บทที่ 7 จ่ายเงิน

ซุนเฉิงหัวเราะลั่น “ไม่มีเงิน? ไม่มีเงินแล้วนายซื้อทำไม ขอทาน หน้าเหม็น”

“ขอโทษครับคุณผู้ชาย แต่พวกเราที่นี่ไม่มีเครดิต

แคชเชียร์กล่าวอย่างสุภาพ แต่สายตาที่มองหยุนกลับเต็ม ไปด้วยความรังเกียจ

หวางเยนหนรู้สึกว่าใบหน้าของทั้งสองกำลังลุกเป็นไฟ เธอ เดินไปที่ซุนเฉิงอย่างเงียบๆ “พี่ซุน คุณช่วยสำรองจ่าย …

“สํารองจ่าย? ล้อเล่นอะไรกัน เขาทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต บน ตัวไม่มีเงินแต่กลับมีหน้ามาจีบสาว ฉันซุนเฉิงอยู่มาจนโตเพิ่งจะ เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้

ซุนเฉิงพูดด้วยความโกรธ แต่ในใจกลับสะใจอย่างยิ่ง

“ก็แค่สำรองจ่าย ไม่ใช่ว่าจะไม่คืนคุณ” หวางเขนหนรู้สึกผิด น้ำเสียงยิ่งเบาลงเรื่อยๆ

“คนจนอย่างเขา จะมีเงินหรือไง? อย่างว่าแต่ห้าล้าน ต่อให้ เป็นแค่ห้าแสน เขาก็คืนไม่ไหว

ในเวลานี้หวางเยนหนคิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับ ถูกมู่หยุนดึงกลับมา และได้ยินเพียงคำอธิบายของเขา “ฉันไม่มี นิสัยชอบพกเงิน แต่อีกเดี๋ยวจะมีคนมาจ่ายเงินให้
ด้วยฐานะของมู่หยุน เงินทองและสิ่งอื่น ๆ มักอยู่ภายใต้การ ควบคุมของเลขานุการที่รับผิดชอบในการจัดการชีวิตความเป็น อยู่ของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่มีนิสัยในการพกพาเงิน

ซุนจิ้งหน้า คร่ำเครียด “ช่างน่าขายหน้าจริงๆ วันนี้ไม่น่าพา นายออกมาด้วยเลย ไม่มีเงินก็ไม่มีเงิน เสแสร้งไปทำไม นายเป็น ยังไง ฉันไม่รู้ดีหรือไง? วันนี้เป็นไง ทุกคนต้องมาอับอายไปกับ นายด้วย”

ซุนเฉิงยิ้มอย่างสะใจ ดวงตาที่มองหวางเขนหนสว่างวาบไฟ แทบจะลุกโชน เขาเอ่ยออกมา “เยนหน ฉันบอกเธอตั้งนานแล้ว ว่าสามีไม่ได้เรื่องนี้ของเธอไม่น่าเชื่อถือ เอาอย่างนี้ไหม จากนี้ไป เธอติดตามฉัน ส่วนเงินค่าชดใช้นี่ฉันจะออกเอง เป็นไง?”

พูดไป ในสมองของเขาก็เริ่มจินตนาการไปถึงการแนบสนิท ชิดเชื้อกับหวางเยนหน แค่คิดท้องน้อยของเขาก็ร้อนผ่านขึ้นมา จนอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากอันแห้งผาก

เมื่อมองไปที่ท่าทางหยาบคายของซุนเฉิง หวางเยนหนก็

คล้ายจะรู้สึกราวกับตนเองกำลังมองคนออกอย่างทะลุปรุโปร่ง จนอดไม่ได้ที่จะต้องไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของมู่หยุน นี่คือพูดจาแทะโลมอย่างชัด อีกทั้งยังอยู่ต่อหน้าคนมากมาย

ในห้างสรรพสินค้าและต่อหน้าสามีของเธอ

ไม่มีใครสามารถแบกรับความอัปยศอดสูแบบนี้ได้

สายตาสังหารของมู่หยุนวาบผ่านขึ้นมาทันที เขายื่นมือออกไป จับมือของหวางเยน รันเบา ๆ “อย่าไปสนใจเขา
ในเวลานี้ พนักงานแคชเชียร์ก็แจ้งว่า “คุณผู้ชาย ตามกฎของ พวกเรา ถ้าคุณนำเงินมาไม่พอ คุณสามารถเลือกที่จะจ่ายเงิน หนึ่งในสิบของราคาสินค้าที่ซื้อเพื่อเป็นค่าเสียหายจากการชำระ บัญชี”

