ตอนที่18 จะคืนสามีของฉันมาได้หรือยัง?

จิณณาย่อมรู้อย่างแน่นอนว่าคุณปู่บ้านสุทรรศน์รัง สสีคือใคร

เธอถือถุงยี่ห้อแบรนด์เนมในมือแรงขึ้น ฝืนยิ้มอย่าง ไม่เต็มใจ พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆดูลึกลับ”อย่างนั้นเห รอ? งั้นขอแสดงความยินดีด้วยนะ

ฉันไม่อยากทะเลาะกับหล่อนอีก

เมื่อพนักงานคิดเงินเสร็จ ฉันหยิบบัตรคืนมา แล้ว ออกจากร้านทันที จากนั้นก็ไปซื้อรองเท้าส้นสูงสีอ่อนคู่ หนึ่ง

ครั้งนี้ฉันฉลาดขึ้นแล้ว ดูราคาก่อน ถึงค่อยลองสวม

ฉันกลัวว่าคนขับรถจะรีบ ซื้อรองเท้าเสร็จแล้วจึง เดินอกมาที่ประตูอย่างรวดเร็ว สุดท้ายเมื่อมาถึงประตู เซ็นเซอร์ทั้งสองด้านส่งเสียง“ปิ๊บปั๊บปั๊บ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้ง 2 คนตรงเข้ามา หยุดฉัน แล้วกล่าวว่า “คุณผู้หญิง บนตัวของท่านอาจมี ของที่เป็นแถบแม่เหล็กนะครับ”

ในตอนนี้ ผู้จัดการห้างสรรพสินค้าเดินเข้ามา และ ขอตรวจดูของในถุง

ฉันยื่นถุงให้เธอตรวจทันที
ผู้จัดการแสดงกิริยาว่าแถบแม่เหล็กของชุดเดรส และรองเท้าส้นสูงได้เอาออกเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงเดิน ผ่านประตูเซ็นเซอร์อีกครั้ง แต่ยังมีเสียงเกิดขึ้น

เพราะว่าฉันได้ซื้อชุดเดรสราคาสองแสนหนึ่งหมื่น เหรียญ ผู้จัดการจึงดูละอายใจที่จะพูดขอตรวจดู กระเป๋าของฉัน

แต่เป็นฉันส่งกระเป๋าให้กับทางผู้จัดการเอง

ผลลัพธ์คือ ผู้จัดการตรวจพบสร้อยข้อมือเงินพร้อม ป้ายราคา!

“ฉันไม่ได้หยิบมานะคะ”

ใจของฉันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!

สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นสิ่งที่ฉันประทับใจ มันอยู่ตรง เคาน์เตอร์ภายในร้านที่ฉันซื้อชุดเดรส แต่มาอยู่ใน กระเป๋าของฉันได้อย่างไร?

ขณะที่ฉันสับสนอยู่นั้น พนักงานในร้านเสื้อผ้าคน หนึ่งวิ่งเข้ามา มองเห็นสร้อยข้อมือในมือของผู้จัดการ แล้ว ก็ร้องไห้ออกมา “ที่แท้อยู่นี่เอง! ฉันคิดว่าหายไป เสียแล้ว”

คนที่ตามเธอมาด้วยด้านหลังคือ จิณณา

ผู้จัดการถามพนักงานว่าเกิดอะไรขึ้น
พนักงานพูดว่า เมื่อสักครู่มีแขกอยู่ในร้านมากมาย หันกลับไปดูพบว่าสร้อยข้อมือหายไปแล้ว ตกใจกลัว แทบตาย

ถึงแม้ว่าพนักงานจะไม่ได้พูดว่าฉันเป็นคนเอาไป แต่ สิ่งนี้มาอยู่ในกระเป๋าของฉัน ได้อธิบายทุกอย่างทั้งหมด แล้ว ฉันยังคงหันไปอธิบายกับเธอ ฉันไม่ได้หยิบ มานะคะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ในกระเป๋าของฉันได้ยัง ไง”

ผู้จัดการเหลือบมองฉัน พูดอย่างดูถูกว่า”ไปพูดกับ ตำารวจเถอะ!”

