ตอนที่ 3 หญิงชั่วกลายเป็นน้องสาว แท้ๆ

เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าเสียงออดอ้อนเมื่อกี้ฟังดูคุ้นหู ใช่แล้ว นี่มัน เสียงเฉินเวย ตอนที่ตัวเธอเพิ่งรู้จักเฉินเวยเธอก็ทำน้ำเสียง แบบนี้

เฉินเวย นังชั่ว ทำร้ายฉันแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก ฉันกับ เธอไม่จบกันแน่!

เฉินเยียนคิดแล้วลืมตาขึ้นมาทันที เธอไม่สนใจอาการเจ็บ

ปวด ออกแรงลุกขึ้นมานั่ง จ้องมองเฉินเวย แต่พอมองไปแล้ว

เฉินเยี่ยนกลับอึ้งไป

เฉินเยี่ยนเห็นเฉินเวย

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุประมาณสิบสี่สิบห้าขวบ ดูผอม

แห้ง บอบบาง

ผมเธอไม่นุ่มสลวยเหมือนตอนหลัง เวลานี้มองแล้วดูค่อน ข้างแข็งทื่อ สีหน้าไม่เปล่งปลั่งเหมือนตอนหลัง มองดูแล้วออก เหลืองๆ โครงหน้าก็ดูซูบผอม สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือดวงตา คู่โต ตอนที่ฝ่ามืออยู่บนใบหน้าเล็กงดงามยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก แต่ก็ยังดูมีเสน่ห์

“เฉินเวย!”
เงินเยี่ยนตะโกนขึ้นมา ลำคอเธอแทบแห้ง เธอไม่ทันได้ สังเกตเหมือนกัน เธอมัวแต่ตกใจกับความเปลี่ยนแปลงของ เฉินเวยอยู่ เฉินเวยในตอนนี้ยิ่งเหมือนเป็นเวยตอนที่เธอเพิ่ง รู้จัก แต่ตอนนี้เป็นเวยอายุยี่สิบห้าแล้ว ทำไมถึงกลับไปอายุสิบ สี่สิบห้าได้?

อีกอย่าง เฉินเวยใส่ชุดอะไรเนี่ย เสื้อแทบจะมองไม่ออก ว่าสีอะไรแล้ว กางเกงสีฟ้า ส่วนเท้าสวมรองเท้าผ้า

นี่มันเสื้อผ้าสมัยไหนเนี่ย ชุดเชยแบบนี้เธอไม่เคยเห็น

เฉินเวยใส่มาก่อน จะบอกว่าเฉินเวยเป็นผู้หญิงที่พิถีพิถันมาก เธอแต่งตัวเก่ง จะมาใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ได้ยังไง

เฉินเยียนคิด ที่น่าตกใจคือเธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเสื้อผ้าที่ ตัวเองใส่ดูน่าเกลียดยิ่งกว่าเฉินเวยอีก

“พี่ ตื่นแล้วเหรอ?”

เฉินเวยมองเฉินเยี่ยน ในแววตาดูเผยให้เห็นความกังวล แต่ลึกๆ แล้วนั้นกำลังหยั่งเชิงอยู่

เห็นเฉินเวยจะมาพยุงตัวเอง เฉินเยี่ยนรีบสะบัดแขน พูด เป็นเล่น นั่งสองหน้าตอแหลคนนี้ เธอไม่อยากให้มาแตะต้อง โดนตัวเอง อีกอย่าง เมื่อเธอเรียกตัวเองว่าอะไรนะ? พี่? เธอ เรียกตัวเองว่าเพื่อนรักมาตลอดไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาเรียกตัว เองว่าพี่ล่ะ? หรือว่าเธอตกลงกับอวี่เหวยหมินเรียบร้อยแล้ว ตัว เธอเป็นหลวง เฉินเวยเป็นน้อย
อยากจะอ้วก! พวกเขาคิดว่านี่คือยุคสมัยกึ่งอาณานิคมถึง ศักดินาหรือไงนะ? ยังคิดจะมีภรรยาสองคน พวกเขาต่ำตม ขนาดนี้ เธอไม่ยอมหรอก

ไม่!

