บทที่ 2 เจอกันครั้งแรก

“ในที่สุดก็มาถึงสักที”หลินพูดพร้อมบิดขี้เกียจหลัง จากลงจากเครื่อง ตอนนี้เวลาสามทุ่มกว่าๆ หลินก็ออกจาก สนามบินไป เช่าโรงแรมอยู่ แถวสุขุมวิท

แต่ทำไมหลินถึงไม่ไปหาพ่อกับแม่นะเหรอก็เพราะ ว่าถ้ากลับบ้านไปก็ต้องโดนบ่นยาวแน่ แต่พ่อกับแม่ของ หลิน อยู่ตาางจังหวัดเพราะถึงจะมีธุรกิจใหญ่โตในต่าง ประเทศก็ใช่ว่าจะต้องอยู่ในกรุงเทพถูกปะ หลินเลยเลือก ที่จะมาอยู่ในกรุงเทพและหางานบริษัททำ ช่วงที่หลิน เป็นของเข้าโรงแรมเสร็จก็ออกมาเดินเที่ยวชมใจกลาง เมือง “โห!!! ไม่ได้มาตั้งนานเปลี่ยนมากเหมือนกันนะ เนี่ย”หลินพูดพร้อมกับชมเสียงไฟข้างทาง เลยไม่ได้มอง ทาง จนไปชนกับ……

โอ๊ะ!!! ขอโทษครับ ชายตรงหน้าขอโทษ “เดินไม่ดู ตาม้าตาเรือ”หลินเอ่ยขึ้น อ่าวนี่คุณ “คุณเองรึป่าวที่ไม่ดู ตาม้าตาเรือ”ชายตรงหน้าเอ่ย “อ่าวนี่ฉันผิดเหรอ”หลิน เถียง “เป็นอะไรรึป่าวคะ ดล “หญิงสาวที่มากับผู้ชายคน นั้น ไม่เป็นไรหรอกครับ เราไปกันเถอะคะเลยเดี๋ยวเข้างาน ไม่ทัน แล้วทั้งสองก็เดินจากไป และทิ้งให้หลินโมโหอยู่ ข้างถนนนอกโรงแรม

หลินโมโหจัดเลยตามเข้าไป ด้วยความที่ว่าหลิน เป็นผู้ทําไม่ยอมคน เลยตามสองคนชายหญิงคู่นั้นไปด้วย ความโมโหเรื่องไม่ทันจะจบก็ตัดบทเดินไป
เข้าไปในงานปาร์ตี้ที่สองคนนั้นเข้ามา “ให้นี่น่าจะ เป็นงานปาร์ตี้ของเพื่อนสองคนนั้น”หลินพูดขึ้น

ไอ่หลิน เพื่อนหลินตอนม.ต้น มันมาเรียนต่อม.ปลาย ที่กรุงเทพฯ ไอ่หลินจริงๆใช่ปะ อ่าวกระแต ใช่หลินจริงๆ ด้วย มาได้ไงเนี่ย ไม่เจอกันตั้งนานสบายดีปะ ไปไงมา ไงเนี่ย กระแตถามจนหลินไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี “ตั้งแต่แกไปต่างประเทศอะไม่ติดต่อมาเลยนะ”กระแต พูด “อืม สบายดี ไอ่ส่วนที่ไปไงมาไงเนี่ยหนีออกจากบ้าน มา “บ๊ะ แกเนี่ยนะหนีออกจากบ้าน “อืม” ทำไมอะ

กระแตยังคงถามต่อ “ช่างมันเถอะ แล้วเธอละมาอยู่ นี่ได้ไง”หลินถาม อ่อวันนี้ฉันมางานวันเกิดเพื่อนที่มหาลัย อะ แล้วเธออะ “มาตามหาคนที่ชนฉันหน้าโรงแรมเรื่อง ยังไม่ทันจบเลยหนีเข้ามาในงานนี่ละโห้!!!! หลินเธอ นิผ่านไปกี่ปีๆไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ยังเป็นคนไม่ยอมคน เหมือนเคย นับถือค่ะ แล้วคนที่ชนเธออะใคร “ไม่รู้เหมือน กันกำลังหาอยู่ นี่กระแตช่วยฉันหาหน่อยสิ” หลังจากหา ไปสักพักก็ไม่มีวี่แววเพราะคนมากันเยอะมาก จนทำให้ กระแตท้อแล้วบอกหลินว่า “หลินฉันว่าพอเถอะเราหามา ทั้งงานแล้วนะ”ไม่ได้หรอกเรื่องมันยังไม่จบ”ทำไมอะ กระแตถาม “อ่าว ก็ฉันยังไม่ได้ขโทษเค้าเลย เมื่อกี้อะนะ โมโหไปหน่อยเลยสบถค่าเขาไปทั้งๆที่ฉันเป็นคนผิด “อ่าว เรื่องแค่นี่เองหลิน”ไม่ได้”หลินสบถบอกกระแต ” “พอ เถอะหลินคืนนี่ทั้งคืนตงหาไม่เจอหรอก”กระแตพูดขึ้นมันก็จริงอย่างที่กระแตว่า หลินเลยใจอ่อน เลยไปหยิบขอ กินมายืนกินกับกระแดข้างโต๊ะขนม “เอ่อ กระแต กระแต ทํางานอะไรเหรอ”หลินถามเพื่อจะช่วยหางานให้หลินได้ บ้าง “เราเรียนหมอนะยังเรียนไม่จบ”กระแตตอบ