“ฉันรู้ เงินของฉันจะมาเร็ว ๆ นี้ มู่หยุนตอบอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นมู่หยุนดูเหมือนจะไม่มีเงินจ่าย แคชเชียร์ก็เยาะเย้ย “สมควรเสนอให้กับผู้จัดการจริงๆ หลังจากวันนี้หากต้องการมา ทีมอลล์เทียนเคอ จะต้องจ่ายเงินมัดจําเอาไว้ก่อน หลีกเลี่ยงพวก มาถึงที่นี่แล้วไม่มีเงินจ่าย ๆ อึ้งๆ”

“คุณเป็นแค่แคชเชียร์ พล่ามอะไรกัน” หวางเป็นหนทนฟังต่อ ไม่ไหว ยังไงเสียเธอก็เกิดในตระกูลหวาง ในเมืองเจียงถือว่า มีหน้ามีตาเช่นกัน ตอนนี้เธอกลับถูกพนักงานแคชเชียร์ตัวน้อย เอ่ยเยาะเย้ยจึงรู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา

“คุณผู้หญิง แคชเชียร์แล้วยังไง พวกเราแม้ว่าเราจะทำเงินได้ น้อย แต่ก็รู้จักตนเอง ใครจะไปเหมือนพวกคุณ ไม่มีเงินแล้วยัง มาช็อปปิ้ง ไม่รู้จักประมาณตนเลยสักนิด ถ้าตอนนี้คุณจ่ายเงิน ชดเชยค่าเสียหายออกมา ฉันจะหุบปากและขอโทษคุณทันที”

หวางเยนทรันโกรธจนแทบบ้า แต่กลับไร้หนทางตอกกลับ

ในทางกลับกัน ซุนเฉิงกลับเลิกคิ้วให้แคชเชียร์และยกนิ้วโป้ง ขึ้น ที่แท้ทั้งคู่ก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้กันมานานแล้ว

แคชเชียร์ที่ได้รับคำชมพริบตาก็โทรออกต่อหน้าคนทั้งหมด “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการเหลียง มีคนไม่ยอมจ่ายเงิน อืม ใช่ค่ะ โอเค
ในไม่ช้า ประตูกระจกด้านหลังแคชเชียร์ก็ถูกเปิดออก เป็น ชายในวัยสามสิบคนหนึ่ง หน้าตาดุร้ายเดินออกมา

“ผู้เหลียง” แคชเชียร์ทักทายชายคนนั้น

“อืม” ผู้จัดการเหลียงพยักหน้าแล้วถาม “คนไหนจ่ายเงินไม่

ไหว?”

“เป็นแขกพวกนี้” แคชเชียร์ไปที่พวกม่หยุน

“ผู้จัดการเหลียง ผู้จัดการเหลียง ฉันเอง” ซุนเฉิงเดินเข้าไป อย่างยิ้มแย้ม

“โอ้ ที่แท้เป็นคุณชายซุนทำไมกัน ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเงินหรือ?”

“ล้อเล่นหรือไง ผมซุนเฉิงซื้ออะไรมีหรือจะจ่ายไม่ได้? เป็นไอ้ หน้าโง่นั่นต่างหาก ทำตัวหน้าใหญ่ใจโต หึหึ”

ซุนเฉิงเอ่ยและชี้ไปที่มู่หยุน จากนั้นจึงส่งสายตาให้ผู้จัดการเห ลียงอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะมาที่หูของเขาแล้วกระซิบว่า “ผู้จัดการ เหลียง ผมเห็นเจ้านั่นแล้วขัดหูขัดตา คุณช่วยผมจัดการมันหน่อย ลูกประคำไม้ลูกแพรวันนั้นผมมอบให้คุณ

ผู้จัดการเหลียงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เขาไม่วายเอ่ยถาม “เขาทําอาชีพอะไร?”

“เป็นลูกเขยจนๆ แต่งเข้าบ้านเจ้าสาว พวกขยะขอทาน เพิ่ง กลับมาจากการเป็นทหาร”
“ลูกเขยขอทานจนๆ แต่งเข้าบ้านเจ้าสาวก็กล้ามาที่มอลล์ เทียนเค่อเพื่อขอติดเครดิต?”

ผู้จัดเหลียงแค่นเสียงเย็นและเดินไปหาหยุน “คุณผู้ชายท่าน นี้ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่คุณจะจ่ายเงิน?

