บทที่ 2 เจ้าของบ้านเช่าที่เป็นผู้หญิง

หลี่เต๋อเทียนและหลี่เวย รวมถึงผู้คนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาต่างก็ ตกตะลึงไป ทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็ดังลั่นขึ้นมา ราวกับว่าพวก เขากำลังได้ยินเรื่องที่น่าตลกที่สุดในโลก

หลี่เต๋อเทียนที่อยู่ด้านหน้าก็ยิ้มกลับ

“เด็กน้อย เห็นแก่ที่นายทำให้ฉันรู้สึกตลก ฉันจะให้แกมีชีวิต อยู่ต่ออีกสองสามวัน ไปจัดการฝากฝังเรื่องของตัวเองเอาไว้ให้ เรียบร้อย”

หลเวยมองไปที่หยุนอย่างดูถูกเหยียดหยาม และก้าวเดินขึ้น มาข้างหน้า

“ถึงตอนนั้นฉันจะเปลี่ยนเชือกให้แก เป็นไง สมใจไหม

ในสายตาของหลี่เวย ตอนนี้หยุนก็ไม่ต่างจากคนตาย เมื่อ มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของเขา ในใจของตนก็ อดอิจฉาขึ้นมาไม่ได้

“หน้าตาดีแบบนี้ ทำไมถึงได้มอบให้คนใกล้ตายแบบนี้กัน คิดไป ในใจก็โมโหขึ้นมา เขายื่นมือออกไปต้องการบีบหน้า

หยุน

“เสี่ยวหยุน พวกเราไปกันเถอะ

ลุงรีบเข้ามาขวางหน้ามหยุนเอาไว้และดึงแขนของเขา คิดจะพามหยุนจากไป เขาไม่สามารถปล่อยให้เด็กหนุ่มที่ตัวเองเห็น มาตั้งแต่เล็กจนโตต้องถูกฆ่าตายไปแบบนี้

“ยุ่งอะไรวะ ไอ้หมาแก่” หลี่เวยขมวดคิ้วและยกเท้าขึ้นเตะลุง

“บังอาจ”

ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังขึ้น ราวกับฟ้าร้องในฤดูใบไม้ผลิ จนในใจของทุกคนถึงกับสั่นสะท้าน

หลี่เวยรู้สึกท้องขมวดขึ้นทันที อวัยวะภายในของเขาก็บิด เข้าหากันจนเจ็บปวด “กึก” แขนทั้งสองข้างของเขาถูกหักและบิด เป็น 90 องศาทันที

“อ๊าก!! แกกล้าดีมาแตะฉัน ฆ่ามัน

หลเวยล้มลงบนพื้น หน้าผากของเขาผุดเหงื่อเย็นๆ ขึ้น และ

ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

บอดี้การ์ดหลายสิบคนชักปืนออกมาทันที และยกขึ้นเตรียมยิง

ใครจะรู้ว่าก่อนที่พวกเขาจะได้เหนี่ยวไก พวกเขากลับถูก โจมตีอย่างหนักจนหมดสติไป

ชายร่างใหญ่กว่าเดินมาข้างๆ มู่หยุน ดวงตาดุดันราวกับเสือ จ้องไปที่หลี่เต๋อเทียนและคนอื่น ๆ รังสีความโกรธแผ่กระจาย ออกมา จนทำให้คนต้องรู้สึกสั่นสะท้านด้วยความกลัว

มันเป็นผู้ช่วยที่ทรงพลังของมหยุน: หวงสง

“ลุงฝู พวกเรากลับกันเถอะ”
มู่หยุนเอ่ยกับลุงอย่างอ่อนโยน

“ดี ดี” ลุงฝูพยักหน้าด้วยความดีใจ และจากไปพร้อมกับหยุ

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว หยุนก็หันมาเหลือบมองหลี่เต๋อ

เทียน

“หลังจากนี้อีกเจ็ดวัน ถ้าไม่ไป ล้างทั้งตระกูล”

ใบหน้าของหลี่เต๋อเทียนขุ่นมัว เมื่อเห็นว่ามู่หยุนเดินออกไป ไกลแล้วจึงค่อยแอบถอนหายใจอย่างโล่งใจขึ้น

“ไปตรวจดู เด็กนั่นมีที่มาที่ไปอย่างไร

“ครับ!”

