ตอนที่ 4 กลับสู่ตระกูลเซียว

อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้เห็นว่าคะแนนประสบการณ์ ทั้งหมดเพิ่มขึ้น ดูเหมือนเธอจะพัฒนาคะแนนเสน่ห์จากการ สร้างสัมพันธภาพที่ดีกับผู้คนรอบข้างในช่วงเวลาที่ผ่านมาด้วย

ถังซีลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่าง ตามองออกไปยัง ทะเลสาบที่อยู่ไกลออกไป แล้วขมวดคิ้ว

ขณะที่เธอกำลังอยู่ในความงุนงง ประตูห้องก็เปิดออก หลินหรูเดินเข้ามาและกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันจัดการเรื่องการ ออกจากโรงพยาบาลให้เธอเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอต้องกลับ ไปกับฉัน!” หลินหรูถลึงตาจ้องเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ถังซีสวมอยู่ “นี่ เธอตั้งใจแกล้งฉันนี่! เธอมีเสื้อผ้า! เธอแค่อยากทำให้ฉันขาย หน้าใช่ไหม”

ถังซีมองดูเสื้อผ้าของตัวเองแล้วยักไหล่ “ฉันลืมไป ว่าฉัน ยังมีเสื้อผ้าชุดหนึ่งอยู่ใต้หมอน

“เชียว โหรว ฉันจะบอกให้นะ เธอควรประพฤติตัวให้ดี กว่านี้หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว ถ้าเธอกล้าพูดอะไรที่ไม่เหมาะ สมต่อหน้าคุณ ฉันไม่ปล่อยเธอแน่!” การต้องเผชิญกับท่าที ไม่แยแสของถังซีทำให้ความโกรธและไม่พอใจของเธอพุ่งพรวด
“ก็ได้ค่ะ ถังกล่าวพร้อมกับพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้ว เสริมว่า “ฉันจะไปบอกลาเพื่อนๆ ก่อนนะคะ ไปรอฉันที่ประตู โรงพยาบาลก็แล้วกัน”

“เชียว โหรว เธอไม่รู้หรือว่าฉันงานยุ่งแค่ไหน!” เมื่อได้ยิน ว่าถังอยากจะไปบอกลาผู้ป่วยรายอื่น หลินหรูก็อารมณ์เสีย ขึ้นมาทันที “เป็นเพราะเธอ เช้านี้ฉันถึงไม่ได้ไปร่วมประชุมการ ลงทุนภาพยนตร์ และตอนนี้เธอยังจะมีเวลาไปบอกลาคนป่วย พวกนั้นอีกเหรอ เธอรู้ไหมว่าจิ้นหนึ่งมีรายได้จากงานแต่ละงาน มากมายแค่ไหน แต่ก็ต้องยกเลิกงานเพื่อมารับเธอกับฉัน เธอ กำลังพยายามแกล้งให้เราลำบากใช่ไหม

ถังหยุดเดิน หันกลับไปมองสบตาหลินหรูตรงๆ กล่าว ชัดถ้อยชัดค่า หรือคุณจะไปก่อน

“เซียว โหรว!”

ถังแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงคำรามนั้น เธอเดินกึ่งวิ่งลง บันได พร้อมกับทักทายบรรดาหมอ พยาบาล และผู้ป่วยที่เธอ ผ่านไปตลอดทาง เมื่อไปถึงทะเลสาบของโรงพยาบาล ก็เดิน ช้าลง มองไปที่ป้าเฉียวกับลูกชายที่ริมทะเลสาบ เธอเริ่ม หวาดหวั่นเล็กน้อย

ถังซีผู้มีชีวิตมาสองชีวิตแล้ว รู้สึกหวาดหวั่นเป็นครั้งแรก

ตอนเสียชีวิตนั้นเป็นช่วงเวลาที่กะทันหันมาก จนเธอไม่มี โอกาสได้หวาดหวั่น แล้วในที่สุดตอนนี้เธอก็ได้รู้จักกับ ประสบการณ์นี้แล้ว ว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร
เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาทางเขากับมารดา เฉียว เหลียงก็จำได้ว่าเป็นหญิงสาวที่อยู่กับมารดาเขาเมื่อครู่นี้ เขา หันไปมองมารดาแล้วเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน “แม่คุยกับเธอ ต่อเถอะครับ ผมจะไปโทรศัพท์ตรงโน้น

