ตอนที่ 1 แต่งงานแทน

ผู้หญิงทุกคนล้วนคาดหวังว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ตัว

เองรัก

ฉันเองก็เช่นกัน

วันนี้ ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมา12 ปี เพียงแต่ว่า ใช้ชื่อพี่สาวของฉัน “จิณณา”…

แม้ว่าฉันกับพี่สาวจะมีหน้าตาเหมือนกัน แต่ฉันถูกทิ้ง ไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่ยังเล็กด้วยเพราะความผิดพลาด ของโรงพยาบาล จึงถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

กระทั่งเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันถึงได้กลับมาที่บ้านบ้านจันทร์ พานิชย์

สาวบ้านนอกแบบฉัน ไม่เข้ากับความยิ่งใหญ่หรูหรา ของบ้านจันทร์พานิชย์ แต่เพราะฉันไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ยัง เล็ก ฉันจึงระมัดระวังตัวทุกอย่าง หวังว่าจะได้เข้ากับ ตระกูลนี้ และได้รับความรักความเอ็นดูจากพ่อแม่

ดังนั้นเมื่อวานซืน ตอนที่พ่อและแม่ รวมถึงพี่สาวของ ฉันได้ขอให้ฉันแต่งงานกับดนุนัยแทนหล่อน ฉันแทบจะ ไม่เสียเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ ตอบตกลงทันที

ประการที่หนึ่ง เป็นเพราะฉันรักดนุนัย ประการที่สอง นี่คือครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าครอบครัวต้องการฉัน ฉันไม่ อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง
ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ดนุนัยรีบออกไปหลังจากเสร็จพิธี แต่งงาน แม้แต่จะคุยกับฉันสักคำก็ไม่มี

มองดูแหวนเพชรในมือ ภายในใจฉันขมขื่นจนพูดไม่ ออก

ที่ด้านล่างมีเสียงดับเครื่องรถยนต์ ดนุนัยกลับมาแล้ว ฉันเดินไปที่กระจก รีบจัดเก็บผมเผ้าของตัวเอง เดินออก จากห้องนอนด้วยความรู้สึกประหม่า

ที่ด้านล่าง

ฉันนำรองเท้าแตะออกจากตู้รองเท้า วางรอไว้ที่ปาก

ประตู

มองเห็นดนุนัยเดินเข้ามา ฉันยิ้มอย่างมีความสุขตามที่ ภรยาควรจะเป็น และวางรองเท้าแตะข้างๆเท้าของชาย หนุ่ม “ที่รัก คุณกลับมา…แล้ว”

ฉันพูดไม่ทันจบก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลใน อากาศ ภายในนั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมฉุนจัด…

อดแสบจมูกไม่ได้

คืนนี้เขาไปที่ไหนมา?

คำตอบ ชัดเจนในตัวเอง

แต่ว่า ฉันรู้หน้าที่ของฉัน ฉันคือคนที่แต่งงานแทนพี่ สาว ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัย เป็นความร่วมมือกันของบ้านสุทรรศ์รังสสีและบ้านจันทร์

คิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าในใจฉันจะท้อแท้ แต่ก็ยังคง พยายามยิ้มออกมา

ไม่แคร์ว่าฝ่ายชายจะไม่สนใจ ยังคงตามเขาขึ้นไปชั้น บน และเอ่ยเรียก”ที่รักคะ”

เงยหน้ามอง กลับเห็นเขาถอดเสื้อของเขาออกแล้ว กล้ามเนื้อที่แข็งแรงภายใต้แสงไฟในห้องนอน ยิ่งดูเซ็กซี่ นอกเหนือจากเดิมเป็นพิเศษ

ใบหน้าของฉันแดงก่ำไปถึงใบหู รีบหมุนตัวเดินไป ขณะที่คิดจะขอโทษ ก็รู้สึกได้ว่ามีท่อนแขนแข็งแรงโอบ มาจากด้านหลัง

ไม่ทันที่ฉันจะมีเวลาตอบสนอง ก็รั้งตัวฉันไว้แล้ว รู้ตัว อีกครั้งฉันก็อยู่บนเตียงทั้งตัวแล้ว

แม้ว่าเตียงจะนุ่ม แต่ว่าฉันเสียการทรงตัวลงไปอย่าง แรง หลังจึงรู้สึกเจ็บนิดๆ

ฉันเห็นดนนัยยืนอยู่ข้างเตียง มองลงมาที่ฉันหัวจรด เท้า ใบหน้ามุมข้างของชายหนุ่มอยู่อีกด้านของแสงไฟ ถึงแม้ว่าฉันจะมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่กลับรู้สึกได้ ถึงความเย็นเยียบ

วินาทีต่อมา ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยปากถามฉัน ว่า“เธอชื่ออะไร?”
“ฉัน?”คำถามนี้ ทำให้ใจของฉันตื่นตระหนก แต่ยังคง ตอบว่า”จิณ จิณณาค่ะ…”

ฉันไม่ได้ชื่อ จิณณา ชื่อของฉันคือ ณิชา

แต่ฉันไม่สามารถบอกชื่อตัวเองออกไปได้

ฉันเพิ่งจะตอบออกไป ชายหนุ่มก็ก้มตัวลงมา เขาใช้ มือข้างหนึ่งคว้าผมของฉัน บังคับให้ฉันมองหน้าเขา แล้ว เอ่ยถามย้ำทีละคำ “จิณ – ณา ใช่ไหม?”

เวลานี้ ฉันยังคงมองหน้าเขา ภายในดวงตาดำล้ำลึกคู่ นั้น ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆแม้แต่นิดเดียว ทว่ามีแต่…

ความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ!

ตอนที่เขาพูดชื่อพี่สาวของฉัน ดวงตาสีดำเต็มไปด้วย ความลึกลับที่บ้าคลั่ง

มันคือช่วงอบอ้าวของฤดูร้อนชัดๆ หน้าผากของฉัน เลยมีเหงื่อชุ่มโชก ใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ผมถูกเขาดึงไว้ หน้าหันไปทางอื่นไม่ได้ จึงทำได้เพียง มองเขาอยู่อย่างนั้น พยายามจะพยักหน้าให้ได้มากที่สุด

ใจฉัน ถูกแขวนทิ้งไว้นานแล้ว

ดนนัยนั้นเมื่อเห็นฉันเหมือนจะยอมรับ ดวงตาดำที่มอง ดูฉันกลายเป็นเยือกเย็น เอ่ยว่า“เพราะเธอมาที่นี่ในวันนี้ ก็สำนึกไว้ให้ดี เพราะฉัน ไม่ใช่คนดีอะไรเลย!”
เสียงพูดจบลงฉันก็ได้ยินเสียงฉีกกระชากชุดสีแดง บนตัวฉัน!

วินาทีถัดมา ชายหนุ่มไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืน ดันตัว เข้ามา…