บทที่ 12 เธอไม่ใช่แอนนา

ตอนนี้เธอเขย่งเท้าอยู่ถึงแม้เขาจะก้มตัวลงมา และมองมือของเธอควงอยู่ที่คอของเขาก็ทำให้เธอ เหนื่อยมาก

“อา…….อาชว์” เท้าเหยียบลงพื้นเธอไม่เอาแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้สูงขนาดนี้? ดูแบบนี้น่าจะสูง190ละมั้ง!

“เออ?”เธอกำลังจะปล่อยมือแต่ผู้ชายที่กอด เธออยู่ก็อุ้มตัวเธอขึ้นไป

เธอยังไม่ทันรู้ตัวก็ไปติดชิดกับหน้าอกของเขา แล้วและมือก็อยู่ตรงกลางระหว่างสองคนทำตัวไม่ ถูกเลย

“นาย…………….”

เธอยังไม่ทันพูดจบ

นัยน์ตาของผู้ชายก็ดูเย็นชากว่าเดิมและเข้า มาใกล้เธอไปจับที่หน้าของเธออย่างสนิทสนมและหัวเราะเบาๆว่า “ไปเยี่ยมเพื่อนคนไหน ไปด้วยกัน ไหม?”

แอนจี้อึ้งไปเลย ตอนนี้เธอถึงจะรู้ว่าท่าทางทั้ง สองนั้นหวานเกินไปแล้ว

วินาทีต่อไปเธอก็รีบผลักเขาออกไป

“ไม่ต้องแล้ว คือ เดี๋ยวฉันก็กลับนายไปทำงาน ก่อนเลย!

ระหว่างพูดเธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวเห็นได้ ชัดเจนเลยว่าเธอไม่อยากจะอยู่ใกล้เขา

แต่ผู้ชายกลับเข้ามาใกล้เธอจนหลังของเธอชิด

กับกำแพง

แขนของเขาสองข้างรีบไปตั้งที่กำแพงทั้งซ้าย

และขวา

จากนั้นก็ก้มตัวลงและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ทําไมเพื่อนผู้ชายเหรอหรือจะเป็น….?”

แอนจี้อึ้งไปเลยดวงตาที่กลมๆดำของเธอมอง ไปทางเขายิ่งทำให้หน้าของเธอซีดไปหมดเลย
เขา เขาพูดอะไรเนี่ย?

“ฮ่าๆล้อเธอเล่นหน่า’ผู้ชายยืนตัวตรงแล้วยื่น มือไปจับที่หัวของเธอ “เดี่ยวโทรมาหาฉันนะ”

แอนจี้งงไปหมดเลยทำไมอารมณ์ของเขา แปรปรวนแบบนี้ทำให้เธอรับมือไม่ทันเลย

“ทำไมอยากจะพาฉันไปด้วยเหรอ?”

“ไม่ๆๆๆ คือ เดี่ยว……เดี๋ยวค่อยติดต่อ กัน ระหว่างพูดแอนจี้ก็วิ่งหนีไปเลย

หลังจากที่เธอหายไป รอยยิ้มบนใบหน้าของ เขาหายไปหมดเลย

บอยที่ยืนอยู่ไกลๆก็รีบเดินมา “ท่านประธาน วันนี้คุณแอนนาทำตัวแปลกจังเลยครับ!”

หลังจากที่พวกเขาเจอกันบอยที่เป็นเลขาก็ยืนอยู่ที่ไกลๆ
แต่วันนี้แอนนาที่เขาเจอมันแปลกมาก

ทำไมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาตอนที่ซื้อ

ของ?

“เธอไม่ใช่แอนนา! “เสียงอันเย็นชาของผู้ชาย ดังขึ้น

บอยอึ้งไปเลย “เธอ เธอไม่ใช่คุณแอนนา เป็น ไปได้ไง ทั้งๆที่..………..

“ไปสืบมา “ผู้ชายหันหลังแล้วเดินไปทางลิฟต์

บอยรีบพยักหน้าตอบรับ “ครับ!”

อีกทางนึง

แอนนาใส่หมวกใส่แว่นดำกับดอกไม้หนึ่งช่อก็

มาที่โรงพยาบาลเลย

ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าของเธอแต่การแต่งตัวของ เธอก็ทําให้รู้ว่าเธอไม่เหมือนกับคนทั่วไป
“ฮัลโหล ชั้นที่เท่าไหร่?”แอนนาคุยโทรศัพท์ ในลิฟต์ “อะไรนะ?ชั้นที่15?โอเครู้แล้ว!”

หลังจากที่วางสายคิ้วของแอนนาจะติดแน่นอยู่ แล้วกลิ่นในโรงพยาบาลนี่ไม่น่าดมมากๆเลย!

ไม่นานก็ถึงชั้นที่15

พอออกจากลิฟต์แอนนาก็ขมวดคิ้วแน่นกว่า เดิม เมื่อกี้บอกว่าห้องไหนนะ?

ช่างเถอะไปถามนางพยาบาลดีกว่า

เธอยืนตรงเชิดอกแล้วเดินตรงไปเสียงรองเท้า ของเธอทำให้ได้ยินเสียงชัดเจนมากในทางเดิน ทำให้คนรอบๆมองทางเธอหมด

ติ้งๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอด้งขึ้นมาอีกครั้ง

แอนนาหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่ไม่มีชื่อ

แต่เบอร์นี้ทำให้คิ้วของเธอขมวดแน่นกว่าเดิม จากนั้นเธอมองซ้ายมองขวาแล้วเดินไปทางบันได
เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

“ฮัลโหล เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหม ฉัน เคยเตือนแล้วว่าไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก……

เธอยังไม่ทันพูดจบก็อึ้งไปเลย

บุษย์ที่กำลังทำการฝึกเดินเงยหน้าขึ้นมาก็อึ้ง

ไปเหมือนกัน……