ตอนที่ 2 ผู้มาเยี่ยมไข้

“คุณโหราโหรว ยังจ้องมองอะไรอยู่อีกคะ” พยาบาลร่างเล็ก ที่มาเรียกเสียว โหรวโบกมือตรงหน้าถังซี พร้อมกับเร่งเร้า “เร็ว เข้าสิคะ พวกเขารอคุณอยู่ ฉันออกมาตามหาคุณนานแล้วนะ เลิกจ้องมองคุณเฉียวได้แล้วค่ะ ถ้าคุณอยากมองเขาจริงๆ เอา ไว้ดูในโทรทัศน์ก็ได้”

เมื่อได้สติจากภวังค์ ถังซีก็พบว่าป้าเฉียวมองเธอด้วยสาย ตาแปลกๆ เธอยิ้มอายๆ กล่าวว่า “คุณป้าเฉียวคะ ลูกชายคุณ ป้าหล่อมากเลยค่ะ!” จากนั้นเธอก็คว้ามือนางพยาบาลร่างเล็ก แล้ววิ่งออกไป

เฉียวเหลียงเดินเข้าไปหามารดา พร้อมกับหันไปมองถังซี ที่เพิ่งวิ่งหนีไป เขาขมวดคิ้ว จากนั้นก็โน้มตัวลงคลุมผ้าห่มให้ที่ ตักมารดา และถามนางเบาๆ “แม่รู้สึกดีขึ้นไหมครับ

ป้าเฉียวยิ้ม จับมือเฉียวเหลียงไว้และพยักหน้า เอ่ยออก มาว่า “ลูกไม่ต้องมาก็ได้ ถ้าไม่ว่าง แม่กำลังจะออกจากโรง พยาบาลเร็วๆ นี้แล้ว

“มาคราวนี้ ผม…” เฉียวเหลียงชะงักเงียบลง ก่อนจะกล่าว ต่อไป “ผมจะอยู่ที่นี่กับแม่สองวัน แล้วจะไป ประเทศ M ครับ”

“เรื่องธุรกิจอีกแล้วล่ะสิ” ป้าเฉียวขมวดคิ้ว “ลูกเดินทางไปติดต่อธุรกิจ ไม่ได้กลับมานานเป็นเดือนแล้วไม่ใช่หรือ ทําไม ถึงต้องไปอีกล่ะ”

“มีงานที่ผมต้องเข้าร่วมครับ” เฉียวเหลียงหยุดพูด เห็นได้ ชัดว่าเขาไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ

เมื่อเห็นอย่างนั้นป้าเฉียวก็รู้ว่านางจะไม่ได้รับคำตอบที่ ต้องการแม้จะถามต่อไป จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เมื่อแม่ กำลังจะไปรับอากาศบริสุทธิ์ที่ริมทะเลสาบกับโหรว โหรว ลูก ช่วยพาแม่ไปทีได้ไหม

“ได้สิครับ”

ถังซีลากนางพยาบาลร่างเล็กไปตลอดทางที่วิ่งไปยัง อาคารโรงพยาบาล ขณะวิ่งไปเธอก็ถามพยาบาลร่างเล็กว่า “ใครกันคะ ที่มาหาฉัน

“ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งค่ะ” พยาบาลร่างเล็กตอบ

ถังขมวดคิ้ว แล้วมีใครอีกไหม “หญิงสาวน่ารักอีกคนหนึ่งค่ะ

ถังซีคิดออกทันทีว่าทั้งสองคือใคร เธอจึงไม่รีบร้อน ชะลอ ความเร็วลง และพูดคุยกับนางพยาบาลอย่างเป็นกันเอง “วันนี้ คุณทานอะไรเป็นอาหารกลางวันเหรอ”

“เนื้อตุ๋นในโรงอาหารค่ะ
“โห คุณได้กินเนื้อตุ๋น! แต่ฉันไม่ได้กินเลย!

ถังซีเดินเรื่อยเปื่อยอย่างเกียจคร้านไปยังห้องพักคนไข้ กล่าวลานางพยาบาลร่างเล็กก่อนจะเปิดประตู ทันทีที่เธอเข้า มาในห้อง คำดุด่าก็โหมกระหน่ำเข้าใส่ “ทำไมถึงออกไปเดิน ทั่วแบบนี้ ไม่รู้หรือว่าเธอเป็นคนป่วย! ทำไมชอบสร้างแต่ความ ลำบากใจให้ฉัน! ทำตัวดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง เรามารอเธอ นานมาก! รู้ไหมว่าฉันมีสัญญาต้องเซ็นในเวลานี้ด้วย!