เมื่อเห็นเฉียวเหลียงหันหลังเดินออกไป ถังซีก็คลายกำมือ เธอยิ้มให้คุณป้าเฉียวซึ่งกำลังมองมา หญิงสาวเดินเข้าไปนั่ง คุกเข่าลงตรงหน้านาง แล้วกล่าวว่า “คุณป้าคะ หนูมาบอกลา ค่ะ ครอบครัวหนูมารับหนูกลับบ้านแล้วค่ะ

ร่องรอยความเศร้าปรากฏแวบขึ้น ในดวงตาเฉียวอชิน ขณะที่นางพยักหน้าและกล่าวว่า “จ๊ะ แต่หนูก็ยังมาโรง พยาบาล มาคุยกับป้าได้นะจ๊ะ เวลาที่หนูว่าง

ถังซีพยักหน้าตอบว่า “ตกลงค่ะ คุณป้าเฉียว แล้วพบกัน นะคะ” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและหันหลังกลับ

เฉียวเหลียงซึ่งกำลังพูดโทรศัพท์อยู่เดินเข้ามาตอนนี้พอดี เขามองตามร่างถังซีที่เดินห่างออกไป แล้วขมวดคิ้วถามว่า “คุยกันเรื่องอะไรหรือครับ

ทั้งที่ยังคงจ้องมองตามร่างถังซี เฉียวอชินยิ้มกับคำถาม ของลูกชาย “ลูกหมายถึงโหราโหราหรือ เธอมาบอกลาแม่ ครอบครัวเธอมารับออกจากโรงพยาบาล

เฉียวเหลียงพยักหน้า และเริ่มเข็นรถเข็นของเฉียวอชินก ลับไปห้องพัก “ลมเริ่มแรงขึ้นแล้วครับ เรากลับกันเถอะ
ถังซีคิดว่าหลินหรูกับเซียวจิ้นหนึ่งน่าจะไปแล้วเมื่อเธอ กลับมา แต่เธอต้องประหลาดใจ ทั้งสองยังคงรออยู่ที่ประตูโรง พยาบาล เธอเดินไปหาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ดึงประตูรถเปิด ออกแล้วขึ้นไปนั่งเบาะหลัง “ขอโทษนะคะ ที่ทำให้พวกคุณเสีย เวลา ไปกันได้แล้วค่ะ”

ด้วยความประหลาดใจกับท่าที่อันงดงามของถังซี เซียว ชิ้นหนึ่งกำมือแน่น ทำไมเชียวโหรวจึงแตกต่างไปจากเมื่อก่อน เหลือเกิน หลังจากมาอยู่โรงพยาบาลแค่เดือนเดียว

หลินหรูขึ้นรถด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ในเมื่อมีผู้ครอบ ครองเบาะหลังหมดแล้ว เซียวจิ้นหนึ่งจึงต้องนั่งที่นั่งข้างคนขับ ขณะคนขับเคลื่อนรถออกไป เซียวจิ้นหนึ่งก็หันไปหาถังและ บอกว่า “โหรวโหราอย่าเพิ่งหงุดหงิดนะเวลาคุยกับคุณปู่ ท่าน แก่มากแล้ว แล้วก็เชื่องช้า ยืนนานๆ ไม่ได้ ระวังสุขภาพท่าน ด้วย”

ถังหลับตา แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เซียวจิ้นหนึ่งพูด หลินหรูรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีเฉยเมยของเธอ “นี่เธอเป็นคน แบบไหนกัน จิ้นหนึ่งกำลังพูดกับเธออยู่ ไม่ได้ยินหรือไง”

ถังซีเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ใช้นิ้วก้อยแคะหู ตัวเองและพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ถ้าเสียงเธอดังเท่าเสียงคุณ ฉันก็คงได้ยินแล้วล่ะ

“เซียว โหรว นี่เธอกำลังพยายามยั่วโมโหฉันงั้นเหรอ
“ขอโทษนะคะ ฉันแค่ตอบคำถามคุณเท่านั้น ดังกล่าว พร้อมกับเหลือบมองหลินหรู “ถ้าฉันไม่ตอบคำถามคุณ ฉันคิด ว่าคุณอาจบอกว่าฉันไม่สนใจคุณ