ไม่ถูก เมื่อเธอเพิ่งเห็นเฉินเวยในอายุสิบสี่สิบห้า นี่เกิด อะไรขึ้น

แต่คนคนนี้คือเฉินเวยนะ เธอรู้จักเฉินเวยตั้งแต่อายุสิบ กว่าขวบแล้ว เธอท่าทางแบบนี้จริงๆ

เฉินเยี่ยนรู้สึกว่า ในสมองเธอเบลอไปหมด

“เยียน เยี่ยนจื่อ ตื่นแล้วเหรอ? เจ็บตรงไหน? เจ็บหัวหรือ เปล่า บอกแม่มา

ตอนนี้หญิงวัยกลางคนนั่งยองลงมาถามเฉินเยี่ยนด้วย ความใจร้อน

นี่คือแม่เธอ?

ไม่ถูก แม่เธออยู่กับน้องชายที่บ้านนอกไม่ใช่หรือ? อีก อย่างแม่เธอก็ไม่ได้หน้าตาแบบนี้ หญิงวัยกลางคนคนนี้ดูผอม ซูบซีด หน้าตาดูลำบากค้นแค้น ไม่เหมือนแม่เธอเลยสักนิด แต่แววตาเธอที่เป็นห่วงและร้อนรนไม่ใช่เรื่องโกหก

เธอถามว่าตัวเองว่าเจ็บหัวหรือเปล่า เธอเจ็บหัวมากจริงๆ แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เฉินเยี่ยนปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ถูก
“ตื่นแล้วเหรอ? ทำไมไม่ตายไปซะ ทำเรื่องน่าขายขี้หน้า ขนาดนี้ ยังกล้าฟื้นขึ้นมาอีก ถ้าเป็นฉัน ฉันจะโขกหัวให้ตายไป เลย จะได้ไม่ขายขี้หน้าคนอื่นเขา

ตอนนี้มีเสียงดุร้ายดังขึ้นมา

เฉินเยี่ยนเงยหน้าขึ้นไปมองเธอแวบหนึ่ง ผู้หญิงวัยสี่สิบ กว่ายืนอยู่ตรงนั้นมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

ตัวเธอไม่ได้ทำผิดต่อคุณป้าคนนี้นี่ และเธอก็ไม่รู้จักกัน ด้วย ทำไมถึงต้องมาสาปแช่งอย่างดุร้ายใส่เธอด้วย เห็นได้ชัด ว่าคนที่อยากจะให้ตัวเองตาย คืออวี่เหวยหมินและเฉินเวย…..

ไม่ ไม่ถูกสิ ทำไมเธอไม่เห็นอวี้เหวยหมิน แล้วยังเฉินเว ยอีก เธอทำไมถึงกลายเป็นเด็ก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เฉินเยี่ยนงุนงง เธอก้มหน้าลงมองขาตัวเอง เธอสวม กางเกงสีดำ กางเกงสกปรกมาก นี่ก็ไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอนี่นา เธอมองไปที่รองเท้าเธออีก เป็นรองเท้าผ้า ด้านบนเต็มไปด้วย โคลน มองไม่เห็นสีแล้ว เธอมองไปที่มือตัวเองอีกครั้ง มือผอม ยาว ไม่มีเนื้อมีหนังเลย

นี่ใช่มือของเธอหรือ?

เฉินเยี่ยนมองไปรอบๆ อีกครั้ง เหมือนเป็นสวนผลไม้ มี คนยืนอยู่มากมาย อีกฝั่งไม่ไกลมีผู้ชายนอนอยู่ ศีรษะชายหนุ่ม เต็มไปด้วยเลือด นอนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

อา..
เฉินเยี่ยนร้องตกใจ นี่มันอะไรกันนี่ เธอต้องฝันไปแน่ๆ ไม่

อย่างนั้นทำไมเฉินเลยกลายเป็นเด็ก อยู่ๆ มีแม่ที่ไม่รู้จัก มีผู้ หญิงที่ด่าสาปแช่งเธอ แล้วยังมีคนตายที่ใบหน้าเต็มไปด้วย เลือดอีก

ต้องเป็นความฝันแน่ๆ เป็นความฝันแน่ๆ! เป็นความฝัน

แน่นอน เฉินเยี่ยนสะกดจิตตัวเอง

“ร้องอะไร ร้องหาผีเหรอ เธอมันเป็นหญิงหน้าไม่อาย ทำร้ายคนอื่น แล้วยังมีหน้ามาร้องอีก ดูสิ่งที่เธอทำ เธอไม่อาย คนอื่น แต่ฉันอายนะ”

