ตอนที่ 1 รสชาติของฝันร้าย

กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้ง เข้มข้นเสียจนทำให้ผู้คนรู้สึกคลื่นไส้ อาเจียน…

ณ กลางจัตุรัสที่มีเสาขนาดใหญ่ สองเสาตั้งอยู่ วัสดุที่ใช้ สร้างเสานั้นทำมาจากทองแดง หนึ่งชายหนึ่งหญิงที่ร่างกาย โชกไปด้วยเลือดถูกผูกติดเอาไว้อย่างแน่นหนา เสียงลม หายใจที่ถูกพ่นออกมาจากโพรงจมูกของพวกเขาแสดงออกถึง ความทุกข์ทรมาน ปากของพวกเขาทั้งสองถูกก้อนผ้าอุดเอาไว้ ทำให้พูดไม่ได้แม้ครึ่งคำ เสียงร้องครวญครางอันอ่อนแรงของ พวกเขากลับเป็นเหมือนเสียงของฟ้าร้องทำให้ผู้คนที่ถูกบังคับ ให้มาดูการลงทัณฑ์พวกเขาบนจัตุรัสนั้นตกใจกลัวจนหวาด ควา

ทั้งสองด้านของจัตุรัสมีหญิงสาวที่แต่งตัวสวยสดงดงาม สิบกว่าคนนั่งอยู่ภายใต้ร่ม ด้านหลังของพวกนางมีบรรดานาง สนมและขันที่ยืนอยู่ไม่น้อย พวกเขาในตอนนั้นตกใจจนหน้า ถอดสี จนลืมใส่ใจมารยาทของการร่วมพิธี

หญิงสาวที่นั่งอยู่นั้นล้วนเป็นนางสนมขององค์รัชทายาท ผู้หญิงที่ถูกทรมานจนไม่เหลือความเป็นคนกลางจัตุรัส ในตอน นี้ ก็เคยเป็นหนึ่งในพวกนางมาก่อน ยามนี้กลับมาอยู่ในสภาพ นี้เสียแล้ว ถึงแม้ว่าแต่ก่อนพวกนางจะเคยอิจฉาริษยาและชิงชังอีกฝ่ายเข้ากระดูกดำ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกทนดูไม่ได้

ร่างของทั้งสองที่ผูกติดอยู่กับเสานั้นเปลือยเปล่า ถูก พันตาข่ายไว้รอบร่างกาย ในมือของสองเพชฌฆาตที่มีหน้าที่ ลงทัณฑ์ทรมานนั้นถือมีดใบหลิวเล่มเล็กอยู่ เมื่อแสงสีเงินวาบ ผ่าน เนื้อที่อาบไปด้วยเลือดก็ร่วงหล่นบนถาดทองแดงที่ผู้ช่วย ของเขาเป็นคนถือไว้

สองเพชฌฆาตและผู้ช่วยของพวกเขาต่างมีอาการที่เงียบ สงบ ราวกับว่าผู้ที่ถูกลงททัณฑ์ด้วยน้ำมือของพวกเขาไม่ใช่ มนุษย์ เป็นแค่กิ่งไม้สองกิ่งเท่านั้น และเขาก็ลงมืออย่างไม่ ลังเลแม้แต่น้อย ครั้งแล้วครั้งเล่า…

องค์รัชทายาทรับสั่งลงโทษพวกเขาที่ลักลอบเป็นชู้กันด้วย ทัณฑ์เฉือนเนื้อหนึ่งพันครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องอดทนไป จนกว่าครบหนึ่งพันครั้งจึงจะได้รับการ ปลดปล่อย

นางนั่งอยู่บนแท่นสูงด้านหน้าของจัตุรัส ถูกองค์ รัชทายาทที่สวมชุดสีดำสนิทปักด้วยลวดลายมังกรสีทองโอบ ไว้ในอ้อมแขน ภายใต้แสงอาทิตย์เจิดจ้าร้อนแรงเช่นนี้ นาง กลับไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้เพียงเสี้ยว แต่กลับรู้สึกหนาว เย็น หนาวจนเข้ากระดูก

เสียงที่โหยหวนออกมานั้นเหมือนดั่งเสียงสาปแช่งเอา ชีวิต ทำให้นางตัวสั่นไปทั้งตัว นางอยากยกมือขึ้นปิดหูและหนี ไปให้ไกลจากที่นี่ แต่นางไม่กล้า….และไม่อาจทำได้

อ้อมแขนที่โอบกอดรอบเอวของนางไว้เปรียบดั่งห่วงเหล็กที่ควบคุมทุกการเคลื่อนไหวของนาง นางทำได้เพียงพยายาม ขดตัวให้เล็กลง พยายามไม่สนใจสิ่งน่ากลัวที่กำลังเกิดขึ้นรอบ ตัว ไม่สนใจบุรุษที่เป็นผู้สั่งให้ทำการลงทัณฑ์ที่โหดร้ายทารุณ นี่ บุรุษน่ากลัวที่กำลังกอดนางแน่นอยู่ในขณะนี้