หยุนยิ้มเยาะ “เพื่อนของฉันจะมาชำระเงินเร็ว ๆ นี้

“ขออภัย คุณต้องชำระเงินเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณไม่มีเงิน ก็อย่าหาว่า พวกเราไม่เกรงใจ

จากนั้นมีแขกบางคนเดินวนเข้ามาและชี้มือไม้

“จุ๊จุ๊ กล้ามาขอติดเงินที่มอลล์เทียนเคอ

“ตอนนี้ใคร ๆ ก็มาที่มอลล์เทียนเคอเพื่อซื้อของได้แล้วหรือ เนี่ย?”

“น่าอายจริงๆ

เผชิญหน้ากับการชี้นิ้วมองของคน ซุนจิ้งรีบหลบไปแอบด้าน หนึ่งตั้งนานแล้วและทำตัวราวกับไม่รู้จักมู่หยุน ในขณะที่หว่าง เยนทรันยังคงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหยุนด้วยใบหน้าแดงก่ำ กำลังอารมณ์เสีย “ทำไมเธอถึงได้เลอะเลือนขนาดนี้ มาเล่นไป กับเขาด้วย เฮ้อ”

“คุณกำลังทำให้พวกเราเสียเวลา”

ผู้จัดการเหลียงหัวเราะเหี้ยมก่อนจะหยิบวิทยุออกมา “เอาคน มาจัดการซะ”
ในไม่ช้า ก็มีชายร่างใหญ่ท่าทางนักเลงเดินเข้ามาสองสามคน

“ไอ้หนู ไม่แหกตาดูบ้างว่าที่นี้ที่ไหน ยังกล้ามาติดเงิน

“ฉันว่าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง

“พอดีเลยพวกพี่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เคลื่อนไหวกระดูก ห

ผู้ชายตัวใหญ่หลายคนล้อมวงเข้ามา ขอแค่ผู้จัดการเหลียง ออกคําสั่ง พวกเขาก็พร้อมลงมือทันที

“พวกคุณทําแบบนี้ได้ยังไง ฉันจะโทรเรียกตำรวจ!” หวางเยน

หรันตะโกนเสียงดังและดึง โทรศัพท์มือถือออกมา

“ฉันขอแนะนำให้เธอวางมือถือลง ตอนนี้เธอไม่มีเงินจ่าย ถ้า ตำรวจมา เธอว่าพวกเขาจะจับใคร” ผู้จัดการเหลียงกล่าวอย่าง ระมัดระวัง เขามองไปที่หวางเยนหวั่นอย่างประเมิน ดวงตาเป็น ประกาย

“สาวน้อยหน้าตางดงามขนาดนี้ ไปคุยเป็นเพื่อนเล่นกับฉันที่ ด้านหลังดีกว่า ฉันไม่คิดค่าผิดสัญญากับเธอ เป็นไง?”

“ฝันไปเถอะ” หวางเยนหรับกรีดร้อง

มู่หยุนที่ยังคงสงบนิ่งมาตลอด กลับค่อยๆ เอ่ยเสียงเข้มขึ้น “ผู้ จัดการเหลียง คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณกำลังปฏิบัติตามเงื่อนไข ของมอลล์เทียนเคอ

“ตอนนี้ สิ่งที่ฉันพูดก็คือเงื่อนไข” ผู้จัดการเหลียงยิ้มอย่าง สะใจ เขามองไปที่หวางเยนหวันด้วยตาลุกโชน ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ถ้าได้สนุกไปกับเธอ

“ฉันเป็นผู้จัดการที่นี่ฉันใหญ่ที่สุด!

“ถ้าเจ้านายของพวกคุณมา คุณจะกล้าพูดอย่างนั้นอีกหรือ? ต้องรู้ด้วยว่า ฉันเป็นลูกค้าของมอลล์เทียนเคอของพวกนาย

“เจ้านาย? อย่ามาฉันให้ยาก ฉันจะพูดอย่างนี้แล้วกัน ตอนนี้ จงจ่ายเงินซะ ไม่งั้นก็อย่างหาว่าฉันไม่เกรงใจ

ผู้จัดการเหลียงเอ่ย จากนั้นจึงส่งสายตาให้กับลูกน้องก่อนจะ

ตะโกนเสียงดัง “ลากไปสั่งสอนให้ดีๆ ด้านหลัง

“เหลียงสง คุณกำลังทำอะไรอยู่

ในเวลานี้เอง เสียงสุขุมของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจาก ด้านหลังผู้จัดการเหลียง