คนที่ดุด่าเธอคือหลินหรู แม่ของเชียว โหรว สตรีผู้ประสบ ความสําเร็จในอาชีพการงาน

หลินหรูเคยเป็นพนักงานระดับหัวกะทิของเพิ่งต้าเอ็นเตอร์ เทนเมนต์ ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับเซียวหงอี้ ประธานเซียวกรุป บริษัทแม่ของเพิ่งต้าเอ็นเตอร์เทนเมนต์ และมีบุตรสาวหนึ่งคน กับบุตรชายอีกหนึ่งคน ปัจจุบันเธอคือผู้จัดการทั่วไปของเพิ่งต้า เอ็นเตอร์เทนเมนต์

อาจเป็นเพราะเธอเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ เธอ จึงวัดทุกอย่างด้วยเงิน รวมถึงครอบครัวของเธอเองด้วย เซียว จิ้นหนึ่งเป็นผู้มีชื่อเสียงแถวหน้าในวงการบันเทิง ในขณะที่ เชียว โหรวเป็นเพียงลูกเป็ดขี้เหร่ที่ถูกเลี้ยงให้เติบโตในชนบท ดังนั้นจึงเป็นทางเลือกที่ง่ายมากสำหรับเธอ ในการเลือก ระหว่างเซียวจิ้นหนิง กับเซียว โหรว

“นี่เธอไม่ได้ยินฉันเหรอ!” หลินหรูจ้องเซียวโหราเขม็ง กำลังจะด่าเธออีก แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุด เธอไม่ได้เจอเซียวโหรวมาหนึ่งเดือน ดูผิวพรรณหญิงสาวดีขึ้นมาก

อันที่จริงเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเธอผิดพลาดเอง ที่อุ้มลูกใครก็ ไม่รู้มาเป็นลูกเธอตั้งแต่แรก เธอจึงรู้สึกผิดต่อลูกสาว และ พยายามตามหาลูกสาวแท้ๆ อย่างสุดความสามารถ แต่ สุดท้ายเมื่อเธอพบ สิ่งที่เธอเห็นนั้นน่าผิดหวังอย่างยิ่ง เธอ ปรารถนาอย่างที่สุดที่จะให้เด็กสาวที่น่าเกลียด บ้านนอก และ ขี้ขลาดคนนี้ไม่ใช่ลูกของเธอ! แต่การระบุชัด โดยดีเอ็นเอนั้น ไม่มีทางโกหก…

“ได้ยินค่ะ” ถังตอบหน้าตาเฉย “ก็คุณบอกฉันเองไม่ใช่ เหรอ ว่าห้ามไม่ให้ฉันพูดแทรก ในตอนที่คุณพูดอยู่ ฉันก็แค่รอ ให้คุณพูดจบ

พร้อมกับคำพูดนี้ ถังเหลือบมองแวบหนึ่งไปที่เซียวจิ้น หนึ่ง ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังหลินหรู และยิ้มหยันมาที่เธออย่างผู้ ชนะ ขณะเดินตรงไปที่เตียงผู้ป่วยแล้วนั่งลง เธอเอ่ยอย่างเป็น ชา “ขอโทษนะคะ ในห้องคนไข้ของฉันไม่มีอย่างอื่นนอกจาก เตียงผู้ป่วยเตียงนี้ พวกคุณคงต้องยืน

หลินหรูมองกลับไปที่หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ด้วย ความประหลาดใจ นี่คือลูกสาวของเธอ ผู้ขี้ขลาดเหมือนหนู ผู้ ดูเหมือนพยายามหารูเข้าไปซ่อนตัวทุกครั้งที่ได้เจอกันจริงหรือ หญิงสาวคนนี้หรือ ที่เธอไม่ต้องการพบเจอเลยแม้แต่น้อย

เซียวจิ้นหนึ่งขมวดคิ้ว แต่ไม่ช้าก็คลายออก เธอไม่คาด คิดมาก่อนว่าหลังจากผ่านไปเพียงเดือนเดียว เขียว โหรวจะฟื้นฟูสภาพผิวได้ดีเยี่ยมขนาดนี้ พอๆ กับที่เก่งกล้าขึ้นมาได้ มากมายเช่นนี้