เมื่อรับรู้ถึงอาการสั่นของนาง องค์รัชทายาทก็สรวล ในล่า คอลึกๆ และกอดนางแน่นขึ้นอีก และก้มลงกัดใบหูของนาง พลางพูดว่า “สาวน้อยที่น่าสงสารของข้า ถูกทำให้ตกใจกลัว เสียแล้วหรือนี่? อย่ากลัวไปเลย…ถ้าเจ้าเป็นเด็กดี เชื่อฟังข้า ข้าก็จะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี

เชื่อฟัง…เชื่อฟัง…แล้วถ้านางไม่ยอมเชื่อฟังล่ะ? นางไม่ กล้าแม้แต่จะคิดว่าสิ่งที่รอนางอยู่ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร

ใบหูที่ถูกกัดของนางทั้งคันและเจ็บ ลมหายใจร้อนๆ ที่ กระทบใบหูของนางทำให้นางสั่นอีกครั้ง นางปิดเปลือกตา แน่น หวังว่าเพชฆาตทั้งสองจะทำให้ผู้ที่ต้องโทษได้พ้นทุกข์ไวๆ และหวังว่าองค์รัชทายาทที่กำลังกอดนางอยู่นั้นจะให้นางมี ความสุขบ้างเช่นกัน นางรู้สึกตลอดเวลาว่าต่อไป บุรุษผู้นี้คงจะ ค่อยๆ กัดใบหูของนางอย่างไม่ปราณี จนสุดท้ายจะค่อยๆ กิน นางเข้าไปทั้งเป็น

องค์รัชทายาทรู้สึกชอบที่ร่างน้อยๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของ เขาสั่นด้วยความกลัว สองมือเริ่มลูบไล้บนร่างกายของนาง อย่างไม่เกรงใจ เหมือนหมาป่าที่จับเหยื่อที่แสนอร่อยเอาไว้ได้ และตรวจสอบพิจารณาเหยื่ออย่างได้ใจ พลางครุ่นคิดว่าจะ ลงมือตรงไหนก่อนถึงจะได้ลิ้มรสชาติที่อร่อยที่สุด
นางพยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ให้กลัวจนตัวสั่น เพราะว่านางรู้ดี ทุกครั้งที่นางพยายามคิดจะหลบเลี่ยง นางจะ ถูกลงโทษ และทุกครั้งที่คิดหนี สุดท้ายก็จะได้รับการทรมานที่ แสนน่าอายมากขึ้นเรื่อยๆ

ความเจ็บปวดที่ถูกกัดใบหูของนางยังคงดำเนินต่อไป เรื่อยๆ องค์รัชทายาทเหมือนจะชอบเลียและขบ ใบหูเล็กๆ ของ นางเป็นพิเศษ

นางยังจำได้ สองปีก่อน มามาคนที่ฮองเฮาส่งมาพบว่า นางไม่ได้เจาะหู ก็เจาะหูและสวมต่างหูไข่มุกให้นางโดยพละ การ สุดท้ายพอเขารู้เข้า ก็สั่งให้ตัดมือทั้งสองของมามาออก โดยให้เหตุผลว่า แตะต้องของของเขา

หลังจากนั้นเป็นต้นมา คนรับใช้ของนางที่อยู่ในวังต่าง ระมัดระวังเป็นอย่างมาก เมื่อมองไปที่ดวงตาของพวกนางก็ ไม่มีแววตาของความคุ้นเคย อ่อนโยน หรือ ใกล้ชิดแม้แต่น้อย มีแต่ความระวังอย่างเคร่งครัดเท่านั้น และยิ่งไม่มีใครกล้าที่จะ สัมผัสตัวนางอีก

ท่าทางโอบกอด ใกล้ชิดของทั้งสองบนแท่นสูง ถ้าเป็นใน เวลาปกติ ไม่รู้ว่าจะมีนางสนมอีกไม่รู้กี่นางที่เกิดความอิจฉา ริษยา แต่ในตอนนี้ทุกคนกลับถูกทำให้แตกตื่นตกใจด้วยฉาก การลงทัณฑ์อันน่าสยดสยองนั่น ในก้นบึ้งของหัวใจจึงรู้สึก เห็นใจหญิงสาวที่ถูกองค์รัชทายาทกอดไว้บนแท่นสูงนั้นขึ้นมา

อยู่ใกล้กษัตริย์ไม่ต่างกับอยู่ใกล้เสือ! โดยเฉพาะเมื่อเป็นเสือร้ายที่อารมณ์แปรรวนชอบการเข่นฆ่าด้วยแล้ว!