เธอคือถังซี ผู้ไม่เคยมีชีวิตอยู่โดยอาศัยความเมตตาของ

ใคร คนอื่นรอบตัวต่างหากที่ต้องพึ่งพาความเมตตาและความ พึงพอใจของเธอ นอกจากนี้ แม้ว่าหลินหรูจะเป็นมารดาผู้ให้ กำเนิดเซียว โหรว แต่จริงๆ แล้วเธอคือฆาตกรที่นำพาเสียว โหรวไปสู่ความตาย ถังตัดสินใจที่จะช่วยให้เซียว โหรวได้รับ ความรักจากครอบครัวกลับคืนมาก็จริง แต่นั่นไม่ได้ หมายความว่าเธอจะต้องละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง วิงวอนขอ ความรักจากพวกเขาเหมือนอย่างเดียว โหรว

เธอจะทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจ และวิงวอนขอให้เธอให้

อภัยในความผิด

เธอจะตอบแทนความดีด้วยความดี และตอบแทนความ

ชั่วด้วยความชั่ว

“คุณแม่คะ อย่าโกรธเลยค่ะ โหรวโหรวยังเด็ก อย่ากล่าว โทษเธออย่างนั้นเลยนะคะ” เซียวจิ้นหนิงดีใจมากที่เห็นหลินหรู โกรธถึงขนาดนั้น ดีใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น แต่เธอยังคง เล่นบทผู้รักษาความสงบต่อไป

ขณะจ้องมองถังซีที่หลับตาลงอีกครั้ง หลินหรูกล่าวอย่าง เย็นชา “ถ้าเธอมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้สักครึ่งของลูก แม่จะ ไม่โกรธอย่างนี้หรอก!
ถังไม่สนใจคำพูดของเธอ ตลอดทางหลินหรูกับเซียวจิ้น หนิงพูดคุยกันต่อไปถึงเรื่องภาพยนตร์ของเซียวจิ้นหนึ่งที่กำลัง จะออกฉาย และการลงนามในสัญญาเรื่องใหม่ ไม่สนใจถึง โดยสิ้นเชิง แต่ถังซีก็ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด

เมื่อทั้งหมดมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเซียว ถังซีก็เลิกคิ้วแล้ว ลงจากรถทันที ในทันทีนั้นนั่นเอง ชายชราผู้หนึ่งซึ่งถูกรายล้อม ไปด้วยคนหลายคน ก็รีบเข้ามาดูเธออย่างตื่นเต้น พร้อมกับ ถามว่า “เด็กผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม หลานสาวที่รักของฉัน

เซียวหงอี้และเซียวหงเข้ามาพยุงคุณปู่เซียว ประกาย ความประหลาดใจฉายชัดในสายตาเซียวหง เมื่อเขาเห็นเชียว โหรว แต่ไม่ช้าเขาก็ระงับความรู้สึกกลับไปสงบนิ่งอย่างเดิม แล้วพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่ครับ เธอคือเซียว โหรว

คุณปู่เซียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือไปหาเขียว โหรว และพูดเสียงสั่น “โหราโหรว มานี่สิ มาให้ดูใกล้ๆ

เมื่อถังเห็นรอยยิ้มแห่งความรักบนใบหน้าคุณปู่เซียว ความรู้สึกเศร้าโศกอย่างฉับพลันก็ท่วมท้นหัวใจ คุณปู่ของเธอ ก็กำลังรอให้เธอกลับไปหาอยู่ใช่ไหม ดวงตาเธอแดงเรือขึ้นมา เมื่อคิดถึงท่าน เธอเดินเข้าไปหาคุณปู่เขียว กอดท่านพลาง ร้องไห้ “คุณปู่คะ หนูคิดถึงคุณปู่เหลือเกิน

คุณเป็นยังไงบ้างคะ รู้ข่าวการตายของซีซีหรือยัง

ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึงกับปฏิกิริยาของถังซี เป็นครั้ง แรกที่เธอได้พบกับคุณปู่เขียว ทำไมเธอถึงบอกว่าเธอคิดถึงท่านมาก ใครสอนให้เธอพูดแบบนี้

“ดีจริง ดีจริง ก็คิดถึงหลานสาวของปู่เหมือนกัน คุณ เซียวลูบหลังเซียวโหวว แล้วปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน มอง เธอขึ้นๆ ลงๆ และขมวดคิ้วขณะกล่าวออกมา “หลานต้องทุกข์ ยากขนาดไหน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดูสิทำไมหลานถึง ผ่ายผอมอย่างนี้