แล้วหลินละทํางานอะไร “ก็นมั่นนะสิทำงานอะไร” อ่าวไม่มรงานทําเหรอ”ฮือ” ก็บอกไปแล้วนิว่าหนีออก จากบ้าน “อ๋อ แล้วกนีออกมาแบบนี้พี่หลุยส์จะไม่ตามหา เหรอ”กระแตถาม นี่กระแตผ่านไปหลายปีแล้วยังชอบพี่ หลุยส์อยู่อีกเหรอ

ลืมบอกไปว่าสมัย ม.ต้นหลินเรียนที่ต่างจังหวัดหับ กระแตเราสนิทกันจนกระแตมานอนบ้านหลินเป็นเดือนๆ อะ แต่พ่อแม่กระแตก็ไม่ว่านะเพราะว่าพ่อแม่เราทั้งสองก็ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เลยไว้ใจให้มาอยาเป็น เพื่อนกับหลิน พอกระแตมาอยู่นานไปก็ดันไปชอบกับไอ้ พี่หลุยส์แต่มันไม่บอกพี่หลุยส์นะ มันมาบอกคนเป็นน้อง อย่างหลินแทน ซึ่งหลินก็สนับสนุนเป็นอย่างดี แต่เป็น หลุยส์เองที่โง่หรือไม่รู้ว่ามีใครชอบมันอยู่ ทั้งไปที่กระแต อะนะเอาใจใส่ทุกอย่างเมื่อมาบ้านหลิน เอาใจทุกอย่าง แต่ผิดกับหลินที่เป็นน้องแท้ยังไม่ทำขนาดนั้นเลย เห้ย!! สงสารกระแตจริงๆ

กลับมาปัจจุบัน
กระแตมาส่งหลินที่ห้องของโรงแรม “ไม่นอนด้วย กันเหรอ”หลินพลางถามกระแต “ไม่ได้พรุ่งนี้เรามีเรียน เช้า”‘กระแตตอบ “โห เรียนหมอนี่น่าจะหนักน่าดูเลยเนอ ะ “ก็ไม่น่ะ”กระแตตอบ งั้นเราไปแล้วนะ ล็อคห้องด้วยละ ระวังตัวด้วยกระแตเตือน “เอ้อ!! กระแตอย่าบอกคุณอานะ ว่าเรากลับมาเดี๋ยวไปบอกพ่อกับแม่เราอีก” รู้แล้วจ้า พรุ่งนี้ เรียนเสร็จจะมาหานะ กระแตะโกนตอบที่หน้าลิฟท์

เห้อ!!! เหนื่อยวะ ตามหาทั้งงานก็ไม่เจอ ช่างมันเถอะ นอนดีกว่า

ตอนนี้ประมาณ ตี1กว่าๆ หลินเหนื่อยกับการตามหา ผู้ชายคนนั้นทั้งงานแต่ก็หาไม่เจอ

เสียงเคาะประตูหลายครั้ง หลินนึกว่าเป็นกระแตที่ เปลี่ยนใจจะมานอนเป็นเพื่อนเลยไม่ได้ดูรูที่ประตูเลยว่า เป็นใคร เลยรีบเปิดประตูดูแต่สุดท้ายก็ไมาใช่กระแตแต่ ดันเป็นผู้ชายที่เดินชนหลินเมื่อตะกี้ เปิดประตูมามันก็ล้ม ลงนอนหน้าประตู หลินพยายามที่จะปลุกก็ไม่ตื่น หลินเลย ลางเข้ามาในห้องแล้วก็ทิ้งผู้ชายคนนั้นไว้ริมประตู แล้ว หลินก็เข้าไปนอนในห้อง