บทที่ 10 บังคับให้เธอเซ็น

“ไม่นะ คุณกาจ ฉันไม่เซ็น คุณเชื่อฉันสิ เด็กคนนี้ เป็นลูกของคุณแน่นอน….

“อย่าว่าเด็กไม่ใช่ลูกของฉันเลย ถึงแม้เด็กจะเป็น ลูกของฉันจริง ยังไงฉันก็ต้อง

หย่า”

กาจบีบที่คางของอรอุมา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ เย็นชาว่า “อรอุมา เธอคิดว่าการที่เธอคบชู้กับวุฒิ แล้ว ทำให้คนทั้งโรงบาลเห็นนั้น ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ ฉัน ยังจะเอาอีกเหรอ แล้วเธอ ยังคู่ควรกับตำแหน่งสะใภ้ ตระกูลทรัพย์อนันต์อยู่เหรอ”

อรอุมาใบหน้าซีดเซียว ใช่สิ เธอถูกจับได้ว่าคบชู้ คาเตียง ซ้ำยังเป็นบนเตียงป่วยของตระกูลทรัพย์อนันต์ อีก ตอนนี้คงซุบซิบนินทาไปทั่วแล้ว กาจโดนสวมเขา แบบเปิดเผย พูดหญิงอย่างเธอ กาจไม่มีทางเอาแน่นอน

แต่ว่า เธอถูกใส่ร้าย เธอไม่รู้จริงๆว่าทำไมวุฒิถึงมา อยู่บนเตียงผู้ป่วยเธอได้ และตั้งแต่เกิดเรื่อง วุฒิถูกไล่ ออก และห้ามปรากฏตัวในโรงบาลแห่งนี้อีก

เธอไม่มีแม้โอกาสไปถามเรื่องที่เกิดขึ้นจากปาก

วุฒิ

ภายใต้ดวงตาอรอุมาเผยความเสียใจอย่างที่สุดเธออ้อนวอนขอร้องกาจ “คุณกาจ ฉันรักคุณ ฉันไม่ได้ หักหลังคุณจริงๆนะ เด็กเป็นลูกของคุณ คุณเชื่อฉันสิ ได้โปรดเชื่อฉันได้ไหม”

“ฉันยอมเชื่อนักต้มตุ๋นดีกว่าจะให้เชื่อเธอ” กาจ พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเย็นชา จับมือเธอไว้ บังคับให้เธอจับ ปากกา

อรอุมาขัดขืน “ไม่นะ ฉันไม่เซ็น คุณกาจปล่อย ฉัน….

“รีบเซ็นซะ!” กาจใช้แรงจับมือเธอไว้ แล้วเซ็นชื่อ แทนเธอทีละตัวอักษร

(อร)

(อุ)

ขาดเพียงตัวสุดท้าย ก็จะเซ็นเรียบร้อยแล้ว

อรอุมาเริ่มขัดขืนเหมือนคนบ้าคลั่ง เธอหันหน้ามา กัดลงไปที่มือของกาจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกัดกาจ ครั้งแรกที่เธอทำ ร้ายกาจ ปกติแค่กาจขมวดคิ้วเธอยังเป็นกังวลแทบแย่ แต่ ณ ตอนนี้ เธอกัดลงไปที่มือของกาจด้วยแรงทั้งหมด ที่มีอยู่
“ฮือ ฮือ …” เธอร้องไห้ น้ำตาไหลลงเหมือนธาร

นําตก น้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาเธอ แสดงออกมาถึง ความกระด้างแต่ไม่ยอมแพ้

เธอรักกาจมาก แม้จะบอบช้ำทั้งกายและใจ เธอไม่ ยอมหย่าแน่นอน

มีสะครู่หนึ่ง ที่แสงสว่างใต้ดวงตาของอรอุมาทำให้ กาจรู้สึกตกใจ ใบหน้าที่ซีดเซียว แม้แต่ริมฝีปากที่กัด มือเธอ ยังซีดเผือกเพราะใช้แรงกัด

กล้ามเนื้อตึงไปหมด สายตาที่มองไป มีความ หวาดระแวงและความไม่ยอมแพ้ สายตาที่เธอมองกาจ แฝงด้วยความโกรธ โกรธที่กาจบังคับให้เธอเซ็นใบหย่า แต่ที่มากกว่านั้นคือความรักและอ้อนวอน อ้อนวอน ขอร้อง ขอร้อง กาจอย่าทิ้งเธอไป

ทำให้กาจคิดถึงทุกค่ำคืนที่ผ่านมา กาจเข้าบ้าน เธอไม่ยอมนอนทั้งที่ง่วงมาก เธอกอดหมอนไว้ขดตัว อยู่ที่โซฟาพร้อมหาวอยู่ตลอดเวลา แต่พอเธอเห็นกาจ ก็สดชื่นขึ้นมาทันที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ว่า “คุณกาจ คุณกลับมาแล้วเหรอ หิวไหม เดี๋ยวฉัน ไปอุ่นอาหารเย็นให้กินแทนมื้อดึกแล้วกัน หรือว่าคุณ อยากกินอะไร ฉันทำให้คุณ”

กาจเกลียดเธอ ไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยแม้แต่จะ ทำดีกับเธอ ไม่เคยแม้แต่ส่งสายตาให้แล้วเดินขึ้นชั้นสองไปเลย

แต่เธอ ก็ยังไม่ละความพยายามตามขึ้นไป เตรียม น้ำอาบให้ เตรียมชุดเปลี่ยนให้

เธอเหมือนแมลงสาบที่ยังไงก็ไม่ตาย ดั่งไฟป่า ที่มอดไหม้ไม่เคยดับ หลังจากได้รับความเจ็บปวดทุก ครั้ง เธอก็ยังยิ้มให้และมอบความรักที่ไม่มีสิ้นสุดให้กาจ เสมอ

ณ ตอนนั้น กาจไม่เคยต้องการ แต่เวลานี้ มอง ใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอ มองดูสายตาที่แข็งกระด้างที่ เต็มไปด้วยน้ำตา ในสมองของกาจ กลับมีแต่ภาพความ ทรงจำที่เกี่ยวกับเธอ