป

สองชั่วโมงเต็มๆ มีคำถามที่นับไม่ถ้วน คำดูถูก และคำเยาะเย้ยที่นับไม่ถ้วน

แต่เธอก็มีเพียงคำพูดสองคำคือ “ฉันเอง!”

วินาทีนั้น ทวิเตอร์ลือกันไปหมด

มีทั้งคำด่า คำดูถูกที่ไม่ไว้หน้ากัน มีถึงขั้นที่ให้ เธอใสหัวไปจากวอสก้า

“ฉันสามารถไปได้หรือยัง?” เธอยกมือขึ้นมา ดูเวลา สองชั่วโมงแล้ว ถ้าเธอยังไม่กลับ แม่ต้องเป็น ห่วงแน่ๆ

จู่ๆรุจก็เดินมาข้างหน้า แล้วตบหน้าเธอ “ป้าบ

การตบครั้งนี้เป็นกระตบที่ใช้แรงมาก

นักข่าวส่วนมากต่างก็อึ้งกันไปหมดเลย

แอนจี้ก้มหัว แล้วยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็มองไปทาง “พ่อ’
รุจก็จ้องเธอไว้ แล้วมองดูแววตาที่มืดมิดของ เธอ แววตาที่เย็นชาและสุขุม ไม่รู้ว่าทำไม ในใจถึง อดไม่ได้

เธอมองดูเขา แล้วก็ยิ้มขึ้นมา เป็นแค่การยิ้มที่ ทำให้ผู้คนเจ็บปวด

“อย่าลืมคำสัญญาล่ะ! ทันใดนั้น เธอก็ค่อยๆ เปิดปากพูด ใช้เสียงที่ได้ยินเพียงสองคน

จากนั้นก็หันหลัง แล้วเดินออกไปจากประตูที่ เดินเข้ามา

ไม่รู้ว่าข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้ตอนไหน

ท้องฟ้าที่มืดมิด ราวกับอารมณ์ของเธอตอนนี้ เลย ถูกกดดันมาก

เธอยืนอยู่ตรงนั้น แล้วมองไปทางสายฝน มือ จับไปยังเสื้อผ้า ทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด

(เธออยากให้เขาได้รับการรักษา เธอก็ต้องรับ บาปแทนพี่เธอ!!

(เธอกล้าปฏิเสธหรอ? เธอคิดว่าเธอยังจะสามารถอยู่ในเมืองวอสก้าได้อย่างราบลื่นหรอ?

(เขาฟังเธอ หรือว่าฟังฉัน ที่ให้กลับไปคาเฟอ

ใช่สิ ในเมื่อเขาเลือกบุษแล้วก็ไม่สามารถไม่

เชื่อฟังได้

เหมือนกับเขาแน่ใจกับเธอแล้ว ก็เสียดายแม่ เหมือนกัน

ใช่สิ ก็แค่ชื่อเสียงเท่านั้นเอง

ขอแค่แม่ทำการผ่าตัดเสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์ พวกเธอก็จะกลับคาเฟ

ทั้งหมดก็จะจบลง

“คือเธอ คิดเธอนั่นแหละ ผู้หญิงที่หน้าด้าน

ทันใดนั้น ก็ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงสามสี่คนโผล่มาจาก ไหน พวกเขาพุ่งตรงมาทางเธอ แล้วผลักเธอล้ม

“ทำไมเธอหน้าด้านขนาดนี้ ไปมั่วสุมกับผู้ชาย เกือบได้ให้นาๆรับบาปแทนแล้วนะ?”
“ใช่แล้ว หน้าด้านขนาดนี้ จะตีให้ตายเลย”

“นาๆมีน้องสาวที่หน้าด้านแบบเธอได้ไงเนี่ย?

ผู้หญิงสี่คนนี้ กดทับเธอลงพื้น แล้วดึงผมและ เสื้อผ้าของเธอ

ความแรงนั้น เหมือนกับแรงที่เอาไปขุดสุสาน ให้บรรพบุรุษพวกเขาเลย

แอนจี้ไม่ได้ต่อต้าน เธอนอนแข็งอยู่ที่พื้นแบบนี้ แล้วถูกพวกเขาสี่คนทั้งต่อยทั้งเตะ

ไพ่อเคยเห็นฉันเป็นลูกบ้างไหม?

เธอก็ยังคงไม่เข้าใจ เป็นลูกสาวเหมือนกัน ทำไม เขาถึงต้องทำกับเธอแบบนี้?

เธอไม่ใช่คนเลือดเย็น

เธอมีเลือดมีเนื้อ มีความรู้สึก

นั่นคือพ่อแท้ๆของเธอ…

ทำไมถึงต้องทำกับเธอแบบนี้?
เจ็บจัง

หัวใจของเธอ เจ็บปวดมากจริงๆ…..

การแตะต่อยจู่ๆก็หยุดลง น้ำฝนด้วยก็เช่นกัน

ผู้หญิงสี่คนเงยหน้าขึ้นมาดู พอดูแล้ว ต่างก็อึ้ง กันไปเลย

ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว ในมือจับร่มสี ดำไว้ บรรยากาศที่เย็นชา ให้ความรู้สึกที่เงียบสงบ

อาชว์?

“ไป!”

ผู้หญิงสี่คนตกใจจนรีบวิ่งหนีไป

บอยนั่งลงบนพื้น แล้วกางร่มให้เธอ “เธอโอเคไหม?”

แอนจี้ค่อยๆลืมตา สีหน้าที่ซีดจางของเธอ ดวงตาที่มืดมิดและเงียบสงบ เธอค่อยๆลกขึ้นมานั่งแล้วปกปิดเสื้อผ้าที่ถูกดึงออก

“หาเรื่องใส่ตัว!” ผู้ชายมองไปทางเธอ แล้วพูด คำพูดที่เย็นชาออกมาสี่คำ

เจ็บปวดจนถึงกระดูก แต่เธอกลับหัวเราะออก

หาเรื่องใส่ตัว?

ใช่สิ ตอนนี้คนทั้งวอสก้า ต่างก็พูดสี่คำนี้กับเธอ

เธอเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางเขา เธอที่ทรุด โทรม ก็เผยรอยยิ้มออกมา น้ำเสียงสดใสมาก “พี่ เขย…….ขอบคุณนะ!”