กลับไปที่รถ ลุงมองไปยังรถหรูตรงหน้า เขารีบโบกมือ ปฏิเสธ “ฉันเนื้อตัวสกปรก ไม่ขึ้นรถดีกว่า”

“ลุงฟู รถของพวกเราเอง ไม่เป็นไร

หวงสงโน้มตัวลงไปเปิดประตู ท่าทางแสดงรอยยิ้มไร้เดียงสา

“ลุง อาศัยความสัมพันธ์ของคุณกับหยุน…พี่หยุน อย่าว่าแต่ รถคันนี้เลย ตอน ให้ทำเครื่องบินพังไปอีกที่ก็ไม่ใช่ปัญหา

ลุงฝูถูกมู่หยุนช่วยประคองขึ้นรถไป ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่อง รอยเพิ่งแสดงรอยยิ้มมีความสุขออกมาเป็นครั้งแรก
“เด็กน้อยช่างรู้จักพูดจาเสียจริง

รถสตาร์ทเครื่อง และส่งลุงกลับไปยังบ้านของเขา

มู่หยุนมองไปที่บ้านอันทรุดโทรมหลังคารั่ว แล้วนึกไปถึง ตรอกซอกซอยของหมู่บ้านตระกูลมู่ในอดีต รังสีสังหารที่มีต่อ ตระกูลหลี่ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“จอมพลหยุน ถ้าตระกูลหลี่มาขอยกโทษ คุณจะปล่อยพวกเขา

ไปจริงๆ เหรอ?”

มู่หยุนยิ้มน่ากลัว

“ เทียนสวงหวง หยู่โจ้วหงฮวง” ที่ฉันสร้างขึ้นมาเองกับมือ แปดกองทัพหยุนเทียน หนึ่งในนั้นมีกฎทางทหารข้อหนึ่งนายยัง จําได้ไหม?”

หวงสงชะงัก ท่าทางเคร่งขรึมและตอบกลับอย่างหนักแน่น

จริงจัง “กฎทหารทุกข้อ ข้าน้อยไม่เคยลืมแม้แต่ครึ่งค่า

“ตนที่เป็นเชลยของทัพเรา มีใครเคยรอดชีวิตหรือไม่?”

“อย่างนั้นก็ถูกต้องแล้ว

เมื่อมองไปที่รอยยิ้มอันเย็นชาของมู่หมุน เลือดลมของหวงสง ก็พลุกพล่านขึ้นมาจนใจสั้น

ในเวลานั้นเอง มีเสียงเคาะประตูรถดัง “ปีกปีก” จากด้านนอก

“ไอ้หมาแก่ รีบเปิดประตู” มีเสียงหยาบกระด้างของหญิงสาวดังเข้ามา

“มา..มาแล้ว” ลุงฝูคลำหาทางลงจากเตียง

“ลุง คุณนอนลงเถอะ ผมไปดูเอง” หวงสงกล่าวพลางลุกขึ้น และเปิดประตูไม้ด้านนอกออก

“กระซิบกระซาบอะไร!”

เมื่อประตูไม้เปิดออก ก็เห็นเป็นหญิงอ้วนในวัย 40 ต้น ๆ กำลังเท้าสะเอวด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมือข้างหนึ่งแล้วเธอก็ยกขึ้น เพื่อตบประตู ในปากคาบบุหรี่ ใบหน้าร้ายกาจ ท่าทางดุดันเอา เรื่อง

“แกเป็นใคร? ไอ้หมาแก่นั่นอยู่ไหน?” หญิงอ้วนแสยะยิ้ม “เธอมายุ่งอะไรมิทราบ?”