ครั้งนี้ฉันตื่นตระหนกมากจริงๆ!

วันนี้ฉันต้องไปพบคุณปู่กับดนุนัย ถ้าหากต้องไปพบ ตำรวจเพราะเรื่องนี้ และถูกเตะหน่วงเพราะเรื่องนี้จน เสียงาน ไม่รู้ว่าคุณปู่ของดนุนัยจะมองฉันยังไง!

ผู้จัดการบอกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพา ฉันไปยังชั้นแรกของสำนักงาน จากนั้นรอให้ตำรวจมา

ฉันขัดขืนไม่อยากไป จิณณาที่ยืนอยู่ข้างๆ พูด อย่างไม่ยินดียินร้ายว่า“ณิชา เมื่อก่อนนี้เธอก็ทำตัวเป็น โจรในบ้านของเรา คุณ พ่อคุณแม่ต่างก็พยายามเอา หูไปนาเอาตาไปไร่ แต่ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า เธอจะ กล้ามาขโมยของในห้างได้”

หล่อนกับฉันมีหน้าตาเหมือนกัน
โดยธรรมชาติแล้วคำพูดจึงน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง

ผู้จัดการพาฉันไปที่ห้องรับรองของห้าง ในเวลา เดียวกัน ก็แจ้งตำรวจด้วย

เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ตำรวจ ต้องการทำความเข้าใจถึงเหตุการณ์ แต่เพราะห้องเก็บ กล้องวงจรปิดถูกล๊อค ตอนกลางคืนจึงจะตรวจสอบได้

เดิมที พวกเขาตัดสินใจว่าจะนำตัวฉันไปยังสถานี ตำรวจ แต่เมื่อผู้จัดการได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ทันใด นั้นก็พาฉันออกมาพร้อมรอยยิ้ม

จนเมื่อฉันออกมา เธอยังขอโทษฉันแล้วขอโทษฉัน อีก ขอให้ฉันอย่าติดใจกับเรื่องนี้

ฉันรู้สึกสับสนในใจ

แต่เมื่อฉันนำเสื้อผ้ากลับมาถึงปากประตู ตอนที่เปิด ประตูรถนั่นเอง กลับค้นพบว่า มีคน2 คนนั่งอยู่ด้านใน เรียบร้อยแล้ว

คือ ดนุนัย และจิณณา

ในนั้น จิณณานั่งอยู่ที่ปากประตู กั้นฉันไว้

ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันทำได้เพียงนั่งลงฝั่งด้านหน้า ฉันเพิ่งจะนั่งลง ก็ได้ยินจิณณาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลว่า“ณิชา เธอไม่เป็นไรนะ? ฉันกลัวว่าพวกเขา จะกลั่นแกล้งเธอ เลยมองหาดนุนัย เธอคงไม่โทษฉัน นะ?”

ฉันไม่ตอบอะไร

เงยหน้าขึ้น มองผ่านกระจกหลัง มองเห็นสายตา ของดนุนัยเข้าพอดี

ดวงตาของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้า ท่าทีไม่ แยแสใดๆ ฉันเลยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

จิณณาเห็นว่าฉันไม่ตอบอะไร ก็รู้สึกไม่สนุกอีกต่อ ไป เพียงแค่ว่า ฉันสามารถมองเห็นได้จากกระจกหลัง ว่า แขนของเธอเกี่ยวแขนของดนุนัยอยู่

รถขับมาจนถึงบ้านสุทรรศน์รังสสี จิณณาและดนุ นัยลงจากรถก่อน แล้วให้เบาะหลังแก่ฉันเพื่อเปลี่ยนชุด และรองเท้า

ตอนที่ลงจากรถ มองเห็นมือทั้งสองข้างของจิณณา โอบรอคอของดนุนัย เพื่อโน้มมาจูบพอดี

ฉันรีบสาวเท้าก้าวเข้าไป และยืนถามว่า “จะคืนสามี ของฉันมาได้หรือยัง?”