ตอนที่ 19 เด็กดี คืนนี้ผมจะกลับไปทำร้ายคุณ

คำพูดของฉัน ทำให้จิณณามีสีหน้ากระอักกระอ่วน ขึ้นมา แต่ว่า ดนุนัยไม่สนใจฉันเลย

เขาโอบเอวหญิงสาว เอนกายแล้วจูบหล่อน”เด็กดี คืนนี้ผมจะกลับไปทำร้ายคุณนะ”

ปฏิสัมพันธ์ที่อ่อนโยนระหว่างคน2 คน และฉันที่ยืน อยู่ข้างๆ ราวกับเป็นส่วนเกิน

คำสาบานตนที่เพิ่งจะพูด ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เปลี่ยนเป็นการเสียดสีที่ยิ่งใหญ่จนไม่มีอะไรเปรียบได้ ไปแล้ว

ในที่สุด ดนุนัยยังคงไปส่งจิณณา และเดินเข้าประตู บ้านสุทรรศน์รังสสีกับฉัน

พวกเราเปลี่ยนรองเท้าเมื่อเดินเข้าไป และคนรับใช้ พาพวกเราไปยังห้องโถงใหญ่

ตอนที่กำลังเดิน รู้สึกว่ามือขวาของฉันอุ่นขึ้นมา

ก้มหน้าลง ฝ่ามือใหญ่จับมือของฉันไว้อย่างอบอุ่น สีหน้าเมินเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หัวใจของฉันเต้นอย่างรุนแรง

ตอนที่พวกเราไปถึงห้องโถง ทินบัติ คุณปู่ของดนุนัยรอพวกเราอยู่ที่นั่นแล้ว

มาถึงด้านหน้า ดนุนัยจึงปล่อยมือฉัน แนะนำฉันต่อ ทินบัติ

หลังจากพวกเรานั่งลงแล้ว ทินบัติถามบางคำถาม กับฉัน ฉันตอบทุกอย่างตามความเป็นจริง

ตลอดกระบวนการนี้ บางครั้งดนุนัยก็จะขยับมา อย่างใกล้ชิด หรือไม่ก็ช่วยฉันจัดผม หรือไม่ก็โอบเอว ฉัน

ในเวลาที่ทินบัติถามบางคำถามที่ตอบได้ยาก เขา ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนแก้ไขให้ฉัน

ช่วงเวลาอาหารเย็นก็เช่นเดียวกัน ดนุนัยหยิบจาน อาหารให้ฉัน และเลาะก้างปลาให้กับฉัน

เวลาล่วงมาถึง 4 ทุ่มครึ่ง ฉันกับดนุนัยจึงออกมา จากบ้านของทินบัติ

ในตอนที่กล่าวลา ทินบัติตบที่ไหล่ของดนุนัยแล้ว พูดว่า “ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย ปู่พึงพอใจมาก พวกเธอ รีบเข้าเถอะ ให้กำเนิดหลานตัวอ้วนๆแก่ปู่ในปีหน้าได้ แล้ว!”

พูดจบ ดนุนัยก็ดึงตัวฉันไปใกล้ จนใบหน้าใกล้กัน กับฉัน พูดด้วยน้ำเสียงที่กำกวมว่า“ได้ยินคุณปู่พูดแล้ว ใช่ไหม? วันนี้กลับไป พวกเราตั้งใจทำกันเถอะ”
เขาอยู่ใกล้ฉันมาก ลมร้อนพ่นอยู่ข้างหู ฉันหน้าแดง ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

พอมองเห็น ทินบัติก็เข้าใจ พูดเร่งว่า”ดีดี อย่าอยู่นี่ เลย รีบไปเถอะ!”