“ฉันมายุ่งอะไร? ค้างค่าเช่าฉันอยู่สองเดือนไม่ได้จ่าย ยัง มีหน้ามาถามว่าฉันมายุ่งอะไร ฉันจะบอกแกให้วันนี้ถ้ายังไม่จ่าย ค่าเช่าห้องอีก ก็ใสหัวออกไป

ในเวลานี้ ลุงฟูที่อยู่บนเตียงมีสีหน้าอับอายสุดขีดและถอน หายใจออกมา

“พวกเขารู้ว่าฉันเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลมู่และไปทำให้พวก คนใหญ่คนโตขุ่นเคือง ดังนั้นก็เลยเอาแต่เพิ่มค่าเช่าไม่หยุด ตอนที่เพิ่งเช่าอยู่เดือนนึง ค่าเช่าห้าสิบ ต่อมาเพิ่มเป็นหนึ่งร้อย ตอนนี้เธอต้องการหนึ่งพันต่อเดือน…เฮ้อ เดิมที่ฉันคิดจะไปขอ เงินตระกูลหลมาเพื่อจ่ายค่าเช่าสักหน่อย
พูดไป ดวงตาก็มีหยาดน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ความเจ็บ ปวดในใจตลอดสองปีมานี้ล้วนกักเก็บอยู่ข้างใน

หยุนกัดฟัน เขาเดินไปที่ประตูและเอ่ยถามเสียงเย็น “ทำไม บ้านพังๆ ของเธอมีค่าถึงเดือนละหนึ่งพันเชียว

หญิงอ้วนคอแข็งขึ้นมาและทำเสียงเยาะเย้ย

“คนอื่นเช่า ห้าสิบต่อเดือน แต่คนในหมู่บ้านตระกูลมู่เช่า ห้า พันต่อเดือน”

“อยากเช่าก็เช่า ไม่เช่าก็รีบไสหัวไป

“เธออาศัยอะไรมาปฏิบัติต่อคนในหมู่บ้านตระกูลมู่ยอดเยี่ยม แบบนี้?” มู่หยุนแค่นเสียงเย็นชา หญิงอ้วนมองไปที่หยุน ในใจคิดว่าเจ้าเด็กคนนี้สมองพังไป

แล้วหรือไง แบบนี้เรียกว่ายอดเยี่ยม?

“หมู่บ้านตระกูลมู่ของพวกนายไปทำให้ตระกูลหลี่ขุ่นเคือง ยัง คิดจะรอดในเมืองเจียงได้อีกหรือไง? ยังไม่รีบม้วนเสื่อไสหัวไป อีก หรือจะรอให้ตายก่อน

“เอาเงินที่เก็บเกินจากลุงคืนมาก่อน แล้วพวกเราจะไปทันที หญิงอ้วนหัวเราะเยาะ

“ไม่ไปสืบดูเสียบ้าง เงินเข้ากระเป๋าฉันแล้ว ยังจะคิดเอากลับ ไปอีก ช่างเถอะ แกเอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ปล่อยให้พวก แกเช่าแล้ว รีบไสหัวไปซะ
หยุ่นเอ่ยเยาะ “ทำไม ไม่พูดด้วยเหตุผลใช่ไหม?” “ใช่ ฉันไม่มีเหตุผล แล้วไง?