ผู้หญิงคนที่ด่าเฉินเยี่ยนก่อนหน้านี้พูดขึ้นมาอีก

“คุณป้าย ป้าอย่าว่าพี่สาวหนูเลยค่ะ พี่สาวหนูก็กลัว เธอไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ถึงแม้พี่สาวหนูจะทำเรื่องไม่ดี ผิดต่อพี่เหวยหมิน ทำผิดต่อครอบครัวของป้า แต่พี่สาวหนู ก็ได้รับบาดเจ็บ ป้าอย่าโทษเธอเลยค่ะ

เฉินเวยขอร้องแทนเฉินเยี่ยนอย่างน่าสงสาร

“หุบปาก! ใครใช้ให้เธอพูด เธอเป็นอะไร ฉันถึงต้องให้ เธอมาพูดแทนฉัน”

เฉินเยี่ยนได้ยินเสียงเฉินเวยก็รู้สึกคลื่นไส้ ใครเรียกให้ เธอทำเป็นคนดี อีกอย่างฟังคำที่เฉินเวยพูด นั่นคือกำลัง ขอร้องให้ตัวเองนั้นหรือ? มาพูดว่าตัวเองไม่ดี ในฝันเฉินเวย ยังมีคุณธรรมอยู่อีก
เฉินเยี่ยนพูดออกไป เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงฟังดูไม่เหมือนตัว

เองเลย เธออยากจะดูใบหน้านี้ ว่าหน้าตาเหมือนตัวเองหรือ เปล่า ยังไงตอนนี้ก็ฝันอยู่ เธออยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “เสี่ยวเวย เธอดูสิ พี่เธอยังไม่รับน้ำใจเธอเลย เธอเป็น เด็กสาวน่ารักขนาดนี้ทำไมถึงมีพี่สาวแบบนี้นะ หน้าไม่อายไป

อ่อยผู้ชาย อีกหน่อยจะกระทบไปถึงบ้านสามีเธอได้

ป้าซุ่ยเกลียดเฉินเยี่ยน แต่เธอชอบเฉินเวยอยู่

“เธอต่างหากที่หน้าด้าน ทั้งบ้านเธอไปอ่อยผู้ชาย

เฉินเยี่ยนโกรธขึ้นมา เห็นๆ อยู่ว่าเฉินเวยเป็นคนอ่อย สามีเธอ ทำไมตอนนี้คนอื่นถึงมาบอกว่าเธอเป็นคนอ่อย โลกนี้ ยังมีความยุติธรรมอยู่บ้างไหม

เฉินเยี่ยนพูดคำนี้ออกไป ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนี้ตกใจกัน หมด ไม่มีใครคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา ต่างวิพากษ์ วิจารณ์กัน

“คุณป้า อย่าโกรธเลยค่ะ พี่สาวหนูเลอะเลือนแล้ว พี่ไม่ได้ ตั้งใจว่าบ้าหรอกค่ะ หนูขอโทษแทนพี่สาวหนูด้วยนะคะ

เฉินเวยขอโทษแทนเฉินเยี่ยน แต่สายตาเฉินเวยที่มองมา ที่เฉินเยี่ยนตอนคนอื่นมองไม่เห็นเปลี่ยนไปแล้ว

“เยี่ยนจื่อ ลูกอย่าทำอย่างนี้สิ แม่รู้ว่าลูกเสียใจ เสียวเว ยก็ออกหน้าพูดแทนลูกแล้ว นั่นเป็นน้องสาวลูกนะ ถ้าลูก เสียใจ ก็พูดออกมาเลย ไม่ต้องไปว่าเสี่ยวเวย
คนที่เป็นแม่ของเฉินเยี่ยนพูดเสียงเบา เธอรู้สึกว่าลูกสาว ต้องเสียใจมากแน่ ไม่อย่างนั้นจะคอยพูดทิ่มแทงเสี่ยวเวยที่ ช่วยเธอมาตลอดได้ยังไงกัน

“น้องสาวอะไรกัน ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันไม่มีน้องสาวแบบนี้ ฉันไม่ต้องการให้เธอมาช่วยฉัน

เฉินเยี่ยนพูดอย่างรวดเร็ว แต่พอพูดจบก็สบตากับเฉินเวย สายตาเธอมีความสงสัยและตกใจ เฉินเยียนก็ตกใจ ในขณะ เดียวกันความทรงจำในส่วนที่ลึกที่สุดของสมองเธอระเบิดออก มา เฉินเยี่ยนเจ็บจนต้องกุมศีรษะและร้องออกมา