ดนุนัยพาฉันออกมาที่ประตู ฉันอยู่ในอ้อมแขนของ เขา เป็นความอบอุ่นที่คาดไม่ถึงจนน่าอึดอัดใจ

ตอนที่พวกเราออกมาจากบ้านสุทรรศน์รังสสี เมื่อ ประตูบ้านได้ปิดลงชายหนุ่มก็ปล่อยมือทันที หมุนตัว และเดินตรงไปยังรถ

ฉันที่โง่เขลาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ยังตามเขา ไปที่รถ ดนุนัยหันหน้ามา พูดพร้อมทำหน้าขยะแขยง ว่า“ไปให้พ้น”

ถึงแม้ว่าจะฉันจะเข้าใจดีว่าตอนที่เข้าไปในบ้านนั้น ทั้งหมดที่ดนุนัยทำคือการแสดง แต่ท่าทีของเขาเปลี่ยน เร็วเกินไป ทำให้ฉันไม่สามารถตอบรับได้ในทันที

ฉันยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถยนต์ที่เครื่องยนต์แผด เสียงคำรามผ่านไป คิดได้ว่าเขาคงจะไปหาจิณณา

คิดถึงสิ่งที่พวกเขารอที่จะทำแล้วนั้น…

ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องซื้อของในตอนบ่ายวันนี้ ฉันรีบเร่งไปยังสถานีตำรวจท้องที่ใกล้ๆ ถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิด ขึ้น

แต่ตอนนี้ ตำรวจเปลี่ยนเวรแล้ว ทำให้ฉันต้องมาอีก ทีในวันพรุ่งนี้

ทำอะไรไม่ได้อีกฉันจึงต้องขอลางานตอนเช้าในวัน รุ่งขึ้น ฉันไปสถานีตำรวจก่อนเพื่อหานายตำรวจที่เป็น คนสอบถามเหตุการณ์ตอนนั้น

สุดท้ายแล้ว พวกเขาให้คำตอบแก่ฉันว่าจริงๆแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นจึงไม่มีการตรวจดูกล้อง วงจรปิด

แต่ว่าฉันไม่ยอมรับการแก้ปัญหาแบบนี้ ภายใต้การ ร้องขออีกครั้งของฉัน รวมถึงเหตุการณ์ที่ดนุนัยเข้ามา ร่วมด้วย เขาจึงไม่กล้าที่จะเมินเฉยฉันอีก ทำได้เพียง แค่ไปที่ห้างสรรพสินค้า กับฉันอีกครั้ง

ท้ายที่สุด พวกเราหาผู้จัดการจนพบและแจ้งว่า ต้องการที่จะดูกล้องวงจรปิด ผู้จัดการรีบเห็นด้วย ทันที

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ฉันคิดไม่ถึงก็คือ กล้องวงจรปิดใช้ ไม่ได้เสียแล้ว!

ผู้จัดการเห็นว่ากล้องวงจรปิดดูไม่ได้ ใช้น้ำเสียงพูด อย่างเกินจริงว่า“ตายแล้ว กล้องวงจรปิดพังเสียแล้ว รีบ ให้คนมาซ่อมเร็ว
ช่วงเวลานั้น ฉันเข้าใจได้ทันที จิณณาอาจจะคิดได้ ว่าฉันต้องกลับมาดูกล้องวงจรปิด ดังนั้นจึงเตรียมพร้อม ไว้แต่ต้น

อย่างไรก็ตามกล้องวงจรปิดนี้ไม่ได้รับการซ่อมแซม

คนงานซ่อมบำรุงของที่นั่นไม่ว่างเลยเป็นเวลาครึ่ง ค่อนวัน จึงจบลงด้วยความล้มเหลว

ฉันไม่เต็มใจเลย หลังจากนายตำรวจไปแล้ว ฉันไป หาพนักงานอีกครั้งเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลา นั้น

พนักงานเลิกลักไม่เป็นสุขอยู่นาน จึงบอกว่าไม่รู้ว่า เกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไร

ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันทำได้เพียงจากมา แต่ในขณะ ที่ฉันกำลังจะลงบันไดเลื่อน กลับเห็นผู้จัดการลงลิฟต์ มา แล้วเดินไปที่ร้านนั้น