“โหรว โหรว เธอพูดกับคุณแม่แบบนี้ได้ยังไง คุณแม่เป็น ห่วงเธอนะ ท่านเป็นห่วงเธอมากจริงๆ ตอนที่ไม่เห็นเธออยู่ใน ห้องผู้ป่วย น้ำเสียงท่านเลยดูแข็งไปหน่อย แต่เธอไม่ควรพูด กับแม่แบบนี้” เซียวจิ้นหนึ่งมองเชียว โหรวอย่างอ่อนโยนพร้อม กับยิ้มแล้วพูดว่า “และที่คุณแม่มานี้ ก็เพื่อจะมารับเธอกลับ บ้าน

ฟังดูเหมือนเธอกำลังชี้แจงแทนหลินหรู แต่ถ้าคนอื่นมา ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็จะรู้สึกได้เพียงว่าถังนั้นช่างไม่รู้อะไรเลย และหยาบคายมาก

“รับกลับบ้าน?” ถึงหัวเราะเบาๆ ความเย็นเยือกทอ ประกายในดวงตา เธอเงยหน้าขึ้นมองหลินหรูและเลิกคิ้วขึ้น “ถ้าความจำของฉันยังดีอยู่ ฉันจำได้ว่าคุณหลินไล่ฉันออกจาก ตระกูลเซียวเมื่อเดือนที่แล้วไม่ใช่เหรอ

“เธอไม่รู้เหรอ ว่าทำไมฉันถึงไล่เธอ” เมื่อหลินหรูได้ยินคำ พูดของหญิงสาว ความอ่อนโยนที่หลงเหลืออยู่ในใจก็หายวับ เธอมองถัง และกล่าวว่า “เซียว โหรวลูกสาวของฉันไม่มีวันเป็น ขโมย! แต่เธอขโมยของจิ้นหนึ่ง เธอควรละอายแก่ใจ

“ๆ ” ถังยิ้มเยาะ ก่อนหันไปมองเซียวจิ้นหนึ่งในทันที

เซียวจิ้นหนิงรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ภายใต้สายตาที่จ้องมอง มา เธอจึงรีบพูดขึ้น “คุณแม่คะ หนูอาจเป็นคนลืมของนั้นไว้ในห้องโหรว โหรวเอง โดยได้ตั้งใจก็ได้ อย่าตำหนิเธอเลยค่ะ เธอป่วยนะ

เมื่อได้ยินนี้หลินหรูหยุดพูดที่สุด แต่ยังจ้องมอง ถังไม่วางถังจ้องตอบและกล่าวอย่างเย็นชา “คุณหลินคะ ในเมื่อคุณได้เยี่ยมฉันแล้ว คราวนี้คงแล้วนะคะ ฉัน เหนื่อย อยากพักผ่อน

“เชียว โหรว นี่เธอไม่เข้าใจสิ่งฉันกำลังพูดใช่ไหมเมื่อ เห็นพรวดพราดเข้ายกมือจะหน้าถึง

ในนาทีนั้นนั่นเองถังซีคว้ามือเธอไว้ และเตือนอย่าง เยือกเย็น หลิน สัมพันธ์อะไรกัน คุณตบฉันไม่ไม่ฉันฟ้อง คุณ หาทําร้ายร่างกายโดยเจตนา

ฉันเป็นแม่เธอนะ!” หลินหรูยื้อยุด พยายามปลดมือออก จากถัง แต่ทำอย่างไรไม่สามารถครามอย่างโกรธแค้น เด็กเนรคุณ ปล่อยมือฉัน

ขณะปล่อยหลินตามเธอขอ ซีกล่าวอย่างไม่ แยแส ฉันจำได้ว่า คุณหลินบอกว่าฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ เพราะว่าคุณเป็น แม่ฉัน

หลินหรูบนวดมือตัวเอง เธอพูดอย่างนั้นจริงแต่เพราะเธอโกรธและผิดหวังมากเวลานั้น ไม่เคยปรากฏ ในความคิดเธอมาก่อนเลยว่า ลูกสาวเธอดูเหมือนขอทานที่น่าเกลียดและแคระแกร็นอย่างนี้ ซึ่งนั่นก็น่าผิดหวังพอแล้ว มี หนำซ้ำยังมาขโมยสร้อยคอจิ้นหนึ่งอีก คนแบบนี้ไม่คู่ควรเป็น ลูกสาวเธอ เธอจึงไล่หญิงสาวออกจากบ้านด้วยความโกรธ พร้อมกับบอกว่าเธอไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับหญิงสาว และ ห้ามไม่ให้เรียกเธอว่าแม่ อย่างไรก็ตามเธอไม่คิดว่าหญิงสาว จะหายตัวไปหลังจากนั้น และประสบอุบัติเหตุ