บทที่ 7 รักขนาดนี้ มันคุ้มค่าไหม

“หย่าไม่หย่า ไม่ใช่อยู่ที่เธอ

กาจสะบัดน้ำตาที่หลังมือออกด้วยความเลือดเย็น พูดออกมาอย่างน่ารังเกียจว่า “อรอุมา เธอคอยดูนะ การแต่งงานที่ได้มาด้วยวิธีสกปรกของเธอนี้ ฉันต้อง หลายอย่างแน่นอน เธอทำร้ายอุราของฉัน ฉันต้อง ทำให้เธอตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน”

สายตาที่เย็นชามาพร้อมกับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบ หายไปภายใต้สายตาของอรอุมาอย่างเลือดเย็น

“กาจ…. กาจ ….” อรอุมาร้องไห้ออกมา ดึง สายน้ำเกลือที่มือออก อดกลั้นความเจ็บปวดที่ท้อง ลง จะเตียง อยากตามกาจออกไป แต่ว่าไม่มีเรี่ยวแรง ยัง ไม่ทันก้าวเท้าออกก็ล้มลงกับพื้น

“กาจ ขอร้องล่ะ อย่าไปได้ไหม…..” อรอุมายื่น มือออกไป มองไปประตูที่ว่างเปล่า อยากลุกขึ้นมา แต่ ว่า ภาพที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเลือนหายไป…

“อรอุมา เธอฟื้นสักทีนะ”

ดวงตาสั่น อรอุมาตื่นขึ้นมา รู้สึกถึงความอบอุ่น จากฝ่ามือที่กุมมือเธอไว้ เผยเพียงใบหน้าที่อบอุ่น เต็ม เปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย

คนๆนั้น ไม่เคยใช้สายตาเช่นนี้มองเธอ
เธอมองสายตาคู่นั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่กาจ แต่

เป็นวุฒิ

อรอุมาดึงมือตัวเองกลับ อรอุมาพูดด้วยน้ำเสียง เรียบเฉยว่า “วุฒิ ขอบคุณมากนะที่ดูแลฉัน ฉันฟื้นแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”

สายตาแสดงความรู้สึกผิดหวังขึ้นมา วุฒิถอนหาย ใจเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า “อรอุมา เธอทำอย่างนี้ทำไม กาจ ไม่ได้รักเธอ แล้วเธอจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ทำไม มันไม่ คุ้มเลยนะ”

พูดถึงความรัก ไม่มีหรอกคุ้มค่าหรือไม่ มีแต่รัก หรือไม่รักเท่านั้น

ในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้ถึงที่สุด ถ้าจะให้หยุดรัก

เว้นเสียแต่ว่าเธอตายไปเท่านั้น

เวลานี้ อรอุมายังไม่เข้าใจว่ามีความเจ็บแบบหนึ่ง ที่ เจ็บยิ่งกว่าการที่ตายจากไป ถ้าถึงเวลานั้น เธอยังกล้าที่ จะพูดอีกไหมว่ารักแบบไม่มีเหตุผล

“ฉันต้มโจ๊กมาให้เธอ กินก่อนนะ” วุฒิปรับเตียง สูงขึ้น ถือถ้วยมา ต๊กโจ๊กไว้คำนึง เตรียมป้อนให้อรอุมา

“ฉันไม่หิว ” เวลานี้เธอไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
“ไม่หิวก็ต้องกิน ร่างกายเธออ่อนแอเกินไป” วุฒิ ไม่ฟังคำค้านป้อนโจ๊กเข้าปากอรอุมา

อรอุมาฝืนกินไปกี่คำ เขย่าหัว “ฉันกินไม่ลงจริงๆ

อรอุมาเบือนหน้าหนี จู่ๆเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ อรอุมาพูดขึ้นอย่างกังวลว่า “ใช่แล้ว วุฒิ ลูกของฉัน ล่ะ ฉันอยากดูลูกของฉัน เธอช่วยอุ้มมาให้ฉันหน่อยได้ ไหม”

วุฒิไม่รู้เรื่องที่กาจจะเอาลูกให้อุราเลี้ยงดู แค่คิดว่า อรอุมาคงรักลูกมาก ยิ้มแล้วพลางพูดขึ้นว่า “ร่างกาย เธอยังไม่แข็งแรงพอ อุ้มลูกยังไม่ไหว ลูกมีพยาบาล คอยดูแลอยู่ เธออย่าเป็นกังวลเลย”

“ไม่ ฉันอยากเห็นหน้าลูกตอนนี้ เธอไปอุ้มมาให้ ฉันหน่อยได้ไหม ฉันดูแลลูกได้”อรอุมากลัวว่ากาจจะ แย่งลูกไปจากเธอ เวลานี้เธอต้องเอาลูกมาใกล้ๆเธอถึง จะวางใจได้

“ก็ได้ เธอไม่ต้องเป็นกังวลนะ เดี๋ยวฉันไปอุ้มมา ให้”

ในที่สุดก็เห็นรอยยิ้มแรกหลั่งออกจากใบหน้าของ อรอุมา ตอนที่กาจอุ้มเด็กผู้ชายมาให้อรอุมาดู ถึงแม้ ใบหน้าของเด็กน้อยจะเต็มไปด้วยรอยหยัก หลับตา สนิท มองไปเหมือนลิงน้อย แต่ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ ยังไงอรอุมาก็รู้สึกลูกของตัวเองน่ารักที่สุด

อรอุมาจับมือของลูกมาจูบ ดวงตาของอรอุมามี ประกายขึ้นมา “ลูกแม่ แม่ดีใจมาก ที่ลูกยังคงอยู่ข้าง กายแม่ แม่รักลูกมากนะ รักลูกมากจริงๆ

ในที่สุดอรอุมาก็ยอมเอ่ยปากขอของกิน เพราะ ร่างกายอ่อนแอเกินไป ไม่มีน้ำนม วุฒิสั่งอาหารบำรุง หลังคลอดพิเศษให้เธอ ให้คนส่งอาหารมาให้เธอตรง เวลาทุกมื้อ

ถึงแม้กาจไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย แต่เพราะว่า มัวแต่ยุ่งกับการเลี้ยงลูก หัวใจที่บอกช้ำของอรอุมาก็ เหมือนได้ยาดีช่วยไว้ชั่วคราว แล้วก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์

แต่เธอไม่รู้เลยว่า นี่เป็นเพียงแค่ความสงบที่เกิดขึ้น ก่อนเกิดพายุฝนเท่านั้น

คืนนี้ ตอนย่ามเช้า มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่น กำลัง เดินเข้ามาใกล้ขอบเตียงผู้ป่วยของอรอุมา