การลงทัณฑ์ยังคงดำเนินต่อไป บรรดานางสนมที่ถูก บังคับให้มา เข้าชม การลงทัณฑ์ต่างอดไม่ได้ที่จะโก่งคอ อาเจียน และมีหลายคนที่เป็นลมล้มไป แต่ก็ไม่มีกล้าเสนอที่จะ ขอตัวกลับก่อนแม้แต่คนเดียว

ทุกคนต่างรู้ดีว่าจุดประสงค์ขององค์รัชทายาทคืออะไร ก็ เพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ว่าการที่หักหลังพระองค์เป็นเช่นไร

กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งดูเหมือนว่าจะช่วยกระตุ้นอารมณ์ ของเขาเป็นอย่างมาก เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปในเสื้อผ้า หลายชั้นของนางพลางนวดคลึงเรือนร่างของนางเบาๆ อย่าง ไม่เกรงใจฟ้าดิน

มีใครสามารถช่วยนางได้ไหม? แสงแดดที่สาดส่องทำให้ ดวงตาของนางพร่ามัว หางตาของนางพอมองเห็นว่าบรรดาขัน ที่ค่อยๆ ทยอยออกไปด้านข้างของแท่นจนหมด ไม่มีผู้ใด กล้ามองมาทางที่นางอยู่สักคน

“เป็นเด็กดี เชื่อฟังข้า เข้าใจไหม?” เสียงกระซิบเบาๆ อยู่ ที่ใบหูของนาง ร่างกายของนางถูกยกขึ้นและวางลงบนแท่นที่ ทํามาจากหยกเย็น

นี่คือฝันร้าย แค่ตื่นขึ้นก็พอแล้ว! ตื่น

จูจูใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น แสงแรกที่ ลอดเข้ามาในสายตาของนางคือผ้าม่านหน้าเตียงที่เริ่มกลายเป็นสีเหลือง บรรยากาศที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาทำให้ได้กลิ่น ของต้นไม้ ใบหญ้าสดๆ ลอยมา กลิ่นของรูปรุนแรงราวกลับว่า จะทำให้นางจมดิ่งลงไป

นางทำใจให้นิ่งและเงียบสงบพลางพูดว่า “มันคือฝัน ร้าย…”

จิตใจที่ว้าวุ่นยากจะควบคุมของนางค่อยๆ สงบลง นาง ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางมองสำรวจไปรอบๆ ห้องที่มีการตกแต่ง อย่างเรียบง่าย ก็ทำให้นางรู้สึกโล่งอกและผ่อนคลายลง ราวกับผ่านเคราะห์กรรมแล้วได้เกิดใหม่อย่างนั้น

นางหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมลวกๆ พลางเดินโผเผตรงไปที่ ห้องครัว ในหัวคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงมักจะฝัน แบบนั้นอยู่บ่อยครั้ง นางเห็นไม่ชัดว่าผู้คนที่อยู่ในฝันมีรูปร่าง ลักษณะแบบใด แต่กลับรู้ชัดว่าพวกเขามีฐานะและความ สัมพันธ์อะไรกัน แม้กระทั่งตอนที่นางได้กลายเป็นตัวหลักใน ฝันนั้น นางเหมือนจะมีความทรงจำของผู้อื่น และรับรู้เรื่องราว ทั้งหมดของนางที่อยู่ในฝัน

เมื่อตื่นขึ้น ความทรงจำทุกอย่างก็จะเลือนรางไป

นางก้มลงมองเงาของตัวเองบนถาดที่ทำมาจากทองแดง นางรู้สึกหดหู่ลึกๆ ใบหน้าของสาวชาวบ้านที่หน้าตาธรรมดา คนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น ใบหน้าที่ดูซูบผอมจากการขาดสารอาหาร ดวงตาโตแต่กลับไม่สดใสไร้ซึ่งชีวิตชีวา คิ้วบางๆ กับจมูกที่ทั้ง บางและเล็ก ในฝันนั้นผู้หญิงที่อยู่ในวังทุกคนต่างสวยมากกว่านางเป็นร้อยเท่า แล้วทำไมองค์รัชทายาทถึงต้องมาชอบคน หน้าตาธรรมดาๆ แบบนางล่ะ? นี่ต้องเป็นฝันร้ายอย่างแน่นอน!

จูจูคิดยังไงก็คิดไม่ออก นางจำได้อย่างชัดเจนว่านางเป็น เพียงเด็กกำพร้าที่บิดามารดาเสียชีวิตทั้งคู่ นางตามท่านขาย ระหกระเหินมาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ครึ่งปีก่อนท่าน ยายก็จากไป ด้วยความยากจนนั้น อย่าพูดถึงวังหลวงหรือองค์ รัชทยาทเลย แม้แต่ข้าราชการเล็กๆนางยังไม่เคยพบเห็นมา ก่อน

ถ้าอย่างนั้นภาพสถานที่ที่พร่าเลือนและดูเหมือนจริงนั่น นางจินตนาการออกมาเองได้อย่างไรกันเล่า?!