หญิงอ้วนยิ้มอย่างเหยียดหยาม ในใจแอบคิด ตราบใดที่เธอ ได้รับค่าชมจากตระกูลหลี่แค่สักคำ ที่นี่ก็จะไม่มีใครกล้ายั่วโมโห เธออีก อีกทั้งสิ่งที่เธอทำก็แค่กลั่นแกล้งชายชราผู้โดดเดี่ยว เท่านั้น แถมยังทำเงินได้มากมาย

หวงสงก็หัวเราะเช่นกัน ถ้าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลก็ดี อย่างยิ่ง

“ทำไม คิดจะลงไม้ลงมือ?” หญิงอ้วนมองไปที่สัดส่วนของหวง สงแล้วก็รู้สึกท่าจะไม่ดี จึงหันหลังกลับไปแล้วตะโกนขึ้นดังลั่น

“ตาแก่ มีคนคิดจะลงมือ”

หลังจากคำพูดของหญิงอ้วน อาคารที่อยู่ไม่ไกลออกไปมีเสียง ดื่มสังสรรค์ดังกึกก้องอยู่ในห้อง จากนั้นชายกำยำเปลือยท่อน บนกลุ่มหนึ่งก็ออกมา ในมือถือท่อนเหล็กแหลมคม ท่าทางดุดัน

คนน่าหน้าเป็นชายฉกรรจ์หัวโล้น สีหน้าราวกับตอไม้

“มีอะไร คิดจะก่อเรื่องเรื่องหรือไง? ไม่ไปหาฟังเสียบ้าง ว่าฉัน ไอ้หัวโล้นเป็นใคร”

มู่หยุนมองนาฬิกาของตน

“ห้าวินาที ลุงยังต้องพักผ่อน

“ห้าวินาที?” ชายฉกรรจ์หัวโล้นไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไรหญิงอ้วนคายบุหรี่จากปากทิ้งลงบนพื้น

“จัดการก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ในเวลานั้นเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด หญิง อ้วนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แต่กลับเห็นชายหัวโล้นและคนอื่น ๆ กำลังนอนอยู่บนพื้นและร้องครวญคราง มีดในมือตกอยู่อีกทาง หนึ่ง

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง…

เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถจัดการ ทั้งหมดลงได้ ชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า

เธอจะรู้ได้อย่างไรว่า คนที่เป็น เทียนสวงหวง หัวหน้ากองทัพ หวง หวงสงตัวคนเดียวเคยมีบันทึกการสังหารทหารรับจ้างตัว เล็กๆ ด้วยมือเปล่าภายในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง

หวงสงแค่นเสียงเย็นชา ราวกับไม่ค่อยจะพอใจกับความเร็ว ของตน

“ให้เธอหนึ่งหมื่น” มู่หยุนเตะผู้หญิงคนนั้นล้มลง

หวงสงหยิบเหรียญหนึ่งร้อยหยวนออกมาและโยนมันลงบน ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

“ตอนนี้ลุงไม่ค้างค่าเช่าเธอแล้วสินะ?”

“ไม่ค้างแล้ว ไม่ค้าง” หญิงอ้วนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ถ้ารู้ว่าวัน นี้เธอเจอตอแข็งเข้าให้แล้ว และไม่กล้าพูดจาร้ายกาจขึ้นมาอีกต่อไป

“ดี อย่างนั้นก็ถึงเวลาคิดบัญชีที่เธอติดค้างพวกเราแล้ว

มู่หยุนเยาะเย้ย

“อะไรนะ!” หญิงอ้วนตื่นตกใจ

“อย่าส่งเสียงรบกวนลุง ไปที่อาคารตรงนั้น” มู่หยุนพูดกับ หวงสง จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้านและปิดประตูไม้ลง

โดยตรง

“รับบัญชา” หวงสงทําความเคารพ จากนั้นใบหน้าก็เผยรอย ยิ้มเหี้ยมเกรียม

การทรมาร เป็นส่วนที่เขาชื่นชอบที่สุด ในรายการบันเทิง

ตลอดค่ำคืนนี้ ทั้งอาคารมีเสียงกรีดร้องที่ทำให้คนต้องใจสั่น ด้วยความหวาดผวาดังขึ้นเป็นครั้งคราว จนเพื่อนบ้านรอบ ๆ ล้วนนอนหลับไม่สนิท และบางคนถึงกับต้องนอนฝันร้าย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